Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 6 października 2014 roku w sprawie
z powództwa G. C. przeciwko B. H. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając powyższe orzeczenie
w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a)  art. 233 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegający na ocenie mocy i wiarygodności w sposób sprzeczny
z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wadliwego kojarzenia faktów, a nadto nierozważnie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny, polegający na wadliwym przyjęciu, że powód nie wykazał jakoby (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (1), A. Z. miała umocowanie do zawarcia umowy pożyczki z pozwaną, wadliwym przyjęciu, że brak jest pełnomocnictwa dla I. K., W. P. i A. M. (1) do działania w imieniu i na rzecz (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (1), A. Z.,
a w konsekwencji wadliwym przyjęciu, że powód nie wykazał, aby doszło skutecznie do zawarcia umowy pożyczki, z której powód wywodzi swoje roszczenie wobec pozwanej, jak również skuteczności przelewów wierzytelności, a nadto wadliwym przyjęciu, że powód pozwem dochodzi odsetek od kwot z tytułu kosztów pisemnego wezwania do zapłaty
i czynności windykacyjnych;

b)  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, polegające na niewłaściwie sporządzonym uzasadnieniu wyroku, w którym Sąd pierwszej instancji nie wskazał przyczyn dla których uznał, że nie doszło skutecznie do zawarcia umowy pożyczki oraz umów przelewów wierzytelności;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 103 § 1 i 2 k.c. poprzez uznanie, że (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (1), A. Z. nie byli umocowani do zawarcia umowy pożyczki z pozwaną oraz że I. K., W. P. i A. M. (1) nie miały umocowania do działania w imieniu i na rzecz (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (1), A. Z.;

b)  art. 482 k.c. poprzez przyjęcie, że powód dochodzi odsetek od odsetek,
w sytuacji gdy brak jest takiego żądania w pozwie.

W konkluzji powyższych zarzutów powód wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, względnie zmianę w/w wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 639,55 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty
413 zł od dnia 7 lutego 2014 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia.

Zarzuty apelującego zarówno procesowe, jak i materialne sprowadzają się w istocie do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji w zakresie, a jakim Sąd ustalił, iż powód nie udowodnił dochodzonego roszczenia, zasadność którego powód upatruje w treści załączonej umowy pożyczki gotówkowej z dnia 17 grudnia 2012 roku oraz umów przelewu wierzytelności.

W ocenie Sądu Okręgowe wszystkie zarzuty podniesione w apelacji nie są trafne. Przede wszystkim nietrafny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego przez strony materiału dowodowego i wbrew wywodom apelacji dokonał jego wszechstronnej oceny nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślić bowiem należy, iż przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko w przypadku, gdyby nie była oparta na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Skarżący braku logiki w ocenie materiału dowodowego lub sprzeczności tej oceny z doświadczeniem życiowym zdaniem Sądu Okręgowego nie wykazał. Zauważyć bowiem trzeba, że powód podnosząc powyższy zarzut nie wskazał, w jaki sposób Sąd I instancji zasadę swobodnej oceny dowodów naruszył, ograniczając się jedynie do zaprezentowania stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów. Samo natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze /doniosłości/ poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu nie może stanowić o skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy w szczególności, wbrew stanowisku apelującego, słusznie stwierdził, iż materiał dowodowy przedmiotowej sprawy nie pozwala na wyprowadzenie nie budzących wątpliwości wniosków w zakresie zasadności zgłoszonego roszczenia. Twierdzenia powoda nie wytrzymały bowiem konfrontacji z okolicznościami faktycznymi niniejszej sprawy, którym Sąd słusznie odmówił wiarygodności.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, wedle którego powód nie wykazał umocowania dla (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (2), A. Z. z siedzibą w T. jako pośrednika przy zawieraniu umowy pożyczki z pozwaną, jak również przedstawicielstwa dla A. Ś., która podpisała tę umowę „z upoważnienia Pożyczkodawcy”. Do akt sprawy nie zostało załączone również pełnomocnictwo dla I. K., która miałaby działać
w imieniu i na rzecz (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (2), A. Z. z siedzibą w T. jako cesjonariusza, przy umowie przelewu z dnia 7 maja 2013 roku. Powód nie wykazał także, aby W. P.
i A. M. (2) były uprawnione do zawarcia w imieniu i na rzecz (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (2), A. Z.
z siedzibą w T. i powoda umowy cesji z dnia 6 lutego 2014 roku. W tej sytuacji Sąd słusznie uznał, iż powód nie wykazał, aby doszło do zawarcia umowy pożyczki, z której wywodzone są roszczenia wobec pozwanej, ani skuteczności przelewów, które są wątpliwe zarówno co do istnienia przedmiotu umowy, jak i uprawnień osób podpisujących się pod nimi do działania w imieniu i na rzecz stron tychże umów. Wątpliwości Sądu, które Sąd Okręgowy w pełni podziela, budziła także okoliczność, iż pożyczkodawca miałby być reprezentowany przy zawieraniu umowy pożyczki przez pośrednika będącego jednocześnie poręczycielem spłaty tej pożyczki, który następnie na podstawie umowy cesji miałby się stać wierzycielem pozwanej, a który w dalszej kolejności miał przelać ową należność na powoda, który jednocześnie jest jednym ze wspólników spółki cywilnej (...) w T. będących cedentami. Niewątpliwie tego typu konstrukcja prawna rodzi uzasadnione wątpliwości co do skuteczności cesji wierzytelności, jak i jego przedmiotu. Sąd I instancji dokonał również prawidłowej oceny dochodzonego roszczenia w zakresie skapitalizowanych odsetek umownych, odsetek umownych od kwot z tytułu pisemnego wezwania do zapłaty
i czynności windykacyjnych, jak również odsetek od odsetek za okres poprzedzający wytoczenie powództwa. Argumentacja zaprezentowana przez powoda w apelacji stanowi de facto wyraz przyjętej przez niego linii obrony, która w świetle materiału dowodowego przedmiotowej sprawy nie mogła się ostać.

W konsekwencji należało stwierdzić, iż wydane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie zostało oparte na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, zaś analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nakazuje w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji, że przedstawione dowody nie dają podstaw do uwzględnienia powództwa.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy podziela dominujące w judykaturze stanowisko, iż strona może powołać się na zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia i zarzut taki można ocenić jako zasadny, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wskazanych w art. 328§2 k.p.c. zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej. Niemożność przeprowadzenia takiej kontroli miałaby miejsce, gdyby sąd odwoławczy nie był w stanie dokonać oceny toku wywodu, który doprowadził sąd pierwszej instancji do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2009 r., I UK 129/09, LEX nr 558286 , z dnia 30 września 2008 r., II UK 385/07, Lex nr 741082, z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 460/98, OSNC 2000/5/100 oraz z dnia 26 lipca 2007 r., V CSK 115/07, M. Prawn. 2007/17/930). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku posiada wszystkie niezbędne elementy konstrukcyjnej, co umożliwia dokonanie kontroli instancyjnej orzeczenia sądu pierwszej instancji. Jednocześnie, wbrew stanowisku skarżącego Sąd I instancji wskazał przyczyny, dla których uznał, że pomiędzy stronami nie doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki oraz umów przelewów wierzytelności. Swoje stanowisko przy tym wyczerpująco i przekonująco uzasadnił, a wywiedzione przez niego konkluzje były trafne.

W zakresie zarzutów materialnoprawnych wskazać należy, iż nie był on uzasadniony wobec niewątpliwego ustalenia stanu faktycznego poczynionego przez Sąd Rejonowy, a które nie zostało skutecznie zakwestionowane rozpoznawaną apelacją. Wskazany zarzut został oparty na twierdzeniach skarżącego, że zarówno (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (2), A. Z. z siedzibą w T. była umocowana do zawarcia umowy pożyczki, jak również I. K., W. P. i A. M. (1) dysponowały umocowaniem do działania w imieniu i na rzecz (...) s.c. M. C., G. C., A. G. (2), A. Z. z siedzibą
w T.. Twierdzenia te jako nie znajdujące oparcia w materiale dowodowym przedmiotowej sprawy były gołosłowne. Materiał dowodowy przedmiotowej sprawy dostarczył podstaw do oddalenia powództwa. Sama polemika z taką decyzją sądu, bez wskazania argumentów, które podważałyby jej trafność i uzasadniałyby przyjęcie tezy apelującego, czyni zarzut oczywiście bezzasadnym.

Wskazać należy, że powód nie wykazał się inicjatywą dowodową, nie załączył bowiem do akt dowodów potwierdzających tezę pozwu. Przedstawiony stan rzeczy niewątpliwie świadczy o tym, że strona powodowa, wbrew ciążącemu na niej w myśl
art. 6 k.c. obowiązkowi udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne, nie zdołała wykazać zasadności zgłoszonego żądania. Powyższe prowadzi do wniosku, że apelacja strony powodowej stanowi jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych
w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu
o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.