Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

protokolant: sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 27 stycznia 2016 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania M. P., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 30 grudnia 2014 r., znak: (...) (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od powoda M. P., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...), na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmT 19/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2014 roku Nr (...) (...)pozwany – Prezes Urzędu (...) Elektronicznej na podstawie art. 210 ust. 1 i ust 2 oraz art. 209 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 206 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz.U. z 2014, poz. 243- dalej jako Pt), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na M. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K. w związku z niewywiązaniem się z obowiązku udzielania informacji lub dostarczenia dokumentów przewidzianego w art. 7 ust. 2 Pt za rok sprawozdawczy 2012, nałożył na wymienionego przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 4000 zł, za niewypełnienie określonego w art. 7 ust. 2 Pt obowiązku przedłożenia Prezesowi UKE, w terminie do dnia 31 marca, danych za 2012 rok dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych.

Od niniejszej Decyzji powód – M. P. złożył odwołanie, zaskarżając Decyzję w całości.

Powód zarzucił Decyzji naruszenie prawa materialnego, a konkretnie:

- art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt. polegającą na nałożenie kary na odwołującego się pomimo, że udzielił on informacji, o których mowa w art. 7 ust 2 Pt,

- art. 7 kpa oraz 77 kpa poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a w szczególności w zakresie wyjaśnienia, czy informacje o których mowa w art. 7 ust. 2 Pt, zostały przez Odwołującego przekazane.

Z ostrożności procesowej także podnosił zarzuty:

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 210 ust. 2 Pt, poprzez nałożenie na Odwołującego rażąco wygórowanej kary, niewspółmiernej do zakresu naruszenia oraz możliwości finansowych Odwołującego,

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 210 ust. 2 Pt przez nieuwzględnienie wszystkich okoliczności towarzyszących naruszeniu przy ocenie kryteriów ustalania wysokości kary pieniężnej a to w szczególności:

⚫

nieuwzględnieniu przy wymiarze kary, że niewykonanie obowiązków wskazanych w art. 7 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego, nie wywołało szkody,

⚫

niewskazaniu przez Organ skutków naruszenia zarówno w zakresie hipotetycznych jak i faktycznie zaistniałych negatywnych konsekwencji, a także związku naruszenia z tymi skutkami oraz wpływu na wysokość orzeczonej kary,

⚫

nieuwzględnieniu przy ustalaniu wymiaru kary faktycznego zakresu prowadzonej przez Odwołującego działalności gospodarczej,

- sprzeczności ustaleń faktycznych Organu polegających na wskazaniu, że czyn Odwołującego prowadził do powstania negatywnych konsekwencji podczas gdy, w konkretnym przypadku wskazano wyłącznie na jedną negatywną konsekwencję w postaci zniekształcenia wyników analizy rynku oraz wskazano wyłącznie na możliwość jej wystąpienia,

- naruszeniem art. 7, 77 i 80 kpa, w związku z art. 210 ust. 2 Pt poprzez ustalanie „możliwości finansowych Odwołującego" w oparciu o informacje nie ukazujące aktualnej sytuacji finansowej,

W konsekwencji odwołujący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji ewentualnie o zmianę decyzji poprzez zmniejszenie nałożonej kary pieniężnej i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Pozwany Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w decyzji.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Powód - M. P. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w K. jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym wpisanym do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych prowadzonego przez Prezesa UKE.

Przedsiębiorca ten nie przedłożył w terminie do dnia 31 marca 2013r. danych dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych za rok 2012r.

M. P. w ramach podziału obowiązków w firmie zlecił opracowanie danych dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności na specjalnym formularzu pracownikowi P. M. (1). Ten po wypełnieniu formularza przekazał go innym pracownicom wykonującym czynności biurowe w firmie (...), z informacją o konieczności wysłania korespondencji do Prezesa (...). Do prezesa (...) informacja od powoda nie dotarła.

Prezes (...) zawiadomieniem z dnia 18 listopada 2013r. poinformował Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia na niego kary pieniężnej w związku z nie wywiązaniem się z obowiązku, o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy Prawo telekomunikacyjne za rok obrotowy 2010.

W dniu 24 grudnia 2013r. Przedsiębiorca wysłał do Urzędu Komunikacji Elektronicznej informację, że dotychczas wywiązywał się ze wszystkich obowiązków informacyjnych za wyjątkiem zaistniałej sytuacji. Do pisma powód dołączył formularz 00 i formularz 06 – informację o przedsiębiorcy telekomunikacyjnym za rok sprawozdawczy 2012

Przedsiębiorca wniósł także o rozważenie możliwości umorzenia kary pieniężnej. (k. 3-13 akt adm.).

Pismem z dnia 06 maja 2014r. organ poinformował Przedsiębiorcę o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz o możliwości ostatecznego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów przed wydaniem decyzji (k. 17 akt adm.).

Przedsiębiorca osiągnął w 2013r. przychód z prowadzonej działalności w wysokości (...) zł (k. 15 akt adm.). natomiast przychody uzyskane z tytułu działalności telekomunikacyjnej wyniosły w 2013r ­ (...)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w toku postępowania, które nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności, a strony także ich nie kwestionowały. Sąd oparł się także na dowodzie z zeznań świadka P. M. (2), którego zeznania uznał ze wiarygodne. Świadek ten wbrew tezie stawianej przez powoda zeznał, że nie przesłał korespondencji obejmującej przedmiotowe informacje do Prezesa UKE a jedynie korespondencję tę przygotował na polecenie pracodawcy, natomiast jej wysłaniem miały się zająć inne pracownice zatrudnione w firmie, którym korespondencję przekazał. Sąd nie znalazł powodów by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka, który zeznania złożył po odebraniu od niego przyrzeczenia. Jednocześnie treść tych zeznań pozostaje w zgodzie ze stwierdzeniem organu do którego korespondencja miała być adresowana, że nie otrzymał on sprawozdania od powoda dotyczącego jego działalności w 2012r. Istotne jest także, że doświadczenie życiowe dowodzi, że przedsiębiorcy, mający z racji prowadzonej działalności gospodarczej doświadczenie w kontaktach z urzędami publicznymi, w celu zapewniania sobie gwarancji wywiązania się z nałożonych na nich obowiązków, tak organizują obrót korespondencji, że posiadają, co najmniej dowody ich wysłania. Skoro więc powód takich dowodów nie posiadał, w tym także świadek nie potwierdził faktu wysłania korespondencji, a ta w konsekwencji nie dotarła także do adresata to oczywistym jest, że powód nie przedłożył organowi informacji do udzielania których był zobowiązany.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy Prawo telekomunikacyjne przedsiębiorca telekomunikacyjny, którego roczne przychody z tytułu wykonywania działalności telekomunikacyjnej w poprzednim roku obrotowym były równe lub mniejsze od kwoty (...)milionów złotych, jest obowiązany do przedkładania Prezesowi UKE, w terminie do dnia 31 marca, danych dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych.

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że na powodzie jako przedsiębiorcy telekomunikacyjnym, osiągającym przychody w kwocie mniejszej niż 4 miliony złotych ciążył obowiązek określony w powyższym przepisie.

Przy czym dane dotyczące rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych powinny być przez Przedsiębiorcę przekazane na formularzach wskazanych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2008r. w sprawie wzorów formularzy służących do przekazywania danych dotyczących działalności telekomunikacyjnej (Dz. U. z 2009r. Nr 5, poz. 22) wydanym na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w art. 7 ust. 3 ustawy Prawo telekomunikacyjne.

Przedsiębiorca nie wypełnił przedmiotowego obowiązku w zakresie danych za rok 2012, gdyż w ustawowym terminie, tj. do dnia 31 marca 2013r. nie przedłożył Prezesowi UKE danych dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych.

Natomiast w przypadku zaniechania wypełnienia tego obowiązku zastosowanie znajduje przepis art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne. W myśl powołanego przepisu - podlega karze pieniężnej, ten kto nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą lub ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych lub udziela informacji niepełnych lub nieprawdziwych lub dostarcza dokumenty zawierające informacje niepełne lub nieprawdziwe.

Przy czym kara o której mowa wyżej może zostać nałożona także w przypadku, gdy podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, jeżeli Prezes UKE uzna, że przemawiają za tym czas trwania, zakres lub skutki naruszenia (art. 209 ust 1a Pt).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że powód nie przedkładając w ustawowym terminie danych za 2012 r. o rodzaju i zakresie wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych dopuścił się naruszenia, które podlegało karze na podstawie art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne.

Bez znaczenia dla karalności na podstawie wskazanego przepisu ma fakt spóźnionego przedstawienia danych. Jak słusznie bowiem wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 9 maja 2012 r. o sygn. III SK 35/11 ( LEX nr 1170694) „Przepis art. 209 ust. 1 pkt 1-31 p.t. sankcjonuje karą pieniężną sam fakt niewykonania ciążących na przedsiębiorcach telekomunikacyjnych obowiązków. Wezwanie przedsiębiorcy do zaprzestania dalszego naruszania ustawowych obowiązków albo zaniechanie ich naruszenia przed wszczęciem odpowiedniego postępowania przez Prezesa Urzędu nie zwalnia przedsiębiorcy telekomunikacyjnego z odpowiedzialności za niedochowanie wymogu przestrzegania sprecyzowanych w ustawie wymogów prowadzonej działalności.”

Zaznaczenia wymaga, iż w myśl art. 210 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne karę pieniężną, o której mowa w art. 209 ust. 1, nakłada Prezes UKE, w drodze decyzji, w wysokości do 3 % przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym.

Ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes UKE powinien w świetle art. 210 ust. 2 tej ustawy uwzględnić zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

W ocenie Sądu Prezes UKE uwzględnił wskazane dyrektywy wymiaru kary, miarkując w oparciu o nie karę pieniężną.

Prezes UKE prawidłowo wziął pod uwagę, iż dane przekazywane przez przedsiębiorców na podstawie art. 7 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego pozwalają oceniać aktualny stan rynku telekomunikacyjnego, na który Prezes UKE może reagować i go regulować w ramach swoich kompetencji, realizując cele Prawa telekomunikacyjnego. Dane zawarte w składanych formularzach zapewniają bowiem ciągłość określonych zasadniczych informacji o rynku i przedsiębiorcach telekomunikacyjnych. Z kolei nie przekazanie tych danych przez Przedsiębiorcę daje mylny obraz stanu rynku, co ma znaczenie w szczególności przy jego analizie, również pod kątem, czy występuje na nim skuteczna konkurencja. Wprawdzie Przedsiębiorca ostatecznie przedłożył dane dotyczące rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych, aczkolwiek dopiero w toku postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia na Przedsiębiorcę kary pieniężnej z tego powodu, po upływie 9 miesięcy od terminu wyznaczonego na wypełnienie obowiązku.

Pozwany prawidłowo uwzględnił również okoliczność, iż Przedsiębiorca nie był dotychczas karany przez Prezesa UKE.

Jeśli chodzi o możliwości finansowe Przedsiębiorcy, istotnym jest, iż przychody Przedsiębiorcy za 2013 rok ogółem wyniosły (...) zł. Stanowią one podstawę wymiaru kary, albowiem miarkuje się ją w odniesieniu do całościowego przychodu Przedsiębiorcy osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Jak przyjęto w doktrynie, podstawę wymiaru kary pieniężnej tworzy łączny przychód ze wszystkich źródeł, gdyż przepis art. 210 ust. 1 Pt nie ogranicza źródeł przychodów, które stanowią podstawę wymiaru kary. W szczególności nie ogranicza przychodu do źródeł związanych z prowadzeniem działalności telekomunikacyjnej (Stanisław Piątek Prawo Telekomunikacyjne Komentarz 2.wydanie Wyd. C.H. Beck Warszawa 2005 str. 1150 ). Tym niemniej nie można pominąć informacji, że przychody Przedsiębiorcy uzyskane z działalności telekomunikacyjnej wyniosły 541.514,25 zł (k. 24v akt adm.), czyli stanowiły (...) % ogółu przychodów.

Na możliwości finansowe Przedsiębiorcy nie wpływają jednakże tylko przychody Przedsiębiorcy. Sąd zgadza się ze stanowiskiem zaprezentowanym w piśmiennictwie, iż przychód, bez uwzględnienia ponoszonych kosztów, nie daje obrazu możliwości finansowych ukaranego podmiotu. Oparcie podstawy wymiaru kary wyłącznie na kryterium wysokości przychodu nie pozwala na ustalenie stopnia dolegliwości kary finansowej. Dopiero ustalenie faktycznego dochodu podmiotu, w stosunku do którego prowadzone jest postępowanie o nałożenie kary pieniężnej, pozwala na właściwy wymiar kary ( Maciej Rogalski, Komentarz do art. 210 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, LEX ).

W przypadku Przedsiębiorcy koszty uzyskania przychodu za 2013 nie przekroczyły wartość przychodu a przedsiębiorca osiągnął dochód w wysokości 45.442 zł (k. 19 akt adm.). Świadczy to zdaniem Sądu o tym, że przedsiębiorstwo powoda jest w stosunkowo dobrej kondycji finansowej i poniesienie przez nie kary w wysokości (...) zł nie będzie stanowić dla przedsiębiorcy nadmiernego obciążenia ani nie zagrozi jego dalszemu funkcjonowaniu. Natomiast okoliczność, na którą powoływał się powód, że w ciągu pierwszych 9 miesięcy 2014r poniósł stratę z działalności na poziomie(...)tys zł nie może stanowić podstawy do obniżenia kary nałożonej przez Prezesa UKE. Po pierwsze należy stwierdzić, że możliwości finansowe przedsiębiorcy należy odnosić do roku, z którego przychody stanowią podstawę dla wymiaru kary, a więc w tym wypadku roku 2013, skoro decyzja zapadła w 2014r. Po wtóre należy zwrócić uwagę, że strata na którą wskazuje powód jest wynikiem zakupów towarów handlowych i materiałów w pierwszych dwóch miesiącach roku 2014 na kwotę ponad(...) mln zł (k .21 akt sądowych). Zatem nie może stanowić o nadzwyczajnych okolicznościach niezależnych od powoda, które zadecydowały o gorszej sytuacji finansowej niż w roku poprzednim. Ponadto fakt inwestowania powoda we własną działalność nie zwalnia Przedsiębiorcy z wypełnienia obowiązków związanych wykonywaniem przez niego działalności telekomunikacyjnej wobec organów administracji publicznej, w tym obowiązków finansowych nałożonych w drodze uznania administracyjnego. Wreszcie należy także wziąć pod uwagę i to, że wysokość nałożonej na powoda kary nie wpłynie znacząco na jego sytuacje ekonomiczną, gdyż kara stanowi niewielki odsetek straty powoda. Skoro więc powód podejmuje decyzje biznesowe, które dopuszczają straty na poziomie (...) tys. zł, to zapewne dodatkowy wydatek na poziomie (...)nie wpłynie znacząco, w tym nie wpłynie negatywnie na kondycję jego przedsiębiorstwa.

Obniżenie więc kary – w sytuacji braku wykazania niezależnego od przedsiębiorcy obniżenia jego dochodów w kolejnym roku działalności, który co do zasady nie może stanowić podstawy do określenie maksymalnej wysokości kary – stałoby w sprzeczności z celami prewencyjnymi sankcji za niezastosowanie się powoda do obowiązujących wymagań prawa, jak również represyjno-wychowawczymi, zmierzającymi do wymuszenia na ukaranym przestrzegania reguł prawnych w przyszłości.

Wobec powyższego Sąd uznał, że wysokość wymierzonej przez Prezesa UKE kary pieniężnej nie jest zbyt wygórowana, biorąc pod uwagę możliwości finansowe Przedsiębiorcy, które są wystarczające, by uiścić karę bez wpływu na stabilność gospodarczą firmy.

W ocenie Sądu, Prezes UKE dokonał analizy wszystkich przesłanek, które winien wziąć pod uwagę zgodnie z treścią art. 210 ust. 2 ustawy Prawo telekomunikacyjne mając na względzie, że kary pieniężne są instrumentem o charakterze prewencyjnym i dyscyplinującym, służącym wymuszaniu przestrzegania podstawowych obowiązków wynikających z przepisów ustawy, przy uwzględnieniu celów stawianych przez Prawo telekomunikacyjne.

Sąd stanął zatem na stanowisku, że stan faktyczny sprawy uzasadniał nałożenie kary pieniężnej oraz ustalenie jej wymiaru w wysokości określonej w zaskarżonej Decyzji. Karę tą należy uznać za minimalną w świetle przychodów Przedsiębiorcy, aczkolwiek proporcjonalną do naruszenia przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne. Powód domagając się zmniejszenia jej wymiaru nie wskazał żadnych nowych okoliczności, które nie zostały uwzględnione przez pozwanego, a które uzasadniałyby obniżenie kary nałożonej w Decyzji.

Z powyższych względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania, na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 1 k.p.c. podlegało ono oddaleniu.

O kosztach postępowania postanowiono stosownie do treści art. 98 i 99 k.p.c., zasądzając na rzecz strony wygrywającej proces Prezesa UKE koszty niezbędne do celowej obrony, które w sprawie niniejszej ograniczały się do kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka