Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: sekretarz sądowy Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2016 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w G.

przeciwko A. P. (1)

o zapłatę 4 354,06 zł

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) z siedzibą w G.wniósł o zasądzenie od pozwanej A. P. (1)kwoty 4 354,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu złożenia pozwu oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że pozwana zawarła z wierzycielem pierwotnym (...) Bankiem (...) S.A.umowę karty kredytowej, miała obowiązek cyklicznie spłacać część salda operacji płatniczych tzw. Kwortę minimalną i oprocentowanie umowne w każdym okresie rozliczeniowym. Pozwana zaprzestała wykonywania umowy, a wierzyciel pierwotny wypowiedział umowę o kartę kredytową, lecz pozwana nie spłaciła dobrowolnie zadłużenia. Strona powodowa wskazała, że nabyla przedmiotową wierzytelność od wierzyciela pierwotnego.

Pozwana od wydanego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wniosła sprzeciw zaskarżając go w całości. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, braku wyliczenia dochodzonej kwoty, braku wykazania przejścia uprawnień, braku wykazania wymagalności poszczególnych rat minimalnych.

Strona powodowa w piśmie procesowym z dnia 6 maja 2016 r. wskazała, że został przerwany bieg przedawnienia niewątpliwie poprzez złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji. Ponadto strona powodowa podniosła, że na podstawie umowy cesji wierzytelności posiada legitymację procesową czynną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 maja 2008 r. pozwana A. P. (1) zawarła z (...) Bankiem (...) S.A. umowę o kartę kredytową (...) o numerze (...).

Dowód: umowa o kartę kredytową (...) z (...) Bankiem (...) SA – k.25

tabela opłat i prowizji, postanowienia dodatkowe umowy – k.22 – 24

W związku z niedotrzymaniem warunków umowy poprzez niedotrzymanie terminów zapłaty z dniem 10 maja 2010 r. (...) Bank (...) S.A.wypowiedział pozwanej umowę o kartę kredytową z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. W dniu 19 maja 2011 r. (...) Bank (...) S.A.wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...)przeciwko pozwanej wskazując, że zadłużenie na dzień wystawienia dokumentu wynosiło 3 552,93 zł. W dniu 26 sierpnia 2011 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kłodzku nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...).

Dowód: znajdujące się w aktach tut. Sądu (...): bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), wypowiedzenie umowy o kartę kredytową, postanowienie z dnia 26.08.2011 r. – k.2, 19 i 20

W dniu 2 października 2013 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. i strona powodowa zawarły umowę cesji wierzytelności przysługującej bankowi od m. in. pozwanej A. P. (1) z tytułu umowy nr (...). Strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty należności do dnia 17 października 2013 r. informując o dokonanym przelewie.

Dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 2.10.2013 r. – k.13 – 18

wezwanie do zapłaty – k.19

Postanowieniem z dnia 4 grudnia 2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Kłodzku na podstawie art.825 pkt 1 k.p.c. umorzył wszczęte przeciwko A. P. (2) postępowanie egzekucyjne w zakresie należności wierzyciela (...) Banku (...) S.A. wobec złożenia przez wierzyciela wniosku o umorzenie postępowania.

Dowód: postanowienie komornika z dnia 04.02.2014 r. - k.42

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, w odniesieniu do obowiązujących przepisów podniesiony przez pozwaną A. P. (1) zarzut przedawnienia roszczenia okazał się skuteczny i powództwo zostało oddalone.

Zgodnie z przepisem art.118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Niewątpliwym jest, że roszczenie wynikające z umowy o kartę kredytową zawartej 2 maja 2008 r. jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, czy to przez bank, czy stronę powodową, podlega 3-letniemu terminowi przedawnienia. Strona powodowa wskazywała jednak, że doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia, lecz w ocenie Sądu nie sposób zgodzić się w całości z argumentacją strony powodowej.

W związku z tym ustalić należało, od jakiej daty rozpoczął swój bieg 3 – letni termin przedawnienia i kiedy zakończył swój bieg.

W myśl przepisu art.123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Z dowodów w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego 19 maja 2011 r. i postanowienia z 26 sierpnia 2011 r. w sprawie (...) wynikają czynności pierwotnego wierzyciela (...) Banku (...) S.A.podjęte w celu dochodzenia zadłużenia pozwanej z tytułu umowy o kartę kredytową. Zatem poczynając od dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wydania postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu), przerwany poprzez złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności termin przedawnienia, rozpoczął swój bieg na nowo.

Następnie rozstrzygnąć należało, czy wszczęcie egzekucji na podstawie takiego tytułu wykonawczego skutkuje przerwą biegu przedawnienia w sytuacji, gdy pierwotny wierzyciel wniósł o umorzenie egzekucji. Z przedłożonego przez stronę powodową postanowienia Komornika Sądowego (...)z dnia 4 lutego 2014 r. wynika, że postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku (...) Banku (...) S.A.przeciwko dłużniczce zostało umorzone na podstawie art.825 pkt 1 k.p.c. Wskazać należy na uchwałę Sadu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015 r. w sprawie III CZP 103/14, którą sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela - umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela - banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności, niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Przytoczyć w tym miejscu wypada fragment jej uzasadnienia: „z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, wynika, że głównym argumentem za przyjęciem stanowiska, iż złożenie wniosku klauzulowego przerywa bieg przedawnienia było to, że nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu jest aktem koniecznym, stanowiącym conditio sine qua non wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Idąc tym torem rozumowania, należy konsekwentnie przyjąć, że realizacja tego niezbędnego warunku do wszczęcia egzekucji następuje z chwilą uwzględnienia przez sąd wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, a tym samym, że z chwilą nadania tej klauzuli ustaje zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku i zaczyna biec od nowa. Z tych względów należy przyjąć, że zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności kończy się z chwilą uwzględnienie przez sąd tego wniosku, zwłaszcza że postanowienie sądu w tym przedmiocie jest skuteczne z chwilą jego wydania (art. 360 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.).” W dalszej części uzasadnienia uchwały SN wskazał, że żądanie przez wierzyciela umorzenia egzekucji jest bezwzględnie wiążące i z tego względu należało rozważyć zakres odpowiedniego stosowania w postępowaniu egzekucyjnym sankcji wynikającej z art.203 § 2 zd. 1 k.p.c. SN dalej wskazał, iż „formuła żądania umorzenia egzekucji podkreśla, że jedynym dysponentem postępowania egzekucyjnego jest wierzyciel, i że zawiera ona w sobie oświadczenie o cofnięciu wniosku egzekucyjnego. Nie może zatem budzić wątpliwości, że oświadczenie wierzyciela o cofnięciu wniosku egzekucyjnego powinno zostać potraktowane jako wiążące żądanie umorzenia egzekucji, niezależnie od stadium postępowania egzekucyjnego. Przewidziane w art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia. Brak tego przepisu prowadziłby do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. Racja przyjęcia takiego rozwiązania i dążenie do przeciwstawienia się możliwym nadużyciom jest tym bardziej uzasadnione na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c., co oznacza, iż umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14, "Biuletyn SN" 2015, nr 2, s. 11). Trzeba dodać, że nie ma znaczenia charakter egzekwowanej wierzytelności.”

Ponadto zwrócić również należy uwagę, że uwzględnieniu niniejszego żądania sprzeciwia się brak tożsamości podmiotowej i przedmiotowej roszczenia mające wpływ na bieg terminu przedawnienia. W tym zakresie rozstrzygnął SN w wyroku z dnia 30 września 2015 r. I CSK 863/14 wskazując, że określona w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. czynność przerywa bieg terminu przedawnienia tylko w odniesieniu do tego samego roszczenia, którego ona dotyczy, a nie w stosunku do pozostałych roszczeń wynikających z danego stosunku prawnego. Tożsamość roszczenia oznacza natomiast jego tożsamość podmiotową oraz tożsamość przedmiotową. W rozstrzyganej sprawie występuje tożsamość przedmiotowa roszczenia, natomiast brak jest tożsamości podmiotowej. Jak wynika z przeprowadzonych dowodów najpierw wierzycielem był bank (...) SA, a obecnie jest powodowy F..

W kontekście powyższego, 3 - letni termin przedawnienia rozpoczął swój bieg 26 sierpnia 2011 r. i w dniu 26 sierpnia 2014 r. roszczenie przedawniło się, a więc wniesienie pozwu w dniu1 lutego 2016 r. nastąpiło już po upływie terminu przedawnienia. Oczywistym jest, że również nabycie wierzytelności na mocy umowy z dnia 2 października 2013 r. nie stanowiło żadnej skutecznej czynności w odniesieniu do przepisu art.123 § 1 k.c., która skutkowałaby przerwą biegu przedawnienia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak na wstępie.