Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód K. (...)Spółka Akcyjna z siedzibą w K. wystąpił przeciwko A. J. o zapłatę kwoty 11 179,21 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22.02.2015r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 19 stycznia 2015 roku pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki na kwotę 6 000 złotych, za pośrednictwem należącej do pożyczkodawcy platformy internetowej (...) Pozwany zgodnie z umową, przed wypłaceniem przez pożyczkodawcę środków pieniężnych w umówionej wysokości na wskazane przez pozwaną konto bankowe, dokonał weryfikacji swoich danych osobowych oraz akceptacji warunków umowy, realizując czynności weryfikacyjne zgodnie z Umową ramową pożyczki . Pożyczkodawca w dniu 19 stycznia 2015 roku wypłacił środki pieniężne zgodnie z zwartą umową. Uzgodniony i zaakceptowany przez strony umowy całkowity koszt pożyczki wynosi 11 179,21 zł. Jednocześnie pozwany zobowiązał się do zwrotu tej kwoty do dnia 21 lutego 2015 roku.

W dniu 14 września 2015 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonała przelewu na rzecz powódki wierzytelności przysługującej jej w stosunku do pozwanego. O dokonaniu cesji pozwany został poinformowany pismem z dnia 14 września 2015 roku.

W dniu 14 września 2015 roku powódka wezwała pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia pieniężnego. Pozwany nie spełnił świadczenia w wyznaczonym terminie. W związku z tym, na zasadzie wyrażonej w art. 481 k.c., powódka dochodzi od pozwanej odsetek ustawowych za opóźnienie w spłacie pożyczki.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem wydanym 17 listopada 2015 roku, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piszu jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego.

Pozwany A. J. mimo należytego powiadomienia o terminie nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, nie złożył żadnych wyjaśnień i nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W związku z niestawieniem się pozwanego A. J. na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę i brakiem jakichkolwiek wyjaśnień, Sąd zobligowany był do wydania w przedmiotowej sprawie wyroku zaocznego (art. 339 § 1 k.p.c.).

Stosownie do treści art. 157 § 2 k.p.c. oraz § 116 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 roku - Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. 2014, poz. 259 j.t.), Sąd nad sentencją wyroku zaocznego umieścił zastępującą protokół wzmiankę obejmującą: datę rozprawy, dane co do obecności powoda, stwierdzenie, że pozwany nie stawił się mimo należytego powiadomienia go o terminie posiedzenia, nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności i nie składał wyjaśnień oraz wzmiankę co do ogłoszenia wyroku. Wzmiankę podpisali przewodniczący posiedzenia i protokolant.

Zgodnie z treścią art. 339 § 2 kpc, w wypadku wydania przez Sąd wyroku zaocznego, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Utrwalony w judykaturze i niekwestionowany w nauce jest pogląd, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie SN z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57, OSNC 1960, nr 1, poz. 14; wyroki SN: z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, Lex nr 707; z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, Lex nr 24031; z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Lex nr 30397; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Lex nr 37430). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo.

W ocenie Sądu, twierdzenia strony powodowej o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 kpc ciążył na niej obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodziła skutki prawne. Odnośnie inicjatywy dowodowej Sąd Rejonowy w Piszu w pełni podziela utarte orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażające się w tezie: „Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (vide wyrok SN z 17 XII 1996r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76; podobnie również wyrok sądu apelacyjnego w Białymstoku z 21 X 2003 r., I A Ca 516/03, OSP 2004/9/118; wyrok SN z 7 X 1998r., II UKN 244/98, OSNP 1999/20/662).

W ocenie Sądu powód nie wykazał, jakoby przysługiwała mu wierzytelność dochodzona pozwem. W myśl przytoczonych wyżej przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Reguła ta nabiera szczególnego znaczenia w sytuacji, gdy strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Jeśli powód twierdził, że nabył konkretną wierzytelność winien to skutecznie wykazać. Powód wywodził swe roszczenie z zawartej (...) Sp. zo.o. umowy cesji wierzytelności, na podstawie której nabył wierzytelność przysługującą zbywcy wobec pozwanego. Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (art. 509 kc, por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., sygn. akt V CSK 187/06, M. Prawn. 2006/16/849).

W ocenie Sądu nie dowodzą żądania pozwu przedłożone przez powoda dokumenty w postaci kopi umowy sprzedaży wierzytelności (k. 11-13), wyciąg z załącznika do umowy przelewu (k. 14), zawiadomienia o dokonaniu cesji wierzytelności z dowodem nadania przesyłki (k. 15 i 16), umowa ramowa pożyczki (k. 17-20) , jak również formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego (k. 21-24) i potwierdzenie transakcji wypłaty środków pieniężnych (k. 25).

Pomimo powoływania się na fakt zawarcia z pozwanym umowy pożyczki w dniu 19 stycznia 2015 roku i zaakceptowania przez A. J. warunków umowy, pełnomocnik powoda nie złożył dowodów potwierdzających wskazane okoliczności. Nadto należy podkreślić, iż powód nie przedłożył Sądowi żadnych dokumentów, które potwierdzałyby, że pozwany nie wywiązał się z warunków umowy.

Fakt przelania z rachunku wierzyciela pierwotnego kwoty 6 000 zł nie świadczy o tym, iż pozwany w dniu 19 stycznia 2015. zawarł z powodem umowę pożyczki.

Zgodnie z punktem p.3.5 przedłożonej przez powoda umowy ramowej pożyczki w celu potwierdzenia rejestracji , pożyczkobiorca zobowiązany był do wniesienia opłaty bankowej na rachunek bankowy pożyczkodawcy lub do zalogowania się do własnego konta bankowego z użyciem aplikacji Pożyczkodawcy – (...). Opłata rejestracyjna winna zostać zapłacona przekazem z tego samego rachunku , na który zostanie wypłacona pożyczka , wraz z podaniem unikalnego kodu , który pożyczkobiorca otrzyma za pośrednictwem wiadomości e-mail po prawidłowym wypełnieniu formularza rejestracji. Powód nie wykazał , aby pozwany uiścił opłatę rejestracyjną. Z kolei przedłożony przez powoda formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego nie zawiera danych podmiotu do którego został skierowany ,zatem nie dowodzi by pozwany wnioskował o przyznanie mu pożyczki .

Reasumując, dokumenty złożone przez stronę powodową nie udowodniły twierdzeń powoda. Z uwagi na powyższe powództwo uległo oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)