Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie E. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z dnia 24 października 2014 r. w sprawie znak (...) odmawiającej wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okresy: od dnia 18 września 2014 roku do dnia 25 września 2014 roku oraz od dnia 29 września 2014 roku do dnia 24 października 2014 roku.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

E. J. była niezdolna do pracy w okresie od dnia 6 września 2013 roku do dnia 13 marca 2014 roku z powodu schorzeń kręgosłupa (numer statystyczny choroby M 50, M 51, M47) .Z dniem 6 marca 2014 roku upłynął 182 – dniowy okres przysługiwania ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego. Lekarz orzecznik ZUS stwierdził w dniu 13 marca 2014 roku, że ubezpieczona jest niezdolna do pracy w związku ze stanem narządu ruchu (numer statystyczny choroby – M 50). Decyzją z dnia 24 marca 2014 roku (znak (...)) organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 7 marca 2014 roku do dnia 3 sierpnia 2014 roku.

Wnioskodawczyni do dnia 3 sierpnia 2014 roku otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne z powodu rwy barkowej prawostronnej w przebiegu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego bez powikłań korzeniowych i zaburzeń adaptacyjnych. Zwolnienia na okres od dnia 6 sierpnia do 25 września 2014 roku oraz od dnia 29 września do dnia 24 października 2014 roku zostały wydane w związku
z rozpoznaniem objawów zespołu cieśni prawego nadgarstka (nr statystyczny choroby G 56).

W dniu 4 sierpnia 2014 roku ubezpieczona zgłosiła się do lekarza na szczepienie przeciwko WZW B przed planowanym zabiegiem zespołu cieśni nadgarstka i otrzymała zwolnienie lekarskie od lekarza internisty w związku z zaburzeniami układu nerwowego
(nr statystyczny choroby – G 64). E. J. była niezdolna do pracy w okresie od dnia
4 – 5 sierpnia 2014 roku.

W ocenie lekarza specjalisty w zakresie chorób wewnętrznych ubezpieczona choruje na zwyrodnienie kręgosłupa z dyskopatią wielopoziomową w odcinku szyjnym i krzyżowo
– lędźwiowym oraz na zespół cieśni nadgarstka prawego. Z punktu widzenia lekarza specjalisty w zakresie chorób wewnętrznych ubezpieczona w dniach 4 – 5 sierpnia 2014 roku była zdolna do pracy. Szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B bardzo rzadko powoduje objawy uboczne, takie jak bolesność, zaczerwienienie i obrzęk w miejscu podania szczepionki, które ustępują po 2 – 3 dniach i nie wymaga od pacjenta zwolnienia
z pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentacji medycznej, wydruku z rejestru zaświadczeń, opinii oraz orzeczeń lekarza orzecznika ZUS, decyzji organu rentowego, a także opinii biegłych – neurologa i specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych. Na podstawie opinii powołanych biegłych Sąd dokonał oceny stanu zdrowia ubezpieczonej oraz jej zdolności do pracy i przyczyn ewentualnej niezdolności do pracy w poszczególnych okresach czasu. Opinie te korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym i zostały wydane w oparciu o posiadaną przez biegłych wiedzę specjalistyczną oraz doświadczenie zawodowe. Biegli wydali opinię na podstawie przedstawionej im dokumentacji medycznej ubezpieczonej, dokumentacji ZUS znajdującej się w aktach sprawy oraz wykonanego badania podmiotowego i przedmiotowego ubezpieczonej.

Zdaniem Sądu I instancji, podstawę oceny zdolności do pracy ubezpieczonej w dniach 4 - 5 sierpnia 2014 roku, stanowi opinia biegłego neurologa, uzupełniona o opinię biegłego
z zakresu chorób wewnętrznych oraz dokumentacja medyczna z dnia wystawienia zwolnienia chorobowego. Obie opinie są przy tym zgodne co do tego, że zwolnienia do dnia
3 sierpnia 2014 roku były wydane z powodu innej choroby niż po dniu 4 sierpnia 2014 roku.

Jednocześnie biegły neurolog początkowo nie był w stanie określić przyczyny zwolnienia lekarskiego w tym czasie, ostatecznie jednak na podstawie przedłożonej dokumentacji medycznej (k. 20), wskazał jako przyczynę szczepienie przeciwko (...)
w związku z planowanym zabiegiem cieśni nadgarstka. Biegły neurolog nie potrafił jednak jednoznacznie się wypowiedzieć, czy okoliczność ta powoduje niezdolność do pracy
i stanowi zasadną podstawę zwolnienia. W tym zakresie Sąd Rejonowy oparł się na opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych. Obaj biegli zwracali uwagę na zapis w dokumentacji medycznej, który wskazuje na związek zwolnienia lekarskiego z zaburzeniami układu nerwowego (zgodnie z dokumentacją medyczną chodzi o nr statystyczny choroby – G 64). Jest to zaburzenie o charakterze neurologicznym, a biegły z zakresu chorób wewnętrznych jednoznacznie wypowiedział się, iż samo szczepienie nie jest podstawą do uznania, że w dniach od 4 – 5 sierpnia 2014 roku ubezpieczona była niezdolna do pracy. Sąd uznał zatem, iż obie opinie uzupełniają się wzajemnie i nie są sprzeczne. Z punktu widzenia lekarza specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych E. J. była w dniach 4 – 5 sierpnia 2014 roku zdolna do pracy. Jednocześnie biegły dr n. med. M. Ł. wskazał, że lekarz wystawiający zwolnienie wpisał przyczynę niezdolności do pracy w tych dniach, na temat której biegły nie mógł się wiążąco wypowiedzieć w zakresie swojej specjalności. Wnioski płynące z opinii biegłego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych są zatem takie, że choć biegły nie znajdował podstaw do uznania niezdolności do pracy ubezpieczonej w dniach od 4 – 5 sierpnia 2014 roku z punktu widzenia swojej specjalności, to jednak nie oznacza to, że E. J. nie była niezdolna do pracy z innych przyczyn. Jak bowiem wskazał sam biegły w zakresie oceny innych schorzeń (a więc również choroby o numerze statystycznym G 64 oraz G 56 (zespół cieśnie nadgarstka) wiążąca powinna być opinia biegłych innej specjalności.

Sąd Rejonowy podniósł, iż ubezpieczona była w toku postępowania reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, który nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych, ani pytań do biegłego. Nie wnosił również o uzupełnienie opinii przez neurologa, po wydaniu opinii przez biegłego dr n. med. M. Ł.. Sąd bazując na zgromadzonym materiale dowodowym musiał zatem przyjąć, że dokumentacja medyczna ubezpieczonej wskazuje, że w dniu 4 – 5 sierpnia ubezpieczona nie była zdolna do pracy
z powodu choroby o numerze statystycznym - G 64 lub G 56. Potwierdza to opinia biegłego
dr n. med. M. Ł., który w zakresie swojej specjalności stwierdził, że powodem zwolnienia nie mogło być szczepienie. Odmienne ustalenia w tej kwestii mogłyby zostać poczynione tylko na podstawie zeznań lekarza, który wystawił ubezpieczonej zwolnienie
w dniu 4 sierpnia 2014, jednak ubezpieczona reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika o dopuszczenie takiego dowodu nie wnosiła.

Na koniec Sad I instancji wskazał, na niespójność i niekonsekwencję twierdzeń prezentowanych przez samą ubezpieczoną w toku postępowania, a następnie jej pełnomocnika. Ubezpieczona bowiem od początku twierdziła, iż zwolnienie za okres od dnia 4 – 5 sierpnia 2014 roku wydane zostało, tak samo jak kolejne, z powodu zespołu cieśni nadgarstka i że w tym dniu właśnie z tego powodu była niezdolna do pracy. Następnie pełnomocnik forsował tezę, iż ubezpieczona była zdolna do pracy mimo wystawionego zwolnienia, a nie stawiła się w pracy, z uwagi na skierowanie jej do lekarza medycyny pracy przez pracodawcę, który w ten sposób miał „uniemożliwić” jej przystąpienie do pracy. Jednocześnie w dokumentacji medycznej z dnia wizyty, co potwierdzili obaj biegli, znajduje się zapis, że ubezpieczona stawiła się u lekarza na szczepienie przeciwko (...) przed planowanym zabiegiem zespołu cieśni nadgarstka.

Jak wskazał Sąd Rejonowy, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika strona, odwołująca się od decyzji organu rentowego, nie wyjaśniła przekonywująco tych wątpliwości, dlatego Sąd oparł woje rozstrzygnięcie na zgromadzonym materiale dowodowym, któremu nie można było odmówić wiarygodności. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż wniesione odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sad podniósł, iż zgodnie z art. 8 ustawy z dnia ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
( t. j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 159 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 – nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Jak zaś stanowi art. 9 ust. 1 i 2 powołanej ustawy do okresu, o którym mowa
w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Sąd I instancji wskazał, że w rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że ubezpieczona pobierała zasiłek chorobowy w okresie od dnia 6 września 2013 roku do dnia 13 marca 2014 roku, co stanowi 182 dni okresu zasiłkowego, a następnie pobierała świadczenie rehabilitacyjne w okresie od dnia 7 marca 2014 roku do dnia 3 sierpnia 2014 roku. Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( t. j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 159 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. W rozpoznawanej sprawie bezsprzecznie ubezpieczona w okresie pobierania zasiłku oraz świadczenia rehabilitacyjnego pozostawała niezdolna do pracy w związku z chorobą kręgosłupa, a od dnia 6 sierpnia 2014 roku przyczynę jej niezdolności do pracy stanowił zespół cieśni nadgarstka. Nie ma zatem wątpliwości, że wskazane okresy niezdolności do pracy nie były spowodowane tą samą chorobą w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Jak jednak wprost wynika z powołanych przepisów, podkreślił Sąd Rejonowy, do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby będącej ich podstawą, jeżeli pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy nie ma ani jednego dnia przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, ponieważ wtedy inna choroba powoduje rozpoczęcie nowego okresu zasiłkowego. Jeżeli taka przerwa nastąpi do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowane tylko tą samą chorobą, o ile przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczyła 60 dni.

Jak ustalił Sąd I instancji w rozpoznawanej sprawie ubezpieczona była niezdolna do pracy nieprzerwanie od dnia 6 września 2013 roku do dnia 24 października 2014 roku. Okres od dnia 4 – 5 sierpnia 2014 roku również był w ocenie Sądu okresem niezdolności do pracy ubezpieczonej, co znalazło swoje potwierdzenie w dokumentacji medycznej
i w przedstawionym organowi rentowemu zwolnieniu lekarskim, a także pośrednio
w opiniach biegłych dopuszczonych przez Sąd. Precyzyjne ustalenie przyczyny tej niezdolności jest w rozpoznawanej sprawie kwestią drugorzędną. Strona odwołująca się od decyzji organu rentowego nie wykazała, aby po 3 sierpnia 2014 roku, czyli po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, nastąpiła przerwa, w której ubezpieczona była zdolna do pracy.

Sąd przypomniał również, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest postępowaniem cywilnym, w którym obowiązuje zasada kontradyktoryjności ( tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroków: z dnia 21 stycznia 2015, sygn. akt II PK 61/14, publ. LEGALIS nr 1182761; z dnia 24 czerwca 1998 roku,
sygn. akt I PKN 194/98, publ. OSNAPiUS 1999 nr 13, poz. 425). Oznacza to, że strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, zaś Sąd może, lecz nie musi, dopuścić dowód niewskazany przez strony (art. 232 k.p.c.). Strona ma możliwość zgłaszania wniosków dowodowych, wnoszenia zastrzeżeń wobec przeprowadzonego dowodu oraz podejmowania z nim polemiki.

Podsumowując Sąd Rejonowy wskazał też, że ograniczenie czasowe zasiłku chorobowego ma na celu zapobieganie nadużyciom prowadzącym do nieprzerwanego pobierania zasiłku na przemian ze świadczeniem rehabilitacyjnym bez konieczności wykonywania pracy. Ponadto jak słusznie zważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 19 maja 2015 roku wydanego w sprawie o sygn. akt I UK 408/14 ( publ. LEGALIS nr 1351632) regulacja ta ma na celu oddzielenie od siebie stanów przemijającej niezdolności do pracy od trwałej niezdolności do pracy, która kwalifikuje ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Apelację od powyższego orzeczenia w całości wniósł pełnomocnik wnioskodawczyni.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść zapadłego wyroku:

1. art. 278 k.p.c. w zw. z art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd w sposób dowolny i samodzielny ustaleń w zakresie zdolności E. J. do pracy w dniach 4 i 5 sierpnia 2014 roku, mimo że okoliczność ta wymagała posiadania wiadomości specjalnych a w sprawie został powołany biegły z zakresu chorób wewnętrznych, który to biegły w swojej opinii stwierdził, iż ubezpieczona była w tych dniach zdolna do pracy;

2. art. 299 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny dowodów polegającej na oparciu się przez Sąd na informacyjnych wyjaśnieniach ubezpieczonej, które nie stanowiły środka dowodowego, jest nim bowiem przesłuchanie stron, które w toku niniejszego postępowania nie zostało przeprowadzone. W konsekwencji zaś - uznanie, iż stwierdzenie ubezpieczonej, że zwolnienie w dniach 4-5 sierpnia 2014 roku zostało wystawione „pod kątem cieśni nadgarstka” świadczy o tym, iż nie miała miejsce przerwa, w której ubezpieczona była zdolna do pracy, w sytuacji gdy dokonanie oceny dowodów w sposób prawidłowy tj. zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego winno doprowadzić Sąd do wniosku, iż rzeczona przerwa nastąpiła - świadczył bowiem o tym dowód w postaci opinii biegłego, który wskazał, iż ubezpieczona w dniach 4-5 sierpnia 2014 roku była zdolna do pracy,

3. art. 217 § 1 k.p.c. i art. 232 zd. 2 k.p.c. przez niedopuszczenie z urzędu dowodu w postaci przesłuchania w charakterze świadka lekarza, który wystawił ubezpieczonej zwolnienie lekarskie w dniach 4-5 sierpnia 2014 roku, w sytuacji, gdy Sąd uważał ów dowód za konieczny, mimo posiadania jednoznacznej opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych, z której wynikało, iż zwolnienie w tych dniach nie powinno być wystawione, bowiem ubezpieczona była zdolna do pracy; konsekwencją których to uchybień proceduralnych było:

- naruszenie prawa materialnego a to

4. art. 9 ust. 1 i ust 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przez jej błędne zastosowanie polegające na uznaniu, iż na kanwie niniejszej sprawy nie nastąpiła przerwa pomiędzy niezdolnością do pracy wywołaną różnymi chorobami, w konsekwencji zaś - odmówienie ubezpieczonej należnego jej zasiłku chorobowego, mimo, iż chwilowa zdolność do pracy spowodowała rozpoczęcie nowego okresu zasiłkowego

W związku z wyżej wymienionymi zarzutami skarżący wniósł dodatkowo o dopuszczenie na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym dowodu z przesłuchania w charakterze świadka dr J. F. na okoliczność przyczyn wystawienia zwolnienia lekarskiego w dniach 4-5 sierpnia 2014 roku, rzeczywistej zdolności do pracy ubezpieczonej w tych dniach, wystąpienia przerwy w okresie zasiłkowym.

Jednocześnie skarżący wskazał, iż wcześniejsze powołanie ww. świadka nie nastąpiło, albowiem wobec treści opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych powołanie w charakterze świadka lekarza, który wystawił zwolnienie w dniach 4-5 sierpnia 2014 roku było obiektywnie - niecelowe, natomiast w obliczu treści uzasadnienia wyroku stało się koniecznym. Nadto podniósł, iż w ocenie skarżącego przesłuchanie jednego świadka na rozprawie apelacyjnej nie spowoduje zwłoki, zaś przyczyni się do rozstrzygnięcia wątpliwości, które powziął Sąd Rejonowy dając temu wyraz w uzasadnieniu wyroku.

Mając powyższe na uwadze, co do meritum, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie odwołania ubezpieczonej, nadto o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej, wedle norm prawem przepisanych.

Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Nim jednak Sąd Okręgowy uzasadni wskazane stanowisko co do meritum wskazać należy, że w myśl art. 378 § 1 kpc. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Tym samym w granicach zaskarżenia sąd odwoławczy jest uprawniony do merytorycznego rozpoznania sprawy. Oznacza to, że może dokonywać własnych ustaleń faktycznych prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na materiale zebranym w I instancji ( art. 381 i 382 KPC ). Do przyjętych ustaleń faktycznych może zastosować właściwe przepisy prawa materialnego niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji, będąc ewentualnie związanym oceną prawną lub uchwałą SN (art. 386 § 6, art. 398 ²⁰ i 390 § 2 KPC). Nadto Sąd odwoławczy nie jest związany przedstawionymi w apelacji zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go jedynie zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego (uchw. SN (7) z 31.1.2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008, Nr 6, poz. 55; zob. też post. SN z 16.6.2004 r., I CZ 40/04, Legalis; wyr. SN z 6.6.2007 r., II PK 318/06, OSNAPiUS 2008, Nr 23-24, poz. 344). Te natomiast na gruncie rozpoznawanej sprawy wskazywały szeroko na nieprawidłową ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego co do faktu i przyczyn niezdolności do pracy ubezpieczonej w dniach 4-5 sierpnia 2014 roku. Tak więc Sąd Okręgowy był uprawniony do poczynienia własnych wszechstronnych ustaleń w tym przedmiocie zarówno przy uwzględnieniu twierdzeń stron jak i wszelkich niezbędnych dowodów.

Mając na uwadze zarzuty apelacji w kwestii spornej i uznając konieczność uzupełnienia materiału dowodowego Sąd Okręgowy w Łodzi, na rozprawie apelacyjnej w dniu 19 lipca 2016 r., postanowił dopuścić dowód z zeznań świadka J. F. lekarza prowadzącego powódkę, na okoliczność stanu zdrowia wnioskodawczyni w dniach 4-5 sierpnia 2014 oraz podstawy wystawienia zwolnienia lekarskiego za ten okres.

Wyżej wymieniony świadek po okazaniu jej dokumentacji medycznej przedłożonej w procesie – zapisu wizyty lekarskiej z dnia 4 sierpnia 2014 r. /k.53/ zeznała, iż zwolnienie lekarskie wystawiono z uwagi na ujawnione schorzenie neurologiczne – drętwienie ręki spowodowane uszkodzeniem nerwów o typie cieśni nadgarstka prawego. Świadek podała, iż najprawdopodobniej był to okres zaostrzenia tej choroby, a zwolnienie wystawiła w związku z przyniesionym przez pacjentkę badaniem dotyczącym przewodnictwa nerwowego. Podkreśliła, iż napisała że pacjentka jest zdrowa w sensie infekcyjnym, gdyby bowiem tego rodzaju schorzenie wystąpiło nie mogłaby jej zaszczepić.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k.p.c.).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego, również w świetle przeprowadzonego uzupełniająco w postępowaniu apelacyjnym dowodu z zeznań świadka J. F., jest ze wszech miar prawidłowa.

Zeznania wnioskowanego przez stronę apelującą świadka potwierdzają ustalenia Sądu Rejonowego, poczynione w oparciu o korespondujące ze sobą opinie biegłego neurologa oraz biegłego internisty, iż w dniach 4-5 sierpnia 2014 r. i to nie z uwagi na szczepienie przeciwko WZW typu B, istniała podstawa do stwierdzenia faktu niezdolności do pracy wnioskodawczyni, a co za tym idzie wystawienia jej zwolnienia lekarskiego.

Jak podała lekarz lecząca wówczas wnioskodawczynię, ubezpieczona miała objawy neurologiczne – drętwienie ręki spowodowane zaburzeniami o typie cieśni nadgarstka prawego i z tego względu, a nie z uwagi na samo szczepienie, była wtedy niezdolna do pracy. Powyższe w pełni koresponduje z opinią biegłego z zakresu chorób wewnętrznych M. Ł., który podawał, iż samo szczepienie nie może być podstawą zwolnienia – ze względów internistycznych wnioskodawczyni była zdolna do pracy, nie wykluczał jednak, iż zaistniały jeszcze jakieś inne względy uzasadniające wystawienie tego dokumentu. Odnośnie schorzeń kręgosłupa i cieśni nadgarstka mieli wypowiedzieć się inni specjaliści. Opinia biegłego neurologa J. Z. wskazuje zaś, że zwolnienie za okres 4-5 sierpnia 2014 r. wydano z uwagi na „inne zaburzenia ze strony układu nerwowego”, ujawnione podczas wizyty z powodu szczepienia przeciwko WZW przed zabiegiem operacyjnym zespołu cieśni nadgarstka. Na istnienie tego typu zaburzeń - jak słusznie podniósł Sąd Rejonowy – wskazywała już bowiem zgromadzona w sprawie dokumentacja lekarska, nadto w pełni potwierdziła je przesłuchiwana w procesie na etapie apelacji świadek. Uznać zatem należało, iż Sąd Rejonowo prawidłowo ustalił, że w dniach 4-5 sierpnia 2014 r. wnioskodawczyni nie odzyskała zdolności do pracy.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( Dz.U. nr 60 poz. 636 z 1999r. ze zmianami) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni. Do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art.9 Ustawy).

W konstrukcji ustawy zasiłkowej okres zasiłkowy związany jest zatem z nieprzerwaną niezdolnością do pracy z powodu określonej choroby. Za nieprzerwaną uważa się niezdolność do pracy spowodowaną tą samą chorobą, jeżeli przerwy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności nie były dłuższe niż 60 dni. Okres zasiłkowy zaczyna jednak bieg od początku, jeżeli niezdolność do pracy z powodu tej samej choroby wystąpiła po przerwie dłuższej niż 60 dni. Regułę rozpoczynania biegu okresu zasiłkowego wraz z niezdolnością do pracy z powodu każdej choroby zakłóca jednak konieczność sumowania okresów niezdolności do pracy z powodów różnych „innych” chorób, jeżeli wystąpią one bezpośrednio po sobie, to jest bez żadnego dnia przerwy. Ponadto bieg okresu zasiłkowego liczy się zawsze od początku, jeżeli nowa niezdolność do pracy ma inną przyczynę niż poprzednia i wystąpiła po przerwie co najmniej jednodniowej.

Innymi słowy okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy lub gdy przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą choroba przekroczy 60 dni. (A. R. G.. Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, 2009, LEX). Natomiast ustanie „poprzedniej niezdolności do pracy”, oznacza ustanie niezdolności w znaczeniu medycznym. W przypadku każdej niezdolności do pracy powstaje prawo do nowego okresu zasiłkowego, którego długość określa art. 9 ust. 2 ustawy. O tym czy będzie to pierwszy dzień okresu zasiłkowego, czy kolejny decyduje rodzaj choroby, a w razie takiej samej choroby – długość przerwy między obiema niezdolnościami (tak: SN w uchwale z dnia 2 września 2009 r. sygn. akt. II UZP 7/9).

W sprawie niniejszej bezspornym jest, iż wnioskodawczyni do dnia 3 sierpnia otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne z powodu rwy barkowej prawostronnej, zaś zwolnienia na okres od 6 sierpnia do 25 września 2014 r. oraz od dnia 29 września do dnia 24 października 2014 r. zostały wydane w związku z rozpoznaniem objawów zespołu cieśni prawego nadgarstka tj. z powodu choroby rodzajowo innej niż ta w okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Niemniej jednak, co potwierdzają zgromadzone w sprawie dowody, wnioskodawczyni w dniach 4-5 sierpnia 2014 roku zdolności do pracy nie odzyskała, otrzymując zwolnienie lekarskie z powodu już wtedy ujawnionych zmian neurologicznych prawej reki. Tym samym, z uwagi na brak przerwy w okresie niezdolności do pracy, prawo do spornego zasiłku chorobowego jej nie przysługuje.

Zaskarżony wyrok odpowiada zatem prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 385 kpc. oddalił apelację skarżącej jako bezzasadną.