I CZ 47/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-06-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 47/15
POSTANOWIENIE
Dnia 17 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa Z.L.
przeciwko P. D. S.A. w L. Oddział w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 czerwca 2015 r.,
zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego
w W. z dnia 4 listopada 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 4 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w W. uchylił wyrok Sądu
Rejonowego w W. z dnia 30 września 2013 r. w sprawie z powództwa Z. L.
przeciwko P. D. SA w L. Oddział w W. Powódka domagała się zapłaty z tytułu
bezumownego korzystanie z nieruchomości przez pozwaną.
Orzeczenie zaskarżyła pozwana zarzucając naruszenie art. 386 § 4 k.p.c.
i art. 382 k.p.c. Pozwana wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Orzecznictwo Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje, że nierozpoznanie
istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. występuje wtedy, gdy sąd pierwszej
instancji w zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu lub zarzutów
merytorycznych przeciwstawionych zgłoszonemu roszczeniu. W rozważanej
sprawie taka sytuacja nie występuje. Sąd Rejonowy bowiem oddalił powództwo
o zapłatę z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości z uwagi na skuteczne
podniesienie przez pozwaną zarzutu zasiedzenia służebności odpowiadającej
w swojej treści służebności przesyłu. Zdaniem Sądu Rejonowego zasiedzenie
służebności wykluczyło możliwość domagania się wynagrodzenia za korzystanie
z rzeczy również w okresie poprzedzającym zasiedzenie. Powołał się przy tym
na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2011 r., III CZP 7/11 (OSP
2012, nr 10, poz. 93). Odmienny pogląd Sądu Okręgowego nie uzasadnia
uchylenia wyroku Sądu I instancji na podstawie art. 386§4 k.p.c. Należy podkreślić,
że samo niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla
rozstrzygnięcia sprawy nie jest równoznaczne z nierozpoznaniem jej istoty
(zob. wyrok Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1999 r., II UKN 589/98, OSNP 2000,
nr 12, poz. 483), zaś sąd odwoławczy, kontynuując postępowanie przed sądem
pierwszej instancji, rozpoznaje sprawę na nowo w sposób w zasadzie
nieograniczony.
3
Uznając zarzut naruszenia art. 386 § 4 k.p.c. za uzasadniony Sąd Najwyższy
na podstawie art. 39815
§ 1 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. uchylił zaskarżony
wyrok.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa Z.L.
przeciwko P. D. S.A. w L. Oddział w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 czerwca 2015 r.,
zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego
w W. z dnia 4 listopada 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 4 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w W. uchylił wyrok Sądu
Rejonowego w W. z dnia 30 września 2013 r. w sprawie z powództwa Z. L.
przeciwko P. D. SA w L. Oddział w W. Powódka domagała się zapłaty z tytułu
bezumownego korzystanie z nieruchomości przez pozwaną.
Orzeczenie zaskarżyła pozwana zarzucając naruszenie art. 386 § 4 k.p.c.
i art. 382 k.p.c. Pozwana wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Orzecznictwo Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje, że nierozpoznanie
istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. występuje wtedy, gdy sąd pierwszej
instancji w zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu lub zarzutów
merytorycznych przeciwstawionych zgłoszonemu roszczeniu. W rozważanej
sprawie taka sytuacja nie występuje. Sąd Rejonowy bowiem oddalił powództwo
o zapłatę z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości z uwagi na skuteczne
podniesienie przez pozwaną zarzutu zasiedzenia służebności odpowiadającej
w swojej treści służebności przesyłu. Zdaniem Sądu Rejonowego zasiedzenie
służebności wykluczyło możliwość domagania się wynagrodzenia za korzystanie
z rzeczy również w okresie poprzedzającym zasiedzenie. Powołał się przy tym
na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2011 r., III CZP 7/11 (OSP
2012, nr 10, poz. 93). Odmienny pogląd Sądu Okręgowego nie uzasadnia
uchylenia wyroku Sądu I instancji na podstawie art. 386§4 k.p.c. Należy podkreślić,
że samo niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla
rozstrzygnięcia sprawy nie jest równoznaczne z nierozpoznaniem jej istoty
(zob. wyrok Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1999 r., II UKN 589/98, OSNP 2000,
nr 12, poz. 483), zaś sąd odwoławczy, kontynuując postępowanie przed sądem
pierwszej instancji, rozpoznaje sprawę na nowo w sposób w zasadzie
nieograniczony.
3
Uznając zarzut naruszenia art. 386 § 4 k.p.c. za uzasadniony Sąd Najwyższy
na podstawie art. 39815
§ 1 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. uchylił zaskarżony
wyrok.