Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 265/15
POSTANOWIENIE
Dnia 4 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 4 września 2015 r.
sprawy D. S. i Ł. K.
skazanych z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i 64 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 25 września 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w C.
z dnia 26 lipca 2013 r.
oddala obie kasacje jako oczywiście bezzasadne, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanych w
częściach na nich przypadających.
UZASADNIENIE
Obrońca skazanego Ł. K. w kasacji zarzucił rażące naruszenia prawa
procesowego wyrażające się w obrazie przepisów:
art. 433 § 1 k.p.k. przez niepełne odniesienie się do treści złożonej apelacji w
zakresie podnoszonych przez obrońcę Ł. K., to jest brak wszechstronnego
rozważenia treści materiału dowodowego pochodzącego od J. A., O. K. oraz
K. A.
art. 435 k.p.k. poprzez nie uchylenie w ramach rozstrzygnięcia sądu drugiej
instancji rozstrzygnięć dotyczących Ł. K. w sytuacji, gdy jest nielogicznym
przyjęcie popełnienia przez niego przestępstw w postaci udziału w grupie
2
przestępczej oraz przestępstw dotyczących zbycia przez oskarżonego
narkotyków w sytuacji gdy sąd drugiej instancji zakwestionował zebrany w
sprawie materiał dowodowy w stosunku do czynów zarzucanych: P. K., T. B.,
W. B., D.Z., J. K.,
art. 437 k.p.k. poprzez dowolne i pozbawione logiki pozostawienie w mocy jedynie
części wyroku sądu pierwszej instancji i nie uchylenie wyroku co do czynów
zarzucanych Ł. K., w sytuacji gdy dowody dotyczące ustalenia popełnienia
wskazanych czynów zostały przez sąd drugiej instancji zakwestionowane w
stosunku do czynów zarzucanych P. K., T. B., W. B., D. Z., J.K.,
art. 626 k.p.k. poprzez nieorzeczenie o kosztach postępowania i skierowaniu
sprawy do sądu pierwszej instancji w celu oceny kosztów postępowania w
sytuacji, gdy koszty postępowania powinny zostać ocenione przez sąd
badający sprawę odłożył jeden z ciężarów związanych z orzeczeniem kary
na przyszłość do ponownego I postępowania przed sądem pierwszej
instancji.
art. 457 k.p.k. poprzez przyjęcie, w treści uzasadnienia sporządzonego przez Sąd
Apelacyjny odmiennego znaczenia tych samych dowodów na płaszczyźnie
jednego dokumentu, uzasadnienia wyroku.
Naruszenie prawa materialnego, to jest art. 258 k.k. poprzez uznanie, przez sąd
drugiej instancji, że na płaszczyźnie zebranych w sprawie dowodów możliwe
jest dokonanie wskazanego czynu bez współdziałania z innymi osobami oraz
bez woli popełnienia czynów przestępnych, podczas gdy znamię
przedmiotowe wskazanego przepisu wskazuje na wspólne dążenie przez
kilka osób poprzez współpracę do osiągania celów przestępnych, tym
bardziej w sytuacji gdy w stosunku do P. K. mającego zarzut kwalifikowany
związany a kierowaniem grupą przestępczą oparty na treści normy zawartej
w art. 258 § 3 k.k. Sąd zdecydował się na powtórzenie postępowania, i
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o oddalenie kasacji jako bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Kasacja obrońcy skazanego Ł. K. jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k.
Na wstępie należy przypomnieć, że kasacja nie jest tzw. zwykłym środkiem
odwoławczym lecz środkiem nadzwyczajnym. Oznacza to, że o ile zwykły środek
odwoławczy służy od nieprawomocnego orzeczenia sądu, to kasacja przysługuje
stronie od wyroków sądu odwoławczego, czyli rozstrzygnięć prawomocnych.
Znacząco zawężone, w stosunku do zwykłych środków odwoławczych, są
podstawy kasacji, gdyż można ją wnieść jedynie z powodu uchybień wymienionych
w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć
istotny wpływ na treść orzeczenia sądu odwoławczego. Niedopuszczalne w
trybie kasacji jest podnoszenie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę orzeczenia, czy niewspółmierności kary. Użyte w art. 523
k.p.k. pojęcie „rażące naruszenie prawa” oznacza naruszenie przepisu mające
znaczenie dla prawidłowego rozpoznania sprawy przez sąd odwoławczy. Natomiast
o istotnym wpływie „rażącego naruszenia prawa” na treść zaskarżonego orzeczenia
sądu odwoławczego, w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k., można zaś mówić jedynie
wtedy, gdy jest możliwe wykazane, że kwestionowany wyrok sądu odwoławczego
byłby odmienny od tego, który został wydany w sprawie.
Patrząc z tej perspektywy na kasację obrońcy skazanego Ł. K., oraz
odnosząc się do postawionych w niej zarzutów należy stwierdzić co następuje.
Odnośnie zarzutu obrazy art. 433 § 1 k.p.k.
Zarzut jest oczywiście bezzasadny. Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym
w dacie wydania zaskarżonego kasacją wyroku Sądu Apelacyjnego, głosił iż sąd
odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, a w zakresie
szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje. W realiach sprawy zupełnie gołosłowny
jest zarzut, że Sąd Apelacyjny rozpoznał apelację obrońcy Ł. K. z naruszeniem
tego przepisu, gdyż sprawa została rozpoznana zgodnie z regułami postępowania
apelacyjnego.
Równie bezzasadny jest zarzut obrazy przepisu art. 435 k.p.k.
Przepis art. 435 k.p.k. pozwala na wyjście poza podmiotowe granice apelacji
wówczas, gdy te same względy, które spowodowały uchylenie wyroku w stosunku
do współoskarżonego, który wniósł środek odwoławczy, przemawiają za
4
uchyleniem wyroku także na rzecz tego, który w ogóle środka nie wnosił lub wniósł
go określając inne granice zaskarżenia. Wyrażenie „te same względy" zawarte w
art. 435 k.p.k. interpretować należy ściśle. To samo zatem literalnie uchybienie
dotyczyć powinno pozostałych współoskarżonych. Tymczasem w rozpoznawanej
sprawie nie można mówić o tożsamości stwierdzonego przez Sąd Apelacyjny
uchybienia co do ustalenia zakresu odpowiedzialności karnej P. K., T. B., W. B., D.
Z., J. K., a przypisaną Ł. K. odpowiedzialnością karną za popełnienie przestępstw z
art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw.
z art. 12 k.k., oraz z art. 258 § 1 k.k. Jak trafnie stwierdził w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny, cyt. „ustalony przez Sąd I instancji sposób
jego działania, polegający na cyklicznym i zorganizowanym przekazywaniu przy
udziale innych stałych osób narkotyków do odbiorców będących pozbawionymi
wolności i to w takich ilościach, które świadczyły o tym, że środki te będą podlegały
dalszej dystrybucji wśród osadzonych w pełni realizuje znamiona art. 258 § 1 k.k.
Dotyczy to zarówno ilości osób współdziałających w ramach grupy, ich wzajemnego
powiązania funkcjami, jakie spełniały i celu, jakim był nielegalny transfer środków
odurzających oraz substancji psychotropowych na teren Aresztu Śledczego w C.”
Bezzasadny jest też zarzut obrazy art. 437 k.p.k. W uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny przekonywująco wykazał dlaczego nie uznał
za zasadne zarzuty z apelacji obrońcy Ł. K., a w takim razie wydane przez ten sąd
orzeczenie nie może naruszać przepisu art. 437 k.p.k. Doszłoby do tego wówczas
gdyby np. sąd odwoławczy podawał, iż zebrane dowody nakazują zmianę
zaskarżonego orzeczenia, a mimo to utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Zupełnie niezrozumiały, w realiach sprawy, jest zarzut obrazy przepisu art.
626 k.p.k. Ten przepis liczy trzy paragrafy. Skarżący bliżej nie uzasadnia w czym
dopatruje się obrazy tego przepisu. Podjęta przez Sąd Apelacyjny decyzja co do
zakresu obciążenia skazanego Ł. K. wydatkami postępowania jest rozstrzygnięciem
na korzyść tego skazanego.
Odnośnie zarzutu obrazy art. 457 k.p.k. Ten zarzut kasacji jest oczywiście
bezzasadny. Jest logicznym niepodobieństwem, aby treść dokumentu
sporządzonego, po ogłoszeniu wyroku, czyli uzasadnienia, mogła w jakikolwiek
sposób wpłynąć na treść ogłoszonego wcześniej wyroku.
5
Zarzut z kasacji obrazy przepisu art. 258 k.k., jest w istocie zarzutem błędu w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a taki zarzut, jak to wyżej
wskazano, nie może być skutecznie podniesiony w postępowaniu kasacyjnym.
Przedstawione wyżej względy zdecydowały, że Sąd Najwyższy z mocy art.
535 § k.p.k. rozstrzygnął jak w postanowieniu.
kc