Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący – SSO Łukasz Klimowicz

po rozpoznaniu 20 maja 2016 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko (...) S.A z siedzibą w Ł.

dotyczącej stwierdzenia nieistnienia uchwały

w przedmiocie wniosku powoda o zabezpieczenie

postanawia

oddalić wniosek.

SSO Łukasz Klimowicz

UZASADNIENIE

P. J. M. wraz z pozwem o stwierdzenie nieistnienia uchwał nr 1 i 2 podjętych w dniu 5 kwietnia 2016 r., przez Radę Nadzorczą Spółki (...) S.A. z siedzibą Ł., oraz o stwierdzenie że M. M. (1) jest nadal członkiem zarządu pozwanej spółki, wniósł o udzielenie zabezpieczenia swojego roszczenia poprzez wstrzymanie wykonania skarżonych uchwał Rady Nadzorczej Spółki (...) S.A. podjętych w dniu 5 kwietnia 2016 r., a także zawieszenie postępowania rejestrowego zmierzającego do wpisu do KRS zmian wynikających ze skarżonych uchwał. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że na tydzień przed odbyciem (...) pozwanej spółki struktura akcjonariuszy ujawnionych w księdze akcyjnej wyglądała następująco: M. M. (1) 191.536 akcji imiennych tj. 21,42% kapitału, M. M. (1) – 166.000 akcji imiennych tj. 18,57% kapitału, (...) Sp. z o.o. w W. – 536.302 akcje imienne tj. 59,99% kapitału. P. dodał, że w dniu 5 kwietnia 2016 r., na (...) pozwanej spółki podjęto uchwałę:

1.  o odwołaniu ze składu Rady Nadzorczej: G. M. oraz N. W.
M. oraz potwierdzono rezygnację z członkostwa w Radzie Nadzorczej A. D.,

2.  o przedterminowym skróceniu kadencji Rady Nadzorczej na podstawie §17 ust. 4 zdanie drugie Statutu Pozwanej,

3.  o powołaniu w skład Rady Nadzorczej na wspólną kadencję 5 lat: P. K. (nr ewid. (...)) i powierzeniu mu funkcję Przewodniczącego Rady Nadzorczej oraz J. C. (1) (nr ewid PESEL (...)) i W. B. (ewid. PESEL (...)) jako Członków Rady Nadzorczej.

P. wskazał, że w tym samym dniu tj. 5 kwietnia 2016 r. Rada Nadzorcza w nowym składzie podjęła dwie uchwały: o odwołaniu Pana M. M. (1) z funkcji Prezesa Zarządu pozwanej oraz o oddelegowaniu w skład Zarządu dwóch członków Rady Nadzorczej: J. C. (1) i W. B.. Zdaniem powoda uchwała (...) pozwanej z dnia 5 kwietna 2016 r. jest sprzeczna z przepisami prawa. Dla ważności (...) w dniu 5.04.2016 r., konieczne było zdaniem powoda, reprezentowanie 60% akcji pozwanej. Do (...) dopuszczono akcjonariusza, który nie został wpisany do księgi akcyjnej na tydzień przed terminem (...). Spółka (...) sp. z o.o. w W. nie była uprawniona do udziału, w tym - do głosowania, na (...) pozwanej w dniu 5.04.2016 r. Według powoda, treść art. 408 k.s.h. prowadzi do wniosku, że w chwili głosowania nad uchwałą nr 3 nie była reprezentowana na (...) wymagana dla jego ważności - większość 60% ilości akcji, bowiem akcjonariusz (...) sp. z o.o. w W. nie posiada takiego pakietu akcji, a zatem brak było koniecznego do podjęcia uchwał kworum. Zdaniem powoda, wymagane quorum zaistniało dopiero kiedy na (...) stawił się akcjonariusz M. M. (1) uprawniony do udziału w (...), zatem od tego momentu można mówić o ukonstytuowaniu się organu spółki, jakim jest Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy zdolne do podejmowania uchwał. P. dodał, że wobec zaistniałego stanu, nie przeprowadzono ponownego głosowania nad uchwałą nr 3 pomimo żądania jego przeprowadzenia zgłoszonego przez akcjonariusza M. M. (1). Wobec powyższego uchwała nr 3 Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy (...) S.A. z dnia 5 kwietnia 2016 r., o odwołaniu ze składu Rady Nadzorczej G. M. oraz N. M. oraz przyjęciu rezygnacji A. D., według powoda nie istnieje w obrocie prawnym. Zaistniałe okoliczności faktyczne i prawne prowadzą zdaniem strony powodowej do wniosku, że członkami Rady Nadzorczej są nadal: G. M., N. M. oraz A. D.. Z uwagi na fakt, że Rada Nadzorcza w wyżej wymienionym składzie nie podjęła uchwały o odwołaniu powoda ze stanowiska Prezesa Zarządu pozwanej oraz o oddelegowaniu 2 członków Rady Nadzorczej do Zarządu pozwanej, zatem, uchwałę Rady Nadzorczej nr 1 oraz 2 z dnia 5 kwietnia 2016 r., należy zdaniem powoda uznać za nieistniejącą. P. wskazał przy tym, że niewątpliwie zaskarżone uchwały Rady Nadzorczej mają znaczenie dla bezpieczeństwa obrotu, dlatego ich sprzeczność z ustawą powoduje potrzebę wykorzystania właściwych instrumentów prawnych, pozwalających na eliminację tych uchwał z obrotu prawnego. P. dodał, że posiada interes prawny, polegający na potrzebie usunięcia wątpliwości co do istnienia jego uprawnień jako członka organu spółki.

W zakresie wniosku o zabezpieczenie, strona powodowa podniosła, że jej roszczenie jest co najmniej uprawdopodobnione, a wskazany sposób zabezpieczenia jest zgody z ogólną dyrektywą w myśl której, sąd powinien udzielić zabezpieczenia w taki sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni, nie wyłączając sposobów przewidzianych do zabezpieczenia roszczeń pieniężnych; przykładowy katalog sposobów zabezpieczenia wylicza art. 755 §1 k.p.c. Zdaniem powoda, zaskarżone uchwały godzą w interes pozwanej, bowiem wadliwe umocowanie członków organu spółki powoduje realne ryzyko bezpieczeństwa prawnego działań Zarządu wewnątrz spółki, jak również w stosunku do osób trzecich. Ryzyko takie skutkuje narażeniem dobrego imienia pozwanej jako podmiotu funkcjonującego w obrocie gospodarczym z naruszeniem przepisów prawa, jak również skutkuje wadliwością legitymacji prawnej delegowanych przez Radę Nadzorczą jej członków do Zarządu Spółki; tym samym zaskarżona uchwała powoduje bardzo niekorzystną i groźną dla bezpieczeństwa obrotu prawnego niepewność prawną w zakresie reprezentacji Spółki.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniosek strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 730 ¹ §1 k.p.c., udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona lub uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia, zaś §2 powołanej regulacji stanowi, że interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia istnieje wtedy, gdy brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Podkreślić należy przy tym, że sąd rozpoznając wniosek o udzielenie zabezpieczenia zobowiązany jest nie tylko do zapewnienia należytej ochrony prawnej uprawnionego, ale także do nieobciążania zobowiązanego ponad miarę. Jednocześnie zgodnie z przepisem art. 731 k.p.c. zabezpieczenie nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia, chyba że ustawa stanowi inaczej. Odstępstwem od reguły wyrażonej w art. 731 k.p.c., jest przepis art. 755 k.p.c., odnoszący się do zabezpieczenia roszczeń niepieniężnych. Celem zabezpieczenia roszczeń niepieniężnych może być tymczasowe udzielenie uprawnionemu takiej ochrony prawnej, jaką ma zapewnić mu przyszłe orzeczenie. Przy wyborze sposobu zabezpieczenia sąd powinien kierować się ogólną dyrektywą postępowania zabezpieczającego wyrażoną w art. 730 ¹ §3 k.p.c.: powinien uwzględnić interesy stron w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę. Decydując o sposobie zabezpieczenia, sąd jest związany żądaniem wniosku (art. 738 k.p.c.). Oznacza to, że de facto swoboda wyboru przez sąd sposobu zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego jest ograniczona do rodzajów zabezpieczenia zaproponowanych przez uprawionego.

Stosownie do wskazanej na wstępie dyspozycji art. 730 ¹ §1 k.p.c., zabezpieczenie dochodzonego roszczenia zostało uzależnione od istnienia dwóch przesłanek, mianowicie uprawdopodobnienia roszczenia oraz wykazania, że brak zabezpieczenia mógłby wierzyciela pozbawić zaspokojenia. (uchwała S.N. z 23.02.1982 r. sygn. akt III CZP 3/82) Uprawdopodobnienie roszczenia w postępowaniu zabezpieczającym, przy uwzględnieniu treści art. 243 k.p.c., należy rozumieć w ten sposób, że uprawniony powinien przedstawić i należycie uzasadnić twierdzenia, które stanowią podstawę dochodzonego roszczenia. Odnosi się ono zarówno do okoliczności faktycznych, na których opiera się roszczenie i które powinny być przedstawione, a ich istnienie prawdopodobne w świetle dowodów oferowanych przez uprawnionego, jak i do podstawy prawnej roszczenia, która powinna być również prawdopodobna w tym znaczeniu, że dochodzone roszczenie znajduje podstawę normatywną. Innymi słowy wnioskodawca winien wykazać wiarygodność roszczenia. Roszczenie jest wiarygodne, jeżeli istnieje uzasadniona podstawa do przypuszczenia, że ono istnieje i jest wymagalne. Roszczenie powinno mieć również swoją podstawę prawną (choć jej wskazanie oczywiście nie stanowi obowiązku podmiotu ubiegającego się o udzielenie zabezpieczenia). Uprawdopodobnienie jest słabszą formą od udowodnienia i oznacza uzasadnienie zgłoszonych twierdzeń o istnieniu roszczenia, dające przekonanie o jego prawdopodobieństwie, a nawet pewność, będące wynikiem postępowania, zmierzającego do poznania rzeczywistości, ale bez zachowania szczegółowych przepisów o postępowaniu dowodowym. Roszczenie jest zatem uprawdopodobnione, jeżeli prima facie istnieje znaczna szansa na jego istnienie. (tak: postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 30.01.2012 r. I ACz 173/12, oraz z 19.04.2012 r. I ACz 567/12).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że dla wykazania podnoszonych w uzasadnieniu pozwu i wniosku o udzielenie zabezpieczenia okoliczności powód złożył kopię księgi akcji imiennych pozwanej spółki (k.16-29), kopię wyciągu ze (...) S.A. (k.30-44) kopię protokołu z posiedzenia Rady Nadzorczej (...) S.A. z dnia 5 kwietnia 2016 r. (kk.45-48) oraz kopię protokołu (...) pozwanej z dnia 5 kwietnia 2016 t. (k.49-53). Dokonując analizy zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego oraz argumentacji podniesionej w uzasadnieniu pozwu oraz wniosku o zabezpieczenie, wskazać należy w pierwszej kolejności że każdy dokument w postępowaniu cywilnym musi odpowiadać wymaganiom stawianym dokumentom urzędowym albo dokumentom prywatnym. Dokumenty urzędowe, zgodnie z regulacją art. 244 §1 i §2 k.p.c., są sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Regulację tę stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje pozarządowe w zakresie zleconych im przez ustawę spraw z dziedziny administracji publicznej. Zgodnie z przepisem art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W toku postępowania cywilnego strona może złożyć dokument w oryginale lub też jego odpis. Odpis dokumentu jest dokumentem, który wskazuje na istnienie innego dokumentu (z reguły oryginału). Istnieje zatem potrzeba oceny zarówno samego dokumentu, jak i jego odpisu. Kserokopia, jako odwzorowanie oryginału, może być uznana za odpis; nie poświadczona podpisem strony nie jest jednak dokumentem ( por. uchwała SN z dnia 29 marca 1994 r. III CZP 37/94, Legalis nr 28526). Sama odbitka ksero lub inna kopia reprograficzna nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów k.p.c. i nie może dokumentu zastąpić.

Z uwagi na fakt, że poświadczenie przez występującego w sprawie pełnomocnika adw. J. C. (2) – pełnomocnika powoda, dokonane zostało jedynie na pełnomocnictwie załączonym do wniosku oraz kopii zawiadomienia o zwołaniu (...) datowanego na dzień 21.03.2016 r. (k.15), należy uznać, że z pozostałych, załączonych kserokopii Sąd Okręgowy nie może wnioskować, co do uprawdopodobnienia roszczenia.

Jeżeli bowiem pismo nie może być uznane za dokument, nie może być ono też podstawą do prowadzenia dowodu w trybie art. 308 k.p.c. Jeżeli zatem odbitka ksero (kserokopia) nie jest odpowiednio poświadczona, to nie stanowi ona dokumentu, a sądowi nie wolno przeprowadzać w tej sytuacji dowodu z dokumentu ( tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 10.01.2008r., V ACa 816/07, LEX nr 398729). Warunkiem zatem uznania kserokopii albo innej kopii reprograficznej za dokument jest umieszczenie na niej zaopatrzonego podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem dokumentu ( uzasadnienie postanowienia SN z dnia 27 lutego 1997 r., III CKU 7/97, LEX nr 50764; por. także wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2009 r., II CSK 459/08, LEX nr 607254; wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08, LEX nr 584200). Przedkładając kserokopie, które mogłyby w istocie przyczynić się do uprawdopodobnienia istnienia roszczenia w udzieleniu zabezpieczenia, nie spełniające jednakże wymogów dokumentu w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego uprawniony nie uprawdopodobnił istnienia roszczenia w udzieleniu zabezpieczenia. Podkreślić należy, że jeżeli pismo nie może być uznane za dokument, nie może być ono też podstawą do prowadzenia dowodu w trybie art. 308 k.p.c.

W zasadzie powyższe rozważania uznać należy za wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy, jednakże odnosząc się pokrótce do meritum sprawy wskazać należy, że podstawą dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia (co znajduje aprobatę w świetle uchwały Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 18 września 2013 r., II CZP 13/2013) jest art. 189 k.p.c. w zw. z art. 58 k.c. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu art. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny, co oznacza, że istnieją dwa warunki uwzględnienia powództwa o ustalenie. Pierwszy sprowadza się do występowania zgodności stanu opisanego w żądaniu z rzeczywistym stanem prawnym. Drugi warunek uwzględnienia powództwa o ustalenie, to istnienie interesu prawnego. Opisane wyżej przesłanki materialne powództwa o ustalenie muszą zachodzić kumulatywnie, co oznacza, że brak choćby jednej z nich prowadzi do oddalenia powództwa. Dodać należy, że kodeks postępowania cywilnego nie wyjaśnia jak należy rozumieć interes prawny, o którym mowa w art. 189 k.p.c. W orzecznictwie oraz w doktrynie przyjmuje się, że interes prawny w przypadku ustalania praw czy stosunków prawnych występuje z reguły wówczas, gdy istnieje niepewność danego prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych. Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. jest kategorią obiektywną (czyli winien zachodzić według rozumnej oceny sytuacji), a nie tylko subiektywną, tj. według odczucia strony powodowej. Pod jego pojęciem należy zatem rozumieć potrzebę uzyskania wyroku odpowiedniej treści, wywołaną rzeczywistym naruszeniem albo zagrożeniem określonej sfery prawnej. Wyczerpania interesu prawnego z reguły nie ma w sytuacji, gdy ustalenie istnienia stosunku prawnego ma usunąć stan niepewności na przyszłość względem różnych roszczeń, które mogą być realizowane, a jeszcze nie są określone (skonkretyzowane, wymagalne). Reasumując interes prawny nie występuje gdy zainteresowany może na innej drodze osiągnąć w pełni ochronę swoich praw (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r., II CKN 201/97, M. Prawn. 1998/2/3; z dnia 21 stycznia 1998 r., II CKN 572/97; z dnia 5 października 2000 r. II CKN 750/99,; z dnia 29 marca 2001 r., I PKN 333/00, Prok. i Pr. 2002/2/43, z dnia 22 listopada 2002 r., IV CKN 1519/00, z dnia 29 stycznia 2008 r., IV CSK 452/07, z dnia 15 maja 2013 r., III CSK 254/12). Interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, zakończy spór istniejący lub zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Badanie kwestii interesu prawnego powinno ponadto wyprzedzać badanie przesłanek materialnoprawnych żądania, a więc w tym wypadku podstaw istnienia spornego stosunku prawnego. Brak interesu prawnego skutkuje bowiem oddaleniem powództwa, powodując zbędność rozważań dotyczących jego zasadności. Podkreślić również należy, że ciężar ich udowodnienia okoliczności przesądzające o potrzebie udzielenia ochrony prawnej w drodze powództwa o ustalenie a więc i istnienia interesu prawnego obciąża stronę powoda (art. 6 k.c.).

W ocenie sądu, powód nie wykazał interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c., w żądaniu stwierdzenia nieistnienia objętych pozwem uchwał Rady Nadzorczej pozwanej spółki z dnia 5 kwietnia 2016 r. Przede wszystkim strona powodowa nie wykazała, że leżąca u podstaw wydania skarżonych uchwał Rady Nadzorczej, uchwała nr 3 (...) pozwanej spółki została zakwestionowana lub usunięta z obrotu prawnego. Pamiętać bowiem należy, że przedmiotem niniejszego postępowania jest kwestia ewentualnego stwierdzenia istnienia uchwał nr 1 i 2 Rady Nadzorczej pozwanej spółki, podjętych niejako w konsekwencji uchwały nr 3 (...) z dnia 5 kwietnia 2016 r. Rozstrzygnięcie kwestii nieistnienia skarżonych uchwał Rady Nadzorczej, nawet w sposób jakiego domaga się strona powodowa, nie zapewni stabilizacji sytuacji prawnej spółki i nie usunie stanu niepewności związanego z zarzucaną przez powoda nieważnością uchwały nr 3 (...) pozwanej dokonującej zmian w składzie Rady Nadzorczej (...) S.A., a w konsekwencji również nie usunie stanu niepewności co do składu tego organu. Ustalenie nieistnienia skarżonych uchwał Rady Nadzorczej pozwanej spółki nie zakończy definitywnie sporu. Dopóki zatem uchwała nr 3 (...) pozwanej spółki z dnia 5 kwietnia 2016 r., nie zostanie skutecznie zakwestionowana, pozostaje w obrocie prawnym i stanowi podstawę podejmowanych działań. Dodać przy tym należy, że powód może zainicjować postępowanie dalej idące w zakresie ochrony jego praw podmiotowych, niż roszczenie objęte pozwem w niniejszej sprawie i oparte na treści art. 189 k.p.c., mające za przedmiot kwestie związane z ważnością/nieważnością uchwały nr 3 (...) pozwanej spółki z dnia 5 kwietnia 2016 r. i podnoszenia w jego toku konkretnych zarzutów, co z kolei eliminuje jej interes prawny w wytoczeniu powództwa ustalającego w niniejszej sprawie.

W konsekwencji roszczenie sformułowane w niniejszej sprawie zaliczyć należy do kategorii subiektywnego interesu prawnego powoda związanego z odwołaniem z funkcji Prezesa Zarządu pozwanej spółki (...). Dodać przy tym należy, że powód – M. M. (1), nie wykazał istnienia interesu prawnego w stwierdzeniu nieistnienia objętych pozwem uchwał Rady Nadzorczej, polegającego na „usunięciu wątpliwości co do istnienia jego uprawnień jako członka zarządu”. Zważyć bowiem należy, że kwestionowane uchwały Rady Nadzorczej pozwanej dotyczą M. M. (1), a nie M. M. (1), przy czym z załączonej przez stronę powodową kopii księgi akcyjnej pozwanej spółki (k.23) oraz treści pozwu wynika, że są to dwie różne osoby.

Mając na uwadze całokształt powyższych okoliczności, wobec braku interesu prawnego powoda w żądaniu ustalającym (art. 189 k.p.c.), sąd doszedł do przekonania, że roszczenie nie zostało uprawdopodobnione.

Z uwagi na to, że powód nie uwiarygodnił dostatecznie okoliczności uzasadniających roszczenie objęte pozwem w niniejszej sprawie, a także konieczność kumulatywnego zaistnienia obu wskazanych w art. 730 ¹ §1 k.p.c., przesłanek zbędne było badanie drugiej przesłanki udzielenia zabezpieczenia tj. wykazania interesu prawnego w jego udzieleniu. Jedynie na marginesie wskazać należy, że nie bez znaczenie dla podjętego w sprawie rozstrzygnięcia pozostaje również kwestia wnioskowanego sposobu udzielenia zabezpieczenia, który w ocenie sądu spowoduje całkowity paraliż pozwanej spółki i będzie zbyt uciążliwy dla pozwanej. Pamiętać przy tym należy, że funkcją postępowania zabezpieczającego jest udzielenie uprawnionemu tymczasowej ochrony, która winna uwzględnić interesy stron w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę. Kierując się tymi wytycznymi, sąd zważył, że w zaistniałej sytuacji prawnej i faktycznej, tj. istnienia w obrocie prawnym uchwały nr 3 (...) pozwanej spółki, na mocy której dokonano zmian w składzie Rady Nadzorczej (...) S.A. oraz kwestionowania przez stronę powodową jedynie uchwał Rady Nadzorczej, wstrzymanie wykonania skarżonych przez powoda uchwał Rady Nadzorczej i/lub zawieszenie postępowania rejestrowego, stanowiłoby dla pozwanej zbyt uciążliwą dolegliwość powodującą jeszcze większe utrudnienia w jej funkcjonowaniu. Nie wolno przy tym zapominać o przewidzianej przepisami prawa odpowiedzialności członków zarządu spółki oraz akcjonariuszy w przypadku, gdy w wyniku sprzecznego z prawem lub statutem spółki ich zachowania spółka dozna szkody (patrz np. art. 483 k.s.h.). Zatem ewentualne nieprawidłowości w działaniu akcjonariuszy lub kolejnych, nowo powołanych członków zarządu, powodujące szkodę w mieniu spółki będą mogły stanowić podstawę roszczeń odszkodowawczych z tym związanych i na obecnym etapie postępowania, zdaniem sądu, stanowią wystarczające zabezpieczenie interesów spółki

Z tych wszystkich względów i na podstawie powołanych przepisów art. 730 k.p.c. i 730 ¹ k.p.c. a contrario wniosek należało oddalić, o czym postanowiono w sentencji.

SSO Łukasz Klimowicz

(...)

(...)