Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 3 marca 2014 roku nr (...)

w sprawie A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 426/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 8 stycznia 2015 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 03.03.2014 r. odmówił A. W. przedłużenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.) wskazał, iż komisja lekarska ZUS - orzeczeniem z dnia 10.02.2014 r. stwierdziła, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy.

A. W. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, w którym domagała się ponownego rozpoznania sprawy i zmiany niekorzystnego rozstrzygnięcia. Na uzasadnienie swojego żądania odwołująca szeroko opisała stan zdrowia i wskazała, że nie jest w stanie podjąć zatrudnienia.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

A. W. urodzona w dniu (...) ma wykształcenie wyższe inżynier chemik, pracowała jako kierownik laboratorium, od 1996 r. prowadzi razem z mężem działalność gospodarczą sklep z częściami motoryzacyjnymi, autoserwis zatrudniają 4 osoby, była tam księgową. Odwołująca w okresie od 12.11.2012 r. do 31.12.2013 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 07.11.2013 r. wystąpiła z wnioskiem o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u A. W. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu okulistyki, kardiologii, chirurgii-ortopedii i chorób wewnętrznych.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegli chirurg-ortopeda, kardiolog i internista w zbiorczej opinii pisemnej rozpoznali u odwołującej:

- łagodne nadciśnienie tętnicze z wydolnym układem krążenia, wyrównane farmakologicznie

- niedomogę czynnościowo-bólową prawego stawu kolanowego po wieloodłamowym złamaniu rzepki bez znacznego stopnia dysfunkcji,

- wole guzowate w trakcie diagnostyki,

- stan po usunięciu macicy mięśniakowatej i cysty jajnika lewego.

Odwołująca z uwagi na wskazane schorzenia nie jest niezdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca kilkanaście lat temu doznała wieloodłamowego złamania rzepki kolana prawego. Obecnie skarży się na ból w stawie kolanowym przy chodzeniu i w spoczynku. W Badaniu USG kolana prawego z dnia 24.07.2014 r. stwierdzono chondromalację rzepki i kłykci kości udowej prawej. Przedmiotowym badaniem ortopedycznym stwierdza się ograniczenie ruchomości – zginania w prawym stawie kolanowym, bez znacznego stopnia dysfunkcji. Kolano jest stabilne, nie stwierdza się zaników mięśniowych. Wydolny jest także chód odwołującej. Stwierdzone guzki w tarczycy wymagają dalszej diagnostyki ambulatoryjnej. Rozpoznane u odwołującej schorzenia nie powodują znacznego ograniczenia sprawności organizmu i nie czynią jej niezdolną do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 18-21 as/

Na podstawie wyników badań, w tym po wykonaniu osobistego badania specjalistycznego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły okulista stwierdził, że A. W. choruje na:

- stan po operacji podwichniętych soczewek z zaćmą wikłającą obu oczu, stan po witrektomii tylnej obu oczu 2012 r.,

- astygmatyzm mieszany obu oczu,

- starczowzroczność.

Odwołująca z przyczyn okulistycznych jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca pracuje jako księgowa we własnej firmie razem z mężem, wykonuje przelewy, zawiera umowy, prowadzi sprawy kadrowe. Dobra ostrość wzroku oka prawego do dali i do bliży pozwala wykonywać tego rodzaju pracę. Istnieją przeciwskazania do pracy fizycznej i dźwigania. W wyniku przeprowadzonych operacji naprawczych uzyskano poprawę widzenia i aktualny stan narządu wzroku nie ogranicza zdolności do pracy jaką ostatnio wykonywała tj. pracy biurowej.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 41-43 as/

Wydane w tym zakresie opinie biegłych sądowych Sąd uznał za trafne i dostatecznie wyjaśniające przedmiot sporu, gdyż zostały wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołująca, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Organ rentowy nie kwestionował opinii.

Sąd nie podzielił zastrzeżeń do opinii biegłego okulisty podniesionych przez odwołującą uznając, iż opinia w pełni zasługuje na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia odwołującego nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków biegłych. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującą nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowych opinii. W opiniowaniu sądowo-lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującego muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. W. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 03.03.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W myśl art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W wyroku z dnia 12 lipca 2005 r. Sąd Najwyższy II UK 288/04 podkreślił, że istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich ( OSNP 2006/5-6/99).

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczona, ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jest zdolna do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej ZUS i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

W toku postępowania sądowego ubezpieczona została poddana badaniu przez biegłego okulistę, kardiologa, chirurga i internistę. Sąd w oparciu o ich opinie stwierdził u odwołującej brak od dnia 01.01.2014 r. niezdolności do pracy w wykonywanym zawodzie księgowa jako jednej z niezbędnych przesłanek prawa do renty, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt. 1 powołanej ustawy. Odwołująca w okresie od 12.11.2012 r. do 31.12.2013 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, którą miała przyznaną z przyczyn okulistycznych. Biegły okulista rozpoznał u niej stan po operacji podwichniętych soczewek z zaćmą wikłającą obu oczu, stan po witrektomii tylnej obu oczu 2012 r., astygmatyzm mieszany obu oczu i starczowzroczność. Odwołująca z przyczyn okulistycznych jest zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami. Nastąpiła poprawa stanu narządu wzroku. W wyniku przeprowadzonych operacji naprawczych uzyskano poprawę widzenia i aktualny stan narządu wzroku nie ogranicza zdolności do pracy jaką ostatnio wykonywała tj. pracy biurowej, księgowej. Dobra ostrość wzroku oka prawego do dali i do bliży pozwala wykonywać tego rodzaju pracę. Istnieją przeciwskazania do pracy fizycznej i dźwigania. Biegli chirurg-ortopeda, kardiolog i internista rozpoznali u odwołującej: łagodne nadciśnienie tętnicze z wydolnym układem krążenia, wyrównane farmakologicznie, niedomogę czynnościowo-bólową prawego stawu kolanowego po wieloodłamowym złamaniu rzepki bez znacznego stopnia dysfunkcji, wole guzowate w trakcie diagnostyki, stan po usunięciu macicy mięśniakowatej i cysty jajnika lewego. Odwołująca z uwagi na wskazane schorzenia nie jest niezdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Pozostałych warunków z art. 57 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołująca nie spełnia przesłanek z art. 57 i na podstawie art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm) oraz art. 477 ¹⁴ §1 kpc należało orzec jak w sentencji wyroku.