Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 305/15
POSTANOWIENIE
Dnia 17 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 września 2015 r.
sprawy M. H.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku
Sądu Okręgowego w G. z dnia 26 stycznia 2015 roku,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w M. z dnia 14 sierpnia 2014 roku,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego M. H. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w M. wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2014 r., uznał oskarżonego
M. H. winnym popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z art.280 § 1
k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art 11 § 2 k.k., z art. art. 190 § 1 k.k. oraz z art.
189 § 1 k.k., za które skazał go na stosowne kary jednostkowe i wymierzył karę
łączną 3 lat pozbawienia wolności.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając
wyrok w całości. Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z dnia 26 stycznia 2015 r., uznając
apelację za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego skargę kasacyjną wniósł
obrońca oskarżonego, zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania
mające bezpośredni wpływ na treść orzeczenia w szczególności art. 433 § 1 i
2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1, 2
2
i 3 k.p.k., poprzez:
a) nieuwzględnienie podlegającego rozpoznaniu z urzędu i niezależnie
od zarzutów podniesionych w apelacji i finalne naruszenie prawa materialnego, tj.
art. 280 § 1 k.k., polegające na błędnej subsumpcji stanu faktycznego pod
odpowiedni przepis prawa zawarty w Kodeksie Karnym, poprzez przypisanie
skazanemu M. H. czynu z art. 280 § 1 k.k. w sytuacji, w której stan faktyczny, treść
dowodów oraz wywody Sądu pierwszej instancji świadczą jednoznacznie o braku
zamiaru przywłaszczenia telefonu komórkowego K. D. przez któregokolwiek ze
sprawców przed lub co najmniej w czasie użycia przemocy i odebrania tej rzeczy;
b) zakończone finalnym rażącym naruszeniem przepisów postępowania,
tj. art. 192 § 2 KPK przy rozpoznawaniu zarzutu z pkt. III. 6. apelacji polegające na
wyrażeniu poglądu o braku konieczności, dla oceny dowodu z zeznań świadka P.
M., przesłuchania go w obecności biegłego psychologa w sytuacji, w której jakość
źródła dowodowego w obliczu jego uzależnienia od środków odurzających,
przyjmowania i znajdowania się pod ich wpływem w czasie zdarzenia, nakazywała
przeprowadzenie tej czynności dla prawidłowej i pozostającej pod ochroną prawa
oceny tego dowodu;
c) poprzez rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 438
pkt. 2 k.p.k. przy rozpoznawaniu zarzutów z pkt. III. 5. apelacji i finalne rażące
naruszenie przepisów prawa procesowego określonego w art. 452 § 1 i 2 k.p.k. w
zw. z art. 458 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., polegające na dopuszczeniu i
przeprowadzeniu dowodów przed Sądem Odwoławczym w zakresie, który w
świetle oczywistego uchybienia Sądu pierwszej instancji nakazywał
przeprowadzenie przewodu sądowego co najmniej w znacznej części, co
ostatecznie stanowiło niedopuszczalne dowodzenie co do istoty sprawy przed tym
Sądem w miejsce koniecznego uchylenia orzeczenia pierwszoinstancyjnego;
d) poprzez nieuwzględnienie z urzędu naruszenia przepisów prawa
procesowego określonego w art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. i finalne rażące naruszenie
prawa materialnego, tj. art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k., poprzez wyrażenie
poglądu o dopuszczalnej kumulatywnej kwalifikacji przestępstwa ze wskazanych
przepisów mimo tego, że czyn zabroniony stypizowany w art. 280 § 1 k.k. pochłania
dyspozycję przepisu art. 191 § 1 k.k., w związku z czym przepisy te nie pozostają w
3
realnym zbiegu i niedopuszczalna jest kumulatywna kwalifikacja prawna we
wskazanym zakresie eksponowana w orzeczeniu Sądu pierwszej instancji.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania. W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie do końca
poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja.
W szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia
służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo
niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w
postępowaniu przed sądem I instancji. Skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie
w znikomym zakresie odnosi się do wad postępowania odwoławczego, przede
wszystkim zaś zmierza do ponownego zakwestionowania prawidłowości dokonanej
przez Sąd meriti – a przy tym w pełni zaakceptowanej w wyniku kontroli
odwoławczej przez Sąd Okręgowy – oceny materiału dowodowego oraz ustaleń
faktycznych. Zważyć jednak należy, że postępowanie kasacyjne nie może stanowić
powtórzenia postępowania odwoławczego i nie jest swego rodzaju „trzecią
instancją”, która służyć ma kolejnemu weryfikowaniu poprawności zapadłych
orzeczeń.
Tymczasem zarzuty podniesione w pkt a-b i d kasacji odnoszą się do
postępowania przed Sądem Rejonowym, które to zarzuty, co ważne, były już
przedmiotem apelacji. Zarzut z pkt a kasacji został rozważony w uzasadnieniu
wyroku Sądu Okręgowego na s. 6-7, gdzie trafnie wywiedziono, że zamiar
przywłaszczenia jednoznacznie wynika z zachowania skazanego po tym, jak
pokrzywdzony na żądanie wydał mu telefon komórkowy. Poprawnie rozważony jest
także zarzut dotyczący zastosowania kumulatywnej kwalifikacji z art. 280 § 1 k.k. i
art. 191 § 1 k.k. (zob. s. 7 uzasadnienia SO). W ocenie Sądu Najwyższego swoją
aprobatę dla takiej kwalifikacji prawnej Sąd Okręgowy należycie i poprawnie
uzasadnił, trafnie przyjmując, że wystosowane przy użyciu przemocy żądanie
4
podania numeru telefonu nie zostało skonsumowane przez następujący
bezpośrednio potem rozbój. Także zarzut z pkt b) kasacji, dotyczący przesłuchania
świadka P. M., został bardzo rzeczowo i poprawnie rozważony na s. 10
uzasadnienia wyroku SO, gdzie trafnie zauważono, że skoro w postępowaniu nie
powzięto wątpliwości co do stanu psychicznego tego świadka, w szczególności
jego zdolności do postrzegania czy odtwarzania spostrzeżeń, przesłuchanie z
udziałem psychologa nie było niezbędne.
Bezzasadny jest również jedyny poprawnie sformułowany zarzut kasacji, tj.
zarzut dotyczący naruszenia art. 452 § 2 k.p.k., poprzez ujawnienie na rozprawie
odwoławczej wyjaśnień P. M. złożonych w innym postępowaniu (k. 551). Dla Sądu
Najwyższego jest oczywiste, że ujawniony na rozprawie odwoławczej materiał nie
może być uznany za „znaczną część” przewodu sądowego, a zatem Sąd
odwoławczy nie naruszył granic dopuszczalnego uzupełnienia dowodów na
rozprawie odwoławczej. W świetle regulacji art. 452 k.p.k. oczywiste jest też, że
ustawodawca nie widzi sprzeczności między kontrolną rolą sądu odwoławczego, a
możliwością uzupełnienia dowodów przez ten sąd.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.