Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący:SSO Andrzej Turliński

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Godlewska – Kur

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2013 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z odwołania (...) Bank Spółka Akcyjna w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o naruszenie zbiorowych interesów konsumentów i nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od punktu I, II, IV i V decyzji nr (...) z dnia

12 listopada 2010 r.

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od (...) Bank Spółka Akcyjna w W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Andrzej Turliński

Sygn. Akt XVII AmA 63/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 listopada 2010 r. Nr (...) Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes UOKiK, pozwany) po przeprowadzeniu z urzędu postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów przeciwko (...) Bank S.A. z siedzibą w W., poprzednio (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (odwołujący się, pozwany) uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów bezprawne zachowanie Banku polegające na automatycznym pobieraniu opłat za obsługę nieterminowych spłat kwot minimalnych w związku z zawartymi umowami o karty kredytowe, nawet w sytuacji gdy Bank nie podejmował działań, które uzasadniałyby naliczanie takich opłat, co stanowi naruszenie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jednolity Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.) i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 października 2009 r. – pkt I decyzji.

W pkt II decyzji Prezes UOKiK uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów określoną w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów bezprawne działanie przedsiębiorcy polegające na stosowaniu postanowienia wzorca umowy w brzmieniu: „Opłata za obsługę nieterminowej spłaty-39 zł”, które zostało wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 479 ⁴⁵ k.p.c. i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 1 października 2009r.

W pkt III decyzji na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. Nr 50, poz. 331 ze zm.) umorzył postępowanie wszczęte w związku z podejrzeniem podejmowania działania noszącego znamię praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, co mogło stanowić naruszenie art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, polegającej na automatycznym pobieraniu opłat za obsługę nieterminowych spłat kwot minimalnych w związku z zawartymi umowami o karty kredytowe, nawet w sytuacji gdy Bank nie podejmował działań, które uzasadniałyby naliczanie takich opłat, co mogło stanowić naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz.U. Nr 171, poz. 1206) jako bezprzedmiotowe.

W pkt IV decyzji Prezes UOKiK na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nałożył na (...) Bank S.A. z siedzibą w W. karę pieniężną płatną do budżetu państwa, z tytułu naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 24 ust. 1 i 2 pkt 1 i 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w zakresie opisanym w punktach I i II sentencji decyzji w wysokości 1.959.044 zł.

W pkt V decyzji Prezes UOKiK obciążył (...) Bank SA w W. kosztami postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów oraz zobowiązał tego przedsiębiorcę do zwrotu Prezesowi UOKiK kosztów postępowania w kwocie 51 zł, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się decyzji.

Od w/w decyzji powód (...) Bank S.A. - złożył odwołanie. Zaskarżył decyzję w pkt I, II, IV i V.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że działanie powoda nosiło cechy bezprawności, tj. spełniało przesłanki zawarte w normach prawnych wyrażonych w art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,

2.  naruszenie art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez bezpodstawne przyjęcie, że kwestionowane w niniejszym postępowaniu postanowienie umowne jest tożsame z postanowieniem wpisanym do Rejestru postanowień niedozwolonych pod nr 623,

3.  naruszenie art. 479 ⁴⁵ k.p.c., poprzez kwestionowanie w niniejszym postępowaniu postanowienia wzorca umownego w oparciu o stosowaną przez powoda praktykę,

4.  naruszenie art. 28 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 7 k.p.a. oraz art. 8 k.p.a. poprzez wydanie decyzji na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 mimo podjętego przez powoda zobowiązania do zaprzestania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów,

5.  naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez:

1)  bezpodstawne nałożenie kary pieniężnej w pkt IV decyzji,

2)  przyjęcie przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej przesłanek, które w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania oraz pominięcie okoliczności zaistniałych w sprawie.

Odwołujący się wniósł o:

1.  uchylenie pkt I, II, IV oraz V zaskarżonej decyzji oraz o:

2.  zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz (...) Bank SA w W. kosztów procesu wg norm przepisanych.

Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia powyższych wniosków, odwołujący się wniósł również o:

1. uchylenie bądź obniżenie kary pieniężnej nałożonej na (...) Bank SA w W. w punkcie trzecim zaskarżonej decyzji oraz o:

2. zasądzenie od Prezesa UOKiK na rzecz (...) Bank SA w W. kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według nom przepisanych (K 63 – 67V akt sądowych).

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny.

(...) Bank SA w W. jest przedsiębiorcą wpisanym do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...) prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy. (...) Bank SA w W. powstał w wyniku podjęcia uchwały Nr IV Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia (...) Bank SA z siedzibą w K. z dnia 18 czerwca 2009 r. o połączeniu ze (...) Bank SA z siedzibą w K. przez przejęcie polegające na przeniesieniu całego majątku (...) Bank SA na (...) Bank SA w zamian za akcje wydane akcjonariuszom spółki przejmowanej (K 186 – 199 akt adm.).

§ 12 pkt 8 Regulaminu kart kredytowych (...) Banku SA stanowi, iż „W przypadku braku terminowej spłaty Kwoty Minimalnej Bank pobiera opłaty określone w Tabeli prowizji za czynności bankowe oraz opłaty za inne czynności” – K 96 akt adm.

Tabela opłat i prowizji kart kredytowych i ratalnych (...) Banku SA stanowiła, iż opłata za obsługę nieterminowej spłaty wynosiła 39 zł – K 99 akt adm.

W/w opłata za obsługę nieterminowej spłaty została wprowadzona do stosowania z dniem 20 lutego 2006 r. – K 109 akt adm.

Z dniem 1 marca 2009 r. zmianie uległa wysokość naliczanej opłaty za obsługę nieterminowej spłaty i przyjęła ona wartość 50 zł – K 140 akt adm.

Uchwałą Nr (...) Zarządu (...) Banku SA z dnia 23 lipca 2009 r. przedsiębiorca dokonał kolejnej zmiany w zakresie naliczania opłat i prowizji z tytułu realizacji umów dotyczących kart kredytowych. Zmiana polegała na zastąpieniu opłaty za obsługę nieterminowej spłaty w wysokości 50 zł naliczanej na rachunku klienta w przypadku braku odnotowania spłaty kwoty minimalnej opłatami za faktycznie wykonane czynności przedwindykacyjne. Podniesiono kwotę transakcji bezgotówkowych zwalniających klientów z opłaty za kartę ze 100 PLN na 350 PLN. Wprowadzono również nową opłatę – za przeprowadzenie wizyty terenowej pracownika Banku lub osoby upoważnionej przez Bank do działań windykacyjnych, która wynosiła 60 PLN. Do „Tabeli prowizji za czynności bankowe oraz opłat za inne czynności” wprowadzone zostały następujące opłaty:

- opłata za wystawiony monit papierowy 30 zł,

- opłata za monit telefoniczny 25 zł,

- opłata za monit sms 10 zł” – K 179, 180 akt adm.

Zmiana zapisów tabeli została wprowadzona dla klientów Banku przez doręczenie zmian posiadaczom kart wraz z wyciągami z kart wysłanymi w dniach 31 lipca – 25 sierpnia 2009 r. – K 178 akt adm.

Do konsumentów rozesłane zostały pisma o treści:

„Informuję, że od 1 października 2009 roku zmianie ulegnie „Tabela prowizji za czynności bankowe i opłat za inne czynności” w zakresie zasad pobierania opłat dotyczących obsługi niespłaconych w terminie kwot minimalnych.

Likwiduje się opłatę za obsługę nieterminowej spłaty w wysokości 50 PLN.

Wprowadza się opłaty za następujące czynności windykacyjne podejmowane przez Bank w przypadku nieterminowej spłaty kwoty minimalnej:

- opłata za wystawiony monit papierowy: 30 PLN

- opłata za monit telefoniczny: 25 PLN

- opłata za monit sms 10 PLN

- opłata za wizytę terenową pracownika Banku lub osoby upoważnionej przez Bank do działań windykacyjnych: 60 PLN

Zgodnie z par. 15 ust. 6 Regulacji kart kredytowych (...) Banku SA, mają Państwo możliwość nieprzyjęcia nowych warunków poprzez złożenie w Banku pisemnego oświadczenia w terminie 30 dni od daty otrzymania powyższej informacji. Złożenie oświadczenia jest równoznaczne z wypowiedzeniem przez posiadacza umowy o kartę kredytową oraz z koniecznością spłaty zadłużenia na karcie.

Jednocześnie podkreślam, że powyższe opłaty nie dotyczą klientów, którzy terminowo spłacają kwoty minimalne. W celu dodatkowego – poza wyciągiem – przypominania Państwu o dacie i kwocie spłaty minimalnej oferujemy bezpłatną usługę sms, w celu jej aktywacji uprzejmie proszę o kontakt z naszą infolinią, nr…lub…” – K 181 akt adm.

Na rozprawie w dniu 15 lutego 2013 r. pełnomocnik powoda poparł stanowisko zawarte w odwołaniu. Wniósł o uchylenie decyzji w punkcie I, II, IV i V i zasądzenie kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie bądź obniżenie kary pieniężnej i zasądzenie kosztów procesu.

Wyjaśnił, że w pkt 4 zarzutów odwołania położono nacisk na nierówne potraktowanie powoda w porównaniu do innej decyzji o podobnym stanie faktycznym. Mimo złożenia przez Bank wniosku, w którym zobowiązywał się do zaprzestania postępowania będącego przedmiotem postępowania administracyjnego Prezes UOKiK wydał decyzję stwierdzającą praktykę, podczas gdy w innej sprawie wydał decyzję zobowiązującą w stosunku do Banku (...) w W..

Pełnomocnik pozwanego poparł stanowisko zawarte w odpowiedzi na odwołanie. Wniósł o oddalenie odwołania w zaskarżonej części i zasądzenie kosztów procesu.

Pełnomocnik powoda podał, że w jeszcze jednej decyzji pozwanego odstąpiono od nałożenia kary pieniężnej w stanie faktycznym, identycznym jak w zaskarżonej decyzji z dn. 15.01.2010 r. Nr (...). Z kolei decyzja w sprawie (...) Bank z dnia 10.09.2010r. (...), na którą powoływał się pozwany nie dotyczyła w ocenie powoda takiego samego stanu faktycznego jak w niniejszej sprawie. Pełnomocnik powoda oświadczył, że
w posiadanie tych decyzji wszedł kilka tygodni temu, po czym na rozprawie złożył wniosek dowodowy o dopuszczenie ich jako dowodów z dokumentów na okoliczności właśnie wskazane. Co do wysokości kary powołał się na treść odwołania, a w szczególności na tę jego część, w której ocenił przesłankę długotrwałości i krajowego zasięgu stwierdzonej praktyki.

Podtrzymał stanowisko, iż pozwany z jednej klauzuli wzorca wywodzi nieprawidłowo dwie praktyki. Pierwsza to automatyczne pobieranie opłat za obsługę nieterminowych spłat kwot kredytu, a druga polegać ma na stosowaniu wzorca wpisanego do rejestru urzędowego. Tymczasem ewentualna praktyka mogła być tylko jedna taka jak w punkcie 1 albo 2 decyzji.

Strona pozwana odnośnie do zarzutu odwołania wydania zaskarżonej decyzji w miejsce decyzji „zobowiązującej” powołała się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.04.2011 r. III SK 44/10. Jeśli chodzi o ocenę ogólnopolskiego zasięgu stosowanej praktyki podtrzymała dotychczasowe stanowisko i powołała się na wywód Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyrok w sprawie o sygn. akt VI ACa 1010/11).

Odnośnie do wniosku dowodowego złożonego na rozprawie w dniu 15 lutego 2013 r. wniosła o jego oddalenie powołując się na prekluzje dowodową, ponieważ wszystkie decyzje Prezesa UOKiK są na bieżąco udostępniane na stronie internetowej Urzędu, a niektóre dodatkowo w Dzienniku Urzędowym UOKiK. Decyzje z wniosku dowodowego pochodzą z 2010 r., a wniosek został złożony dopiero w dniu 15 lutego 2013 r.

Sąd postanowił oddalić złożony na rozprawie wniosek dowodowy powoda z uwagi na jego sprekludowanie na zasadzie określonej w przepisach kpc obowiązujących przed zmianą, która weszła w życie przed 03 maja 2012 r.

Pełnomocnik powoda nie zgodził się ze stanowiskiem prezentowanym na rozprawie przez pozwanego jakoby stan faktyczny w sprawie decyzji dotyczącej Banku (...) różnił się od stanu w sprawie niniejszej, w szczególności, zdaniem powoda, identyczne jest automatyczne stosowanie opłat za obsługę nieterminowej spłaty kredytu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Odwołanie nie jest uzasadnione, a zaskarżona nim decyzja jest trafna.

Zgodzić należy się z pozwanym Prezesem, że do stanu faktycznego sprawy zastosowanie ma przepis art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.) powoływanej jako uznk.

Zgodnie z jego brzmieniem czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta.

W konkretnym przypadku dobrym obyczajem jest stosowanie przez Bank w obrocie z klientami (konsumentami) klauzul umownych, które utrzymują równowagę kontraktową obu stron umowy kredytu konsumenckiego, przez co należy rozumieć, że nie dochodzi do eksploatacji konsumenta ze strony Banku.

W rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia dobrego obyczaju w wyniku przyznania sobie przez Bank prawa do obciążania konsumenta opłatami za czynności, które nie zostały dokonane. O ile bowiem dopuszczalne jest pobieranie przez pozwanego opłat za wykonane czynności zmierzające do windykacji niespłaconych kwot kredytu (monity w formie np. SMS, telefonicznej, wezwania pisemnego) to niedopuszczalne jest eksploatowanie ekonomiczne klienta Banku w wyniku automatycznego pobrania opłaty za przekroczenie terminu płatności kwoty kredytu w sytuacji, gdy jeszcze nie wykonano żadnej z w/w czynności. Łatwo sobie wyobrazić sytuację, kiedy klient po przekroczeniu terminu płatności należności pieniężnej przysługującej Bankowi spełni ciążące na nim świadczenie bez jakichkolwiek czynności ponaglających, a mimo to pobrana zostanie od niego opłata za obsługę nieterminowej spłaty. Za samo opóźnienie w zapłacie bez powstania kosztów w postaci np. monitów Bank ma prawo do odsetek, które stanowią dla niego adekwatną rekompensatę za niedochowanie tego warunku umowy przez kontrahenta.

Jest ewidentne, że naruszenie przez pozwanego dobrego obyczaju naruszało interes ekonomiczny każdego z jego klientów, którzy znaleźli się w przedstawionej sytuacji. Działanie Banku do chwili jego zaprzestania wyczerpywało zatem znamiona klauzuli generalnej czynu nieuczciwej konkurencji z art. 3 ust. 1 uznk. Takie postępowanie godzi w zbiorowe interesy konsumentów i jest zakazane w art. 24 ust. 1 ustawy okik. Ujawniony w zaskarżonej decyzji czyn nieuczciwej konkurencji w sposób bezprawny (tj. naruszający dobre obyczaje) godził bowiem w zbiorowe interesy konsumentów – art. 24 ust. 2 ustawy okik. W przedmiotowej sprawie za zbiorowy interes konsumentów uznać trzeba interes wszystkich klientów będących konsumentami traktowanych jako grupa, krąg zainteresowanych ofertą kredytu konsumenckiego przedstawioną przez pozwanego.

Odnośnie do takiego rozumienia pojęcia zbiorowego interesu konsumentów wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 kwietnia 2008 r. sygn. akt III SK 27/07.

W przedstawionym kontekście niezasadny okazał się zarzut odwołania naruszenia w zaskarżonej decyzji prawa materialnego to jest art. 3 ust. 1 uznk oraz art. 24 ustawy okik.

Pobieranie „opłaty za obsługę nieterminowej spłaty-39 zł” określone w pkt II decyzji Prezesa UOKiK w sytuacji określonej w pkt I tej decyzji – to jest w sytuacji, gdy Bank nie podejmował działań uzasadniających naliczanie takiej opłaty stanowi również praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów określoną w ustawie okik w art. 24 ust. 1 pkt 1.

W wymienionym przepisie uznaje się za taką praktykę stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 479 ⁴⁵ k.p.c.

Prawidłowo uznano w pkt II zaskarżonej decyzji, że tożsamość analizowanego zapisu wzorca umowy pozwanego z zapisem klauzuli niedozwolonej wpisanej pod pozycją 623 w rejestrze Prezesa UOKiK polega na naliczaniu opłaty za obsługę nieterminowej spłaty kredytu przed podjęciem pierwszego działania windykacyjnego (monitu, wezwania do zapłaty).

Wbrew stanowisku odwołania ani w zaskarżonej decyzji ani w klauzuli z pozycji 623 rejestru nie jest zakwestionowane uprawnienie Banku do ryczałtowego ustalenia kwoty omawianej opłaty, co czyni ten zarzut bezzasadnym.

W rozpoznawanej sprawie nie doszło też do naruszenia art. 28 ustawy okik, dającego Prezesowi UOKiK prawo do wydania decyzji zobowiązującej zamiast decyzji z art. 27 ustawy okik. Wybór konkretnej podstawy prawnej determinującej treść decyzji jest pochodną występującej w polskim prawie administracyjnym koncepcji swobodnego uznania administracyjnego. Według niej organ administracyjny ma swobodę w wyborze rodzaju decyzji. Swoboda jest ograniczona koniecznością ziszczenia się przesłanek niezbędnych do jej wydania.

Ponieważ w niniejszej sprawie występowały przesłanki do wydania decyzji na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy okik Prezes UOKiK wydając decyzję na tych podstawach nie dopuścił się naruszenia art. 28 tej ustawy, gdyż działał w granicach przyznanej mu swobody uznania administracyjnego.

Fakt, że w podobnej sprawie prowadzonej przeciwko Bankowi (...) w W. zapadła decyzja zobowiązująca, a nie merytoryczna, nie może stanowić skutecznego zarzutu w sprawie rozpoznawanej obecnie właśnie powodu swobody uznania administracyjnego przyznanego Prezesowi UOKiK w art. 28 ustawy okik.

Jeśli chodzi o wysokość wymierzonej kary Sąd nie znalazł podstaw do jej uchylenia lub obniżenia.

Nie została ona wymierzona za dwie praktyki łącznie jak podano w odwołaniu, ale jak wyjaśnił to Prezes UOKiK na str. 18 decyzji „pomimo różnicy w klasyfikowaniu stosowanych praktyk, ze względu na tożsame niekorzystne dla konsumentów skutki ich stosowania nałożona została jedna kara pieniężna”.

Kara ta nie została nałożona bezpodstawnie, co stanowiło zarzut odwołania, gdyż znajdowała podstawę prawną w art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy okik. Według tego przepisu Prezes UOKiK może nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną, jeśli ten dopuścił się stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 24.

Ustalając wymiar kary Prezes wziął pod uwagę przesłanki wymienione w art. 111 ustawy – okres, stopień i okoliczności naruszenia przepisów ustawy, a także to czy uprzednio naruszono jej przepisy.

W tym kontekście nie są uzasadnione zarzuty odwołania, w których zakwestionowano długotrwałość i krajowy zasięg stosowanych praktyk. Były one niewątpliwie długotrwałe, skoro okres ich stosowania przekroczył 1 rok i miały ogólnokrajowy zasięg, ponieważ Bank nie ograniczył we wzorcu umowy zakresu oferty do regionu geograficznego, a obszarem jego działalności jest cały kraj.

Prezes UOKiK uznał za okoliczność łagodzącą wycofanie się przez powoda z zakwestionowanych praktyk jeszcze przed wydaniem decyzji administracyjnej. Z tych powodów Sąd uznał, że kara w wysokości (...) przychodu Banku w 2009 r. stanowiąca równocześnie (...) kary maksymalnej jest adekwatna w ustalonym stanie faktycznym sprawy.

W tym stanie rzeczy Sąd działając na podstawie art. 479 ^31a § 1 k.p.c. oddalił odwołanie nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu na podstawie art. 98 i 99 k.p.c.

SSO Andrzej Turliński