Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 266/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Maciej Pacuda
Protokolant Ewa Wolna
w sprawie z powództwa K. S.
przeciwko Spółce Węglowej […]
o zapłatę odszkodowania,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 lipca 2015 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 15 maja 2014 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w J. zasądził od Spółki
Węglowej […] na rzecz K. S. kwotę 14.532,30 zł z ustawowymi odsetkami tytułem
odszkodowania za otrzymanie mniejszego pakietu akcji oraz zaniżonej w związku z
tym dywidendy za 2011 r., a dalej idące powództwo oddalił jako wygórowane.
2
W sprawie tej ustalono, że powód zatrudniony był w Kopalni […] od 3 marca
1970 r. do 16 lipca 1986 r., a następnie w Kopalni […] w okresie od 7 sierpnia 1986
r. do 31 grudnia 1993 r. Stosunek pracy powoda ustał w wyniku porozumienia
między zakładami. Powód, jako uprawniony pracownik w rozumieniu art. 2 pkt 5
ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (jednolity tekst:
Dz.U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397 ze zm.), złożył oświadczenie o zamiarze
nieodpłatnego nabycia akcji zgodnie z art. 38 ust. 1 tej ustawy. Skarb Państwa
dokonał zbycia pierwszych akcji w dniu 6 lipca 2011 r. Zgodnie z art. 36 ustawy o
komercjalizacji i prywatyzacji, § 11 rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia
29 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych
pracowników na grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup
oraz trybu nabywania tych akcji przez uprawnionych pracowników (Dz.U. Nr 35,
poz. 303 ze zm., dalej jako rozporządzenie wykonawcze) oraz podaną do
wiadomości pracowników uchwałą nr 695/VII/11 Zarządu pozwanej Spółki z dnia 23
września 2011 r. w sprawie regulaminu podziału akcji serii „A”, powód ze względu
na swój staż pracy powinien nieodpłatnie nabyć 297 akcji. Faktycznie przyznano
mu tylko 96 akcji.
Dalej Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 4 stycznia 2012 r. powód złożył
reklamację, wskazując na wadliwe określenie jego stażu pracy przez stronę
pozwaną. Reklamacja nie została uwzględniona z uwagi na jej złożenie z
przekroczeniem 14-dniowego terminu, który - stosowanie do § 9 rozporządzenia
wykonawczego - upłynął w dniu 24 sierpnia 2011 r. Pozwana Spółka wskazała, że
ogłoszenie o wywieszeniu listy zostało upublicznione w sposób wskazany w § 8 ust.
1 tego rozporządzenia, w ogłoszeniach podano, między innymi, szczegółową
informację o miejscach wywieszenia list oraz terminach i sposobie składania
reklamacji w przypadku wadliwie wskazanego na liście okresu zatrudnienia.
Reklamacje były rozpoznawane przez komisję powołaną przez zarząd Spółki, co
wyczerpało postępowanie reklamacyjne. W rezultacie rozpatrzenie reklamacji
złożonej po terminie jest niemożliwe.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo co
do zasady zasługuje na uwzględnienie.
3
Powołując się na treść art. 2 pkt 5 i art. 38 ust. 1 ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji oraz § 7 ust. 2 i § 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego, Sąd
pierwszej instancji stwierdził, że odpowiedzialność za utratę przez uprawnionego
pracownika prawa do części akcji wskutek niewłaściwego wykonania obowiązków
przez podmioty, do których należało przeprowadzenie procesu nieodpłatnego
nabywania akcji, jest odpowiedzialnością kontraktową (art. 471 k.c. w związku z art.
300 k.p.). Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi
odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z
którego szkoda wynikła. Chodzi tu o taki związek przyczynowy, który zachodzi
wtedy, gdy zależność między badanym zdarzeniem a szkodą odpowiada kryterium
„normalności następstw" (teoria przyczynowości adekwatnej). Z kolei z art. 361 § 2
k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania. W ocenie tego Sądu, istnieje związek
przyczynowo-skutkowy między działaniem strony pozwanej, a utratą przez powoda
prawa do nieodpłatnego nabycia części akcji. Pozwana Spółka w nienależyty
sposób wypełniła bowiem ustawowe obowiązki związane z nieodpłatnym nabyciem
akcji przez uprawnionego pracownika, wadliwie obliczając powodowi okres
zatrudnienia uprawniający go do nabycia należnej liczby akcji. Powód spełniał
łącznie obie przesłanki uprawniające do nieodpłatnego nabycia akcji, tj. był
uprawnionym pracownikiem w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji oraz złożył w terminie określonym w art. 38 ust. 1 tej ustawy
oświadczenie o zamiarze ich nabycia. Przysługującego mu pełnego pakietu akcji
nie otrzymał zaś wyłącznie z uwagi na błędne wyliczenie jego stażu pracy przez
pozwaną Spółkę i nieuwzględnienie złożonej po terminie reklamacji. Sąd Rejonowy
wskazał, że wynikająca z art. 38 ust. 1 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji utrata
prawa do nieodpłatnego nabycia akcji odnosi się tylko do obowiązku złożenia
pisemnego oświadczenia o zamiarze ich nabycia. Nie jest natomiast objęte takim
skutkiem niezłożenie reklamacji w terminie przewidzianym w § 9 rozporządzenia
wykonawczego. Obowiązek ten ma zatem wyłącznie charakter porządkowy, a
przyjęcie jego normatywnego charakteru stałoby także w sprzeczności z zakresem
delegacji ustawowej do wydania rozporządzenia. Niedotrzymanie terminu do
złożenia reklamacji nie może więc prowadzić do pozbawienia uprawnionego
pracownika prawa do nieodpłatnego nabycia akcji. Wniosek przeciwny prowadzić
4
by musiał do konkluzji, iż rozporządzenie wykonawcze wprowadza pozaustawową
przesłankę bezwzględną uzyskania tego prawa. W tym zakresie Sąd pierwszej
instancji powołał się na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21
października 2003 r., I PK 574/02 (LEX nr 122192), stwierdzając, że co prawda
został on wyrażony na tle § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia
3 kwietnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych
pracowników na grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup
oraz trybu nabywania akcji przez uprawnionych pracowników (Dz.U. Nr 33, poz.
200), zachowuje jednak aktualność również w sytuacji obowiązywania
rozporządzenia wykonawczego z 2003 r. Sąd Rejonowy powołał się również na
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2012 r., I PK 225/11 (LEX nr
1219496), w którym pośrednio przesądzono zasadę odpowiedzialności bez
względu na brak skorzystania z procedury reklamacyjnej, wyrażając pogląd, że
brak złożenia reklamacji przez uprawnionego pracownika nie powoduje
wygaśnięcia jego roszczeń odszkodowawczych.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, stawiany powodowi zarzut przyczynienia
się do powstania szkody nie mógł zostać uwzględniony, gdyż po pierwsze -
całkowita i wyłączna wina za wykonanie zobowiązania dotyczącego obliczenia
stażu pracy powoda leżała po stronie pozwanej Spółki. Można jej bowiem przypisać
cechy rażącego niedbalstwa, skoro nie uwzględniła okresu zatrudnienia powoda w
obu Kopalniach w sytuacji, gdy były one jedynymi pracodawcami powoda do chwili
ustania stosunku pracy ze Spółką. Powód mógł zatem zasadnie oczekiwać, że
strona pozwana prawidłowo obliczyła jego staż pracy, a skorzystanie z
postępowania reklamacyjnego było jedynie uprawnieniem a nie obowiązkiem
pracownika, skoro prawodawca nie przewidział żadnych sankcji za niezłożenie
reklamacji. Po drugie, nawet gdyby przyjąć ewentualną winę powoda, to
porównując stopień tej winy ze stopniem winy strony pozwanej należało uznać
zarzut przyczynienia się za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Jego
uwzględnienie kreowałoby bowiem pozaustawową przesłankę w postaci obowiązku
złożenia reklamacji w przypadku błędnego obliczenia stażu pracy, warunkującą
otrzymanie akcji pracowniczych bądź istnienie roszczenia odszkodowawczego.
5
Wyrokiem z dnia 15 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w G. oddalił apelację
pozwanej Spółki od powyższego wyroku, podzielając ustalenia i argumentację
Sądu pierwszej instancji.
Sąd odwoławczy podkreślił, że powód nie otrzymał pełnego pakietu akcji
wyłącznie z uwagi na nienależyte wypełnienie przez pozwaną Spółkę ustawowych
obowiązków związanych z nieodpłatnym nabyciem akcji przez uprawnionego
pracownika. W ocenie Sądu drugiej instancji, zarzut przyczynienia się powoda do
powstania szkody nie może zostać uwzględniony.
W skardze kasacyjnej strona pozwana zarzuciła naruszenie prawa
materialnego, a mianowicie: 1) art. 362 k.c., przez jego niezastosowanie,
powodujące pominięcie uznania, że wskutek zaniechania terminowego złożenia
przez powoda reklamacji w trybie określonym w § 7 ust. 1 i 2 oraz § 9
rozporządzenia wykonawczego powód przyczynił się do powstania szkody oraz jej
rozmiaru; 2) § 9 tego rozporządzenia, przez jego niewłaściwą wykładnię polegającą
na przyjęciu, że termin do złożenia przez pracownika reklamacji co do błędnie
naliczonego stażu pracy miał jedynie charakter porządkowy, a jego uchybienie nie
powodowało żadnych negatywnych skutków dla powoda, co sprowadza się do
odmówienia przepisowi charakteru normatywnego, podczas gdy zgodnie z art. 87
ust. 1 Konstytucji RP, rozporządzenia stanowią źródła powszechnie
obowiązującego prawa i mogą stanowić źródła praw i obowiązków; 3) art. 471 k.c.,
przez jego niewłaściwe zastosowanie w zakresie, w jakim przypisano pozwanej
Spółce odpowiedzialność za szkodę pomimo wystąpienia okoliczności - za które nie
ponosi ona odpowiedzialności - w postaci braku złożenia przez powoda reklamacji
w przepisanym terminie; 4) art. 472 w związku z art 355 § 1 k.c., przez jego
niezastosowanie powodujące brak odmowy przypisania pozwanej Spółce
odpowiedzialności za szkodę, pomimo zachowania z jej strony należytej
staranności, na którą wskazuje wypełnienie wszystkich obowiązków określonych w
rozporządzeniu wykonawczym, a związanych ze sporządzeniem listy uprawnionych
pracowników.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego
wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie powództwa w
całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
6
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji, lub o uchylenie także
wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów.
Reżim odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i nast. k.c.) dotyczy
niewykonania lub nienależytego wykonania wszelkich zobowiązań, a więc nie tylko
tych wynikających z umowy (jak zdaje się uważać skarżący), ale także powstałych
z mocy prawa. Z tego względu w judykaturze Sądu Najwyższego utrwalił się
pogląd, że z mocy przepisów dotyczących nieodpłatnego nabycia akcji powstaje
między podmiotami, do których należało przeprowadzenie procesu nieodpłatnego
zbywania akcji a uprawnionym pracownikiem (byłym pracownikiem) stosunek
zobowiązaniowy. Niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków
wynikających z tego zobowiązania rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą na
podstawie art. 471 k.c. (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2009 r., II PZP 4/09, OSNP 2010 nr 13-14,
poz. 153 oraz wyrok tego Sądu z dnia 24 czerwca 2013 r., II PK 344/12, LEX nr
135304 i szeroko powołane w nim wcześniejsze orzecznictwo).
Niewątpliwie przewidziany w § 7 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego
obowiązek sporządzenia listy uprawnionych pracowników, obejmującej łączny
okres zatrudnienia uprawniającego do nieodpłatnego nabycia określonego pakietu
akcji obciążał pozwaną Spółkę. Skarżący prezentuje stanowisko, że nie można mu
przypisać odpowiedzialności, skoro obowiązek ten wykonał, a powstała szkoda była
wynikiem niezłożenia przez powoda w terminie reklamacji, o której mowa w § 9
rozporządzenia. Rzecz jednak w tym, że co prawda obowiązek sporządzenia listy
uprawnionych pracowników został przez skarżącego wykonany, jednak wadliwie.
Ocena realizacji przez pozwaną Spółkę obowiązku wynikającego z § 7 ust. 2
rozporządzenia wykonawczego podlega ocenie w aspekcie zachowania przez nią
należytej staranności (art. 355 § 1 w związku z art. 472 k.c. oraz § 13 in fine
7
rozporządzenia wykonawczego). Nienależyte wykonanie tego obowiązku wskutek
wadliwego ustalenia okresu zatrudnienia powoda mimo posiadania - jak wynika z
niekwestionowanych ustaleń - stosownej dokumentacji w tym zakresie, oznacza, że
pozwana Spółka wykonała swoje zobowiązanie nieprawidłowo i to niezależnie od
zachowania powoda polegającego na niezłożeniu reklamacji. Nie można w tej
sytuacji podzielić stanowiska skarżącego, że nienależyte wykonanie zobowiązania
było następstwem okoliczności leżącej po stronie powoda, za którą pozwana
Spółka nie ponosi odpowiedzialności (art. 471 in fine k.c.). Gdyby bowiem nie
wadliwe i zawinione działanie Spółki, szkoda nie powstałaby. Skutku tego nie
eliminuje niezłożenie przez powoda reklamacji, ponieważ taki obowiązek nie
wynikał z powstałego z mocy prawa zobowiązania, tak na mocy przepisów ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji, jak i rozporządzenia wykonawczego.
Niezasadny jest zarzut naruszenia § 9 rozporządzenia wykonawczego w
związku z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP, upatrywanego przez skarżącego w
przyjęciu przez Sąd drugiej instancji porządkowego a nie normatywnego charakteru
tego przepisu, co doprowadziło do „kompletnego pozbawienia znaczenia instytucji
reklamacji od błędnie naliczonego stażu pracy”.
Rozporządzenia są aktami normatywnymi wydanymi na podstawie
szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Muszą
zatem zmierzać do wykonania ustawy, nie mogą być z nią sprzeczne ani wykraczać
poza zakres delegacji ustawowej. Rozporządzenie wykonawcze z 2003 r. zostało
wydane na podstawie delegacji z art. 36 ust. 5 ustawy o komercjalizacji i
prywatyzacji, upoważniającej ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa do
określenia szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy i
ustalenia liczby akcji przypadających na każdą z tych grup oraz trybu nabywania
akcji przez uprawnionych pracowników. Zakres delegacji ustawowej obejmuje więc
uszczegółowienie przedmiotu uregulowanego w art. 36 ust. 4 ustawy oraz zasady i
sposób postępowania w procesie zbywania akcji na rzecz uprawnionych
pracowników (por. uzasadnienie powołanej wyżej uchwały składu siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2009 r., II PZP 4/09). Z przepisów
rozporządzenia wynika, że to spółka ustala okres zatrudnienia (§ 4 ust. 2 i § 7 ust.
2), a pracownik w postępowaniu reklamacyjnym może ustalenie to kwestionować (§
8
5 ust. 1 i § 9). Powołane przepisy mają zatem na celu wyłącznie realizację
obowiązku spółki sporządzenia listy uprawnionych pracowników i ich ewentualnego
skorygowania, gdyż bez ustalenia okresów zatrudnienia nie byłoby możliwe
dokonanie podziału uprawnionych pracowników na grupy, w których następuje
zbycie akcji przez Skarb Państwa (art. 36 ust. 4 ustawy oraz § 10 i 11
rozporządzenia wykonawczego). W tym właśnie przejawia się „znaczenie instytucji
reklamacji”, do którego odwołuje się skarżący.
Ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji pod rygorem utraty przez pracownika
prawa do nieodpłatnego nabycia akcji nakłada na niego wyłącznie obowiązek
złożenia pisemnego oświadczenia o zamiarze nabycia akcji. Skoro takim rygorem
nie zostało objęte niezłożenie przez pracownika reklamacji, to wskazany wyżej
skutek nie może wynikać wyłącznie z przepisów rozporządzenia wykonawczego.
Zresztą przeczy temu treść § 2 ust. 3 pkt 3 i 5 oraz § 8 rozporządzenia,
nakładających na spółkę obowiązek informowania pracowników jedynie o skutkach
niezłożenia w terminie oświadczeń o zamiarze nieodpłatnego nabycia akcji (art. 38
ust. 1 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji) oraz terminie wygaśnięcia prawa (art.
38 ust. 2 tej ustawy). W konsekwencji niedopełnienie przez pracownika
przewidzianego w przepisach rozporządzenia wykonawczego fakultatywnego trybu
reklamacji nie może wywrzeć skutku w postaci utraty przez niego prawa do
nieodpłatnego nabycia akcji, prawa do żądania wydania akcji w ilości przysługującej
mu z uwagi na okres zatrudnienia, a w wypadku gdy wydanie to stało się
niemożliwe z uwagi na rozdysponowanie akcji - do żądania odszkodowania z tego
tytułu. Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela argumentację Sądu
Najwyższego zaprezentowaną w rozważanym zakresie w wyrokach z dnia 21
października 2003 r., I PK 574/02 (OSNP 2004 nr 19, poz. 333) oraz z dnia 2
grudnia 2010 r., II PK 118/10 (LEX nr 949025) na tle przepisów poprzednio
obowiązującego rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 3 kwietnia 1997 r.
w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy,
ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup oraz trybu nabywania
akcji przez uprawnionych pracowników. Takie też rozumienie § 9 rozporządzenia
wykonawczego wynika w istocie z motywów zaskarżonego wyroku. Nadanie temu
przepisowi przez Sąd drugiej instancji charakteru porządkowego oznaczało bowiem
9
tyle, że - w jego ocenie - niezachowanie przez pracownika trybu postępowania
reklamacyjnego nie stanowiło uchybienia obowiązkowi o charakterze
normatywnym, prowadzącego do utraty prawa do akcji w ilości przewyższającej ich
liczbę wynikającą z zaliczenia pracownika do niewłaściwej grupy wskutek
nieprawidłowego ustalenia przez spółkę łącznego okresu jego zatrudnienia.
Niezasadny jest wreszcie zarzut naruszenia art. 362 k.c., zgodnie z którym,
jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody,
obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do
okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Regulacja ta stanowi wyjątek
od zasady pełnego odszkodowania i swoją rolę realizuje wyłącznie wówczas, gdy
zachowanie się poszkodowanego stanowi współprzyczynę powstania lub
zwiększenia szkody. Przyczynienie się występuje, gdy występujące w konkretnej
sprawie określone okoliczności faktyczne wskazują, że bez udziału
poszkodowanego szkoda hipotetycznie nie powstałaby lub nie przybrałaby
rozmiarów, które ostatecznie w rzeczywistości osiągnęła. Niesłuszne byłoby
natomiast miarkowanie odszkodowania, gdyby szkoda przybrała rzeczywistą
postać wskutek samego zachowania się sprawcy szkody (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 18 lutego 2009 r., II PK 154/08, LEX nr 736722 i powołane w
nim orzeczenia).
W ramach zarzutu obrazy art. 362 k.c. skarżący kwestionuje ocenę Sądów
obu instancji, że wyłączna wina w zaniżeniu liczby przyznanych powodowi akcji
wskutek błędnego ustalenia jego okresu zatrudnienia leży po stronie pozwanej
Spółki i wywodzi, że Sądy te pominęły, iż gdyby powód w terminie złożył
reklamację, to zostałaby ona uwzględniona, co oznaczałoby przyznanie mu
odpowiedniej liczby akcji, a tym samym nie powstałaby po jego stronie szkoda.
Zarzut ten nie jest zasadny już tylko dlatego, że - wbrew twierdzeniu
skarżącego - Sądy obu instancji rozważały możliwość uwzględnienia przyczynienia
się powoda do powstania szkody na skutek nieskorzystania przez niego z
możliwości złożenia reklamacji. Dokonując oceny w tym zakresie Sąd pierwszej
instancji, a za nim - podzielając jego argumentację - Sąd odwoławczy uznał, że
porównanie stopnia winy powoda (który miał uzasadnione podstawy oczekiwać, iż
skarżący prawidłowo obliczy jego staż pracy, skoro - do chwili ustania stosunku
10
pracy ze Spółką - Kopalnie […] były jego jedynymi zakładami pracy) ze stopniem
winy pozwanej Spółki (która wykonała nałożony na nią obowiązek łącznego
ustalenia okresu zatrudnienia powoda z rażącym niedbalstwem, skoro
dysponowała dokumentacją pozwalającą na jego prawidłowe obliczenie), nie
pozwala na uwzględnienie zarzutu przyczynienia się z uwagi na jego sprzeczność z
zasadami współżycia społecznego. Ocena ta nie została w skardze kasacyjnej
zakwestionowana.
Skarżący nie zauważa również, że § 9 rozporządzenia wykonawczego, w
odróżnieniu od § 5 ust. 1 tego rozporządzenia, dotyczy wyłącznie możliwości
złożenia reklamacji w przypadku wadliwego określenia okresu zatrudnienia w
spółce. Stosownie do § 7 ust. 3 rozporządzenia, okres ten liczony jest od dnia
komercjalizacji spółki do dnia zbycia przez Skarb Państwa pierwszych akcji na
zasadach ogólnych. Dniem komercjalizacji jest pierwszy dzień miesiąca
przypadającego po wpisaniu spółki do rejestru przedsiębiorców (art. 10 ust. 2
zdanie pierwsze ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji). Niewątpliwie za tak
rozumiany okres zatrudnienia w spółce nie może być uznany nieuwzględniony
przez skarżącego na liście uprawnionych pracowników okres zatrudnienia powoda
w KWK […] od 3 marca 1970 r. do 16 lipca 1986 r. W tej sytuacji niezłożenie przez
powoda reklamacji, o której mowa w § 9 rozporządzenia wykonawczego, nie mogło
przyczynić się do powstania po jego stronie szkody spowodowanej nienależytym
wykonaniem przez pozwaną Spółkę obowiązku prawidłowego ustalenia łącznego
okresu zatrudnienia wskazanego w § 7 ust. 2 tego rozporządzenia.
Z powyższy względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie
art. 39814
k.p.c.
11