Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 29 września 2015 r. w sprawie z wniosku A. K. z udziałem T. S. o orzeczenie wobec uczestnika postępowania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres 10 lat Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi oddalił wniosek i zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, że T. S. został powołany na członka zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w dniu 19 grudnia 2013r. Przed tą datą nie pełnił funkcji
w organach wymienionej spółki ani też w organach (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł., będącej jedynym wspólnikiem (...) spółki z o.o.

W dniu 2 stycznia 2014r. (...) spółka z o.o., reprezentowana przez członka zarządu T. S. złożyła wniosek o ogłoszenie swojej upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika. Sprawa toczyła się w tutejszym Sądzie pod sygnaturą akt XIV GU 2/14.

Zarządzeniem z dnia 26 lutego 2014r. wniosek o upadłość został zwrócony wobec nie uzupełnienia braków formalnych. Na skutek złożonego przez wnioskodawcę zażalenia, wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu – zarządzenie o zwrocie wniosku zostało uchylone w dniu 2 kwietnia 2015r., zaś wniosek spółki (...) został rozpoznany merytorycznie.

Postanowieniem z dnia 22 maja 2014r. sąd oddalił wniosek o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego. Sąd ustalił, że wprawdzie dłużnik nie reguluje swoich wymagalnych zobowiązań i brak jest perspektyw by zaspokoił te zobowiązania w najbliższej przyszłości, jednak majątek dłużnika nie wystarczy na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego. Orzeczenie to uprawomocniło się w dniu 5 czerwca 2014r.

Jednym z wierzycieli (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest wnioskodawczyni A. K..
Jej wierzytelność wynika z faktu nabycia przez wnioskodawczynię dwóch obligacji imiennych spółki (...), serii (...), o wartości 150.000 zł każda, które nie zostały przez spółkę wykupione mimo upływu terminu zapadalności. Obligacje zostały wyemitowane na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników z dnia 23 maja 2013r. Wykup obligacji miał nastąpić w dniu 29 maja 2014r.

Uczestnik T. S. nie kwestionował wierzytelności wnioskodawczyni w stosunku do spółki (...). Wierzytelność A. K. została ujęta w spisie wierzycieli (...) sp. z o.o. – obligatariuszy, złożonym przez tę spółkę przy wniosku o ogłoszenie upadłości. Wnioskodawczyni nie udało się zaspokoić ani z majątku spółki będącej emitentem obligacji, ani też z majątku poręczyciela - (...) spółki akcyjnej, mimo uzyskania przeciwko tym spółkom tytułów egzekucyjnych.

Sąd Rejonowy zważył, że postępowanie w sprawach orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane w tytule X części pierwszej ustawy z dnia 28 lutego 2003r Prawo upadłościowe i naprawcze (t. j. Dz.U. z 2015r, poz. 233 - dalej puin), w art. 373 – 377.

Postępowanie o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wszczyna się między innymi na wniosek wierzyciela. W sprawach tych stosuje się przepisy o postępowaniu nieprocesowym (art. 376 ust. 1 puin). Legitymację procesową wierzyciela należy oceniać w dacie złożenia wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu I instancji, nie ulega wątpliwości, że wnioskodawczyni posiada wymagalne wierzytelności w stosunku do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., jest więc legitymowana do złożenia wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej
w stosunku do uczestnika postępowania jako członka zarządu tej spółki.

Zgodnie z art. 373 ust. 1 pkt 1 puin sąd może orzec pozbawienie na okres od trzech do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu osoby, która ze swej winy, będąc do tego zobowiązana
z mocy ustawy, nie złożyła w terminie dwóch tygodni od dnia powstania podstawy do ogłoszenia upadłości wniosku o ogłoszenie upadłości.

Dwutygodniowy termin do złożenia wniosku o upadłość, liczony od dnia,
w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości wynika z art. 21 ust. 1 puin. Obowiązek złożenia wniosku w stosunku do dłużnika będącego osobą prawną albo inną jednostką organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – spoczywa na każdym, kto ma prawo reprezentować dłużnika sam lub łącznie z innymi osobami (art. 21 ust. 2 puin). Nie wywiązanie się
z tego obowiązku w ustawowym terminie nie zwalnia bynajmniej dłużnika od konieczności zgłoszenia wniosku o upadłość w późniejszym czasie. Innymi słowy mówiąc – dopóki trwa stan kwalifikujący dany podmiot do ogłoszenia upadłości, trwa też obowiązek zgłoszenia wniosku o upadłość przez dłużnika. W stosunku do osoby prawnej obowiązek ten spoczywa na osobach wchodzących aktualnie w skład organu reprezentacji, mimo zachodzących zmian w składzie tego organu.

Cytowany przepis art. 373 ust. 1 pkt 1 puin stanowi sankcję wobec osób, które zaniedbały wykonania obowiązku terminowego złożenia wniosku o upadłość. W tym kontekście rozważenia wymaga kwestia właściwego terminu do złożenia wniosku
o upadłość przez osobę, która nabyła uprawnienie do reprezentowania dłużnika
w czasie, gdy zachodziły już wobec dłużnika podstawy do ogłoszenia upadłości.

W ocenie Sądu Rejonowego, dla takiej osoby termin do złożenia wniosku
o ogłoszenie upadłości jest również dwutygodniowy i nie może zacząć biec wcześniej niż w dniu powołania do organu reprezentacji. Należy bowiem mieć na względzie, że dopiero od tego dnia członek zarządu zyskuje uprawnienie do działania w imieniu dłużnika. Przed dniem powołania nie jest zaś ani uprawniony ani zobowiązany do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Nie sposób także uznać, iżby w rozpatrywanej sytuacji dla nowo wybranego członka zarządu obowiązek złożenia wniosku o upadłość reprezentowanego przedsiębiorcy uaktualniał się od razu w dniu powołania. Nowy członek zarządu musi mieć możliwość należytego zapoznania się z sytuacją finansową reprezentowanego podmiotu i podjęcia odpowiedzialnej decyzji co do zgłoszenia wniosku o upadłość, co wymaga czasu. Przede wszystkim niezbędne jest ustalenie czy wobec dłużnika wystąpiła którakolwiek z przesłanek ogłoszenia upadłości (niewypłacalność lub przewyżka zobowiązań nad wartością majątku dłużnika). Wniosek o ogłoszenie upadłości musi odpowiadać wymogom prawa upadłościowego
i naprawczego zarówno co do treści jaki i wymaganych załączników. Właściwe przygotowanie wniosku, nawet z pomocą odpowiednich służb księgowych czy finansowych, nie jest proste i również wymaga czasu, w szczególności jeżeli przedsiębiorstwo dłużnika ma wielu kontrahentów lub liczne składniki majątku. Samo przygotowanie bilansu dla potrzeb postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości (na dzień nie wcześniejszy niż trzydzieści dni przed dniem złożenia wniosku –
- art. 23 ust. 1 pkt 2 puin) z pewnością nie może nastąpić z dnia na dzień. Zdaniem Sądu I instancji, nie było zamysłem ustawodawcy, by osoba nowo powołana w skład organu reprezentacji dłużnika, który już spełnia kryteria do ogłoszenia upadłości była traktowana mniej korzystnie niż dotychczasowi reprezentanci dłużnika. Podobne stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9.04.2008r, sygn. akt
V CSK 508/07 – LEX 393891).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy stwierdził, że T. S. złożył wniosek o ogłoszenie upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. dokładnie dwa tygodnie od dnia powołania go do składu zarządu spółki. Wybór na członka zarządu nastąpił w dniu 19 grudnia 2013r., zaś wniosek o upadłość złożony został 2 stycznia 2014r. w polskiej placówce operatora publicznego, co jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu (art. 165 § 2 k.p.c). Niezależnie od tego kiedy dla spółki (...) ziściły się podstawy do ogłoszenia upadłości, uczestnik postępowania nie był zobowiązany do złożenia wniosku przed dniem 2 stycznia 2014r., a w tym dniu wywiązał się z obowiązku. Tym samym nie wystąpiła w odniesieniu do uczestnika przesłanka określona w art. art. 373 ust. 1 pkt
1 puin w postaci nie złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w wyznaczonym w tym celu terminie.

Odnosząc się do argumentów strony wnioskującej Sąd I instancji zauważył, iż art. 373 ust. 1 pkt 1 puin sankcjonuje jedynie uchybienie obowiązkowi terminowego złożenia wniosku o upadłość, a nie fakt wniesienia do sądu wniosku obarczonego brakami formalnymi. Oczywistym jest, że w przypadku zwrotu wniosku z powodu braków formalnych nie można uznać, by osoba reprezentująca dłużnika wywiązała się należycie ze swego zobowiązania. Pismo zwrócone nie wywołuje bowiem żadnych skutków jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu (art. 130 § 2 zd. 2 k.p.c.). Jeżeli jednak na skutek aktywności procesowej strony zarządzenie o zwrocie wniosku nie ostało się i ostatecznie sprawa doczekała się rozpoznania merytorycznego, to należy uważać, iż wniosek o ogłoszenie upadłości został złożony skutecznie, co
(w razie złożenia wniosku w wymaganym terminie) zwalnia reprezentanta dłużnika od sankcji z art. 373 puin. Nie ma przy tym znaczenia jak długo sąd procedował nad wnioskiem, gdyż okoliczności zaistniałe pomiędzy złożeniem a rozpoznaniem wniosku o upadłość nie są objęte hipotezą normy wyrażonej w art. 373 ust. 1 pkt 1 puin.

Sąd Rejonowy podniósł, że orzeczenie zakazu, o którym mowa w art. 373 puin ma charakter wysoce dolegliwy i ograniczający w istocie możliwość zarobkowania do pracy najemnej. Dlatego też środek ten winien być stosowany przez sąd szczególnie rozważnie. Jego zastosowanie winno być poprzedzone ustaleniem w konkretnym przypadku, w sposób nie budzący wątpliwości, zaistnienia przesłanek ustawowych,
a i wtedy orzekanie zakazu ma charakter fakultatywny. W rozpoznawanej sprawie,
w ocenie Sądu I instancji, nie zachodzą okoliczności, które uzasadniałyby żądanie czasowego wyeliminowania T. S. z obrotu gospodarczego, a już zwłaszcza na okres dziesięciu lat, będący maksymalnym możliwym okresem stosowania omawianej sankcji.

Wobec oddalenia wniosku Sąd Rejonowy zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania koszty zastępstwa procesowego na podstawie
art. 98 §§ 1 i 3 k.p.c., w stawce minimalnej określonej w § 11 ust. 1 pkt
3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz.U. z 2013r, poz. 461). Sąd uznał, iż żądanie wnioskodawcy zasądzenia na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego
w wysokości maksymalnej nie zasługuje na uwzględnienie. Przy ocenie wysokości tych kosztów decydujące znaczenie winien mieć nakład pracy pełnomocnika. Stosownie do
§ 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia
i rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe kryteria, zdaniem Sądu Rejonowego, brak było podstaw do przyznania uczestnikowi tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwoty wyższej niż stawka minimalna, która wynosi 120 zł. Pełnomocnik nie sporządził żadnego pisma procesowego. Do czasu pierwszej rozprawy uczestnik reprezentował się sam, i sam złożył odpowiedź na wniosek. Nakład pracy pełnomocnika ograniczył się do stawiennictwa na jednej rozprawie. Stawiennictwo pełnomocnika na rozprawie należy do standardów przy wykonywaniu zawodu adwokata, tak samo zresztą jak znajomość prawa, orzecznictwa i literatury prawniczej.

W ocenie Sądu Rejonowego, niniejsza sprawa nie wymagała szczególnie dużego nakładu pracy pełnomocnika i nie miała skomplikowanego charakteru
(w odniesieniu do uczestnika T. S.). Nie sposób przy tym zgodzić się
z uczestnikiem, że niezasadność wniosku o zakaz ma mieć wpływ na wysokość kosztów zastępstwa procesowego. Koszty te nie mają stanowić swoistej rekompensaty dla uczestnika za złożenie przez wnioskodawczynię wniosku, który zdaniem uczestnika jest oczywiście bezzasadny. Koszty zastępstwa procesowego są zależne jedynie od kryteriów, o których była mowa powyżej. (postanowienie k.225, uzasadnienie
k. 232-234v)

Apelację od powyższego postanowienia wniosła wnioskodawczyni zaskarżając je w całości i zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest:

a/ art. 373 ust. l pkt l ustawy prawo upadłościowe i naprawcze (dalej UPUiN) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości zawierającego braki formalne, które zostały uzupełnione po przywróceniu terminu na dokonanie tej czynności z uwagi na odwołanie w dniu 13 lutego 2014 roku
a następnie ponowne powołanie w dniu 21 marca 2014 roku uczestnika na funkcję członka zarządu, stanowi skuteczne złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości i jest okolicznością wyłączającą możliwość orzeczenia względem uczestnika zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, podczas gdy odwołanie uczestnika z funkcji członka zarządu miało charakter pozory a wykładnia tego przepisu nie powinna prowadzić do sanowania działań uczestnika stanowiących obejście prawa;

2/ naruszenie przepisów postępowania, to jest:

a/ art. 217 § l k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowych
o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów wskazanych przez wnioskodawczynię w piśmie z dnia 22 lipca 2015 roku, podważających prawidłowość przywrócenia terminu do uzupełnienia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) sp. z o. o.,
z uwagi na oparcie tej decyzji na budzących wątpliwości zdarzeniach przywołanych przez uczestnika, tj. odwołania w dniu 13 lutego 2014 roku, a następnie ponownego powołania w dniu 21 marca 2014 roku uczestnika na członka zarządu tej spółki, jako niemających wpływu na wynik sprawy, podczas gdy sekwencja zdarzeń, a także fakt, że uczestnik w omawianym okresie składał w toku postępowania upadłościowego:
o sygn. akt XIV GU 2/14 pisma procesowe świadczą o tym, że odwołanie uczestnika z funkcji członka zarządu miało charakter pozorny i zostało dokonane tylko na potrzeby przywrócenia termin do uzupełnienia wniosku o ogłoszenie upadłości, co stanowi okoliczności mające istotne znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności uczestnika w niniejszym postępowaniu;

b/ art. 373 ust. l pkt l UPUiN poprzez jego błędne zastosowanie i oddalenie wniosku
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w stosunku do Uczestnika z uwagi na złożenie przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o. o. w terminie, podczas gdy wniosek ten zawierał braki formalne, co skutkowało jego zwróceniem, a braki te zostały uzupełnione po przywróceniu terminu do dokonania tej czynności na podstawie budzących wątpliwości zdarzeń przywołanych przez uczestnika, tj. odwołania w dniu 13 lutego 2014 roku, a następnie ponownego powołania w dniu
21 marca 2014 roku Uczestnika na członka zarządu tej spółki, które nie zostały przez Sąd zbadane w niniejszej sprawie, wobec czego oddalenie wniosku było przedwczesne, z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o:

1/ uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy
i konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części;

2/ zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3/ zbadanie, na podstawie art. 380 k.p.c., zasadności postanowienia wydanego na rozprawie w dniu 15 września 2015 roku w przedmiocie oddalenia wniosku
o dopuszczenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy o sygn. akt XIV GU 2/13, wskazanych w piśmie wnioskodawczyni z dnia 22 lipca 2015 roku na okoliczność przyczyn i zasadności przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych wniosku o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o. o., jako postanowienia niepodlegającego zaskarżeniu
w drodze zażalenia, a mającego istotny wpływ na wynik sprawy oraz o:

4/ dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy XIV GU 2/13, wskazanych w piśmie wnioskodawczyni z dnia 22 lipca
2014 roku ( powinno być 2015r.) na okoliczność przyczyn i zasadności przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych wniosku o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o. o. (apelacja
k. 249 - 251v)

Uczestnik wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych. (odpowiedź na apelację 270 – 278)

Sąd Okręgowy, Sąd Gospodarczy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy
w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe oraz dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Postępowanie w sprawach orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane w tytule X części pierwszej ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, która do dnia 31 grudnia 2015 r. miała tytuł „Prawo upadłościowe i naprawcze" (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 233 ze zm., dalej pr. upadł.) w art. 373 – 377.

Zgodnie z art. 376. 1 zd. 3 pr. upadł. w sprawach o orzeczenie zakazu z art. 373
i 374 stosuje się przepisy o postępowaniu nieprocesowym.

Stosownie do treści z art. 452 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. 2015 r., poz. 978), obowiązującej od dnia 1 stycznia 2016 r., w sprawach, w których przed dniem wejścia w życie ustawy wpłynął wniosek
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, stosuje się przepisy dotychczasowe, z tym że zakaz ten może być orzeczony na okres od roku do dziesięciu lat.

Z podniesionych w apelacjach zarzutów, w pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty dotyczące naruszenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż poprawność zastosowania przepisów prawa materialnego może być oceniana jedynie w odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego zgodnie z zasadami procedury cywilnej (vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 2 lipca 2004 roku, w sprawie II CK 409/03, opubl. Lex nr 148384).

Zarzut naruszenia art. 217 § l k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowych o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów wskazanych przez wnioskodawczynię w piśmie z dnia 22 lipca 2015 roku nie może być skutecznie podniesiony na etapie postępowania apelacyjnego, ponieważ wnioskodawczyni reprezentowana przez dwóch profesjonalnych pełnomocników nie zgłosiła zastrzeżeń na podstawie art. 162 k.p.c. do ogłoszonego na rozprawie w dniu
15 września 2015r. postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych.

Przepis art. 162 k.p.c. daje możliwość reakcji strony na dostrzeżone w toku posiedzenia uchybienia sądu w zakresie przepisów postępowania. W ten sposób strona może wskazać na każde naruszenie przepisów procedury, bez względu na ich wagę dla toczącego się postępowania. Celem regulacji art. 162 k.p.c. jest zapobieganie nielojalności procesowej przez zobligowanie stron do zwracania na bieżąco uwagi sądu na wszelkie uchybienia procesowe w celu ich niezwłocznego wyeliminowania
i niedopuszczenie do celowego tolerowania przez strony takich uchybień z zamiarem późniejszego wykorzystania ich w środkach odwoławczych (wyr. SN z 4.10.2006 r.,
II CSK 229/06, Legalis).

Możliwość zgłoszenia zastrzeżeń do czynności sądu w trybie przewidzianym
w art. 162 k.p.c. obejmuje również postanowienia, które mogą być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, w tym m.in. postanowienia o odmowie przeprowadzenia dowodu (stanowisko takie zajął również Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 8 kwietnia 2010r., II PK127/09, opubl. M.P.Pr. 2011/1/33).

Wbrew stanowisku skarżącej, zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszym postępowaniu, pełnomocnicy wnioskodawczyni mieli możliwość złożenia zastrzeżenia dotyczącego oddalenia wniosków dowodowych o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów wskazanych w piśmie z dnia 22 lipca 2015 roku na okoliczności w nim przywołane.

Skoro, zdaniem skarżącej, Sąd I instancji na rozprawie w dniu 15 września 2015 roku nie sformułował jasno jakie wnioski podlegają oddaleniu, na jakie okoliczności oraz nie podał podstawy prawnej oddalenia swojej decyzji, to tym bardziej należało zgłosić zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c.

Na marginesie podkreślić należy, że ogłaszając postanowienie o oddaleniu wniosków dowodowych sąd nie ma obowiązku wskazywania podstawy prawnej.

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska skarżącej, że wprowadzające
w błąd było także sformułowanie „oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z akt spraw wymienionych w punktach 1-3 w pozostałym zakresie", jak i „oddalenie wniosku dowodowego wnioskodawczyni o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczności wskazane w piśmie z dnia 22 lipca 2015 roku". Numery kart przynajmniej części dokumentów były znane skarżącej, ponieważ ich kserokopie wraz z numerami kart zostały dołączone do pisma wnioskodawczyni.

Do pisma z dnia 22 lipca 2015 roku wnioskodawczyni załączyła odpis zarządzenia z dnia 26 lutego 2014 roku ze sprawy XIV GU 2/14 oraz odpis zarządzenia z dnia 2 kwietnia 2014 roku ( a nie 3 kwietnia 2014r.) ze sprawy XIV GU 2/14, w tej sytuacji nie było potrzeby ponownego dopuszczania dowodu z tych samych dokumentów z akt sprawy XIV GU 2/14. W prawdzie w uzasadnieniu Sąd rejonowy powołał karty z akt XIV GU 2/14 (zarządzenie k.34, zarządzenie k. 112), jednakże jest to uchybienie formalne, które nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Zarzut naruszenia art. 373 ust. l pkt l prawa upadłościowego i naprawczego (obecnie pr. upadł) poprzez jego błędne zastosowanie i oddalenie wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w stosunku do uczestnika z uwagi na złożenie przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o. o. w terminie jako naruszenie prawa procesowego został wadliwie sformułowany. Przepis ten jest przepisem o charakterze materialnym a nie procesowym. Zresztą taki zarzut został sformułowany w apelacji.

Pozbawiony racji jest zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego,
to jest art. 373 ust. l pkt l prawa upadłościowego i naprawczego (obecnie pr. upadł.) poprzez jego błędną wykładnię.

Braki wniosku w żaden sposób nie podważają skuteczności jego złożenia jeżeli zostały one uzupełnione nawet po przywróceniu terminu do dokonania tej czynności.

Zgodnie z art. 130 § 3 k.p.c. pismo poprawione lub uzupełnione w terminie wywołuje skutki od chwili jego wniesienia.

W rozpoznawanej sprawie sąd nie jest uprawniony do oceny prawidłowości przywrócenia terminu do uzupełnienia braków wniosku o ogłoszenie upadłości
w sprawie XIV GU 2/14.

Wniosek o ogłoszenie upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. został złożony
i merytorycznie rozpoznany. Postanowienie z 22 maja 2014r. jest prawomocne i wiąże sąd również w rozpoznawanej sprawie.

Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej,
a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby (art. 365 § 1 k.p.c.
w związku z art. 35 pr. upadł.).

Zarówno uchwała o odwołania uczestnika ze składu zarządu z dnia 13 lutego 2014 roku, jaki i uchwała o jego ponownym powołania z dnia 21 marca 2014 roku nie została uchylona, funkcjonuje w obrocie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c.
w związku z art. 13 § 2 k.p.c. i art. 376 ust. 1 zd. 3 prawa upadłościowego
oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. w związku z art. 98 § 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c., 391 § 2 k.p.c.,
art. 13 § 2 k.p.c. i art. 376 ust. 1 zd. 3 prawa upadłościowego. Zasądzoną kwotę stanowi wynagrodzenie pełnomocnika uczestnika - 60,00 zł.

Wynagrodzenie pełnomocnika uczestnika będącego adwokatem zostało określone na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 11 ust. 1 pkt 3 w związku z § 13 ust. 1 pkt
1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013r. poz. 461 ze zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) .