Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Lidia Grzelak

Protokolant Aleksandra Czaplicka

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016 r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa małoletniej E. Ż. (1) reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową B. G. - matkę

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę kwoty 15000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2228,00 zł tytułem kosztów opieki

I zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powódki E. Ż. (1) tytułem zadośćuczynienia kwotę 12000,00 zł ( dwanaście tysięcy złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia 19 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powódki E. Ż. (1) tytułem kosztów opieki kwotę 1256,00 zł ( jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt sześć złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lutego 2016 r. do dnia zapłaty;

III w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powódki E. Ż. (1) kwotę 3270,94 zł ( trzy tysiące dwieście siedemdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze ) tytułem zwrotu części kosztów procesu, w tym 2417,00 zł ( dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

V nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego (...) S.A. w S. kwotę 600,00 zł ( sześćset złotych ) tytułem uzupełnienia opłaty sądowej od pozwu;

VI nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego (...) S.A. w S. kwotę 19,98 zł ( dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy ) tytułem uzupełnienia kosztów procesu orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 6 marca 2015 r.

Sygn. akt I C 1103/14

UZASADNIENIE

Małoletnia powódka E. Ż. (1) reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego B. G. - matkę wniosła w dniu 6 października 2014 r. pozew przeciwko (...) S.A. w S., żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 15000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 marca 2013 r. do dnia zapłaty. Pismem procesowym z dnia 5 października 2015 r. ( data stempla operatora pocztowego ) powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 2228,00 zł tytułem kosztów opieki z ustawowymi odsetkami od dnia 5 października 2015 r. do dnia zapłaty. Powódka wnosiła ponadto o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany (...) S.A. w S. wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki E. Ż. (1) zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 17 października 2014 r. Sąd zwolnił powódkę E. Ż. (1) od obowiązku ponoszenia opłaty sądowej od pozwu w kwocie 750,00 zł.

Pozwany (...) S.A. w S. wnosił ponadto o zawiadomienie M. M. o toczącym się procesie i wezwanie go do udziału w sprawie.

M. M., zawiadomiony o sprawie, nie wstąpił do procesu w charakterze interwenienta ubocznego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 lipca 2012 r. w R. gmina C. M. M. prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki O. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości. M. M. naruszył zasady prawa drogowego, w ten sposób, ze podczas wyprzedzania pieszych nie zachował szczególnej ostrożności, bezpiecznego odstępu, stracił panowanie nad pojazdem, uderzył samochodem w D. C., P. C. i E. Ż. (1), w wyniku czego spowodował u D. C. obrażenia ciała w postaci złamania obojczyka lewego, potłuczenia ogólnego powierzchniowego, u P. C. w postaci złamania żuchwy po stronie prawej, potłuczenia ogólnego powierzchniowego, u E. Ż. (1) w postaci złamania nadkłykciowego kości ramiennej lewej, złamania obu nasad dalszych kości przedramienia prawego, rany małżowiny usznej ze stłuczeniem głowy, potłuczenia ogólnego powierzchniowego, powodujących rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ciechanowie z dnia 7 lutego 2013 r. M. M. został uznany za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw z art. 178 a § 1 kk oraz art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, za które wymierzono mu karę łączną jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres trzech lat próby ( akta II K 779/12 ).

W dacie zdarzenia drogowego E. Ż. (1) miała ukończone 10 lat ( bezsporne ).

E. Ż. (1) została przewieziona do szpitala w C.. W badaniach obrazowych stwierdzono złamanie nadkłykciowe kości ramiennej lewej z przemieszczeniem oraz złamanie trzonów kości przedramienia prawego z przemieszczeniem. Doznała również urazów głowy, klatki piersiowej oraz małżowiny usznej prawej. Ranę małżowiny zaopatrzono chirurgicznie. Wykonano ręczną repozycję złamanych trzonów kości przedramienia. Kończynę unieruchomiono w opatrunku gipsowym na okres czterech tygodni. Złamanie nadkłykciowe zreponowano ręcznie ze stabilizacją drutami „K” i założono opatrunek gipsowy. W dniu 1 lipca 2012 r. E. Ż. (1) została wypisana ze szpitala z zaleceniem kontroli w poradni chirurgicznej. Podczas kontroli w poradni specjalistycznej w dniu 16 sierpnia 2012 r. stwierdzono zrost kostny, w związku z czym w warunkach szpitalnych usunięto zespolenie metalowe. E. Ż. (1) odbyła rehabilitację w grudniu 2012 r. oraz w kwietniu 2013 r. Obecny stan miejscowy w miejscu doznanego urazu przez E. Ż. (1) pozostaje bez istotnego wpływu na funkcjonowanie organizmu. Stawy barkowy, łokciowy oraz nadgarstki obu kończyn pozostają bez deficytu stawowego. Ruchy rotacyjne są w normie. Na kończynie górnej lewej widoczne są blizny punktowe na wysokości łokcia. Na kończynie lewej zaniki mięśniowe wynoszą około 1 cm. Staw łokciowy tej ręki ma zwiększoną koślawość w stosunku do łokcia prawego. E. Ż. (1) odczuwała silne dolegliwości przez okres dwóch miesięcy, w tym okresie przyjmowała środki przeciwbólowe. Przez okres 2 miesięcy po wypadku wymagała opieki osób trzecich w pełnym zakresie przez sześć godziny dziennie ( czynności życia codziennego, ubieranie, toaleta, wizyty lekarskie ). Okresowe bóle odczuwane przez nią obecnie pozostają bez istotnego wpływu na aktywność życiową oraz ogólną sprawność organizmu. E. Ż. (1) uczestniczy w zajęciach wychowania fizycznego w ograniczonym zakresie, odczuwa ból prawej ręki po dłuższym pisaniu. Doznany przez E. Ż. (1) uszczerbek na zdrowiu, wynikający z urazu obu kończyn górnych, kształtuje się na poziomie 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu u osoby praworęcznej zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania ( zeznania przedstawicielki ustawowej B. G. k. 387 - 388, dokumentacja medyczna k. 315 – 329, opinia biegłego sądowego w zakresie traumatologii i narządu ruchu L. G. k. 343, 363 ).

Samochód osobowy marki O. (...) nr rej. (...), którym kierował M. M. posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej dla posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu w (...) S.A. w S. – obecnie (...) S.A. w S. ( bezsporne ).

Pozwany (...) S.A. w S. za zdarzenie z dnia 4 lipca 2012 r. przyznało E. Ż. (1) dotychczas zadośćuczynienie w łącznej wysokości 18000,00 zł. Zakład ubezpieczeń przyznał ponadto koszty opieki w wysokości 1372,00 zł ( bezsporne ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy II K 779/12, zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej, opinii biegłego sądowego w zakresie traumatologii i narządu ruchu L. G., akt szkody oraz zeznań przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki – B. G., matki. Okoliczności sprawy są bezsporne, w szczególności co do okoliczności wypadku, ubezpieczenia pojazdu, a także przebytego przez powódkę E. Ż. (1) leczenia, jak też doznanego przez nią w związku ze zdarzeniem z dnia 4 lipca 2012 r. trwałego uszczerbku na zdrowiu związanego z urazami obu kończyn górnych.

Spór pomiędzy stronami przede wszystkim ograniczał się do ustalenia wysokości przysługujących powódce zadośćuczynienia oraz kosztów opieki.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, roszczenie małoletniej powódki E. Ż. (1) zasługuje na uwzględnienie częściowo.

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że za szkodę wyrządzoną powódce E. Ż. (1) na skutek wypadku, którego doznała w dniu 4 lipca 2012 r., pozwany (...) S.A. w S. odpowiada na podstawie art. 822 kc, jako strona umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą wypadku. Sama zasada odpowiedzialności nie jest między stronami w niniejszej sprawie sporna. Spór dotyczył bowiem wysokości zadośćuczynienia oraz kosztów opieki.

Podstawę prawną zasądzenia zadośćuczynienia stanowi przepis art. 445 § 1 kc. Ustawodawca nie sprecyzował w nim jednak konkretnych mierników czy zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając tę kwestię swobodnemu uznaniu sędziowskiemu. Przepis cyt. artykułu stanowi bowiem, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 kc, w tym w razie uszkodzenia ciała, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W orzecznictwie sądowym ugruntował się, aprobowany także przez piśmiennictwo, pogląd o kompensacyjnym charakterze zadośćuczynienia pieniężnego przewidzianego w art. 445 § 1 kc, tj. uznający je za sposób naprawienia szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1968 r. w sprawie I PR 175/68, uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r. w sprawie III CZP 37/73 ). Wysokość odpowiedniej sumy, której przyznanie przewiduje art. 445 § 1 kc, zależy więc przede wszystkim od rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy, ustalonej przez sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien więc decydować w zasadzie stopień cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego. Dokonane w sprawie ustalenia wskazują na bolesne i uciążliwe obrażenia ciała powódki E. Ż. (1), przy uwzględnieniu jej bardzo młodego wieku w chwili zdarzenia. W wyniku wypadku została znacznie ograniczona możliwość wykonywania przez nią zwykłych czynności dnia codziennego właściwych dla jej wieku ( zabiegi higieniczne, ubieranie, zabawa, pobieranie nauki ). Ustalony przez biegłego sądowego uszczerbek na zdrowiu w związku z urazem obu kończyn powódki E. Ż. (1) wynosi obecnie 10 % i ma charakter stały, przy uwzględnieniu, że powódka jest osobą praworęczną. Podkreślić należy, że małoletnia powódka w wyniku wypadku została pozbawiona właściwej dla jej wieku rekreacji i zabawy przez cały okres wakacyjny, co więcej, potrzebowała pomocy właściwie we wszystkich, zwykłych sprawach dnia codziennego z uwagi na uraz obu kończyn. Biegły sądowy wskazał, że potrzebowała tej pomocy przez sześć godzin dziennie.

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że pozwany zakład ubezpieczeń wypłacił powódce E. Ż. (1) w związku ze zdarzeniem z dnia 4 lipca 2012 r. zadośćuczynienie w wysokości 18000,00 zł.

W ocenie Sądu, w pierwszej kolejności należy ustalić w niniejszej sprawie jaka powinna być wysokość zadośćuczynienia według powódki.

Powódka E. Ż. (1) domaga się obecnie dopłaty do wypłaconego już zadośćuczynienia w wysokości 15000,00 zł. Uznać zatem należy, że, jej zdaniem, wysokość należnego jej zadośćuczynienia powinna wynieść łącznie 33000,00 zł.

Zdaniem Sądu, nie można domagać się podwyższenia przyznanego zadośćuczynienia czy też odszkodowania jedynie z tego powodu, że upłynęło kilka lat od zdarzenia, którego następstwem była szkoda doznana przez powódkę. Wysokość zadośćuczynienia należy odnosić do sytuacji z daty jego przyznania, a nie do utraty wartości pieniądza wynikającej z upływu czasu; musi być jednak adekwatna do powstałej szkody. W wyroku z dnia 29 września 2004 r. w sprawie II CK 531/03 Sąd Najwyższy podkreślił, że zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Podobnie w wyrokach z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie II CKN 605/00 oraz z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie V CSK 245/07 Sąd Najwyższy wskazał, że w przypadku uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia należy uwzględniać czynniki obiektywne: czas trwania, stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu ( kalectwo, oszpecenie ), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także czynniki subiektywne: poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową.

W ocenie Sądu, łączna kwota przyznanego latach 2012 - 2013 zadośćuczynienia nie była adekwatna do doznanej przez powódkę E. Ż. (1) szkody. Niewątpliwie powódka E. Ż. (1) poniosła uszczerbek na zdrowiu, wynikający z urazu obu kończyn górnych. Do chwili obecnej odczuwa skutki wypadku. Stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu, doznanego przez nią jest umiarkowany, ale dotyczy przecież bardzo młodej osoby; zarówno wygląd ( blizny ) ma istotne znacznie dla komfortu życia młodej kobiety, jak też pozbawienie jej w 2012 r. możliwości realizowania w okresie wakacyjnym prawa do odpoczynku i zabawy właściwych dla jej wieku.

W ocenie Sądu, małoletniej powódce E. Ż. (1) przysługuje zadośćuczynienie w kwocie 30000,00 zł, które odpowiada stopniowi doznanej przez nią szkody. Sąd wysokość zadośćuczynienia pomniejszył o przyznane już powódce zadośćuczynienie w toku postępowania przed zakładem ubezpieczeń tj. o kwotę 18000,00 zł i w związku z tym zasądził kwotę 12000,00 zł. W pozostałym zakresie tj. co do kwoty 3000,00 zł tytułem zadośćuczynienia Sąd powództwo oddalił, uznając je za niezasadne. Sąd, zgodnie z żądaniem pozwu, odsetki ustawowe od kwoty 12000,00 zł, zasądził od dnia 19 marca 2013 r., mając na uwadze, że pismem z dnia 19 marca 2013 r. ostatecznie odmówiono powódce podwyższenia przyznanego jej zadośćuczynienia. Sąd miał na uwadze, że stosownie do art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od daty złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Sąd miał na uwadze, że już w 2010 r. kwota przyznanego powódce zadośćuczynienia tj. 9000,00 zł, była nieadekwatna do stopnia doznanej przez powódkę szkody.

Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powódki E. Ż. (1) kwotę 1256,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki. Zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 kc obejmuje wszelkie wydatki ( koszty ) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne ( niezbędne ) i celowe. Pojęcie „wszelkie koszty" oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II CSK 425/07 ). Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania, w tym kosztów rehabilitacji. Obowiązek zwrotu dotyczy wydatków rzeczywiście poniesionych i obiektywnie potrzebnych ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 r. w sprawie I ACa 1131/05 ). W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia ( pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw ), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń ( np. protez, kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego ). Do grupy tej zalicza się również wydatki związane z transportem chorego na zabiegi i do szpitala, koszty związane z odwiedzinami chorego w szpitalu czy wynikające z konieczności specjalnej opieki i pielęgnacji nad chorym, koszty zabiegów rehabilitacyjnych, wreszcie koszty przygotowania do innego zawodu np. opłaty za kursy, szkolenia, koszty podręczników i innych pomocy, dojazdów itp. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie I Aca 1306/13 ). W myśl art. 444 § 1 kc odszkodowanie obejmuje również wydatki związane z opieką i pielęgnacją po wyjściu ze szpitala. Poszkodowany może domagać się zwrotu kosztów opieki nad nim i kosztów rehabilitacji poniesionych przez członków jego najbliższej rodziny; korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 kc. Legitymacja czynna w zakresie żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje opiekę nad nim tj. żona, matka czy inna osoba bliska albo inna osoba określana jako trzecia ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie II CSK 474/06, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23 września 2014 r. I ACa 846/14 ). W wyroku z dnia 25 września 2013 r. w sprawie I ACa 331/13 Sąd Apelacyjny w Lublinie wskazał, że jeżeli powód wymaga opieki wobec uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku, a koszty jej są możliwe do ustalenia, pozwany jest zobowiązany do pokrywania szkody z tego tytułu nawet wówczas gdy świadczenia te są ( bądź mogą być ) wykonywane przez osoby najbliższe. Opieka świadczona przez te osoby ma bowiem także realny wymiar ekonomiczny i jest następstwem zdarzenia, za które odpowiada pozwany.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, uznać należy, zdaniem Sądu, że roszczenie powódki E. Ż. (1) o zapłatę kosztów opieki, jest usprawiedliwione co do zasady. Sąd, podzielając opinię biegłego sądowego w zakresie traumatologii i narządu ruchu L. G., przyjął, że powódka E. Ż. (1) wymagała opieki przez okres 2 miesięcy po 6 godziny dziennie.

Powódka E. Ż. (1) domaga się zapłaty tych kosztów przy przyjęciu, że koszt jednej godziny wynosi 10,00 zł. Pozwany zakład ubezpieczeń na etapie postępowania przed zakładem ubezpieczeń przyjął stawkę w wysokości 7,00 zł za godzinę, przy założeniu, że opieka sprawowana była przez okres 28 dni przez 7 godzin dziennie. Zakład ubezpieczył wypłacił powódce E. Ż. (1) koszty leczenia w wysokości 1372, 00 zł.

Sąd orzekając w tym zakresie miał na uwadze, że opieka nad osoba chorą, co do zasady, nie ogranicza się do zwykłej obecności opiekuna, ale wymaga określonych kwalifikacji i umiejętności. W niniejszej sprawie, obowiązki opiekuna sprowadzały się do pomocy w wykonywaniu zwykłych czynności dnia codziennego: toaleta, ubieranie się, jedzenie; nie wymagały zatem szczególnych kwalifikacji, tak jak nie wymaga się ich od osoby wykonującej pracę za wynagrodzeniem w stawce minimalnej. Sąd miał na uwadze, ze powódka E. Ż. (1) nie wykazała na jakiej podstawie przyjęła stawkę 10 zł/h. Żadna ze stron nie wskazała również jaka jest stawka opiekunek zawodowych na rynku lokalnym.

Z tych względów Sąd wyliczeń należnych powódce kosztów opieki dokonał przy uwzględnieniu miesięcznego wynagrodzenia minimalnego za 2015 r. w stawce netto, mając na uwadze, że od tych należnością nie są odprowadzane składki z ubezpieczenia zdrowotnego i społecznego oraz podatek dochodowy. Najniższe wynagrodzenie miesięczne w 2015 r. wynosi 1750,00 zł brutto, a zatem 1286,00 zł netto. W skali miesiąca pracownik pracuje przeciętnie 22 dni, a zatem 176 godzin, co daje stawkę 7,30 zł netto za godzinę pracy.

Łącznie, co do zasady, powódce E. Ż. (1) przysługuje zatem zwrot kosztów opieki w wysokości 2628,00 zł ( 60 dni x 6 godz. x 7,30 zł ). Kwotę tę należy pomniejszyć o przyznane i wypłacone już koszty opieki tj. o 1372,00 zł. Sąd zasądził zatem na rzecz powódki zwrot kosztów opieki w wysokości 1256,00 zł. Odsetki ustawowe Sąd zasądził od tej kwoty od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. W sprawie zarówno ilość godzin opieki, charakter opieki, jak też wysokość stawki godzinowej były sporne. Dopiero w wyniku opinii biegłego sądowego nastąpiło ustalenie charakteru i ilości godzin opieki.

W związku z powyższym, w pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd miał na uwadze treść art. 100 zd. 1 kpc, stosunkowo je rozdzielając. Wskazać należy, że Sąd uwzględnił roszczenia powódki w 77 % i w takim stosunku obciążył strony kosztami procesu w zakresie kosztów opinii biegłych sądowych oraz kosztów dokumentacji medycznej, które łącznie wyniosły 1053,14 zł. Powódka zapłaciła te koszty do kwoty 1033,16 zł, a zatem przysługuje jej zwrot od pozwanego w kwocie 790,94 zł.

Orzekając w zakresie kosztów zastępstwa procesowego, Sąd miał również na względzie wynik procesu. Z tych względów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki E. Ż. (1) zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2400,00 zł wraz z opłatą skarbową. Sąd zasądził ponadto od pozwanego na rzecz powódki zwrot opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa tj. od kwoty 1256,00 zł, a zatem kwotę 63,00 zł.

Jednocześnie Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 19,98 zł tytułem zwrotu kosztów dokumentacji medycznej orzeczonej prawomocnym postanowieniem z dnia 6 marca 2015 r, wypłaconych tymczasowo z sum budżetowych, zaliczając na poczet tych należności część zaliczki uiszczonej przez powódkę. Sąd nakazał ponadto ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 26,81 zł tytułem zwrotu kosztów dokumentacji medycznej orzeczonej prawomocnym postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2014 r, wypłaconych tymczasowo z sum budżetowych.

Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego kwotę 600,00 zł tytułem części opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa w zakresie zadośćuczynienia stosownie do art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.