Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Danuta Domańska

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Ryłow

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 roku w Toruniu

sprawy J. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. Ż.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.

z dnia 24 września 2015 roku nr (...)

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu J. Ż. prawo do emerytury od dnia 01 lipca 2015 roku.

II.  Nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

/-/SSO Danuta Domańska

Sygn. akt: IV U 2063/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 września 2015r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił ubezpieczonemu J. Ż. prawa do tzw. wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 748).

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ rentowy wskazał m. in., że przyczyną odmowy przyznania prawa do emerytury jest to, że nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na dzień 01.01.1998r. ZUS uwzględnił ubezpieczonemu 27 lat i 2 dni okresów składkowych, w tym 9 lat, 6 miesięcy i 2 dni okresu pracy w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony J. Ż. złożył odwołanie od wskazanej wyżej decyzji, domagając się jej zmiany, zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy w Ośrodku (...)w G. w okresie od 17.11.1986r. do 31.10.1993r. oraz przyznania mu emerytury. Ubezpieczony wskazał, iż pracował na stanowisku kierowcy i jeździł autobusem powyżej 21 miejsc siedzących oraz samochodem ciężarowym powyżej 3,5 tony. Jego pracę mogą potwierdzić świadkowie, którzy razem z nim pracowali.

(...) Oddział w T. złożył odpowiedź na odwołanie, w której podtrzymał stanowisko, jakie uprzednio zawarł w zaskarżonej decyzji, jednocześnie wnosząc o oddalenie odwołania. Dodatkowo organ rentowy wyjaśnił, że do stażu pracy w szczególnych warunkach zaliczył okres zatrudnienia w Krajowej Państwowej Komunikacji Samochodowej Oddział w G. od 29.04.1977r. do 01.08.1982r. na stanowisku kierowcy towarowego i od 02.08.1982r. do 31.10.1986r. na stanowisku kierowcy autobusowego. Jeśli chodzi o okres zatrudnienia w Ośrodku (...), to zdaniem ZUS, w myśl § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia brak jest podstaw do uwzględnienia w/w okresu zatrudnienia do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Na rozprawie w dniu 06 kwietnia 2016 roku J. Ż. wniósł o prawo do emerytury od dnia 01 lipca 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. Ż. urodził się w dniu (...), obniżony wiek emerytalny uzyskał w dniu 19 kwietnia 2015 roku, z zawodu jest kierowcą. W dniu składania wniosku o emeryturę ubezpieczony nie pobierał zasiłku chorobowego. We wniosku o emeryturę ubezpieczony wskazał, iż jest członkiem OFE i że wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

DOWÓD: - wniosek emerytalny – k. 1- 4 akt emerytalnych, przesłuchanie ubezpieczonego – k. 26v., 27 akt.

W dniu 31 lipca 2015r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Jego staż ubezpieczeniowy, ustalony według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r., wyniósł 27 lat i 2 dni okresów składkowych. W dniu 24 września 2015r. ZUS wydał decyzję odmawiającą prawa do emerytury.

DOWÓD: - wniosek emerytalny – k. 1- 4 akt emerytalnych, zaskarżona decyzja ZUS – k. 45 akt emerytalnych.

Organ rentowy do stażu pracy w szczególnych warunkach zaliczył ubezpieczonemu okres zatrudnienia w Krajowej Państwowej Komunikacji Samochodowej Oddział w G. od 29.04.1977r. do 01.08.1982r. na stanowisku kierowcy towarowego i od 02.08.1982r. do 31.10.1986r. na stanowisku kierowcy autobusowego – w wymiarze 9 lat, 6 miesięcy i 2 dni.

/ okoliczność bezsporna/.

J. Ż. legitymuje się od dnia 19 listopada 1974 r. prawem jazdy upoważniającym do prowadzenia samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony - kat. C, oraz od dnia 8 grudnia 1977 roku – prawem jazdy kat. D.

DOWÓD: - prawo jazdy ubezpieczonego okazane na rozprawie – protokół rozprawy z dnia 06 kwietnia 2016 roku – k. 27 akt.

J. Ż. był zatrudniony jako pracownik cywilny w okresie od dnia 17 listopada 1986 roku do dnia 31 października 1993 roku w Ośrodku (...)w G. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy.

DOWÓD: - świadectwo pracy z dnia 30.10.1993r., wyciąg z rozkazu dziennego z dnia 17.11.1986r., umowa o pracę z dnia 17.11.1986r. na czas nieokreślony – w aktach osobowych – k. 17 akt.

W okresie zatrudnienia w (...) J. Ż. jeździł przede wszystkim autobusem A. 9 o liczbie 46 miejsc siedzących. Woził nim żołnierzy kursantów na zajęcia, kadrę oficerską z Pomorskiego Okręgu Wojskowego na kontrole po jednostkach, w weekendy jeździł na wycieczki organizowane dla żołnierzy, zabezpieczał wczasy i kolonie organizowane przez Pomorski Okręg Wojskowy, jeśli chodzi o dowóz i przywóz osób. Otrzymywał dodatek 500 zł. za szczególne właściwości pracy – jazdę autobusem. Gdy ubezpieczony był na urlopie, A. jeździł w zastępstwie ubezpieczonego A. P.. Dla kierowcy A.było dużo pracy.

DOWÓD: - zeznania świadków: Z. K. – k. 25v., 26 akt, A. P. – k. 26 akt, przesłuchanie ubezpieczonego – k. 26v. akt, wyciąg z rozkazu dziennego z dnia 17.11.1986r – w aktach osobowych – k. 17 akt.

J. Ż. w (...) jeździł też samochodami ciężarowymi o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 ton: S. 29 i K.. S. 29, o ciężarze całkowitym pow. 5 ton, ubezpieczony woził żołnierzy na zajęcia oraz, po zdjęciu ławek – materiały budowlane i inne towary. K. miał 15 ton ładowności. Ubezpieczony woził nim materiały sypkie, jak opał do jednostki, żwir do budowy strzelnicy, węgiel, gruz.

Ubezpieczony miał trzy samochody na stanie: A., S. (...) i K.. W razie awarii samochodu, mechanicy naprawiali samochód, a ubezpieczony przesiadał się na inny samochód, który miał na stanie. Ubezpieczony nie wykonywał innej pracy poza pracą kierowcy. Nie jeździł samochodem osobowym. Był jeden samochód osobowy komendanta i jeździł nim żołnierz czynnej służby wojskowej. Do kierowania samochodami dostawczymi były wyznaczone inne osoby – kierowcy cywilni. Było zatrudnionych ogólnie 3- 4 kierowców. Ubezpieczony sporadycznie, w zastępstwie jeździł samochodem dostawczym – N., Ż..

DOWÓD: - zeznania świadków: Z. K. – k. 25v., 26 akt, A. P. – k. 26 akt.

Nie było przypadku, aby J. Ż. utracił prawo jazdy, aby korzystał z urlopu bezpłatnego, lub długotrwale chorował.

DOWÓD: - zeznania świadka Z. K. – k. 26 akt, przesłuchanie ubezpieczonego – k. 27 akt.

Z książeczki kierowcy ubezpieczonego nr 6/87 wynika, iż ,, J. Ż. przejechał 150 km. Autobusem, K., S., K., Ż., N.”.

DOWÓD: - wpis na ostatniej stronie książeczki kierowcy – k. 41 akt.

Razem z ubezpieczonym w Ośrodku (...)w G. pracowali Z. K. i A. P.. Z. K. pracuje od marca 1980 roku – do chwili obecnej na stanowiskach: starszego magazyniera, referenta w służbie samochodowej, kierownika magazynów. Jako referent w służbie samochodowej wystawiał rozkazy wyjazdów dla kierowców. A. P. był zatrudniony w okresie od 1986r. do 1995r. na stanowisku kierowcy, jeździł samochodami ciężarowymi orazA., kiedy ubezpieczony był na urlopie, nie otrzymał świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

DOWÓD: -zeznania świadków: Z. K. – k. 25v. akt, A. P. – k. 26 akt.

J. Ż. nie otrzymał z Ośrodka (...)w G. świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

/ okoliczność bezsporna/.

Sąd Okręgowy w Toruniu zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków: Z. K. i A. P., przesłuchanie ubezpieczonego w charakterze strony, oraz na podstawie wymienionych wyżej dokumentów, zarówno znajdujących się w aktach emerytalnych prowadzonych przez ZUS Oddział w T., jak i tych złożonych bezpośrednio do akt sądowych niniejszej sprawy, w tym w aktach osobowych ubezpieczonego.

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w niniejszej sprawie, gdyż były spójne, szczegółowe, zrozumiałe oraz wzajemnie się uzupełniały, tworząc łącznie spójną całość. Poza tym żadna ze stron postępowania nie kwestionowała tych dokumentów. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: Z. K. i A. P. w całości. Świadkowie ci pracowali razem z ubezpieczonym i zgodnie potwierdzili, iż ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca autobusu i samochodów ciężarowych powyżej 3,5 ton. Świadkowie nie widzieli ubezpieczonego przy innej pracy, mieli z nim codzienny kontakt. Świadek Z. K. wystawiał rozkazy wyjazdów, A. P. był kierowcą, mieli więc naoczny kontakt z pracą ubezpieczonego. Należy podkreślić, iż zeznania świadków były spójne, nawet w szczegółach. Świadkowie zgodnie podali, że ubezpieczony jeździł przede wszystkim A. a oprócz tego samochodami ciężarowymi, jak S. (...) i K.. Świadkowie zgodnie określili, gdzie jeździł ubezpieczony autobusem i co woził samochodami ciężarowymi. A. P. zeznał, iż J. Ż. kierował Ż. i N. sporadycznie, w zastępstwie innych kierowców, Z. K. nie widział ubezpieczonego kierującego pojazdami dostawczymi. Przemawia to za sporadycznością takich wyjazdów ubezpieczonego. Obaj świadkowie zgodnie zeznali, iż ubezpieczony nie jeździł samochodem osobowym i nie wykonywał innej pracy poza pracą kierowcy A.i samochodu ciężarowego powyżej 3,5 ton. Zeznania świadków były zgodne z zeznaniami ubezpieczonego. Generalnie ich zeznania były szczere, nie zawierały sprzeczności, wzajemnie się pokrywały i Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić tym zeznaniom waloru wiarygodności.

Sąd uznał zeznania ubezpieczonego za wiarygodne w całości, gdyż były zgodne z pozostałym materiałem dowodowym.

Jeśli chodzi o wpis znajdujący się w książeczce kierowcy ubezpieczonego, to zdaniem Sądu, nie stoi on na przeszkodzie uznaniu, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jeździł autobusem i samochodami ciężarowymi. Po pierwsze zapis ten dotyczy przejechania tylko 150 km. i po drugie w pierwszej kolejności autobusem i samochodami ciężarowymi. Wpisanie Ż. i N. nastąpiło na końcu listy samochodów i nie może dotyczyć całego zatrudnienia, lecz tylko 150 km., a więc najwyżej jednego dnia pracy ubezpieczonego.

Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził, że ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach w (...) w G. w okresie od 17.11.1986r. do 31.10.1993r. ( 6 lat, 11 miesięcy i 14 dni). Była to praca kierowcy autobusu i kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Sąd uznał wniesione odwołanie za w pełni uzasadnione.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było to, czy J. Ż. legitymuje się co najmniej 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, niezbędnym do nabycia prawa do tzw. wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 748), nazywanej w dalszej części niniejszego uzasadnienia „ustawą emerytalną”. Organ rentowy nie kwestionował natomiast, że ubezpieczony spełnia wszystkie pozostałe ustawowe warunki niezbędne do nabycia prawa do wymienionego wyżej świadczenia emerytalnego.

Przechodząc do omówienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia należy powiedzieć, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze reguluje art. 184 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku – w przypadku mężczyzn - 60 lat, jeżeli w dniu 1 stycznia 1999 r. spełnili łącznie niżej wymienione warunki:

1)  osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat,

2)  posiadają co najmniej 15 – letni okres wykonywania pracy w szczególnych

warunkach lub w szczególnym charakterze, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

3)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego, a w przypadku przystąpienia złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

Stosowne regulacje w przedmiocie wieku emerytalnego, rodzajów prac lub stanowisk oraz warunków, na podstawie których przysługuje prawo do wcześniejszej emerytury znajdują się w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zm.). Natomiast wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zostały zawarte w wykazach A i B stanowiących załącznik do ww. rozporządzenia. Nadto w §1 ust. 2 tegoż rozporządzenia w przedmiocie sprecyzowania stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, ustawodawca odsyła do odpowiednich przepisów resortowych.

Istotny w niniejszej sprawie jest również §2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., w myśl którego okresami pracy uzasadniającymi prawo do wcześniejszej emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, ustalonym dla danego stanowiska. Pod pojęciem pracy wykonywanej stale należy rozumieć pracę wykonywaną na danym stanowisku pracy, zgodnie z rozkładem czasu pracy i w pełnym wymiarze czasu pracy, ustalonym dla danego stanowiska. W związku z powyższym nie będzie uznawana za taką pracę - praca wykonywana, np. w połowie wymiaru czasu pracy albo tylko kilka lub kilkanaście dni w miesiącu.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z §2 ust. 2 ww. rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. - okresy pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie §1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Organ rentowy, rozpoznając wniosek w sprawie prawa do emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach, może uwzględnić wyłącznie te okresy pracy w szczególnych warunkach, które zostały udowodnione na podstawie powyższego dokumentu bądź zaświadczenia stwierdzającego charakter i stanowisko pracy w warunkach szczególnych w określonych okresach. W postępowaniu przed sądem o świadczenie emerytalno – rentowe te ograniczenia dowodowe nie obowiązują – udowodnienie faktu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przepisami kodeksu postępowania cywilnego.

Przenosząc powyższe regulacje prawne oraz rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że ubezpieczony wykazał, iż legitymuje się co najmniej 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach (według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r.), wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – 16 lat, 5 miesięcy i 16 dni ( okres uznany przez ZUS – 9 lat, 6 miesięcy i 2 dni + okres pracy w (...) 6 lat, 11 miesięcy i 14 dni).

Zebrany materiał dowodowy jest zwarty, spójny i nie zawiera rozbieżności. Fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w powyższym okresie znalazł potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy – m. in. takim, jak zeznania świadków i przesłuchanie ubezpieczonego w charakterze strony. Dowody te nie są sprzeczne z dokumentacją osobową w aktach osobowych ubezpieczonego.

Co prawda umowa o pracę, jak i świadectwo pracy znajdujące się w aktach osobowych wymieniają stanowisko ubezpieczonego jedynie jako kierowca, jednakże świadkowie w sposób zdecydowanie potwierdzili, że ubezpieczony pracował wyłącznie jako kierowca autobusu i samochodu ciężarowego.

Organ rentowy nie wykazał, by wskazane wyżej dowody były niewiarygodne (nie udowodnił więc np., aby zeznania świadków co do wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w okresach, których dotyczył niniejszy spór, były nieprawdziwe). Należy podkreślić, że udowodniwszy fakt świadczenia w spornych okresach pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, J. Ż. przerzucił na stronę przeciwną ciężar dowodu w zakresie wykazania odmiennych okoliczności faktycznych, a wydanie przez organ rentowy decyzji w postępowaniu administracyjnym nie zwalnia tego organu z obowiązku udowodnienia w postępowaniu przed sądem jej podstawy faktycznej (analogiczne stanowisko w powyższej kwestii zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 r., sygn. akt: II UK 148/09; LEX nr 577847). Należy podkreślić, że wskazane wyżej zeznania zasługiwały w ocenie Sądu na uwzględnienie jako dowody w niniejszej sprawie, ponieważ wzajemnie się uzupełniały oraz brzmiały wiarygodnie w świetle zasad doświadczenia życiowego.

Jeśli chodzi o podstawę prawną kwalifikowania pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w spornym okresie do uprawnień emerytalnych - to należy powiedzieć, że praca kierowcy autobusu i samochodu ciężarowego pow. 3,5 ton odpowiada warunkom zatrudnienia, o których mowa w dziale VIII ([Prace] „W transporcie i łączności”), poz. 2 („Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zm.).

Stanowiska pracy, jakie zajmował ubezpieczony, tj. kierowca autobusu o liczbie miejsc siedzących większej niż 15 i kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony - zostały wskazane w dziale VIII, poz.2 pkt.4 i 1 wykazu A będącego załącznikiem do zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr. 48 MON z dnia 12 września 1983r. w sprawie wykonywania prac w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych resortu obrony narodowej – dziennik rozkazów MON 1986r.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie cytowanych wyżej przepisów prawa materialnego oraz w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu J. Ż. prawo do emerytury poczynając od dnia 01 lipca 2015r. – tj. od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku emerytalnego (art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej) – punkt I wyroku.

Jednocześnie Sąd nie stwierdził odpowiedzialności ZUS Oddziału w T. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji – uznając, że stwierdzenie tej okoliczności, to znaczy co najmniej 15-letniego stażu pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych, nastąpiło dopiero na etapie postępowania sądowego – czyli miało miejsce już po wydaniu zaskarżonej decyzji. Warto zwrócić uwagę na fakt, że okoliczności sporne były przez ubezpieczonego wykazane dowodami osobowymi dopiero na etapie rozprawy, a dodatkowo w sprawie przeprowadzono dowód z akt osobowych ubezpieczonego. Oznacza to, iż organ rentowy – wydając zaskarżoną decyzję – nie dysponował tymi dowodami i nie mógł oprzeć na nich swojego rozstrzygnięcia. W związku z czym w ocenie Sądu nie może ponosić odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Należy przypomnieć, że jak wskazuje się w orzecznictwie – przepis zawarty w zdaniu drugim art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej nakłada na sąd przyznający prawo do świadczenia z systemu ubezpieczeń społecznych lub też ustalający jego wysokość – obowiązek zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji – i to zarówno w sytuacji, gdy chodzi o rozstrzygnięcie pozytywne (polegające na uznaniu, że organ rentowy ponosi wskazaną wyżej odpowiedzialność), jak i negatywne (w postaci uznania, że organ takiej odpowiedzialności nie ponosi); analogiczny pogląd w powyższej kwestii został wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 kwietnia 2010 r., sygn. akt: II UK 330/09 (LEX nr 604220). Sąd Okręgowy w pełni podziela wskazaną wyżej linię orzeczniczą.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 118 ust. 1a a contrario ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w punkcie II wyroku nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Przewodnicząca

SSO Danuta Domańska