Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

D. O. został oskarżony o to, że:

I.  okresie od 13 do 14 lutego 2015 r. w Ł., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał włamania do pomieszczeń mieszkalnych przy ulicy (...), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat będąc uprzednio skazanym w warunkach artykułu 64 § 1 k.k. za umyślne przestępstwo podobne, po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności, i tak:

-

po uprzednim wybiciu szyby w oknie, z jego wnętrza domu dokonał kradzieży 30 mb rur miedzianych o wartości 1.500 zł, dwóch butli gazowych o wartości 200 zł i kranu zlewozmywakowego o wartości 75 złotych, baterii wannowej o wartości 80 zł, tj. mienia o łącznej wartości 1.855 zł na szkodę J. K.,

-

po uprzednim wybiciu szyby w oknie domu, z jego wnętrza dokonał kradzieży czajnika o wartości 25 złotych i dekodera TV z pilotem o wartości 100 zł, tj. mienia o łącznej wartości 25 zł na szkodę A. K. (1),

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

II.  w okresie czasu od stycznia do 5 lutego 2015 r. w Ł. po uprzednim przecięciu kłódki do drzwi komórki nr 2 dostał się do wnętrza, skąd dokonał kradzieży roweru o wartości 100 złotych na szkodę M. K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat będąc uprzednio skazanym w warunkach artykułu 64 §1 k.k. za umyślne przestępstwo podobne, po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 23 października 2015 roku w sprawie V K 378/15 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, V Wydział Karny w zakresie zarzucanego oskarżonemu w punkcie I czynu uznał go za winnego tego, że w okresie od dnia 13 lutego 2015 roku do dnia 14 lutego 2015 roku w Ł., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał dwóch włamań zabierając w celu przywłaszczenia mienie o łącznej wartości 1.980 złotych, na szkodę J. K. i A. K. (1), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. za przestępstwo kradzieży z włamaniem i w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej roku kary rozbawienia wolności, i tak:

-

po uprzednim i wybiciu szyby w oknie domu położnego przy ulicy (...) zabrał z wnętrza domu w celu przywłaszczenia butlę gazową o wartości 100 złotych, 30 metrów rur o wartości 1.500 złotych stanowiące własność J. K. oraz czajnik o wartości 25 złotych i dekoder telewizji cyfrowej wraz z pilotem o wartości 100 złotych, stanowiące własność A. K. (1), tj. mienie o łącznej wartości 1.725 złotych,

-

po uprzednim wyważeniu okna domu położonego przy ulicy (...) zabrał z wnętrza domu w celu przywłaszczenia butlę gazową o wartości 100 złotych, kran zlewozmywakowy o wartości 75 złotych i baterię wannowa o wartości 80 złotych stanowiące własność J. K., tj. mienie o łącznej wartości 255 złotych,

czym wypełnił dyspozycję art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast w zakresie zarzucanego mu w punkcie II czynu uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie pomiędzy dniem 1 stycznia 2015 roku a dniem 5 lutego 2015 roku w Ł., będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. za przestępstwo kradzieży z włamaniem i w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności, po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia drzwi komórki w postaci kłódki, zabrał w celu przywłaszczenia z wnętrza komórki rower o wartości 100 złotych, stanowiący własność M. K., czym wypełnił dyspozycję art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonych: J. K. kwoty 1.755 zł, A. K. (1) kwoty 125 zł i M. K. kwoty 100 zł, tytułem naprawienia wyrządzonej szkody. W przedmiocie dowodów rzeczowych Sąd orzekł zwracając pokrzywdzonemu J. K. butlę gazową, szczegółowo opisaną w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 56. Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania od dnia 14 lutego 2015 roku do dnia 15 lutego 2015 roku, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. K. (2) kwotę 826,56 zł tytułem zwrotu kosztów opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony, zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w całości i podnosząc, że został zmanipulowany przez przesłuchujących go policjantów i przyznał się do winy wyłącznie po to, aby opuścić komendę policji, ponieważ ubiegał się o mieszkanie socjalne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja okazała się bezzasadna i jako taka nie mogła skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku.

Sąd I instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wyczerpująco uzasadnił, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k. Sprawstwo i charakter działania oskarżonego wykazał za pomocą ujawnienia na rozprawie głównej całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, zaś ocenę przeprowadzonych dowodów poczynił w sposób wszechstronny i obiektywny, z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Również wymiar orzeczonych kar jednostkowych i środka karnego przystaje do wagi popełnionych czynów. Kara łączna została orzeczona w sposób zgodny z zasadami jej wymiaru, a stanowisko Sądu meriti co do jej właściwego ukształtowania jest poprawne. Za całkowicie słuszne należało uznać orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody, jak również rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych, zaliczeniu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oraz o kosztach sądowych, w tym o kosztach zastępstwa adwokackiego.

Odnosząc się do twierdzeń oskarżonego, Sąd odwoławczy zważył, że nie zasługują one na danie im wiary. Brak jest jakichkolwiek dowodów na to, aby funkcjonariusze Policji nakłaniali oskarżonego do przyznania się do dodatkowego czynu, którego ten nie popełnił, obiecując w zamian wyrok z warunkowym zawieszeniem wykonania kary. Za absurdalne należy uznać również twierdzenia D. O., że policjanci kazali mu nauczyć się na pamięć okoliczności włamania po to, aby mógł w sposób wiarygodny wyjaśniać przed prokuratorem. Należy zauważyć, że – jak trafnie wskazuje Sąd Rejonowy – w notatce służbowej dotyczącej zgłoszenia kradzieży roweru (k.31) jego wartość została określona na kwotę 250 zł, a zatem funkcjonariusze Policji nie mieli podstaw aby instruować oskarżonego, że ma podać wartość 100 zł. Kwota 100 zł pojawia się zaś dopiero w zeznaniach M. K. w dniu 23 lutego 2015 r. (k.52), już po dwóch przesłuchaniach D. O..

W uzasadnieniu wniesionej apelacji oskarżony wskazał, że zgodził się na przyznanie do niepopełnionego czynu po to, aby szybko zostać zwolnionym z zatrzymania i móc dopilnować spraw urzędowych związanych z lokalem socjalnym, o którego przyznanie się ubiegał. Należy dostrzec, że D. O. początkowo konsekwentnie przyznawał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów i podczas trzech kolejnych przesłuchań utrzymywał, że jest winny. O ile dwa pierwsze przesłuchania miały miejsce tego samego dnia, co czyniłoby tezę o chęci niezwłocznego opuszczenia aresztu możliwą, o tyle kolejne przesłuchanie nastąpiło już po upływie dłuższego okresu czasu. Z powyższego wyraźnie wynika, że przyznając się, oskarżony nie działał motywowany chęcią niezwłocznego opuszczenia aresztu i załatwienia spraw urzędowych dotyczących lokalu socjalnego.

W ocenie Sądu Okręgowego oskarżony również mija się z prawdą utrzymując, że policjanci obiecali mu wyrok z warunkowym zawieszeniem w przypadku, gdy przyzna się do popełnienia dodatkowego czynu. Oskarżony jest multirecydywistą, tak więc miał wcześniej wielokrotnie kontakt z wymiarem sprawiedliwości i musiał mieć świadomość tego, że wymiar przyszłej kary może zostać ustalony, ale tylko z prokuratorem w formie wniosku o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy. Ponadto kara za dwa czyny z reguły jest surowsza niż za jeden. Zupełnie niewiarygodne jest więc to, aby D. O. mógł zostać niejako „oszukany” przez policjantów po to, aby wziął na siebie winę za niepopełniony czyn. Zdaniem Sądu odwoławczego stanowisko zawarte w apelacji stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony, która poza jego wyjaśnieniami nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Prezentowana przez oskarżonego wersja wydarzeń ewoluowała w trakcie postępowania, co dodatkowo budzi wątpliwość co do jej prawdziwości.

Podsumowując, Sąd Rejonowy ocenił prawidłowo zebrane dowody, a ustalony na tej podstawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Zaskarżone rozstrzygnięcie uznać należało za poprawne, zarówno pod względem rekonstrukcji zdarzenia, weryfikacji i ugruntowania jego podstawy faktycznej, oceny prawnej czynów, a także reakcji karnej za przypisane oskarżonemu przestępstwa oraz orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu i w efekcie utrzymać je w mocy. Za poprawną należy uznać też dokonaną ocenę karygodności popełnionych przestępstw i ich społeczną szkodliwość, a co za tym idzie wymiar orzeczonych kar jednostkowych. Nie budzi również wątpliwości Sądu odwoławczego słuszność ukształtowania kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności.

Ponieważ oskarżony w toku postępowania odwoławczego korzystał z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, Sąd stosownie do treści § 2 i § 14 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.) zasądził na rzecz adw. A. K. (2) kwotę 516,60 złotych.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia wobec uznania, że z uwagi na konieczność odbycia orzeczonej kary pozbawienia wolności, ich zapłata stanowiłaby dla niego nadmierną uciążliwość.