Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Żorach Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Miłosz Dubiel

Protokolant: Dorota Tomecka

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 roku w Żorach

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G.

przeciwko B. H.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej B. H. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego kwotę 20.378,89 (dwadzieścia tysięcy trzysta siedemdziesiąt osiem i 89/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  wzajemnie znosi między stronami koszty postepowania.

Sygn. akt I C 631/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 1 czerwca 2016 roku

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. pozwem wniesionym w dniu 11 czerwca 2015 roku domagał się zasądzenia od pozwanej B. H. kwoty 54.581,70 złotych z odsetkami ustawowymi od kwoty 54.331,70 złotych od dnia wytoczenia powództwa oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, iż pozwana zawarła z (...) Bank S.A. we W. ( (...) S.A. we W.) umowę pożyczki z dnia 14 października 2008 roku o nr (...), z której warunków nie wywiązała się, czego konsekwencją jest wskazane wyżej zadłużenie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 września 2014 roku powód nabył wierzytelność objętą pozwem i bezskutecznie wezwał pozwaną do zapłaty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 czerwca 2015 roku, sygn. akt I Nc 1059/15 Sąd Rejonowy w Żorach orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, w którym zakwestionowała roszczenie, wskazując na swój zły stan zdrowia i trudną sytuację materialną.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał dotychczasowe żądanie, argumentując, że stan zdrowia pozwanej i sytuacja materialna nie mogą wpływać na realizację zobowiązań, a ponadto z ostrożności wskazując na fakt dochodzenia roszczenia nieprzedawnionego.

Pozwana w piśmie z dnia 1 grudnia 2015 roku zakwestionowała roszczenie co do zasady i wysokości wskazując, że z uwagi na wiek (77 lat) i upływ czasu nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi fakt zawarcia umowy z pierwotnym wierzycielem, a roszczenie nie wynika również z dokumentów przedstawionych przez powoda, w tym nieczytelnej umowy pożyczki, a ponadto podniosła zarzut przedawnienia roszczenia podnosząc, wskazując na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015 roku III CZP 103/14, że na skutek wniosku pierwotnego wierzyciela o umorzenie postępowania egzekucyjnego doszło do zniweczenia skutków przerwania biegu przedawnienia spowodowanych wszczęciem tego postępowania.

Pismem z dnia 11 grudnia 2015 roku w odpowiedzi podniesiony zarzut przedawnienia powód cofnął pozew bez zrzeczenia się roszczenia, na co pozwana nie wyraziła zgody.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 14 października 2008 roku pozwana B. H. zawarła z (...) Bankiem S.A. we W. umowę pożyczki gotówkowej o nr (...) na kwotę 36.143,47 złote na okres od 14 października 2008 roku 20 października 2012 roku. Kwota pożyczki została pomniejszona między innymi o opłatę za ochronę ubezpieczeniową w wysokości 10.374,62 złote. W umowie zastrzeżono oprocentowanie w wysokości 5 % rocznie oraz odsetki umowne na wypadek opóźnienia w płatności rat w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Spłata pożyczki miała nastąpić w 48 równych ratach po 833,05 złotych każda. Na wypadek zwłoki z zapłatą co najmniej dwóch pełnych rat przewidziano prawo do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia kredytobiorców L. B. ochrona ubezpieczeniowa obejmuje cały okres kredytowania. Ochrona ubezpieczeniowa ustaje między innymi z dniem wskazanym w powiadomieniu banku jako data przedterminowego rozwiązania umowy kredytowej przez jedną ze stron, a w takim wypadku bank zobowiązany jest zwrócić ubezpieczycielowi w ciągu 14 dni część pobranej składki odpowiadającą niewykorzystanemu okresowi ubezpieczenia (§ 5 pkt 4d i § 11 pkt 3 OWU).

W związku z zaległościami w spłacie pożyczki (...) Bank S.A. we W. pismem z dnia 09 września 2010 roku wypowiedział umowę wzywając do zapłaty kwoty 30.753,51 złote tytułem kapitału, a następnie w dniu 2 grudnia 2010 roku wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w Żorach postanowieniem z dnia 23 września 2011 roku nadał klauzulę wykonalności.

(Akta sprawy I Co 1285/11 Sądu Rejonowego w Żorach: umowa pożyczki k. 5-6, wypowiedzenie umowy k. 7, ogólne warunki ubezpieczenia kredytobiorców L. Bank k.102-110).

W dniu 13 września 2009 roku zmieniono nazwę Banku z (...) Bank S.A. we W. na (...) Bank (...) S.A. we W. (odpis z KRS k. 9-16).

Na podstawie wskazanego tytułu wykonawczego i wniosku egzekucyjnego z dnia 17 lutego 2012 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. Ż. w sprawie Km 3827/12 wszczął postępowanie egekucyjne, przekazane następnie do prowadzenia Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Żorach J. A. i porowadzonym pod sygnaturą akt Km 2735/12. Postępowanie to zostało umorzone postanowieniem z dnia 27 listopada 2014 roku na wniosek wierzyciela na podstawie art. 825 k.p.c.

(Akta sprawy egzekucyjnej Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Żorach J. A. Km 2735/12).

W dniu 29 września 2014 roku (...) Bank (...) S.A. we W. przeniósł na rzecz (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G. wierzytelność wobec pozwanej z tytułu wyżej opisanej umowy. Umowa została zawarta przez osoby umocowane do reprezentowania jej stron.

(Odpis z KRS k. 9-16, u mowa przelewu wierzytelności k. 24–25, pełnomocnictwo k. 26, załącznik do umowy przelewu k. 29–30 ).

Sąd zważył co następuje

W rozpoznawanej sprawie powód złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu. Wedle art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Z uwagi na fakt, że pozwana nie wyraziła zgody na cofnięcie pozwu oraz brak oświadczenia o zrzeczeniu się roszczenia, cofnięcie nie wywołało skutku, co rodziło konieczność rozpoznania istoty sprawy.

Powództwo okazało się usprawiedliwione w części tj. do kwoty 20.378,89 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2015 roku.

Stosownie do treści art. 353 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Wymagalność roszczenia zaś jest to stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lutego 1991 r., III CRN 500/90, OSNCP 1992, nr 7-8, poz. 137). Dochodzone roszczenie wynika z zawartej umowy pożyczki uregulowanej w art. 720 i nast. k.c. Ponadto zgodnie z art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. W myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel (cedent) może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (cesjonariusza), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie z 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przeniesienie wierzytelności wywołuje skutek z chwilą zawarcia w odpowiedniej formie stosownej umowy (art. 510 § 1 i 511 k.c.), a do jej skuteczności nie jest konieczne zawiadomienie dłużnika.

Ustaleń niezbędnych dla rozstrzygnięcia Sąd dokonał w oparciu o powołane wyżej dokumenty, które uznał za wiarygodne. Z akt postępowania I Co 1285/11 wynika fakt zawarcia umowy kredytu, a dołączona do nich umowa kredytu jest tożsama z nieczytelną w większości umową dołączoną do pozwu. Stąd na tej podstawie Sąd dokonał ustaleń co do treści umowy łączącej pierwotnego wierzyciela i pozwaną. Poza tym żaden z dokumentów z wyżej powołanych dokumentów będących podstawą ustaleń co do powyższych faktów nie został zakwestionowany.

W pierwszej kolejności ocenie podlega zarzut przedawnienia roszczenia.

Regulacje dotyczące przedawnienia roszczeń zawarte są w art. 117 i następnych kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Z kolei zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. i art. 124 § 2 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia i nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Powód przedstawił dowody na przerwanie biegu trzyletniego terminu przedawnienia przez złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz wszczęcie egzekucji przez poprzedniego wierzyciela. Z kolei powódka podnosi, że zgłoszenie wniosku o umorzenie egzekucji uchyliło skutki związane z jej wszczęciem, powołując się na treść uchwały Sądu Najwyższego z 19 lutego 2015 roku III CZP 103/14 ( O.: Biuletyn SN rok 2015, Nr 2), w której wskazano, że umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela - banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności - niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. W uzasadnieniu wyrażono pogląd, że złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przerywa bieg przedawnienia stwierdzonego tym tytułem, co odpowiada wykładni art. 123 § 1 pkt 1 k.c. Następnie rozważano kwestię stosowania w kontekście postępowania klauzulowego art. 124 § 2 k.c., w części w jakiej stanowi, że w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed organem powołanym do egzekwowania roszczeń, przedawnienie nie biegnie na nowo "dopóki postępowanie to nie zostało zakończone". Sąd Najwyższy, uznając że skoro wierzyciel uzyskawszy klauzulę wykonalności, nie jest ograniczony terminem do złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, co sprawia, że mógłby go dowolnie wydłużać, przesuwając wedle własnej woli możliwość złożenia przez dłużnika zażalenia na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności, za właściwe uznał przyjęcie, że zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności, kończy się z chwilą uwzględnienia przez sąd tego wniosku, zwłaszcza że postanowienie sądu w tym przedmiocie jest skuteczne z momentem jego wydania (art. 360 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.). Z kolei co do skutków umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. Sąd Najwyższy opowiedział się za odpowiednim zastosowaniem w tym postępowaniu na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. sankcji przewidzianej w art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c., stanowiącym, że pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Przewidziane w art. 825 pkt 1 k.p.c. określenie o żądaniu wierzyciela umorzenia egzekucji uznał za tożsame z oświadczeniem o cofnięciu wniosku egzekucyjnego, które powinno zostać potraktowane jako wiążące żądanie umorzenia egzekucji i to niezależnie od stadium postępowania egzekucyjnego. Podkreślono że przewidziane w art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia – wielokrotnego składania pozwu i cofania go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. W ocenie SN przyjęcie takiego rozwiązania jest tym bardziej uzasadnione na gruncie postępowania egzekucyjnego, skutkiem czego jest przyjęcie, poprzez odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem. Dodatkowo wskazano, że nie stanowi to przesadnego ograniczenia obrotu wierzytelnościami, lecz jest wynikiem koniecznego z punktu widzenia zasad praworządności wymagania, że wyjątkowe uprawnienie banku przyznane mu w ustawie do uzyskiwania tytułu egzekucyjnego poza sądowym postępowaniem rozpoznawczym nie może być interpretowane rozszerzająco i każdy cesjonariusz takiej wierzytelności musi się z tym liczyć.

Sytuacja w rozpoznawanej sprawie jest analogiczna, jednakże Sąd uznał wyżej zaprezentowany pogląd za nieuzasadniony.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 13 § 2 k.p.c. przepisy o procesie stosuje się do innych rodzajów postępowań jedynie odpowiednio, czyli z uwzględnieniem odrębności związanych z charakterem tych postępowań, przez co wyłączony jest automatyzm w stosowaniu instytucji przewidzianych w przepisach o procesie.

Na wstępie należy wskazać, że art. 203 k.p.c. reguluje przypadki cofnięcia pozwu, co przez samo to sformułowanie rozumieć należy jako rezygnację z podtrzymywania powództwa. Powody tej rezygnacji poddawane są kontroli sądu, który w uzasadnionych wypadkach może odmówić umorzenia postępowania. Ponadto w określonych sytuacjach, jeżeli rezygnacja ta nie jest połączona ze zrzeczeniem się roszczenia, wymaga dodatkowo zgody strony pozwanej. Rygoryzm ten jest uzasadniony potrzebą zapewnienia stronie pozwanej stabilizacji jej sytuacji prawnej w związku z przysługującymi względem tej strony roszczeniami i wyeliminowania niepewności na przyszłość co do powstania w kolejnym postępowaniu orzeczenia podlegającego egzekucji. Odmienna sytuacja zachodzi w postępowaniu egzekucyjnym, gdzie nie każdy wniosek wierzyciela o umorzenie postępowania jest równoznaczny z rezygnacją z egzekwowania należności wynikającej z tytułu wykonawczego. W omawianym wypadku odstąpienie od egzekwowania należności jest koniecznością wynikającą ze zbycia wierzytelności i naturalną konsekwencją tego zdarzenia. Nie stanowi to rezygnacji z egzekwowania roszczenia, a jedynie przeniesienie tego uprawnienia na inny podmiot. Do takiej sytuacji nie przystaje argumentacja o zapobieżeniu możliwości manipulowania przez powoda (tutaj wierzyciela) terminami przedawnienia roszczenia, bo brak jest podstaw do przypisywania wierzycielowi w omawianej sytuacji takiego zamiaru. Tego rodzaju czynność dyspozytywną wierzyciela należy raczej oceniać w związku z art. 840 k.p.c., który daje dłużnikowi możliwość doprowadzenia w drodze odrębnego powództwa do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego.

Ponadto SN uznał, że wyjątkowe uprawnienie banku przyznane mu w ustawie do uzyskiwania tytułu egzekucyjnego w pozasądowym postępowaniu rozpoznawczym nie może być interpretowane rozszerzająco, co jest jednym z argumentów za przyjętą uchwałą. Sąd ten stoi jednocześnie na stanowisku, że złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przerywa bieg przedawnienia, który biegnie na nowo od chwili uwzględnienia przez sąd tego wniosku, jednakże w takiej sytuacji przerwanie biegu przedawnienia służyłoby również nabywcy wierzytelności, który korzystając z tego po jej nabyciu może dochodzić roszczeń na swoją rzecz na drodze sądowej doprowadzając do ponownego przerwania biegu przedawnienia, czemu nie stoi już na przeszkodzie wspomniana wyjątkowość uprawnienia banku. Brak jest argumentów przemawiających za różnicowaniem sytuacji, w których taka rozszerzająca interpretacja mogłaby być stosowana, w zależności od tego czy w międzyczasie bank prowadził bezskuteczną lub częściowo skuteczną egzekucję należności.

Ponadto skoro umorzenie egzekucji miałoby prowadzić do zniweczenia skutków jej wszczęcia pod względem biegu terminu przedawnienia, to konsekwentnie należy przyjąć, że jej kontynuowanie zapobiegłoby temu. Prowadzi to do trudnego do zaakceptowania wniosku, że po zbyciu wierzytelności bank aby nie zniweczyć omawianych skutków umorzenia egzekucji powinien ją dalej kontynuować, narażając się na powództwo przeciwegzekucyjne ze strony dłużnika, a dłużnika na dalsze znoszenie niezasadnej już egzekucji, a nawet kolejnej co do tego samego roszczenia ze strony nabywcy wierzytelności. Niewątpliwie przyjęcie powyższego poglądu wymuszałoby takie zachowanie. Nadmienić należy, że w razie skutecznego pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności doszłoby do umorzenia egzekucji na podstawie prawnej z art. 825 pkt 2 k.p.c., co eliminuje możliwość rozważania odpowiedniego stosowania art. 203 § 2 k.p.c., a to wobec braku oświadczenia wierzyciela. Reasumując zaakceptowanie powyższego poglądu zmuszałoby bank do dokonania wyboru między postępowaniem lojalnym wobec dłużnika i koniecznym z tego punktu widzenia żądaniem umorzenia egzekucji, a lojalnością wobec nabywcy wierzytelności (nieprzedawnionej w dacie cesji), co zmuszałoby do nieuzasadnionego kontynuowania egzekucji aby zapobiec powyższemu skutkowi.

Pogląd powyższy uderza w pewność obrotu, ponieważ prowadzi do sytuacji gdzie nabyta nieprzedawniona wierzytelność zmienia swój charakter jedynie na skutek zdarzeń niezależnych od dalszych starań cesjonariusza, a zależnych do przyjęcia takiego czy innego poglądu prawnego co do skutków działań zbywcy wierzytelności już po zawarciu umowy, na co cesjonariusz nie ma żadnego wpływu, a jego własne starania zmierzające do przerwania na nowo biegnącego terminu przedawnienia z założenia byłyby nieskuteczne.

W konsekwencji Sąd stanął na stanowisku, że do umorzenia postępowania egzekucyjnego na skutek wniosku wierzyciela, którego uzasadnieniem jest zbycie wierzytelności nie może być odpowiednio zastosowany art. 203 § 2 k.p.c.

Przechodząc co oceny merytorycznej żądania wskazać należy, że powód nie wykazał roszczenia do wysokości.

Na rozprawie w dniu 12 lutego 2016 roku zobowiązano pełnomocnika powoda do udokumentowania zakresu ochrony ubezpieczeniowej w kwocie 10.374,62 złote doliczonej do kapitału pożyczki, przedstawienia umowy ubezpieczenia oraz warunków ubezpieczenia, a ponadto do wskazania szczegółowego sposobu wyliczenia dochodzonych kwot z rozbiciem na kapitał pożyczki z wyodrębnieniem opłaty za ochronę ubezpieczeniową, odsetki umowne i opóźnienie od tego kapitału i opłaty ubezpieczeniowej, a ponadto wskazania sposobu rozliczenia kwot wyegzekwowanych w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego z wniosku pierwotnego wierzyciela, a wszystko to w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i wniosków w dalszym toku postępowania i dokonania ustaleń w powyższym zakresie wedle uznania sądu.

W zakreślonym terminie powód przedstawił jedynie ogólne warunki ubezpieczenia z których wynika, że wysokość wliczonej do kapitału pożyczki składki ubezpieczeniowej powiązana jest z faktycznym okresem trwania umowy i podlega proporcjonalnemu zwrotowi w razie wypowiedzenia umowy. Powód jednakże nie przedstawił wyliczeń pozwalających na stosowne pomniejszenie dochodzonej należności ani nie wyjaśnił tej kwestii mimo jasnych postanowień umowy ubezpieczenia. Brak ten nie pozwala na weryfikację roszczenia w zakresie w jakim kapitał pożyczki obejmuje składkę ubezpieczeniową pobraną z góry za cały przewidziany w umowie okres kredytowania. W konsekwencji wymagalny kapitał pożyczki w wysokości 30.753,51 złote należało pomniejszyć o składkę ubezpieczeniową w wysokości 10.374,62 złote.

Wyżej wskazana kwota kapitału została ustalona w oparciu o oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dnia 09 września 2010 roku, gdzie wskazano taką wartość.

Ponadto nie wykazano w jakiej części skapitalizowane odsetki dotyczą kapitału pożyczki przekazanego do dyspozycji pozwanej, a w jakiej składki ubezpieczeniowej. Brak możliwości weryfikacji roszczenia w tym zakresie skutkuje przyjęciem, że w tej części zostało niewykazane w całości.

Przyjmując wysokość kapitału pożyczki z daty 09 września 2010 roku Sąd miał na względzie fakt późniejszego prowadzenia częściowo skutecznego postępowania egzekucyjnego, jednakże wobec częściowo uzasadnionej kapitalizacji odsetek (co do około 2/3 kwoty pożyczki) i możliwości zaliczenia ściągniętych kwot na ich zaspokojenie należało mimo to przyjąć do oceny kwotę pierwotnie wskazaną w w/w oświadczeniu. W toku postępowania wyegzekwowano kwotę około 5.400,00 złotych na rzecz wierzyciela, co niewątpliwie nie zaspokaja w całości roszczenia o należności uboczne naliczone od usprawiedliwionej części kapitału. Odmienne założenie prowadziłoby do nieuzasadnionego naruszenia interesu powoda i poprzedniego wierzyciela.

Na koniec należy zaznaczyć, że powód nie wykazał poniesienia kosztów dochodzenia należności ani podejmowania czynności windykacyjnych, co czyni bezzasadnym również żądanie zasądzenia kwoty 250,00 złotych z tego tytułu.

Z kolei pozwana mimo zobowiązania pełnomocnika również na rozprawie w dniu 12 lutego 2016 roku, w związku z zakwestionowaniem roszczenia co do wysokości, do wskazania zarzutów w tym zakresie w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i wniosków w dalszym toku postępowania, nie podważyła skutecznie całości roszczenia co do zasady. Ponadto nie kwestionowała faktu wypowiedzenia umowy pożyczki, w szczególności istnienia zaległości, które uzasadniałyby wypowiedzenie w dacie oświadczenia o wypowiedzeniu. Ponadto przyjęcie wypowiedzenia skutkującego skróceniem okresu kredytowania za bezskuteczne skutkować musiałoby uwzględnieniem roszczenia co do całości kapitału pożyczki, łącznie ze składką ubezpieczeniową.

W konsekwencji zasądzono od pozwanej B. H. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego kwotę 20.378,89 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku (z uwagi na zmianę art. 481 k.c. z tą datą), oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Rozstrzygnięcie oparto o powołane wyżej przepisy.

Na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd wzajemnie zniósł między stronami koszty postępowania, które ze względu na wynik postępowania są zbliżone i wynoszą 2.348,39 złotych po stronie powodowej (wygrana w 37 %) oraz 2.278,71 po stronie pozwanej.