Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: KIO 678/16

WYROK
z dnia 12 maja 2016 r.


Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:

Przewodniczący: Ryszard Tetzlaff

Protokolant: Aneta Górniak


po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2016 r. w Warszawie odwołania wniesionego
do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 29 kwietnia 2016 r. przez wykonawców
Dedeco Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością “Szczecin” spółka komandytowa,
ul. Wyspiańskiego 39/2, 70-497 Szczecin w postępowaniu prowadzonym przez Miasto
Gorzów Wielkopolski, ul. Sikorskiego 3-4, 66-400 Gorzów Wielkopolski

przy udziale wykonawcy J.G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą J.G.
ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska, ul. Maciejewskiego
7, 61-606 Poznań zgłaszającego swoje przystąpienie do postępowania odwoławczego po
stronie zamawiającego

orzeka:

1. oddala odwołanie

2. kosztami postępowania obciąża Dedeco Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
“Szczecin” spółka komandytowa, ul. Wyspiańskiego 39/2, 70-497 Szczecin i:

2.1. zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 15 000 zł 00 gr
(słownie: piętnaście tysięcy złotych zero groszy) uiszczoną przez wykonawcę
Dedeco Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością “Szczecin” spółka

komandytowa, ul. Wyspiańskiego 39/2, 70-497 Szczecin tytułem wpisu od
odwołania.

2.2. zasądza od wykonawcy Dedeco Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
“Szczecin” spółka komandytowa, ul. Wyspiańskiego 39/2, 70-497 Szczecin na
rzecz Miasto Gorzów Wielkopolski, ul. Sikorskiego 3-4, 66-400 Gorzów
Wielkopolski kwotę 3 600 zł 00 gr (słownie: trzy tysiące sześćset złotych zero
groszy) stanowiącą koszty postępowania odwoławczego poniesione z tytułu
wynagrodzenia pełnomocnika.





Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych (t.j. Dz. U. z 22 grudnia 2015 r. poz. 2164) na niniejszy wyrok -
w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia - przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa
Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim.


Przewodniczący:

………………………………

Sygn. akt: KIO 678/16


U z a s a d n i e n i e

Postępowanie o udzielenie zamówienia w formie konkursu o wartości powyżej kwot
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 Pzp pn: „Konkurs
architektoniczno - urbanistyczny na koncepcję przebudowy wraz z rozbudową budynków
urzędu miasta i historycznego ratusza miejskiego Gorzowa Wielkopolskiego oraz zmiany
zagospodarowania w obrębie ich otoczenia urbanistycznego”, zostało wszczęte ogłoszeniem
w Dzienniku Urzędowym Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich za numerem 2015/S
186 - 337471 z 25.09.2015 r., przez Miasto Gorzów Wielkopolski, ul. Sikorskiego 3-4, 66-400
Gorzów Wielkopolski zwane dalej: „Zamawiającym”.
W dniu 19.04.2016 r. (e-mailem) Zamawiający poinformował o wynikach konkursu
i przyznaniu I nagrody za zajecie I miejsca pracy: J.G. prowadzący działalność gospodarczą
pod nazwą J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska, ul. Maciejewskiego 7,
61-606 Poznań zwany dalej: „J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska” albo
„Przystępującym”. Z kolei II miejsce zajęła praca: Dedeco Sp. z ograniczoną
odpowiedzialnością “Szczecin” spółka komandytowa, ul. Wyspiańskiego 39/2, 70-497
Szczecin zwana dalej: „Dedeco Sp. z o. o. “Szczecin” sp. k.” albo „Odwołującym”.
W dniu 29.04.2016 r. (wpływ bezpośredni do Prezesa KIO) wpłynęło odwołanie
Dedeco Sp. z o. o. “Szczecin” sp. k. Kopia odwołania Zamawiający otrzymał w dniu
28.04.2016 r. (e-mailem). Odwołujący zarzucił Zamawiającemu naruszenie:
- art. 122 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U.
z 22 grudnia 2015 r. poz. 2164) zwanej dalej: „Pzp”, poprzez uznanie za najlepszą pracy
konkursowej złożonej przez J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska;
- art. 122 ust. 1 Pzp w zw. z art. 7 ust. 1 Pzp w związku z postanowieniami Regulaminu
konkursu określonymi w rozdziale VII ust. 1 pkt 1.2a), poprzez zaniechanie wykluczenia
z oceny pracy konkursowej uznanej za najlepszą, złożonej przez J.G. ARPA
Architektoniczna Pracownia Autorska, która nie spełniała wymogów formalnych;
- art. 116 ust 2 pkt. 9 Pzp w związku z naruszeniem regulaminu konkursu przez uznanie za
najlepszą pracy nie spełniającej, zakresu rzeczowego i formy opracowania oraz sposobu
prezentacji pracy konkursowej. Wskazując na powyższe wnosił o nakazanie
Zamawiającemu:
1) unieważnienia czynności uznania za najlepszą i przyznania I nagrody pracy konkursowej

J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska;
2) ponownego badania i oceny prac konkursowych, czego konsekwencją powinno być
wykluczenie z oceny pracy złożonej przez J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska;
3) uznanie za najlepszą pracy konkursowej złożonej przez Odwołującego. ponadto wnosił o:
4) przeprowadzenie dowodów z dokumentów wymienionych w uzasadnieniu odwołania, jak
również dokumentów, które zostaną przedłożone na rozprawie;
oraz:
5) zasądzenie kosztów postępowania wedle spisu kosztów, który zostanie przedłożony na
rozprawie przed Krajową Izbą Odwoławczą.
Zamawiający ogłosił wyniki konkursu wskazując, że 1 miejsce za najlepszą uznana
została praca nr 06 Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska. Z kolei
praca Odwołującego się - praca nr 07 - uznana została jako 2 najlepsza (2-gie
miejsce, 2-ga nagroda).
W pierwszej kolejności Odwołujący wskazał, że praca uznana za najlepszą narusza
następujące warunki określone przez Zamawiającego w regulaminie konkursu:
1) Zgodnie z Cz. V regulaminu konkursu wymagana zawartość prac konkursowych
obejmuje - pkt. 2 lit. e) - perspektywy i wizualizacje niezbędne do przedstawienia walorów
i idei kompozycyjnej koncepcji, w tym widoki obowiązkowe:
- 3 perspektywy z wys. ok. 200 m
- 4 widoki z poziomu pieszego, w tym z ulicy Sikorskiego w kierunku wschodnim, z ulicy
Sikorskiego w kierunku zachodnim, z ulicy Herberta w kierunku północnym oraz jeden z innej
perspektywy ilustrujący ideę pracy konkursowej;
- 2 widoki wnętrza obiektu ilustrujące ideę pracy konkursowej.
Praca Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska nie zawiera 1
perspektywy z wys. ok. 200 m, 1 widoku z poziomu pieszego z ulicy Herberta w kierunku
północnym, 1 widoku wnętrza ilustrującego ideę pracy konkursowej.
2) Zgodnie z Cz. V pkt. 5.1 regulaminu konkursu okładka pracy konkursowej może zawierać
wyłącznie tytuł konkursu. Praca Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia
Autorska oprócz stawianych wymogów zawiera wizualizację budynku.
3) Zgodnie z Cz. II regulaminu konkursu podstawą ogłoszenia konkursu i jego
przeprowadzenia są m.in. przepisy i normy z zakresu zagospodarowania przestrzennego
i budownictwa dotyczące przedmiotu prac konkursowych.
W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska projekt składa
się z trzech budynków w tym dwa istniejące do remontu oraz jeden nowy który łączy dwa
istniejące. W nowym budynku nie przewidziano klatek ewakuacyjnych schodowych, a cała
ewakuacja przewidziana jest przez istniejące klatki schodowe w pozostałych

dwóch budynkach przewidzianych do remontu. Takie rozwiązanie jest niezgodne z ww.
przepisami pożarowymi i w znacznym stopniu może wpłynąć na zmiany w projekcie.
Przyjęte rozwiązanie stanowi ewidentne naruszenie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z
dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z - § 242. 1. Szerokość poziomych dróg ewakuacyjnych
należy obliczać proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać jednocześnie na danej
kondygnacji budynku, przyjmując co najmniej 0,6 m na 100 osób, lecz nie mniej niż 1,4 m. W
projektowanym budynku będzie przebywać ok. 530 pracowników, 200 osób na sali sesyjnej,
oraz do 300 interesantów. Razem około 1000 osób. Drogi ewakuacyjne powinny być o
szerokości 6 m. - do takich dróg zaliczone są klatki, czyli wąskie gardła. Klatki, które
teoretycznie mogłyby służyć do ewakuacji mają w sumie szerokość ok. 4,5 m. Oznacza to,
że nowa dobudowana część, nie jest wystarczająco zabezpieczona w razie pożaru
- nie ma tam żadnej nowej klatki, a cała ewakuacja odbywa się starymi klatkami, z których
część jest drewniana. Dodatkowo zgodnie z § 245 ww. rozporządzenia w budynkach
średniowysokich (SW), zawierających strefę pożarową ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V, należy
stosować klatki schodowe obudowane i zamykane drzwiami oraz wyposażone
w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu.
W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska żadna z klatek
nie jest zabudowana, a dodatkowo w parterze przebiega przez różne hole bez wygrodzeń
p.poż. Takie rozwiązania są niedopuszczalne, dlatego tym bardziej widać brak klatek w
nowym budynku. Dodanie tych klatek wymaganych przepisami znacznie zmieni układ
funkcjonalny nowego budynku.
4) W treści zał. nr 9 do regulaminu konkursu określony został obszar możliwej lokalizacji
projektowanej zabudowy kubaturowej.
W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska obszar ten jest
przekroczony, tzn. na planszy zagospodarowania terenu część budynków jest na działkach
poza ww. obszarem. Budynki te stoją na działce na której nie mogą stać wg. warunków
konkursowych, tj. programu funkcjonalnego, dodatkowo działki te nie należą do
Zamawiającego.
5) Zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w pytaniach i odpowiedziach do regulaminu konkursu
a) pytanie 23: jaka jest orientacyjna powierzchnia sali sesyjnej ? Zamawiający udzielił
odpowiedzi: Aktualnie sala ma powierzchnię ok 350 m2. Docelowo, należy zaprojektować
salę na min. 200 miejsc w układzie teatralnym z możliwością podziału na 3 mniejsze.
W pracy Wykonawcy J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska ilość miejsc w
sali sesyjnej określić można wyłącznie za pomocą ilości narysowanych krzesełek, których
jest 186, tj. poniżej minimum określonego przez Zamawiającego.
6) Załączone przez Zamawiającego przekroje budynku istniejącego wskazują, że wysokość

pomieszczenia Sali Sesyjnej w miejscu zaproponowanym w pracy Wykonawcy J.G. ARPA
Architektoniczna Pracownia Autorska jest niezgodna z obowiązującymi
w tym zakresie przepisami. Przekroczona została dopuszczalna przepisami wysokość 3 m.
Powoduje to, że zaprojektowana Sala Sesyjna jest na tyle duża, że jeśli nie zmieści się w
tym miejscu, konieczna będzie zmiana układu funkcjonalnego budynku, czyli istotna
ingerencja, zmiana pracy konkursowej uznanej za najkorzystniejszą.
Dodatkowo wskazuję, że zgodnie z Cz. II.2 Regulaminu Konkursu uczestnicy nie
spełniający warunków określonych przez Zamawiającego w Regulaminie podlegają
wykluczeniu z udziału w konkursie. Zgodnie z Cz. V.7 Regulaminu Konkursu przekroczenie
maksymalnej liczby lub zauważalna zmiana wymiarów plansz, a także przekroczenie
maksymalnej liczby formatu stron tekstu opisu potraktowane zostanie jako naruszenie
równego udziału i uczciwej konkurencji pomiędzy uczestnikami konkursu i niespełnienie
wymagań dotyczących formy i treści prac konkursowych kwalifikujące do odrzucenia pracy
konkursowej. Dalej zgodnie z Cz. VII. 1 i 1.2 Regulaminu Konkursu Sąd Konkursowy
rozstrzyga konkurs zgodnie z kryteriami oceny prac określonymi w Cz. VII.2, dokonując
wyboru najlepszych prac. W szczególności Sąd Konkursowy analizuje prace pod względem
zgodności z regulaminem konkursu i kwalifikuje prace do grupy „0” i dalszej oceny, lub do
grupy „N” i wyklucza z oceny. Mając na uwadze, że praca uznana za najlepszą narusza
w sposób ewidentny warunki określone przez Zamawiającego w regulaminie konkursu
powinna zostać odrzucona i nie mogła zostać uznana za najlepszą.
Zamawiający w dniu 29.04.2016 r. wezwał (e-mailem) w trybie art. 185 ust.1 Pzp
uczestników postępowania przetargowego do wzięcia udziału w postępowaniu
odwoławczym.
W dniu 02.05.2016 r. (wpływ bezpośredni do Prezesa KIO) J.G. ARPA
Architektoniczna Pracownia Autorska zgłosił przystąpienie do postępowania odwoławczego
po stronie Odwołującego. Kopia zgłoszenia została przekazana Zamawiającemu oraz
Odwołującemu.
W dniu 10.05.2016 r. (e-mailem) J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska
wniósł pismo procesowe. Kopia zgłoszenia została przekazana Zamawiającemu oraz
Odwołującemu. Na wstępie wskazać należy, że praca Przystępującego uznana została za
najlepszą pracę w konkursie architektoniczno-urbanistycznym. Sąd Konkursowy
w składzie: Przewodniczący: architekt J.G. - SARP Warszawa, sędziowie:
- Prezydent Miasta Gorzowa Wlkp. - J.W.,
- architekt M.C. - SARP Poznań,
- architekt M.S. - Dyrektor Wydz. Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta Gorzowa Wlkp.,
- A.S. - Dyrektor Wydz. Inwestycji Urzędu Miasta Gorzowa Wlkp.,

- architekt D.J. - Urząd Miasta Gorzowa Wlkp., SARP Gorzów Wlkp.,
- architekt A.R. - sędzia referent - SARP Gorzów Wlkp.,
- architekt D.G. - sędzia referent - SARP Gorzów Wlkp.,
po przeanalizowaniu 67 anonimowych prac konkursowych nagrodził pracę Przystępującego
wskazując (uzasadnienie dostępne na stronie internetowej Konkursu), że pierwsza nagroda
przyznana została za:
- „harmonijny przekonujący sposób wpisania obiektu w istniejącą tkankę miejską zarówno
w skali urbanistycznej jak i architektonicznej;
- siłę wyrazu architektonicznego uzyskania dzięki intrygującemu kształtowaniu bryły
budynku;
- bardzo dobry układ funkcjonalny polegający na właściwym powiązaniu starego budynku
z nowoprojektowaną częścią;
- czytelność rozwiązań i doskonale ukształtowaną strefę obsługi klienta."
Podkreślił, że w przeciwieństwie do innych nagrodzonych prac Sąd Konkursowy nie
miał żadnych zastrzeżeń do zwycięskiej pracy. W stosunku do takiego rozstrzygnięcia
Konkursu odwołanie wniósł zdobywca drugiej nagrody. W treści odwołania próżno jednak
szukać merytorycznego uzasadnienia, dla którego praca konkursowa Odwołującego miałaby
być lepsza przy uwzględnieniu regulaminowych kryteriów oceny prac. Odwołujący stara się
uzyskać pierwsza nagrodę a w konsekwencji zaproponować Zamawiającemu realizację jego
koncepcji wyłącznie w oparciu o rzekome uchybienia formalne Przystępującego
i Zamawiającego. Ustosunkowując się do zarzutów odwołania Przystępujący wskazuje, że
są one chybione, albowiem zarówno praca Przystępującego, jak i kwestionowane czynności
Zamawiającego są prawidłowe i zgodne z regulaminem Konkursu, a także celem jego
przeprowadzenia. Niezależnie od powyższego Przystępujący wskazuje, że wbrew
twierdzeniom odwołania Odwołujący nie posiada interesu w wywiedzeniu odwołania,
albowiem jego uwzględnienie nie doprowadziłoby do wyboru pracy Odwołującego jako
najkorzystniejszej. Tym samym Odwołujący nie mógłby w wyniku niniejszego postępowania
odwoławczego wygrać Konkursu a zatem nie ma interesu w jego przeprowadzeniu.
Szczegółowe uzasadnienie tego argumentu Przystępujący przedstawi w dalszej części
niniejszego pisma. Co więcej, niedopuszczalny w myśl art. 121 ust. 4 oraz art. 122 ust. 3
Pzp jest wniosek odwołania dotyczący ponownej oceny prac konkursowych, albowiem po
dokonaniu odkodowania prac nie jest możliwe dokonywanie ich ponownej oceny.
W pierwszej kolejności wskazał, że Przystępujący odrzuca wszelkie zarzuty jakoby
zwycięska praca konkursowa była obarczona jakimikolwiek uchybieniami formalnymi,
w szczególności takimi, które uzasadniałyby zaniechanie merytorycznej oceny pracy
i przyznanie nagrody. Ustosunkowując się zatem do poszczególnych zarzutów odwołania
(i zachowując zaproponowaną numerację) Przystępujący wskazuje co następuje:

1) Odwołujący zarzucił pracy Przystępującego brak:
- jednej (z trzech wymaganych) perspektywy z wysokości ok. 200 metrów - zarzut ten
nie jest oparty na prawdzie: na planszy nr 2 przedstawione są dwie wizualizacje
w szerokim kontekście urbanistycznym, obejmujące swoim zakresem cały obszar
opracowania, określony przez Zamawiającego jako obligatoryjny w skali
urbanistycznej, pozwalające na wnikliwą weryfikację wszystkich zaproponowanych
rozwiązań projektowych. Dodatkowo na planszy nr 8 (ujęcie w rzędzie środkowym po
lewej stronie) Przystępujący umieścił perspektywiczną wizualizację wnętrza
dziedzińca przedstawiającą w sposób bardziej szczegółowy sposób przykrycia
projektowanej sali obsługi, oraz jednocześnie widok elewacji wewnętrznej nowej
części urzędu, której szklana struktura ma za zadanie generować lustrzane odbicia
istniejącej zabytkowej struktury, tworząc tym samym właściwy nastrój dziedzińca
oraz iluzję przestrzeni. Powyższa ilustracja zawiera widok z kamery umieszczonej na
wysokości 200 metrów. Dla zobrazowania tego efektu konieczne było jednak
zastosowanie odpowiedniego zbliżenia "ZOOM" kamery, co nie zmienia faktu, iż
ujęcie stanowi oczekiwaną przez Zamawiającego perspektywę i w połączeniu
z wizualizacjami umieszczonymi na planszy nr 2 realizuje zapis regulaminowy dot. 3
ujęć perspektywicznych. W tym miejscu dodał, że powyższy wymóg w zakresie odległości
kamery nie jest ostry, a rzeczywistym celem Zamawiającego było nie uzyskanie widoku
z 200 metrów a uzyskanie określonej perspektywy koncepcji. Powyższe potwierdza nie tylko
użycie nieostrego sformułowania „około", ale również fakt, że Zamawiający przyjmował za
spełniające warunki tego wymogu perspektywy proponowane przez uczestników z wyraźnie
różnych wysokości. Zauważyć należy, że zamieszczone przez Przystępującego na planszy
nr 2 perspektywy wykonane zostały z kamery ustawionej dokładnie na wysokości 200
metrów. Poprzez ich porównanie z tymi zaproponowanymi przez Odwołującego na planszy
7, łatwo zauważyć, że te drugie zostały wykonane przez Odwołującego ze znacznie niższej
wysokości niż dokonane przez Przystępującego.
- jednego widoku z poziomu pieszego z ul. Herberta w kierunku północnym - zarzut
ten nie jest oparty na prawdzie: na planszy nr 8 (ujęcie dolne) umieszczony został
widok z ul. Herberta w kierunku północnym w szerokiej perspektywie (obejmującym także
widok w kierunku zachodnim), obrazujące połączenie projektowanej rozbudowy ze skrzydłem
Ratusza przy ul. Obotryckiej. Podkreślił, że wymóg regulaminu nie zabraniał ograniczenia
widoku wyłącznie do jednego kierunku a zatem tworzenia szerszych perspektyw. Co więcej,
takie ukazanie widoku pozwala Zamawiającemu lepiej ocenić wpisanie projektowanych
obiektów w przestrzeń,
- jednego (z dwóch wymaganych) widoku wnętrza (ilustrującego idee pracy konkursowej) -
zarzut ten nie jest oparty na prawdzie; poza nie budzącą wątpliwości Odwołującego ilustracją

na planszy nr 3 (ujęcie dolne) zawierającą wizualizację wnętrza sali obsługi wykonaną
z kamery usytuowanej w tylnej części sali obsługi, zwróconej w kierunku wejścia, praca
Przystępującego zawiera inne jeszcze widoki na wnętrza. I tak na planszy nr 8: ujęcie górne -
widok na strefę wejścia do projektowanej sali obsługi, pokazujący ideę transparentności
urzędu oraz przenikania przestrzeni, który jednocześnie ilustruje wnętrze obiektu widzianego
z perspektywy projektowanej przestrzeni publicznej, ujęcie w rzędzie środkowym po lewej
stronie -zawierające wizualizację wnętrza dziedzińca. Podkreślił, że wymagania regulaminu
Konkursu nie zastrzegały, że widoki wnętrz mają był wykonane z wewnątrz (tj. z kamery
umieszczonej wewnątrz), jak również nie określały jaki ma być zakres widoku wnętrza. Co
więcej, że sformułowania wymagania wynika, że intencją tego wymogu było przede
wszystkim zilustrowanie „idei pracy konkursowej". Przedstawiony zestaw ujęć został
skompilowany w taki sposób, aby możliwie najlepiej przedstawić założenia pracy
konkursowej, a tym samym umożliwić członkom Sądu Konkursowego dokonanie właściwej
oceny merytorycznej. Nadmienić należy, iż regulamin Konkursu nie określał jednoznacznie
lokalizacji kamer i ich ogniskowych do wyznaczonych ujęć, nie zastrzegał możliwości
obrazowania dwóch aspektów projektowych w obrębie jednego ujęcia, oraz nie zastrzegał
możliwości przedstawienia wnętrza obiektu w widoku z kamery ustawionej na zewnątrz.
Ponadto zauważyć należy, iż przedstawione przez Przystępującego rysunki przekrojów
i elewacji są wykonane w technice renderingu i dodatkowo uzupełniają wymagany zakres
prezentacji graficznej. Podsumowując powyższą argumentację uznał zarzut pkt. 1 odwołania
za bezzasadny.
2) Odwołujący zarzuca pracy Przystępującego, że - rzekomo wbrew wymogom Konkursu -
okładka pracy zawiera poza tytułem Konkursu także wizualizację budynku. W tym miejscu
wskazał, że zarzut powyższy wynika z niewłaściwego zrozumienia regulaminu Konkursu.
Warunek regulaminu nie miał bowiem oczywiście na celu zakazu zamieszczania na okładce
jakiegokolwiek elementu poza tytułem Konkursu, lecz zakaz zamieszczania takiego
elementu, który miałby znaczenie dla zawartości merytorycznej pracy. Nie sposób
pogodzić się z interpretacją proponowaną przez Odwołującego, która spowodowałaby,
że kreska czy kropka postawiona na okładce spowodowałaby konieczność odrzucenia
pracy. Sam Zamawiający wskazał w V. 7 regulaminu Konkursu, że „przekroczenie
maksymalnej liczby lub zauważalna zmiana wymiarów plansz, a także przekroczenie
maksymalnej liczby lub formatu stron tekstu opisu potraktowane zostanie jako naruszenie
równego udziału i uczciwej konkurencji pomiędzy uczestnikami konkursu i niespełnienie
wymagań dotyczących formy i treści prac konkursowych kwalifikujące do odrzucenia pracy
konkursowej."(podkreślenie własne). Co za tym idzie jedynie umieszczenie na okładce
elementu opisu bądź elementu części graficznej dodatkowe w stosunku do przedstawionych
ograniczeń mogłoby spowodować negatywne skutki dla autora pracy. Dopuściłby się on

wówczas powiększenia powierzchni pracy, na której zawarłby merytoryczne elementy pracy.
Tymczasem okładka części opisowej pracy Przystępującego zawiera dokładnie tę samą
ilustrację, która znajduje się w części graficznej na planszy nr 8 (ujęcie górne). W związku
z czym element ten nie stanowi dodatkowej wartości, mogącej mieć wpływ na merytoryczną
ocenę pracy konkursowej, tym samym nie jest elementem naruszającym zasadę uczciwej
konkurencji. Mając powyższe na uwadze zarzut Odwołującego należy uznać za
bezpodstawny.
3) W zakresie niniejszego zarzutu Odwołujący zarzucił Przystępującemu, że jego praca jest
niezgodna z przepisami i normami z zakresu zagospodarowana przestrzennego
i budownictwa. Nie wchodząc w szczegóły poszczególnych zarzutów Odwołującego
Przystępujący wskazuje, że wszystkie są bezpodstawne co do zasady. Konkurs nie miał
bowiem służyć przedstawieniu przez uczestników gotowych rozwiązań projektowych
a jedynie koncepcji architektoniczno-urbanistycznej. Odwołujący zdaje się nie dostrzegać, że
cel takiej koncepcji (i Konkursu) nie wymaga opracowania szczegółowych rozwiązań
projektowych spełniających wszystkie najdrobniejsze wymagania przepisów prawa
powszechnego i miejscowego. Ten element projektowania bierze się bowiem pod uwagę na
etapie szczegółowego opracowania pracy konkursowej w postaci wykonania projektu
budowlanego i wykonawczego. Nawiązując do zarzutów szczegółowych Przystępujący
wskazał, że już po wykonaniu wstępnej analizy udostępnionych przez Zamawiającego
materiałów do projektowania Przystępujący był przekonany, iż na potrzeby wykonania
projektu budowlanego konieczne będzie opracowanie ekspertyzy technicznej dot. rozwiązań
w zakresie przepisów p.poż, uzgodnienie jej z właściwym komendantem wojewódzkim
Państwowej Straży Pożarnej i Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, oraz uzyskanie
stosownych odstępstw. Istniejące budynki, a w konsekwencji ich projektowana rozbudowa,
nie będą bowiem z pewnością spełniały wprost zapisów sformułowanych w obwieszczeniu
Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 17 lipca 2015 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego
tekstu rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z § 2 pkt 2 ww. aktu prawnego
wymagania, o których mowa w § 1 mogą być spełnione w sposób inny niż określony
w rozporządzeniu, stosownie do wskazań ekspertyzy technicznej właściwej jednostki
badawczo-rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń
przeciwpożarowych, uzgodnionych z właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej
Straży Pożarnej lub Państwowym Wojewódzkim Inspektorem Sanitarnym (odpowiednio do
przedmiotu tej ekspertyzy.) Na etapie konkursowej koncepcji architektonicznej nie praktykuje
się opracowywania ekspertyz technicznych, niemniej takie rozwiązanie było od początku
pracy nad koncepcją zakładane przez Przystępującego z zamiarem przygotowania na etapie
pracy nad projektem budowlanym. Nadmienić należy, iż istniejące budynki, wchodzące

w skład projektowanego kompleksu nowego ratusza miejskiego, objęte są ochroną
konserwatorską, co tym bardziej uprawnia projektanta do zakładania stosowania rozwiązań
zamiennych, celem zachowania istniejącej tkanki w jak najmniej zmienionej formie, oraz
stworzenia maksymalnie korzystnych powiązań funkcjonalnych w obrębie nowej kubatury.
Nie wgłębiając się w szczegóły argumentacji Odwołującego dotyczący poszczególnych
niezgodności stwierdzić należy, iż zarzut wyartykułowany w pkt 3 odwołania jest
bezpodstawny.
4) Kolejnym zarzutem Odwołującego było przekroczenie przez Przystępującego możliwej
lokalizacji projektowanej zabudowy kubaturowej. Zarzut ten jest całkowicie chybiony,
albowiem działanie Przystępującego którego dotyczy zarzut stanowi w rzeczywistości
dokładniejsze wypełnienie idei Konkursu, zaś nawet gdyby miało to stanowić jakieś
uchybienie (czemu Odwołujący zaprzecza) to nie miałoby ono żadnego znaczenia dla oceny
pracy Odwołującego. Zgodnie z tytułem Konkursu, polegającego między innymi na zmianie
zagospodarowania w obrębie otoczenia urbanistycznego istniejącego budynku Ratusza,
Przystępujący starał się zgodnie ze sztuką projektową, zrewaloryzować przestrzeń miejską,
wskazując Zamawiającemu właściwe kierunki rozwoju i przekształceń struktury
urbanistycznej. Naturalnym jest, iż dla zapewnienia właściwej funkcjonalności
projektowanego budynku ratusza analizy prowadzone były w szerszym kontekście
urbanistycznym niż teren wyznaczony jako zakres opracowania. Obiekt kubaturowy, będący
uzupełnieniem istniejącej tkanki miejskiej, całkowicie zaspakajający potrzeby lokalowe dla
projektowanego urzędu, zaprojektowany został przez Przystępującego wyłącznie w obrębie
działki pozostającej we władaniu Zamawiającego. Wszystkie pozostałe budynki stanowią
jedynie wytyczne planistyczne dla Zamawiającego, co w pełni realizuje oraz nie narusza
zapisów regulaminu konkursowego.
5) Zarzut dotyczący powierzchni sali sesyjnej jest tyleż nieuzasadniony co zadziwiający.
Przedstawiona przez Przystępującego propozycja aranżacji sali sesyjnej umożliwia
bezproblemowe umieszczenie 200 miejsc siedzących w układzie teatralnym. Regulamin
konkursu nie precyzuje sposobu, w jaki należy wykazać spełnienie tego warunku, dlatego
narysowany przez Przystępującego układ należy traktować wyłącznie jako schemat
funkcjonalny. Powierzchnia zajmowana na rysunku przez schemat układu krzeseł w ilości
186 szt. to zaledwie 30% całej powierzchni sali, w związku z czym umieszczenie 14 krzeseł
na powierzchni 200 m2 nie może stanowić najmniejszego problemu. Ponadto
w przedstawionej przez Przystępującego koncepcji lokalizacja sali sesyjnej pozostaje
w niezmienionym miejscu w stosunku do jej obecnej lokalizacji, w związku z czym Sąd
Konkursowy mógł uznać warunek za spełniony na podstawie dotychczasowych doświadczeń
z eksploatacji tej powierzchni. Argument Odwołującego, iż pojemność sali sesyjnej można
ocenić wyłączenie na podstawie zliczenia schematycznie narysowanych krzesełek jest

w opisanym kontekście wyjątkowo nieprofesjonalny. Co więcej, argument ten padający
akurat ze strony Odwołującego budzi dodatkowe zdziwienie. Przyjmując argumentację
Odwołującego jakoby jedynym sposobem na określenie pojemności pomieszczeń jest
narysowany schemat odrzucić należałoby również jego pracę, gdyż w salach
konferencyjnych, których wielkość Zamawiający określił w przekazanym programie
funkcjonalnym "na 30 osób", Odwołujący zgodnie ze schematami umieszczonymi na swoich
rysunkach przewidział miejsce jedynie dla 12 osób. Ponadto posługując się wyżej
przytoczonym argumentem Odwołującego należałoby w zasadzie zdyskwalifikować jego
pracę w całości, gdyż nie przedstawił na rzutach kondygnacji żadnej aranżacji pomieszczeń
biurowych, w związku z czym, w myśl własnej argumentacji, nie udowodnił spełnienia
wymogów zawartych w wytycznych funkcjonalno-użytkowych (załącznik nr 10 do regulaminu
Konkursu).
6) Ostatni z zarzutów Odwołującego dotyczy rzekomej niezgodności wysokości sali sesyjnej
w pracy Przystępującego z bliżej nieokreślonymi przepisami prawa. Zarzut powyższy,
abstrahując od jego wątpliwej wagi i nieustalonego skutku - jest zupełnie bezpodstawny.
Niezrozumiałe jest stwierdzenie, iż jedyną możliwą wysokością sali sesyjnej to 3 metry.
Argument ten nie znajduje uzasadnienia w regulaminie Konkursu oraz przepisach prawa
budowlanego, dlatego pomijając wyjaśnienia z zakresu najbardziej podstawowych zasad
kształtowania przestrzeni zarzut ten należy uznać za bezpodstawny. Konkludując
sformułowane wyjaśnienia stwierdzić należy, że praca Przystępującego została przez Sąd
Konkursowy wybrana za najlepszą w zgodzie z wszystkimi zapisami regulaminu
Konkursowego, a argumentacja Odwołującego mająca na celu zdyskredytowanie odrzucenie
tej pracy jest bezpodstawna.
Całkowicie oczywistym a w myśl orzecznictwa KIO bezspornym jest stwierdzenie, że
odwołanie winno być oddalone, o ile odwołujący nie posiada interesu w jego wniesieniu.
Interes ten w myśl art. 179 Pzp dotyczy wyłącznie danego zamówienia, a zatem skuteczne
wniesienie odwołania jest możliwe wyłącznie wtedy, gdy jest możliwe rozstrzygnięcie
danego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w interesie i na korzyść
odwołującego, skutkiem czego możliwe byłoby zawarcie umowy z odwołującym. Jeżeli
postępowanie odwoławcze nie mogłoby doprowadzić do takiego skutku odwołujący nie ma
interesu w jego wszczęciu a odwołanie winno być oddalone. W ocenie Przystępującego
sytuacja taka ma miejsce w niniejszym postępowaniu. O ile bowiem uwzględnione zostałyby
zarzuty Odwołującego wobec pracy konkursowej zawarte w punktach 3), 4) oraz 5)
(komentarz zawarty w części II niniejszego pisma), Zamawiający na skutek ponownej oceny
pracy konkursowej Odwołującego zobligowany byłby do stwierdzenia, że także ona zawiera
te same rzekome uchybienia, które Odwołujący przypisuje pracy Przystępującego.
Wyjaśniając powyższe wskazuję, że:

Ad 3) Posługując się argumentacją Odwołującego twierdzącą, iż projekt koncepcyjny
powinien spełniać wprost wszystkie przepisy i normy w zakresie „zagospodarowania
przestrzennego i budownictwa" (nomenklatura użyta przez Odwołującego) zdyskwalifikować
należałoby również jego projekt, gdyż nie spełnia on między innymi wymogów w zakresie
dostępności dla osób niepełnosprawnych, w szczególności poruszających się na wózkach
inwalidzkich oraz przepisów dot. wymagań p.poż., na które powołuje się sam Odwołujący
w pkt. 3 odwołania. Odwołujący w swoim projekcie zaprojektował dźwigi osobowe wyłącznie
w obrębie nowej kubatury, które ze względu na znaczne różnice w poziomach posadzek
pomiędzy poszczególnymi skrzydłami kompleksu, nie umożliwiają osobom
niepełnosprawnym, poruszającym się na wózkach inwalidzkich, dostępu do obiektów
istniejących, stanowiących integralna część kompleksu nowego ratusza. Na kondygnacji
parteru, w skrzydle przy ul. Obortyckiej (budynek dawnego sierocińca) Odwołujący
przewiduje przewężenia na korytarzu, będącym poziomą drogą ewakuacyjną do szerokości
poniżej 120 cm, co według jego własnej argumentacji stoi w sprzeczności z przepisami
zawartymi w przywołanym wyżej rozporządzeniu. Co więcej, jak wynika wprost z oceny
pracy Odwołującego przedstawionej przez Sąd Konkursowy na stronie internetowej, w pracy
Odwołującego zwraca uwagę „niedopuszczalną likwidację historycznej Sali Rady Miejskiej
w budynku przy ul. Obotryckiej 14-16, a także na niedostateczną liczbę pomieszczeń
towarzyszących (np. archiwa) funkcji Sali Obsługi." Tym samym praca Odwołującego jest
sprzeczna z regulaminem Konkursu jako niespełniającą wytycznych konserwatorskich
określonych w pkt 10 zał. nr 10 do Regulaminu Konkursu zakładającego konieczność m.in.
przeprowadzenia w tym pomieszczeniu prac konserwatorskich, a nie jego likwidację.
Ad 4) Zauważyć należy, iż Odwołujący w swojej pracy konkursowej również zaprojektował
obiekt kubaturowy poza wskazanym przez Zamawiającego w zał. nr 9 obszarem możliwej
zabudowy kubaturowej, wyburzając jednocześnie istniejący budynek mieszkalny
z kilkunastoma lokalami własnościowymi. Pawilon gastronomiczny, o którym mowa,
zlokalizowany został przez odwołującego w północnej części projektowanego placu
ratuszowego - kosztem wyburzonego budynku mieszkalnego. Jak wynika z powyższego,
zarzuty podnoszone przez Odwołującego wobec działania Zamawiającego - zaniechania
„odrzucenia" pracy niespełniającej określonych wymagań, skutkowałyby w przypadku
postąpienia przez Zamawiającego zgodnie z wnioskiem odwołania takim samym
potraktowaniem pracy Odwołującego. Praca Odwołującego nie spełnia bowiem wymagań,
które w ocenie Odwołującego stanowią warunki formalne merytorycznej oceny prac.
Odwołujący nie posiada zatem interesu w rozpoznaniu niniejszego odwołania, gdyż
nie mogło ono doprowadzić do wyboru jego pracy jako najkorzystniejszej.
Niezależnie od przytoczonych wyżej argumentów Przystępujący wskazuje, że
wniosek odwołującego o nakazanie Zamawiającemu dokonania ponownej oceny prac

konkursowych jest sprzeczny z Pzp. Należy podkreślić, że podstawową zasada konkursów
w rozumieniu Pzp jest anonimowość złożonych prac. Przepisy art. 121 ust. 4 i art. 122 ust. 3
Pzp wskazują nie tylko na wymóg zachowania anonimowości prac, ale też na moment,
w którym jest ona uchylana. Dzieje się to dopiero po rozstrzygnięciu konkursu. W ten
sposób, mając na uwadze wysoce ocenny charakter niektórych kryteriów związanych
z pracami konkursowymi zapewniana jest równość szans uczestników i bezstronność sądu
konkursowego. Reguła powyższa jest nieusuwalna i tak istotna, że jakiekolwiek uchybienie
anonimowości oznacza (nawet wbrew treści regulaminu) konieczność odrzucenia tak
odkodowanej pracy. Inną konsekwencją prymatu anonimowości pracy jest to, że nie może
dojść do ponownej oceny prac po ich zdekodowaniu. Powyższe oznaczałoby bowiem, że
prace są ponownie oceniane przez sąd konkursowy świadomy tego, czyje prace ocenia. Co
za tym idzie, jeżeli odwołanie miałoby skutkować koniecznością dokonania ponownej oceny
ofert nie mogłoby to mieć miejsca w ramach danego postępowania, jako sprzeczne
z naczelną zasadą anonimowości. Co za tym idzie Odwołujący nie miałby interesu we
wnoszeniu odwołania, gdyż na skutek jego uwzględnienia i tak nie mógłby w ramach
niniejszego postępowania uzyskać pierwszego miejsca.
W tym miejscu wskazał, że powyższe rozważania prawne muszą być uzupełnione
o dodatkowe wyjaśnienia mające znaczenie dla interpretacji zapisów regulaminu Konkursu.
Do Konkursu bez wątpienia zastosowanie znajdują przepisy art. 110-127 Pzp. Co istotne,
jest to regulacja szczegółowa, odrębna od postanowień Działu II Pzp. W zgodnej opinii
doktryny i orzecznictwa „zastosowanie do konkursu przepisów odnoszących się do
postępowań o udzielenie zamówień publicznych możliwe jest jedynie w przypadkach
wyraźnie w ustawie wskazanych. Odesłania dotyczą art. 15 ust. 2,17, 22, 25, 26 ust. 3 i 4,
27, 35, 40 ust. 5 i 6, 87 ust. 1 oraz art. 93 ust. 1 pkt 6 i 7 (stosuje się je odpowiednio) oraz
art. 11 ust. 8 p.z.p. (...) W przepisach o konkursie brak jest przepisu, który jak
w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego art. 89 w stosunku do ofert,
wskazywałby przypadki eliminacji prac konkursowych, których wystąpienie uniemożliwiałoby
ocenę merytoryczną pracy w świetle wskazanych uprzednio kryteriów oceny." (wyrok KIO
z 14.07.2009 r., sygn. akt: KIO/UZP 814/09. Powyższe oznacza, że Pzp nie formułuje
w stosunku do konkursów żadnych powszechnie obowiązujących regulacji dotyczących
odrzucania ofert ze względu na ewentualne uchybienia formalne. Wszelkie kompetencje
zamawiającego w tym względzie muszą wynikać wprost z regulaminu konkursu. Co istotne,
mając na uwadze anonimowość prac konkursowych - będącą podstawową cechą tego
postępowania, wszelkie wymogi formalne prac mają służyć jedynie zapewnieniu
zamawiającemu możliwości właściwego porównania prac konkursowych i zapewnieniu tym
samym uczciwej konkurencji uczestników. Na takie rozumienie celu zastrzeżenia wymogów
formalnych przez Zamawiającego wskazuje wyraźnie cytowany także przez Odwołującego

fragment Cz. V. 7 Regulaminu Konkursu. Zapis ten wskazuje, że „przekroczenie
maksymalnej liczby lub zauważalna zmiana wymiarów plansz, a także przekroczenie
maksymalnej liczby lub formatu stron tekstu opisu potraktowane zostanie jako naruszenie
równego udziału i uczciwej konkurencji pomiędzy uczestnikami konkursu i niespełnienie
wymagań dotyczących formy i treści prac konkursowych kwalifikujące do odrzucenia pracy
konkursowej." Realizując powyższe uprawnienie Zamawiający w treści Części V. 1.2
Regulaminu Konkursu wskazał, że pierwszym etapem oceny prac będzie ocena „pod
względem zgodności z Regulaminem Konkursu". Regulację powyższą dopełnia treść
Regulaminu Sądu Konkursowego. Zgodnie z pkt 3.3 tegoż regulaminu „praca zgłoszona do
konkursu zostaje zakwalifikowana do grupy „N" w następujących przypadkach:
- została zgłoszona po terminie,
- narusza zasadę anonimowości,
- jest sprzeczna z wymaganiami zawartymi w Regulaminie konkursu." (podkreślenie własne).
Obrazu okoliczności skutkujących zaniechaniem merytorycznej oceny prac dopełnia
wskazany wyżej zapis V. 7 Regulaminu Konkursu, który wskazuje na konkretne okoliczności
uzasadniających „odrzucenie pracy".
W ocenie Przystępującego jedynie wymienione wyżej w pkt V.7. sprzeczności
z treścią Regulaminu Konkursu, naruszające zasady uczciwej konkurencji, uzasadniałyby
zaniechanie merytorycznego rozpoznania prac konkursowych. Mając na uwadze
przytoczone przez Zamawiającego uzasadnienie dla zachowania określonych wymagań
formalnych, nie do pogodzenia z treścią regulaminu byłby wniosek, że podstawą
zakwalifikowania prac do grupy „N" byłyby jakiekolwiek uchybienia formalne (techniczne)
prac konkursowych. Stanowisko takie stanowiłoby wypaczenie idei konkursu oraz
odrębności regulacyjnej konkursu w ramach Pzp. Celem konkursu jest bowiem przy
zachowaniu minimum formalności określonych przez zamawiającego oraz naczelnej zasady
anonimowości wybór najlepszej pracy konkursowej. W zakresie rozwiązań architektoniczno-
urbanistycznych zamawiającemu zależy przede wszystkim na pozyskaniu spójnej koncepcji
prezentującej wizje bliskie celom Zamawiającego. Zarówno w treści prac jak i przy
rozstrzyganiu Konkursu istotna jest przede wszystkim wartość merytoryczna pracy, wobec
której wymogi formalne stanowią jedynie ramy ułatwiające podjęcie decyzji przez
zamawiającego. W ocenie Przystępującego, przedstawiona przez niego i doceniona przez
Sąd Konkursowy praca jest efektem starań o przedstawienie właściwej odpowiedzi na
sformułowane przez Zamawiającego zadanie konkursowe. Przystępujący stawiał na
pierwszym miejscu kwestie merytoryczne, dotyczące kształtowania przestrzeni, zarówno
w skali architektonicznej, jak i szerszym kontekście przestrzennym. W wyniku
przeprowadzonych analiz urbanistycznych, dogłębnej analizy udostępnionych przez
Zamawiającego materiałów wyjściowych oraz wytycznych, jak również skrupulatnie

i profesjonalnie przeprowadzonych poszukiwań właściwej formy architektonicznej dla
rozbudowy cennych, zabytkowych obiektów, Przystępujący stworzył projekt dający realną
możliwość na przeprowadzenie kompleksowej rewitalizacji i rewaloryzacji przestrzeni
samego kompleksu ratusza miejskiego oraz jego otoczenia urbanistycznego. Przedstawione
walory zostały dostrzeżone przez Sąd Konkursowy i ocenione najwyżej spośród wszystkich
nadesłanych prac. Wobec celu Konkursu, powyższe okoliczności muszą być brane pod
uwagę przy interpretacji regulaminu Konkursu w toku rozpoznania odwołania. Podkreślić
należy, że według wiedzy Przystępującego Zamawiający nie odrzucił z przyczyn formalnych
żadnej z prac złożonych przez zaproszone podmioty. Zamawiający dał tym samym wyraz, że
regulamin Konkursu nie może być interpretowany jako narzędzie eliminacji prac ze
względów formalnych, jak w dążeniu do uzyskania zamówienia stara się to przedstawiać
Odwołujący. Podsumowując wskazał, że w ocenie Przystępującego nie doszło do
naruszenia przez Zamawiającego jakiegokolwiek przepisu ustawy ani regulaminu Konkursu,
wszystkie podjęte przez Zamawiającego działania są zgodne z przepisami prawa oraz
regulaminem Konkursu, a wybór pracy Przystępującego jako najkorzystniejszej był
przeprowadzony prawidłowo, gdyż praca powyższa nie podlega wykluczeniu z oceny ze
względów formalnych i jest najlepszą według merytorycznych kryteriów oceny prac.
Do otwarcia posiedzenia Zamawiający wobec wniesienia odwołanie do Prezesa KIO
nie wniósł na piśmie, w trybie art. 186 ust. 1 Pzp, odpowiedzi na odwołanie.

Skład orzekający Krajowej Izby Odwoławczej po zapoznaniu się z przedstawionymi
poniżej dowodami, po wysłuchaniu oświadczeń, jak i stanowisk stron oraz
Przystępującego złożonych ustnie do protokołu w toku rozprawy, ustalił i zważył, co
następuje.

Skład orzekający Izby ustalił nadto, że nie została wypełniona żadna z przesłanek
skutkujących odrzuceniem odwołania na podstawie art. 189 ust. 2 Pzp. Odwołujący posiada
interes w uzyskaniu zamówienia, kwalifikowany możliwością poniesienia szkody w przypadku
zarzutów dotyczących pracy Przystępującego sklasyfikowanej wyżej niż praca
Odwołującego, ponieważ w świetle postanowień Regulaminu konkursu nie można wykluczyć,
że sąd konkursowy, po uwzględnieniu tych zarzutów i uwzględnieniu odwołania przez Izbę
i w konsekwencji unieważnieniu czynności zatwierdzenia rozstrzygnięcia konkursu,
przyznałaby pracy Odwołującego I miejsce i zarekomendowałby pracę Odwołującego do
realizacji. W tym zakresie Izba oparła swoje stanowisko w tym zakresie na wyroku KIO
z 31.10.2013 r., sygn. akt: KIO 2427/13 oraz wcześniejszym wyroku KIO z 15.02.2011 r.,
sygn. akt: KIO 211/11. Dodatkowo podnosząc, że okolicznością która ostatecznie przeważyła

był fakt, że postanowienia Regulaminu Konkursu nie zawierają, jak ma to często miejsce,
postanowienia uprawniającego Sąd Konkursowy do nie przyznawania I nagrody /Cz. VIII pkt
3 Regulaminu Konkursu/. W tym zakresie Cz. VIII pkt 2 Regulaminu Konkursu obliguje do
przyznania nagród, nie ma tam wyraźnego zastrzeżenia o możliwości nie przyznania
I nagrody. Należy podkreślić, że w zakresie kwestii interesu istnieje spór. Istnieją bowiem
orzeczenia sądów okręgowych – wyrok SO w Lublinie z 17.11.2005 r., sygn. akt: II Ca
663/09 oraz wyrok SO w Lublinie z 26.11.2009 r., sygn. akt: IX Ga 233/09 stwierdzające, że
dokonanie badania i oceny prac przez sąd konkursowy jest czynnością jednorazową, gdyż
po niej następuje identyfikacja prac. Podobnie wyrok KIO z 02.02.2009 r., sygn. akt:
KIO/UZP 90/09, czy też wyrok KIO z 08.11.2011 r., sygn. akt: KIO 2293/11, choć istniały tam
różnice w regulaminie m.in. nie było możliwości zmiany składu sądu konkursowego. Z kolei
przedstawiciele doktryny oponują przed klasycznym rozumienie interesu w procedurze
konkursowej - Ewa Wiktorowska, Buduj z Głową - BzG 2/2007, Zamówienia publiczne -
http://www.bzg.pl/node/443: „Konkursu nie można traktować analogicznie jak postępowania
o zamówienie publiczne. Nie można również bezpośrednio przenosić interpretacji interesu
prawnego z postępowań o udzielenie zamówienia publicznego na grunt konkursu.
Wykonawca nie może bowiem w konkursie skutecznie domagać się zmiany oceny jego pracy
dokonanej przez sąd konkursowy.”.
Skład orzekający Izby działając zgodnie z art. 190 ust. 7 Pzp dopuścił w niniejszej
sprawie dowody z: dokumentacji postępowania konkursowego przekazanej przez
Zamawiającego do akt sprawy w kopii potwierdzonej za zgodność z oryginałem, w tym
w szczególności postanowień Regulaminu Konkursu, w tym także zał. nr 9, 10 i 10a, a także
postanowień Regulaminu Sądu Konkursowego, odpowiedzi na pytania, pracy konkursowej
Przystępującego wraz ze strona tytułową, częścią opisową oraz graficzną /ośmioma
planszami/. Nadto, protokół z obrad Sądu Konkursowego z dnia 13.04.2016 r. oraz
zawiadomienia o wynikach konkursu z 19.04.2016 r., jak i uzasadnienie rozstrzygnięcia
konkursu wraz z zaleceniami pokonkursowymi.
Przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy skład orzekający Izby wziął pod uwagę
także odwołanie, przystąpienie, odpowiedź na odwołanie złożoną na posiedzeniu przez
Zamawiającego, pismo procesowe Przystępującego wraz załącznikami, stanowiska
i oświadczenia stron oraz Przystępującego złożone ustnie do protokołu.
Względem pisma procesowego Zamawiającego, czyli odpowiedzi na odwołanie, Izba
oddaliła wniosek o nieuwzględnianie tego pisma. Pismo zawiera argumentację, którą równie
dobrze może przedstawić podczas rozprawy, natomiast pełnomocnictwo do reprezentowania
przed KIO dotyczy procedury odwoławczej, zaś samo pismo jest złożone właśnie w związku
z tą procedurą będącą wynikiem złożenia odwołania.

Wszystkie materiały złożone na rozprawie przez Odwołującego, Izby uznaje za
materiały poglądowe, albowiem są oparte o pracy konkursowej Przystępującego. Zawierają
jedynie w wypadku pierwszych materiałów skonkretyzowane elementy stanowiska
Odwołującego przedstawione na danych wizualizacjach.
Odnosząc się do podniesionych w treści odwołania oraz podtrzymanych na
posiedzeniu i rozprawie zarzutów stwierdzić należy, że odwołanie nie zasługuje na
uwzględnienie.

[Zarzuty Odwołującego zawarte w odwołaniu]
a) art. 122 ust. 2 Pzp, poprzez uznanie za najlepszą pracy konkursowej złożonej przez J.G.
ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska;
b) art. 122 ust. 1 Pzp w zw. z art. 7 ust. 1 Pzp w związku z postanowieniami Regulaminu
Konkursu określonymi w Cz. VII ust. 1 pkt 1.2 lit. a), poprzez zaniechanie wykluczenia
z oceny pracy konkursowej uznanej za najlepszą, złożonej przez J.G. ARPA
Architektoniczna Pracownia Autorska, która nie spełniała wymogów formalnych;
c) art. 116 ust 2 pkt. 9 Pzp w związku z naruszeniem regulaminu konkursu przez uznanie za
najlepszą pracy nie spełniającej, zakresu rzeczowego i formy opracowania oraz sposobu
prezentacji pracy konkursowej.

Izba dokonała następujących ustaleń dotyczących przedmiotowego odwołania.
W tym zakresie, Izba przywołuje postanowienia Regulaminu Konkursu /przywołane
poniżej/, w tym także zał. nr 9, 10 i 10a, a także postanowienia Regulaminu Sądu
Konkursowego, odpowiedzi na pytania, prace konkursową Przystępującego wraz z częścią
opisowa oraz graficzną /planszami/. Nadto, protokół z obrad Sądu Konkursowego z dnia
13.04.2016 r. W pozostałym zakresie, ustalenia Izby zostaną przywołane przy rozpatrywaniu
stosownego zarzutu w dalszej części.

Biorąc pod uwagę ustalenia i stan rzeczy ustalony w toku postępowania (art. 191
ust.1 Pzp), oceniając wiarygodność i moc dowodową, po wszechstronnym rozważeniu
zebranego materiału (art. 190 ust. 7 Pzp), Izba stwierdziła co następuje.

Odnośnie zarzutów naruszenia przez Zamawiającego - art. 122 ust. 1 Pzp w zw. z art.
7 ust. 1 Pzp w związku z postanowieniami Regulaminu Konkursu określonymi w Cz. VII ust.
1 pkt 1.2 lit. a), poprzez zaniechanie wykluczenia z oceny pracy konkursowej uznanej za

najlepszą, złożonej przez J.G. ARPA Architektoniczna Pracownia Autorska, która nie
spełniała wymogów formalnych; jak i art. 116 ust 2 pkt. 9 Pzp w związku z
naruszeniem regulaminu konkursu przez uznanie za najlepszą pracy nie spełniającej,
zakresu rzeczowego i formy opracowania oraz sposobu prezentacji pracy konkursowej, Izba
uznaje generalnie powyższe zarzuty za chybione i podlegające oddaleniu.

W tym zakresie, Izba wskazuje na następujące okoliczności:
Odnośnie pierwszego zarzutu szczegółowego, względem 1 kwestii zawartej
w zarzucie – brakującej 1 (jednej z trzech wymaganych) perspektywy z wysokości ok. 200 m.
W ocenie Izby, Odwołujący abstrahuje od kluczowej kwestii, iż użyto sformułowania
niejednoznacznego „około”, w konsekwencji ta niejednoznaczność, nie może być
interpretowana negatywnie względem pracy Przystępującego. Należy zauważyć, że
Odwołujący odczytuje ten wymóg ściśle /tak kilkukrotnie oświadczył na rozprawie/, jako 200
m, czyli przedstawia interpretacje skrajnie niekorzystną dla Przystępującego, tymczasem
brak widełek /od – do/, albo wskazania wprost /200 m/ – uniemożliwia jakąkolwiek
negatywną interpretacje względem pracy Przystępującego. W konsekwencji Izba, uznała za
brakującą perspektywę, tą na planszy 8 (ujecie w rzędzie środkowym po lewej stronie), dwie
pozostałe na planszy 2. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut w tym zakresie za
niepotwierdzony.

Odnośnie 2 kwestii zawartej w zarzucie – brakującego jednego widoku z poziomu
pieszego z ul. Herberta w kierunku północnym – ma miejsce podobna sytuacja. Regulamin
Konkursu, w tym zakresie był niejednoznaczny – albowiem nie określał z jakich punktów ma
być stosowna wizualizacja, tzn. widok, czy z ulicy sensu largo, tj. chodnika, czy też z jezdni.
Nadto, sama wizualizacja obejmuje skrzyżowanie ulicy Obotryckiej i ulicy Herberta,
przedłużenie projektowanej ul. Obotryckiej do ul. Cichońskiego. W zależności od stron
postępowania, jedni, z uwagi na ujęcie skrzyżowania, widzą widok z ul. Herberta w kierunku
północnym, inni widok z ulicy Obotryckiej w kierunku zachodnim. Jednak jeśli jest
uwidoczniony wymagany widok, co w ocenie Izby miało miejsce /plansza 8 (ujęcie dolne)
w kontekście planszy 1 (umiejscowienie wizualizacji z planszy 8 na planszy 1)/, to wymóg
jest zachowany, a każda ze stron odrzuca interpretacje drugiej z uwagi na swoja sytuacje
procesową. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut w tym zakresie za niepotwierdzony.

Odnośnie 3 kwestii zawartej w zarzucie – brakującego jednego (z dwóch
wymaganych) widoku wnętrza (ilustrującego idee pracy konkursowej), w tym zakresie, tak jak
wcześniej, należy dokonać zastrzeżenia, że kwestia niedopuszczalności widoku wnętrza

z zewnątrz - nie była uregulowana, w rezultacie Izba uznała możliwość przedstawienia
widoku wnętrza z zewnątrz mimo, że ma świadomość związanych z tym ograniczeń,
jednakże było to dopuszczalne i jego przedstawienie nie może rodzić negatywnych
konsekwencji względem Przystępującego.
W konsekwencji Izba, uznała za brakujący widok wnętrza przedstawiony na planszy 8
(ujęcie w rzędzie środkowym po lewej stronie - zawierające wizualizację wnętrza dziedzińca),
drugi na planszy 3 (ujęcie dolne zawierającą wizualizację wnętrza sali obsługi). Dodatkowo
widok wnętrza przedstawiony na planszy nr 8: ujęcie górne - widok na strefę wejścia do
projektowanej sali obsługi z zewnątrz. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut w tym zakresie za
niepotwierdzony.

Odnośnie drugiego zarzutu szczegółowego - dotyczącego tzw. okładki pracy
konkursowej zawierającej wizualizację budynku, należy w pierwszej kolejności wskazać na
postanowienia Regulaminu Konkursu, stwierdza ten regulamin niewątpliwie – że: „okładka
wyłącznie z tytułem”. (cz. V pkt 5.1). Jednakże, Izba uznała, za zasadne przedstawienie
stanowiska wyrażonego w przywołanym na rozprawie wyroku KIO z 28.03.2013 r., sygn. akt:
KIO 572/13 zgodnie, z którym przesłanki formalne określające przesłanki odrzucenia pracy
konkursowej podlegają interpretacji w świetle innych postanowień regulaminu, a zatem nie
mogą być odczytywane literalnie i w oderwaniu od brzmienia całości Regulaminu Konkursu:
„Wskazane przez odwołującego, jako podstawa do odrzucenia pracy konkursowej,
postanowienie regulaminu konkursu zawarte w art. 12 § 2 pkt 1, zgodnie z którym „prace
konkursowe nie spełniające wymagań Regulaminu Konkursu nie będą oceniane i zostaną
przez Sąd Konkursowy odrzucone”, zdaniem Izby nie stanowi podstawy do odrzucenia pracy
konkursowej z uwagi na odstępstwa (niezgodności) od wytycznych programu użytkowego,
opisanych w art. 6 ust. 2 regulaminu konkursu. Izba uznała, że przepis ten stanowi raczej
podstawę do odrzucenia prac konkursowych wyłącznie z uwagi na niespełnienie wymagań
formalnych zawartych w regulaminie. W ocenie Izby postanowienie powyższe podlega
interpretacji w świetle innych postanowień regulaminu, a zatem nie może być odczytywane
wyłącznie literalnie i w oderwaniu od brzmienia całej treści regulaminu konkursu”. Zgodnie
z cz. II pkt 10 Regulaminu Konkursu: „Zamawiający ustala i zatwierdza Regulamin Konkursu
w całości wraz z załącznikami oraz Regulaminem Sądu Konkursowego”, zaś zgodnie
z dalszym pkt 11: „Sąd Konkursowy spełnia swoje obowiązki w szczególności określone
w art. 113 ustawy PZP oraz określone w Regulaminie Sądu Konkursowego”. Z kolei w cz. III
pkt 3.3 Regulaminu Sądu Konkursowego /Zasady i tryb pracy sądu konkursowego/ -
stwierdza się, że: „Przed przystąpieniem do oceny prac, Sąd Konkursowy na wniosek
Przewodniczącego Sądu przeprowadza ich kwalifikację do dalszej oceny jako grupa „O” lub

do grupy „N”. Prace z grupy „N” mogą być rozpatrywane przez Sąd Konkursowy bez
dokonywania oceny oraz nie mogą uzyskać nagród, wyróżnień i gratyfikacji o których mowa
w Regulaminie konkursu. Praca zgłoszona do konkursu zostaje zakwalifikowana do grupy „N"
w następujących przypadkach:
- została zgłoszona po terminie,
- narusza zasadę anonimowości,
- jest sprzeczna z wymaganiami zawartymi w Regulaminie konkursu.".
Z odwołania, jak i rozprawy wynika, że kwestia okładki została uznana przez
Odwołującego, jako wymóg formalny, który powinien generalnie skutkować odrzuceniem - na
podstawie cz. V pkt 7 (powinno być 9) Regulaminu Konkursu. Jednakże, Izba zauważa, że są
tam wskazane wprost przypadki: „Przekroczenie maksymalnej liczby lub zauważalna zmiana
wymiarów plansz, a także przekroczenie maksymalnej liczby lub formatu stron tekstu opisu
potraktowane zostanie jako naruszenie równego udziału i uczciwej konkurencji pomiędzy
uczestnikami konkursu i niespełnienie wymagań dotyczących formy i treści prac
konkursowych kwalifikujące do odrzucenia pracy konkursowej.", kiedy może to mieć miejsce –
kwestia okładki nie jest tam wymieniona.
W konsekwencji brak było podstaw do odrzucenia prac z tej przyczyny. Tym bardziej, że
jak wynika z orzecznictwa co zasadnie podniósł Przystępujący: „w przepisach o konkursie
brak jest przepisu, który jak w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego art. 89
w stosunku do ofert, wskazywałby przypadki eliminacji prac konkursowych, których
wystąpienie uniemożliwiałoby ocenę merytoryczną pracy w świetle wskazanych uprzednio
kryteriów oceny. Z tego powodu, a także biorąc pod uwagę fakt, że przepisy Rozdziału 3 nie
są wyczerpujące (art. 116 ust. 2 ustawy Pzp zawiera otwarty katalog elementów regulaminu),
szczególnie istotnej roli nabierają postanowienia Regulaminu konkursu opracowanego na
potrzeby każdego postępowania konkursowego przez organizatora konkursu, skoro to on,
zgodnie z przepisem art. 116 ust. 1 ustawy Pzp, stanowić ma ramy prawidłowości konkursu.
(za wyrokiem KIO z 14.07.2009 r., sygn. akt: KIO/UZP 814/09, podobnie wyrok KIO
z 28.03.2013 r., sygn. akt: KIO 572/13).
Co więcej analiza protokołu obrad Sądu Konkursowego z 13.04.2016 r. daje podstawę
do stwierdzenia, że sąd uznał tą kwestie za nieistotne uchybienie regulaminowe, czyli uznał, że
mamy takie uchybienia, które nie skutkuje odrzuceniem (bo nie są wprost wskazane), ale
jednocześnie dokonał analizy w ramach kompetencji regulaminowych, czy zaistniały
okoliczności skutkujące wykluczeniem, jako sprzeczne z wymaganiami zawartymi
w Regulaminie Konkursu. Miał więc prawo w ramach prerogatyw ocenić – czy okładka
w przedstawionym kształcie narusza zasadę anonimowości /czym kierował się Zamawiający,
jak stwierdził na rozprawie przedstawiciel Sądu Konkursowego oraz w piśmie - odpowiedzi na
odwołanie/, nadto miał prawo ocenić, czy w jakiś sposób okładka pracy konkursowej

Przystępującego narusza art. 7 Pzp /w tym zakresie także sformułowany był zarzut w odwołaniu
przez Odwołującego/.
W ocenie Izby, nie naruszono art. 7 Pzp, ani też zasady anonimowości. Dodatkowo
postanowienia cz. VIII pkt 1.2 lit. a Regulaminu Konkursu uprawniały Sąd Konkursowy do
analizy prac pod względem zgodności z Regulaminem Konkursu, w rezultacie Sąd Konkursowy
mógł uzna zaistniałe uchybienie za nieistotne, po pierwsze bo nie skutkowało to odrzuceniem
(przesłanki odrzucenia wprost w cz. V pkt 7/9/ Regulaminu Konkursu), po drugie nie naruszały
zasady anonimowości (w zakresie istotnego znaczenie tej zasady – wyrok KIO z 01.10.2010 r.,
sygn. akt: KIO 2019/10, wyrok KIO z 08.11.2011 r., sygn. akt: KIO 2293/11, czy też wyrok KIO
z 13.11.2012 r., sygn. akt: KIO 2399/12), ani nie preferowały Przystępującego. Z tej przyczyny,
Izba uznała zarzut za podlegający oddaleniu.

Odnośnie trzeciego zarzutu szczegółowego. W tym zakresie /względem nie
przewidzenia w nowym budynku klatek ewakuacyjnych schodowych, a cała ewakuacja przez
istniejące klatki schodowe w pozostałych dwóch budynkach przewidzianych do remontu,
tudzież klatek, które mogłyby służyć do ewakuacji w sumie o szerokości ok. 4,5 m, a nie 6
m/, Izba podzieliła stanowisko prawne Zamawiającego i Przystępującego wyrażone w ich
pismach procesowych. W sytuacjach analogicznych jak przedstawiona w zarzucie nie
stosuję się wprost przepisów rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. Ministra
Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie (t.j. Dz. U. z 17 lipca 2015 r. poz. 1422) zwanego dalej: „rozporządzeniem
z dnia 12 kwietnia 2002 r. Ministra Infrastruktury”. Zgodnie z § 2 pkt 2 ww. aktu prawnego
wymagania, o których mowa w § 1, mogą być spełnione w sposób inny niż określony
w rozporządzeniu, stosownie do wskazań ekspertyzy technicznej właściwej jednostki
badawczo-rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń
przeciwpożarowych, uzgodnionych z właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej
Straży Pożarnej lub państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym, odpowiednio do
przedmiotu tej ekspertyzy.
Nadto, Izba zauważa, że Odwołujący podtrzymał argumentację z odwołania na
rozprawie, stwierdzając dodatkowo, że mowa o „nowym budynku”, zaś kwestia ustaleń
z konserwatorem jak ujął: „nie uważa, żeby były potrzebne daleko idące ustalenia
z konserwatorem zabytków”. W tym kontekście, Izba zwraca uwagę Odwołującemu, że
w programie funkcjonalno użytkowym /załącznik nr 10 do Regulaminu Konkursu/ - w tirecie 3
zdanie 2 cz. II wprost jest mowa o łącznikach pomiędzy budynkami z uwzględnieniem
warunków konserwatorskich: „Możliwe są łączniki pomiędzy budynkami, z uwzględnieniem

warunków konserwatorskich.”. W tym zakresie, Izba wskazuje także na odpowiedź na
pytanie 46, gdzie na pytanie, czy ewentualne budynki Urzędu na różnych działkach A B C
powinny być ze sobą połączone. Zamawiający stwierdził, że rozwiązanie pozostawia w gestii
uczestnika konkursu, z zastrzeżeniem ograniczeń wynikających ze stanowiska konserwatora
zabytków.
Nadto, Izba podkreśla, że różnica między koncepcją architektoniczna, a projektem
budowlanym jest zasadnicza, w przeciwnym razie nie byłoby konieczności ich
terminologicznego rozróżnienia. Izba podziela w tym zakresie, definicje wyrażoną w wyroku
KIO 28.03.2013 r., sygn. akt: KIO 572/13: „Koncepcja programowo-przestrzenna jest
opracowaniem o charakterze ideowym, ogólnym w porównaniu do projektu budowlanego.
Praca taka stanowi indywidualne wyobrażenie wykonawcy co do realizacji założeń
funkcjonalnych i użytkowych, określonych przez zamawiającego. Nie jest to projekt
budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, zatem fakt, iż koncepcja
programowo-przestrzenna zawiera pewne niedokładności w porównaniu do wymagań
dotyczących projektu budowlane nie dyskwalifikuje takiej pracy jako nieodpowiadającej
wytycznym programu użytkowego lub obowiązującym przepisom.”. W rezultacie nie ma
przeszkód korekty pewnych niedokładności.
Należy zauważyć również, że Zamawiający nie zaprzeczył treści cz. II pkt 1
Regulaminu Konkursu, tj. podstawy prawnej /potwierdzonej dodatkowo w ramach odpowiedzi
na pytanie 2/, lecz wskazał na szczególne okoliczności i możliwości odstępstw z uwagi na
stanowisko konserwatora zabytków, o którego udziale informował wcześniej program
funkcjonalno – użytkowy. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut za podlegający oddaleniu.

Odnośnie czwartego zarzutu szczegółowego – dotyczącego przekroczenia obszaru
możliwej lokalizacji projektowanej zabudowy kubaturowej. Izba podnosi, że w ramach zał. nr
9 do Regulaminu Konkursu /zakres opracowania – mapa/ kolorem zielonym zaznaczony jest
obszar pożądany do opracowania w skali urbanistycznej, zaś czerwonym minimalny zakres
w skali urbanistycznej. Nadto, w ramach niniejszej mapy został zaznaczony - obszar
możliwej lokalizacji projektowanej zabudowy kubaturowej. Strony były zgodne co do tego, że
ten obszar został przekroczony, z tym że Zamawiający podnosił, że niewykluczone, iż miało
miejsce nieporozumienie ze strony Odwołującego, albowiem chodziło o zabudowę
kubaturową ratusza, wynika to z faktu, iż Zamawiający jest właścicielem gruntów pod
ratuszem. W tym kontekście, Zamawiający wskazywał, iż podnoszona przez Odwołującego
zabudowa kubaturowa, która wykraczała poza wskazany w zał. nr 9 obszar, stanowiła
budynek będący propozycją zmiany zagospodarowania obszaru wokół ratusza.
W odpowiedzi, Odwołujący stwierdził, że zał. nr 9 do Regulaminu Konkursu wynika obszar

możliwej lokalizacji projektowej zabudowy kubaturowej nie określając, jak twierdził na
rozprawie Zamawiający, iż dotyczy to jedynie ratusza. Izba wskazuje, że analiza załącznika
nr 9 w kontekście załącznika nr 10 do Regulaminu Konkursu /program funkcjonalno -
użytkowy/, na który powoływał się Odwołujący także w odwołaniu oraz załącznika nr 10 a
/mapa/ potwierdza, że ów obszar dotyczył jedynie ratusza. Stwierdza się tam: „Zamawiający
przewiduje przeznaczenie pod funkcję ratusza terenu nie większy niż oznaczony na zał. 8 A
kolorem zielonym i symbolami literowymi A, B i C” /cz. II tiret trzeci zdanie pierwsze – zał. nr
10/; „W przypadku niewykorzystania całości obszarów A, B, C pod funkcję ratusza, dla
obszaru nieujętego dla tej funkcji, oczekuje się koncepcji przestrzennej zagospodarowania.”
/cz. II tiret czwarty zdanie trzecie – zał. nr 10/. Zamawiający w ramach odpowiedzi na pytanie
48 dokonał sprostowania nazwy załącznika zamiast „załącznik nr 8A” powinno być „załącznik
10a”. Potwierdza to także porównanie mapy z zał. nr 9 z mapą z zał. nr 10a – obszar A, B
i C.
W konsekwencji argumentacja Zamawiającego z pisma procesowego /odpowiedzi na
odwołanie/ oraz rozprawy, w kontekście celu konkursu wynikającego z tytułu konkursu, Cz. I
pkt oraz Cz. I pkt 2 tiret czwarty /przedmiotem konkursu jest także uporządkowanie
zabudowy i wskazanie terenów podlegających przebudowie i zmianie w ujęciem sposobu ich
przeprowadzenia/ Regulaminu Konkursu jest wiarygodna. W ocenie Izby, brak jakichkolwiek
podstaw do uznania zarzutu Odwołującego.

Odnośnie piątego zarzutu szczegółowego – dotyczącego zaprojektowania w sali
sesyjnej liczby miejsc, tj. krzeseł mniejszej niż 200. W tym zakresie Zamawiający w ramach
odpowiedzi na pytanie 23 stwierdził odnośnie orientacyjnej powierzchni sali sesyjnej, że:
„Aktualnie sala ma powierzchnię ok 350 m2. Docelowo, należy zaprojektować salę na min.
200 miejsc w układzie teatralnym z możliwością podziału na 3 mniejsze”. Niewątpliwie
odpowiedź na pytanie 23 nie określała w sposób precyzyjny w jaki sposób należy
zaprojektować sale na min. 200 miejsc w układzie teatralnym z możliwością podziału na 3
mniejsze. Wskazany rzut kondygnacji „pierwszej” na planszy 3 przedstawia przykładowy
schemat rozmieszczenia krzesełek w układzie teatralnym oraz możliwy podział ww. sali na 3
mniejsze części. Brak podstaw do uznania, ze cytowana odpowiedź narzucała obowiązek
wrysowania min. 200 miejsc siedzących w docelową sale sesyjną. Odpowiedź stwierdzała,
że należało docelowo zaprojektować salę na min. 200 miejsc, w ocenie Izby – brak podstaw
do zanegowania możliwości potwierdzenia tego wymogu, czyli jego wykazania poprzez
weryfikację przez Sąd Konkursowy przestrzeni sali sesyjnej, tzn. ustalenie, czy założona
przestrzeń jest wystarczająca dla spełnienia tego wymogu, co miało miejsce
w przedmiotowym stanie faktycznym. Biorąc pod uwagę metraż podany na planszy,

w przeliczeniu wskazanym na rozprawie przez przedstawiciela Sądu Konkursowego, który
nie zanegował Odwołujący /jedno krzesło - 0,5 m2 w konsekwencji jeden metr kwadratowy
obejmuje 2 miejsca do siedzenia z przejściem/, jest przestrzeń wystarczająca na potrzeby
tego wymagania. Dodatkowo Izba zauważa, że w samym pytaniu, jak i pierwszym zdaniu
odpowiedzi, wyraźnie jest mowa o powierzchni sali sesyjnej i taki był kontekst całej
udzielonej odpowiedzi. Z tej przyczyny, Izba uznała zarzut za podlegający oddaleniu.

Odnośnie szóstego zarzutu szczegółowego. W tym wypadku w odwołaniu wyraźnie
stwierdza się: „Przekroczona została dopuszczalna przepisami wysokość 3 m. Powoduje to,
że zaprojektowana Sala Sesyjna jest na tyle duża, że jeśli nie zmieści się w tym miejscu,
konieczna będzie zmiana układu funkcjonalnego budynku, czyli istotna ingerencja, zmiana
pracy konkursowej uznanej za najkorzystniejszą”. W ocenie Izby, sformułowanie
z odwołania: „Przekroczona została dopuszczalna przepisami wysokość 3 m.(…)”, „ (…) jeśli
nie zmieści się w tym miejscu, konieczna będzie zmiana układu funkcjonalnego budynku (..)”
nie daje podstaw do uznania, że de facto chodziło o to, że wysokość jest mniejsza niż 3 m,
czyli że dotyczy to sytuacji odwrotnej, tj. takiej jak uregulowana w § 72 ust. 1 rozporządzenia
z dnia 12 kwietnia 2002 r. Ministra Infrastruktury. Wszelkie ewentualne zmiany w tym
zakresie stanowiłyby zmianę zarzutu. Odwołujący jako profesjonalista, mający wiedze
w zakresie jego branży i obowiązujących przepisów ponosi pełna odpowiedzialność
z prawidłowe formułowanie zarzutów, tym bardziej, że brak jest podstaw do uznania
zaistnienia oczywistej omyłki, z uwagi na brak przesłanek ku temu. Zarzut dotyczy sali
sesyjnej przedstawionej na przekroju A-A, plansza 5,. kondygnacja 2 (metraż – 4,23 m),
podany metraż dodatkowo potwierdza nie przypadkową treść zarzutu. Zamiana w tym
zakresie miałaby, w ocenie Izby, charakter merytoryczny. W konsekwencji, wobec braku
wskazania podstawy prawnej na poparcie zarzutu, Izba uznała, że jest on gołosłowny
i podlega oddaleniu.
Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.


W zakresie zarzutu naruszenia przez Zamawiającego - art. 122 ust. 2 Pzp poprzez
uznanie za najlepszą pracy konkursowej przez, Izba z uwagi na oddalenie zarzutów
głównych wskazanych powyżej, oddaliła również niniejszy zarzut.
Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.

Izba dodatkowo podnosi względem zarzutów formułowanych w piśmie procesowym

przez Przystępującego względem pracy konkursowej Odwołującego - za wyrokiem KIO
z 05.05.2010 r., sygn. akt: KIO/ 636 /10: "Izba pozostawiła bez rozpoznania nowe
okoliczności zgłoszone w przystąpieniu do postępowania odwoławczego, a mianowicie
wskazujące na dodatkowe przesłanki nie wskazane przez Zamawiającego w informacji
o rozstrzygnięciu postępowania, które w ocenie Przystępującego mogły uzasadniać
odrzucenie oferty Odwołującego. Zgodnie z art. 185 ust. 2 ustawy Pzp wykonawca może
zgłosić przystąpienie do postępowania odwoławczego wskazując stronę, do której
przystępuje i interes w uzyskaniu rozstrzygnięcia na korzyść strony, do której przystępuje.
Przystąpienie dotyczy zatem przyłączenia się do postępowania wszczętego wniesieniem
konkretnego odwołania zawierającego określone zarzuty i żądania dotyczące czynności lub
zaniechania zamawiającego. Zgodnie bowiem z art. 180 ust. 3 ustawy Pzp odwołanie
powinno wskazywać czynność lub zaniechanie czynności zamawiającego, której zarzuca się
niezgodność z przepisami ustawy, zawierać zwięzłe przedstawienie zarzutów, określać
żądanie oraz wskazywać okoliczności faktyczne i prawne uzasadniające wniesienie
odwołania. Zgodnie z art. 192 ust. 7 ustawy Pzp Izba nie może orzekać o zarzutach nie
zawartych w odwołaniu. Ponadto na podstawie art. 185 ust. 3 ustawy Pzp czynności
uczestnika postępowania nie mogą pozostawać w sprzeczności z czynnościami
i oświadczeniami strony, do której przystąpił, z zastrzeżeniem zgłoszenia sprzeciwu,
o którym mowa w art. 186 ust. 3 ustawy Pzp przez uczestnika, który przystąpił po stronie
zamawiającego. Wprawdzie obecnie obowiązująca ustawa nie powtarza w zakresie
przystąpienia do postępowania odwoławczego regulacji zawartej poprzednio w art. 181 ust. 5
ustawy Pzp, a mianowicie, że zgłaszając swoje przystąpienie do postępowania toczącego
się w wyniku wniesienia protestu wskazuje się swój interes prawny w przystąpieniu i określa
swoje żądanie w zakresie zarzutów zawartych w proteście, jednak w opinii Izby nie oznacza
to wprowadzenia merytorycznej zmiany w charakterze samego przystąpienia jako
immanentnie związanego z danym odwołaniem. Celem instytucji przystąpienia pozostaje
nadal uzyskanie rozstrzygnięcia postępowania wywołanego określonym odwołaniem na
korzyść strony, do której się przystępuje poprzez odpowiednio poparcie lub opozycję
w stosunku do zarzutów zawartych w odwołaniu (zależnie od strony, do której uczestnik
przystąpił). Nie jest zatem celem przystąpienia zgłaszanie nowych zarzutów, lecz odniesienie
się do zarzutów podniesionych w odwołaniu. Ponadto należy zwrócić uwagę, że za zarzut
należy uznać nie tylko wskazanie naruszeń w zakresie ustawy Pzp. Za zarzuty należy uznać
także oświadczenia wykonawcy, w których wskazuje on na istnienie okoliczności, które
podważają prawidłowość czynności zamawiającego w toku postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego, rozumianą jako zgodność czynności zamawiającego z przepisami
ustawy Pzp, które stanowią zarazem podstawę zgłaszanych żądań. Z tego względu
wskazanie innych okoliczności jako podstawy stwierdzenia naruszenia tego samego

przepisu ustawy Pzp stanowi nowy zarzut (postanowienie KIO z dnia 30 lipca 2009 r.
KIO/UZP 935/09). Uzasadniając akcesoryjny wobec postępowania odwoławczego charakter
przystąpienia warto także wskazać, że dopuszczenie podnoszenia w przystąpieniu nowych
zarzutów zwalczających ofertę odwołującego oznaczałoby ograniczenie uprawnień
wykonawcy wnoszącego odwołanie i ponoszącego jego koszty. Wykonawca w odwołaniu
odnosi się bowiem tylko do tych okoliczności, które zostały dokonane lub zaniechane przez
zamawiającego, a nie takich, które hipotetycznie powinny były mieć miejsce, i pod tym kątem
ocenia swoje potencjalne szanse w postępowaniu odwoławczym. Przyznanie prawa do
podnoszenia nowych zarzutów zwalczających ofertę odwołującego, które nie były mu znane
na etapie poprzedzającym odwołanie oznaczałoby także przerzucenie na odwołującego
kosztów i ryzyka niezgodnych z ustawą Pzp czynności lub zaniechań zamawiającego.
Ponadto dopuszczenie zgłaszania nowych zarzutów w przystąpieniu oznaczałoby de facto
przedłużenie terminu na wniesienie odwołania oraz unikanie kosztów jego wniesienia.
Należy zatem uznać, że w przypadku stwierdzenie dodatkowych okoliczności zwalczających
ofertę Odwołującego, które nie były przedmiotem analizy i rozstrzygnięcia zamawiającego
właściwą drogą jest wniesienie własnego odwołania, do czego Przystępujący miał pełne
prawo.".
Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.
Odnośnie zarzutu uznania wizualizacji na stronie tytułowej pracy konkursowej
Przystępującego, jako piątej strony części opisowej, jak i zarzutu uznania wizualizacji na
stronie tytułowej pracy konkursowej Przystępującego za niedopuszczalny element części
opisowej, która powinna znajdować się w części graficznej, Izba uznała w/w za nowe zarzuty
sformułowane dopiero na rozprawie przez Odwołującego, które zgodnie z art. 192 ust. 7
Pzp, nie były rozpoznawane przez Izbę w niniejszym postępowaniu.
Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak na wstępie.



W tym stanie rzeczy, Izba oddaliła odwołanie na podstawie art. 192 ust. 1 zdanie
pierwsze i ust. 2 Pzp oraz orzekła jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sprawy, na podstawie
przepisu art. 192 ust. 9 i 10 Pzp w zw. z § 3 pkt 1 lit. a i pkt 2 lit. b oraz § 5 ust. 3 pkt 1
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości
i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu

odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. Nr 41, poz. 238). Izba uznała wniosek
Zamawiającego o zasądzenie kosztów wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3.600,00 zł,
tj. maksymalnej kwocie dopuszczonej przez w/w rozporządzenie (§ 3 pkt 2 lit. b w/w
rozporządzenia).


Przewodniczący :


…………………………………