Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 57/15
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi S. S. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa S. S.
przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego
w W. o zapłatę, zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 31 sierpnia 2012 r.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 9 lipca 2015 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 listopada 2014 r.
1. oddala zażalenie;
2. nie obciąża powoda kosztami postępowania
zażaleniowego;
3. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego
w W. adwokat H. S. kwotę 1800 (tysiąc osiemset) zł
powiększoną o stawkę podatku
od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powodowi z urzędu.
2
UZASADNIENIE
Powód wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 31 sierpnia 2012 r. Wyrokiem
tym oddalono apelację powoda, złożoną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 10
maja 2011 r., w którym oddalono roszczenie o odszkodowanie, skierowane
przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Dyrektora Wojskowego
Biura Emerytalnego w W. Jako podstawę wznowienia postępowania powód
wskazał art. 403 § 2 k.p.c., tj. uzyskanie przez powoda orzeczenia nr […] Centralnej
Wojskowej Komisji Lekarskiej w W. z dnia 16 maja 2014 r. (k. 12 akt sprawy o
wznowienie). W ocenie skarżącego, jest to nowy środek dowodowy na okoliczność
zaliczenia go do trzeciej grupy inwalidztwa w związku ze służbą wojskową i
stwierdzenia powstania grupy inwalidztwa w czerwcu 1992 r., w tym inwalidztwa o
charakterze trwałym.
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 20 listopada 2014 r. odrzucił skargę
powoda, ponieważ brak było ustawowej podstawy wznowienia wspomnianego
postępowania o zapłatę odszkodowania w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c.
Orzeczenie z dnia 16 maja 2014 r. jako środek dowodowy powstało dopiero
po uprawomocnieniu się zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego w 2012 r.
i w związku z tym nie może stanowić właściwej podstawy wznowienia
postępowania.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu skargi skarżący podnosił
naruszenie art. 410 § 1 k.p.c. w zw. z art. 403 § 2 k.p.c. i domagał się uchylenia
zaskarżonego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 403 § 1 k.p.c., można żądać wznowienia postępowania m.in.
w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności lub środków dowodowych, które
mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać
w poprzednim postępowaniu.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku z dnia 31 sierpnia 2012 r. wynika,
że oddalono w nim apelację powoda wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w W.,
w którym oddalono roszczenie powoda o przyznanie mu odszkodowania w
związku z zaniechaniem - jak wywodził powód - przez Wojskowe Biuro Emerytalne
3
wszczęcia z urzędu odpowiedniego postępowania w sprawie ustalenia prawa do
zaopatrzenia emerytalnego dla powoda. Oba Sądy meriti przyjęły, że działanie
wspomnianego biura nie było bezprawne w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. Ponadto
strona pozwana powoływała się skutecznie na zarzut przedawnienia roszczenia
odszkodowawczego, a brak było podstaw do stwierdzenia, że taki zarzut stanowi
nadużycie prawa podmiotowego (s. 446-447 akt sprawy, t. III).
Sąd Apelacyjny trafnie wyjaśnił, że nowy wykryty środek dowodowy
w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. powinien istnieć jeszcze w czasie trwania
postępowania, które kończy się zaskarżonym orzeczeniem. Środek dowodowy
powstały po uprawomocnieniu się takiego orzeczenia nie może już stanowić
podstawy do wznowienia postępowania. Orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej
z dnia 16 maja 2014 r. zapadło prawie dwa lata po wydaniu zaskarżonego wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 31 sierpnia 2012 r. Należy także stwierdzić,
że w zażaleniu strony powodowej nie podjęto nawet polemiki z przedstawionymi
stwierdzeniami Sądu Apelacyjnego, a starano się jedynie podkreślić fakt
nieuzyskiwania przez powoda przed pewien okres odpowiednich świadczeń
rentowych w wyniku niekorzystnych dla niego orzeczeń komisji lekarskich.
Z przedstawionych zatem przyczyn Sąd Najwyższy oddalił zażalenie powoda
jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39815
k.p.c.). O kosztach
postępowania orzeczono do art. 98 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i §§ 6, 13, 20
rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie (…) (Dz.U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).
Nie obciążono powoda kosztami postępowania zażaleniowego przy
uwzględnieniu postanowień art. 102 k.p.c. (por. postanowienie z dnia 8 kwietnia
2015 r., k. 67 akt).