Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2016 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa S. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda S. K. kwotę 84 824,07 zł (osiemdziesiąt cztery tysiące osiemset dwadzieścia cztery złote siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda S. K. kwotę 9 815 zł (dziewięć tysięcy osiemset piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa (Kasy Sądu Okręgowego w Warszawie) kwotę 1 420 zł (tysiąc czterysta dwadzieścia złotych) tytułem uiszczenia kosztów sądowych w części nieobciążającej przeciwnika, poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

sygn. akt I C 220/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 lutego 2015 roku powód – S. K. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 82 542,17 złote wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 23 sierpnia 2014 roku w miejscowości Z. na skrzyżowaniu ulicy (...) doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd powoda. Sprawcą zdarzenia był N. F. kierujący pojazdem O. (...). Pojazd sprawcy szkody ubezpieczony był w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powód wskazał, że w toku postepowania likwidacyjnego pozwany ustalił wysokość potencjalnych kosztów naprawy pojazdu na kwotę 82 542,17 złotych, jednak odmówił wypłaty odszkodowania, gdyż uszkodzenia pojazdów nie korespondowały ze sobą (k. 2 – 9).

W odpowiedzi na pozew z dnia 07 maja 2015 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany nie zakwestionował, że ubezpieczał pojazd marki O. (...). Pozwany podniósł, że roszczenie powoda jest nieudowodnione. Odpowiedzialność sprawcy wypadku nie może zostać potwierdzona wyłącznie za pomocą notatki policyjnej. Pozwany wskazał, że przeprowadził postępowanie wyjaśniające, w ramach którego po oględzinach obydwu pojazdów uznał, że uszkodzenia nie mogły powstać w okolicznościach zadeklarowanych w zgłoszeniu szkody (k. 44 – 45).

Powód pismem procesowym z dnia 21 kwietnia 2016 roku rozszerzył powództwo o 2 281,90 złotych. Po rozszerzeniu powództwa domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 84 824,07 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty (k. 237 – 238).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 23 sierpnia 2014 roku w miejscowości Z. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd powoda S. K. marki J. (...) o nr rej. (...). Sprawcą zdarzania był N. F. kierujący pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...). Kierujący O. jadąc drogą podporządkowaną (ul. (...)) nie udzielił pierwszeństwa, w następstwie czego wyjechał swoim samochodem pod jadący prawidłowo samochód powoda doprowadzając do zderzenia. Na miejsce zdarzenia wezwany został patrol policji K. Miejskiej w S.. Funkcjonariusze Policji stwierdzili, iż N. F. nie dochował należytej ostrożności kierując swoim samochodem i tym samym doprowadził do kolizji ( dowód: zeznania świadka N. F. złożone na rozprawie w dniu 24 czerwca 2015 roku protokół elektroniczny 00:09:02 – 00:15:40, protokół skrócony k. 73 – 75; notatka urzędowa ze zdarzenia drogowego k. 17; opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego R. R. k. 84 – 120; pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ruchu drogowego R. R. k. 156 – 163).

Powód S. K. w dniu 26 sierpnia 2014 r. dokonał zgłoszenia szkody, która następnie została przez pozwanego zarejestrowana pod nr (...) ( dowód: druk zgłoszenia szkody z dnia 23 sierpnia 2014 r. k. 12 – 16).

Uszkodzenia samochodu marki J. kierowanego przez powoda S. K. oraz samochodu marki O. (...) powstały w wyniku kolizji z dnia 23 sierpnia 2014 roku i przystają do siebie w zakresie geometrycznym i energetycznym ( dowód: opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego R. R. k. 84 – 120, pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ruchu drogowego R. R. k. 156 – 163).

W wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ zderzak przedni wraz ze wzmocnieniem, przysłona boczna, spoiler czołowy, czujniki odstępu przednie, reflektor lewy wraz ze spryskiwaczem, reflektor przeciwmgłowy przedni lewy, błotnik przedni lewy, nadkole wewnętrzne przednie lew, osłona chłodnicy, pokrywa komory silnika, wspornik reflektora i chłodnicy, zbiornik spryskiwacza, airbag kierowcy, pas bezpieczeństwa przedni lewy, czujnik tempomatu, obręcz koła przedniego lewego, obudowa filtra powietrza, chłodnica, kondensator klimatyzacji, deska rozdzielcza, opona przednia lewa, chłodnica powietrz, wrzeciono kierownicy. Koszt naprawy uszkodzeń samochodu J. (...) powstałych w wyniku kolizji z dnia 23 sierpnia 2014 roku, przy zastosowaniu oryginalnych części, w systemie bezgotówkowym oraz przy zastosowaniu stawki za wykonaną naprawę samochodu w autoryzowanej stacji obsługi marki J. na terenie W. i okolic wynosi 84 824, 07 złotych ( dowód: opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego, techniki motoryzacyjnej wyceny maszyn i urządzeń 179 – 218).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadka oraz opinii biegłego. Przebieg zdarzenia, które wywołało szkodę w majątku powoda Sąd ustalił w oparciu o dowód z zeznań świadka N. F. – drugiego uczestnika kolizji oraz przede wszystkim z opinii biegłego R. R. z zakresu rekonstrukcji wypadków, które to dowody ocenił jako wiarygodne. Zeznania świadka N. F. korelowały z opinią biegłego R. R. z zakresu ruchu drogowego sporządzoną w sprawie.

Pozwany po złożeniu pisemnej opinii przez biegłego zakwestionował ją zarzucając, że biegły nie uwzględnił, iż w samochodzie J. w trakcie oględzin przód pojazdu znajduje się niżej niż w rzeczywistości, gdyż w lewym przednim kole nie ma powietrza. Strona pozwana żądała również wyjaśnienia przez biegłego, czy samochód marki J. w stanie wskazanym na fotogramach wykonanych po zdarzeniu mógł przyjechać na miejsce deklarowanej kolizji.

Biegły odpierając zarzuty pozwanego w sporządzonej pisemnej opinii uzupełniającej wskazał, że samochód marki J. w stanie wskazanym na fotogramach nie mógł przemieścić się do miejsca kolizji. Ponadto biegły wskazał, że w samochodzie marki J. uszkodzone były takie elementy jak reflektor, chłodnica, chłodnica powietrza doładowania, co uniemożliwiłoby poruszanie się pojazdem w sposób bezpieczny. Biegły wskazał również, że z fotogramów pojazdu wykonanych na miejscu zdarzenia wynika, że w oponie było powietrze, wobec czego przyjęcie wysokości pojazdów w opinii zasadniczej było prawidłowe.

Po złożeniu przez biegłego pisemnej opinii uzupełniającej zarówno strona powodowa jak i pozwana nie kwestionowała sporządzonej opinii uzupełniającej.

Ustalając wysokość kosztów naprawy samochodu J. (...) Sąd oparł się na opinii tego samego biegłego - R. R., który posiada uprawnienia również z zakresu wyceny maszyn i urządzeń. Żadna ze stron postepowania nie wniosła zarzutów do opinii biegłego dotyczącej kosztów naprawy przedmiotowego samochodu.

Zarówno opinie dotyczące przebiegu wypadku i korelacji uszkodzeń, jak i opinia wyceniająca koszt naprawy samochodu zostały sporządzone przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje, na podstawie zebranego materiału dowodowego, w tym fotogramów sporządzonych na miejscu wypadku. Opinie były precyzyjne i zwięzłe oraz tworzyły logiczną całość. Nie zawierały luk w rozumowaniu nie dających się uzasadnić logicznie, a wszystkie założenia konieczne z punktu widzenia dokonania prawidłowych ustaleń, mają zakotwiczenie w dokumentach zawartych w aktach sprawy. Z tych względów Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za wiarygodny i pełnowartościowy materiał dowodowy.

W ocenie Sądu tak ustalony stan faktyczny był wystarczający do wydania rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w całości.

Bezsporne było, iż pozwanego – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółkę Akcyjną z (...) w W. łączyła z właścicielem pojazdu marki O. (...) nr rej. (...) –R. F. polisa ubezpieczeniowa (...) o nr (...) w okresie od dnia 15 lipca 2014 roku do dnia 14 lipca 2015 r.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie do art. 36 ust. 1 ww. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Zgodnie z art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Stosownie, zatem do treści art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu

Wyboru, o którym mowa w art. 363 § 1 k.c. dokonuje się przez złożenie stosownego oświadczenia drugiej stronie. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on, co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody, odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszej sprawie szkoda w majątku powoda wynikła z bezprawnego zawinionego zachowania kierującego pojazdem ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Pozwany zakład ubezpieczeń w trakcie toczącego się procesu zarzucał, że odpowiedzialność sprawcy nie może zostać potwierdzona wyłącznie za pomocą notatki policyjnej oraz że uszkodzenia w pojeździe należącym do powoda nie mogły nastąpić w okolicznościach przez niego wskazanych – kolizji z dnia 23 sierpnia 2014 roku z uwagi na brak korelacji pomiędzy uszkodzeniami pojazdów biorących udział w wypadku. Niemniej jednak z podstawowej opinii biegłego oraz opinii uzupełniającej R. R. z zakresu ruchu drogowego, techniki motoryzacyjnej oraz wyceny maszyn i urządzeń, niezbicie wynika, iż kierujący pojazdem marki O. (...) w czasie zdarzenia nie udzielił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki J., co jako jedyne miało wpływ na zaistnienie kolizji drogowej, a – co istotne – uszkodzenia samochodu marki J. i O. przystają do siebie wzajemnie w zakresie geometrycznym i energetycznym oraz mogły zaistnieć w okolicznościach wskazanych przez kierujących pojazdem.

Pojazd należący do poszkodowanego powoda S. K. uległ uszkodzeniu, na skutek zdarzenia wywołanego przez sprawcę ubezpieczonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń i co za tym idzie naprawienie doznanego w ten sposób przez powoda uszczerbku, wymaga pokrycia kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku.

Zgodnie z tezą uchwały Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. Jedyne ograniczenie, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę, wprowadza art. 824 1 § 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

W ocenie Sądu obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić ( por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). Podkreślić należy, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Tak ustalone odszkodowanie może ulec obniżeniu jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczyciela, że powoduje to wzrost wartości pojazdu ( por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. III CZP 80/11).

Wobec powyższego zasadnym jest naprawienie przez pozwanego szkody poprzez pokrycie przez niego kosztów naprawy pojazdu, które przywróciłyby pojazd do stanu sprzed szkody.

Wysokość kosztów naprawy pojazdu ustalona została na podstawie opinii biegłego R. R. z zakresu ruchu drogowego, techniki motoryzacyjnej oraz wyceny maszyn i urządzeń przy zastosowaniu oryginalnych części w systemie bezgotówkowym oraz przy zastosowaniu stawki za wykonaną naprawę samochodu w autoryzowanej stacji obsługi marki J. (...) na terenie W. i okolic i wynosi 84 824,07 złotych brutto. Należy podkreślić, że strona pozwana nie kwestionowała kosztów naprawy pojazdu.

Z tych względów na podstawie powołanych wyżej przepisów Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł na podstawie art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel zobowiązany jest w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, spełnić swe świadczenie. Wypadek komunikacyjny będący przedmiotem niniejszej sprawy miał miejsce w dniu 23 sierpnia 2014 r., natomiast w dniu 26 sierpnia 2014 roku powód zgłosił ubezpieczycielowi szkodę wynikłą z przedmiotowego zdarzenia. Wobec czego roszczenie powoda stało się wymagalne w dniu 26 września 2014 r., dlatego też Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, uznając za początkową datę naliczania odsetek - 26 września 2014 r. Pozwany jako profesjonalny podmiot ubezpieczeniowy we wskazanym okresie 30 dni winien dokonać wszelkich niezbędnych ustaleń dotyczących przebiegu kolizji oraz prawidłowo określić wysokość poniesionej przez powoda szkody. Przy czym zgodnie z art. 482 § 2 zdanie pierwsze k.c. który wszedł w życie w dniu 01 stycznia 2016 roku na podstawie ustawy z dnia 09 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 roku poz. 1830), jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Wobec czego z uwagi na wskazaną nowelizację Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 26 września 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku, natomiast za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu aktualnym na dzień orzekania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349 ze zm.). Powód S. K. wygrał proces w całości, wobec czego pozwany jest zobowiązany do zwrotu powodowi poniesionych kosztów procesu. Na koszty procesu zasądzone na rzecz powoda S. K. od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. w kwocie 9 815 złotych, składa się poniesiona przez powoda opłata sądowa od pozwu w kwocie 4 128 złotych, koszt sporządzonych przez biegłego opinii w kwocie 2 070 złotych, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz poniesiony przez powoda koszt zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 złotych (pkt II wyroku).

Na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd nakazał pobrać od pozwanego (...) Zakładu (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa (Kasy Sądu Okręgowego w Warszawie) kwotę 1 420 złotych tytułem uiszczenia kosztów sądowych nieobciążających przeciwnika – wydatków związanych ze sporządzeniem opinii przez biegłego (pkt III wyroku).