Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 72/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w E.
z dnia 27 kwietnia 2012 r.
w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości
przy ulicy G. w W.
przeciwko M. G.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 czerwca 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Powódka Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ulicy G. w W.
wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w E. z dnia 27 kwietnia 2012 r., wydanego w sprawie o zapłatę,
którą oparła na podstawie naruszenia prawa materialnego - art. 5 i 8 dekretu z dnia
26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st.
Warszawy oraz art. 214 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami. Skutkiem naruszenia tych przepisów miała być niezgodność
zaskarżonego wyroku z przepisami art. 7 i 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej. Szkodę wyrządzoną na skutek wydania tego orzeczenia skarżąca łączyła
z koniecznością poniesienia nieuiszczonych kosztów zarządu nieruchomością
wspólna przypadających na lokal będący - jej zdaniem - własnością pozwanych M.
B. i M. G. W ramach realizacji obowiązku przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
skarżąca powołała się na wniesienie skargi o wznowienie postępowania
zakończonego tym wyrokiem, oddalonej niezaskarżonym postanowieniem Sądu
Okręgowego w E. z dnia 26 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga w zakresie argumentacji prawnej została skonstruowana w sposób
właściwy dla skargi kasacyjnej, zmierzając do zakwestionowania prawidłowości
zaskarżonego wyroku, pomimo że powódka, powołując określone zarzuty
i przedstawiając argumenty na ich poparcie, powinna była wykazać, że zarzucane
naruszenia prawa mają szczególny kwalifikowany charakter. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego wszechstronnie i jednolicie wyjaśniono, że użyte w art. 4241
k.p.c.
pojęcie „niezgodności z prawem prawomocnego wyroku” ma znaczenie
autonomiczne i odnosi się do takich tylko orzeczeń, które są niewątpliwie sprzeczne
z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi
standardami rozstrzygnięć albo zostały wydane w wyniku szczególnie rażąco
błędnej wykładni lub oczywiście niewłaściwego zastosowania prawa (por. wyroki
z dnia 31 marca 2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007, nr 1, poz.17 i z dnia
4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC 2007, nr 11, poz.174). Skarga, której
zarzuty nie przekonują o takim kwalifikowanym naruszeniu prawa, w tym także
skarga kwestionująca dokonaną przez sąd wykładnię prawa, która mieści się
3
w granicach przysługującej sądowi autonomii orzeczniczej, musiałaby zostać
uznana za oczywiście bezzasadną, co dla oceny dokonywanej na podstawie art.
4249
k.p.c. pod kątem przyjęcia skargi do rozpoznania ma rozstrzygające
znaczenie.
Przystępując do oceny dopuszczalności skargi powódki, należy stwierdzić,
że dotknięta jest ona brakiem dwóch istotnych elementów konstrukcyjnych,
o których mowa w art. 4245
§ 1 k.p.c. Brak któregokolwiek z tych elementów
stanowi samodzielną i wystarczającą podstawę odrzucenia skargi (por. np.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07, niepubl.).
Powódka nie uprawdopodobniła wyrządzenia szkody spowodowanej przez
wydanie zaskarżonego skargą wyroku (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Odnosząc się do
kwestii szkody, skarżąca twierdziła jedynie, że na skutek oddalenia powództwa
musi sama ponieść koszty zarządu nieruchomością wspólną w określonej bliżej
wysokości. Twierdzenie to nie czyni zadość wymaganiu przewidzianemu w art.
4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. Powołanie się na wystąpienie szkody bez przedstawienia
przekonującej argumentacji prawnej, która mogłaby wskazywać na to, że szkoda ta
została rzeczywiście stronie wyrządzona, jak również bez powołania stosownych
dowodów bądź środków uwiarygodniających twierdzenia strony w tym zakresie nie
jest wystarczające do spełnienia obowiązku uprawdopodobnienia szkody
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz.141). Środki, które zostały wskazane w skardze
samodzielnie potwierdzają jedynie istnienie określonych kosztów związanych
z zarządem nieruchomością wspólną, nie zaś wystąpienie szkody w majątku
powódki spowodowanej wydaniem zaskarżonego orzeczenia. Sąd Najwyższy
wyjaśnił, że nieuwzględnienie powództwa nie może być utożsamiane
z wyrządzeniem szkody, której rozmiary odpowiadałyby wartości określonego
w pozwie roszczenia lub nawet przekraczały tę wartość. Gdyby powołanie się na
oddalenie powództwa miało być wystarczające dla spełnienia tego wymagania,
jego wprowadzenie przez ustawodawcę traciłoby sens (por. m.in. postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2007 r., III BP 7/07, OSNP 2009, nr 1-2,
poz. 11 i z dnia 8 grudnia 2009 r., III CNP 53/09, niepubl.).
4
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi wykazać, iż wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Na stronie spoczywa obowiązek przedstawienia tej okoliczności w sposób
wyczerpujący i niebudzący wątpliwości w drodze stosownego wywodu prawnego.
Konieczne jest przedstawienie analizy prawnej przepisów dotyczących środków
zaskarżenia, których zastosowanie było niedopuszczalne lub z innych przyczyn nie
mogło i nadal nie może odnieść skutku. Nie chodzi tylko o skargę kasacyjną, lecz
także o skargę o wznowienie postępowania oraz o inne środki prawne
umożliwiające zmianę lub uchylenie kwestionowanego orzeczenia, ewentualnie
służące pozbawieniu lub ograniczeniu jego wykonalności (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz.17,
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz.140).
Skarga powódki nie spełnienia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c., gdyż z samych jej twierdzeń wynika brak wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe i że wykorzystała wszystkie istniejące w systemie środki prawne w celu
uchylenia lub zmiany zaskarżanego wyroku. Powódka - jak sama podała - wniosła
skargę o wznowienie postępowania zakończonego tym wyrokiem, którą Sąd
Okręgowy w E. oddalił postanowieniem z dnia 26 marca 2014 r., nie wykazała
jednak, aby orzeczenie to zostało przez nią zaskarżone.
Z omówionych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na
podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
O kosztach postępowania ze skargi nie orzeczono wobec powiązania
wniosku o ich zasądzenie jedynie z wnioskiem o oddalenie skargi.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13