II PK 28/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PK 28/15
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko C. L. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.
o odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 24 września 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 11 lipca 2014 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 900
(dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 11 lipca 2014 r. oddalił apelację
powoda K. M. od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 25 kwietnia 2013 r. (mocą
którego oddalono jego powództwo przeciwko C. L. sp. z o.o. z siedzibą w Ł. o
odszkodowanie i zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł
tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego a nieuiszczone koszty sądowe
przejęto na rachunek Skarbu Państwa) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego
kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji
odwoławczej.
2
Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną powoda. Skargę
oparto na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego: art. 31
k.p. oraz art.
65 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 300 k.p. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Okręgowego w W. w całości i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania temu Sądowi; ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty; zasądzenie od pozwanego na
rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych, a także o rozpoznanie sprawy również pod
nieobecność pełnomocnika skarżącego.
Jako przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano
występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, to jest zagadnienia
dopuszczalności stosowania sankcji nieważności do umowy o zakazie konkurencji
na podstawie art. 1013
k.p. zawartej z pracownikiem będącym w dobrej wierze, w
relacji do zasad reprezentacji pracodawcy na podstawie art. 31
k.p. oraz możliwości
odtworzenia zgodnego zamiaru stron i celu umowy zgodnie z art. 65 § 1 i § 2 k.c., w
sytuacji kiedy zamiar pracodawcy urzeczywistniany jest przez zachowanie osoby
wyznaczonej do prowadzenia negocjacji postanowień umów regulujących stosunek
pracy w tym umów o zakazie konkurencji.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwany wniósł o oddalenie wniosku o
przyjęcie skargi do rozpoznania, ewentualnie - na wypadek przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania - wniósł o jej oddalenie, a ponadto o zasądzenie od
powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Skarga kasacyjna, jako szczególny środek zaskarżenia, służy realizacji
interesu publicznego w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Funkcje
postępowania kasacyjnego powodują, że wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania oraz jego uzasadnienie powinny koncentrować się na wykazaniu, iż w
3
konkretnej sprawie zachodzą okoliczności przemawiające za interwencją Sądu
Najwyższego. Rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn
kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c. i tylko w przypadku
przekonania Sądu Najwyższego przez skarżącego, za pomocą jurydycznej
argumentacji, że zachodzi publicznoprawna potrzeba rozstrzygnięcia
sformułowanego w skardze zagadnienia prawnego przy jej merytorycznym
rozpoznawaniu.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
W razie powołania tej przesłanki przedsądu, jaką jest występowanie w
sprawie istotnego zagadnienia prawnego, obowiązkiem skarżącego jest
wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie problemu w sposób zbliżony
do tego, jaki przewidziany jest przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez
sąd odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06, niepublikowane). Sformułowanie zagadnienia
powinno zatem odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści
przepisu, który nie podlega jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez
Sąd Najwyższy przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą
Sądu Najwyższego, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej
Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym,
poprzez ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością
orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa pozytywnego. Nie każde więc
orzeczenie, nawet błędnie wydane, zasługuje na kontrolę w postępowaniu
kasacyjnym (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147, z dnia 18 marca 2004 r., I PK 620/03, LEX nr
513011, z dnia 8 lipca 2004 r., II PK 71/04, LEX nr 375715 i z dnia 16 kwietnia
2008 r., I CZ 11/08, LEX nr 393883). Nie spełnia określonego w art. 3989
§ 1 k.p.c.
wymagania sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w sposób ogólny i
nieprecyzyjny, a zwłaszcza ograniczenie się do samego postawienia pytania, bez
4
odniesienia się do problemów interpretacyjnych przepisów (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 25 lutego 2008 r., I UK 332/07, LEX nr 452451 i z dnia 21 maja
2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wypada stwierdzić, że
skarga kasacyjna w zakresie wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania i jego
uzasadnienia nie spełnia wymagań stawianych temu nadzwyczajnemu środkowi
zaskarżenia. Rzekome istotne zagadnienie prawne przedstawione zostało w
sposób ogólny i nieprecyzyjny, sprowadzający się do zadania Sądowi
Najwyższemu samego pytania. Zagadnienie nie odwołuje się w generalny i
abstrakcyjny sposób do treści przepisów, na podstawie których zostało
sformułowane, nie wyjaśnia, w czym tkwią trudności w dekodowaniu zawartych w
nich norm prawnych i do jakich rozbieżnych stanowisk może prowadzić próba
wykładni tych przepisów. Argumentów za istnieniem okoliczności przemawiających
za przyjęciem skargi kasacyjnej do rozpoznania należałoby poszukiwać w innych
elementach przedmiotowego środka zaskarżenia, tj. w podstawach kasacyjnych i
ich uzasadnieniu. Nie jest jednak rolą Sądu Najwyższego zastępowanie
wnoszącego skargę w prawidłowym jej redagowaniu.
Reasumując: wobec niewykazania istnienia powołanej w skardze kasacyjnej
przesłanki przedsądu, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. należało orzec jak w sentencji.
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko C. L. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.
o odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 24 września 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 11 lipca 2014 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 900
(dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 11 lipca 2014 r. oddalił apelację
powoda K. M. od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 25 kwietnia 2013 r. (mocą
którego oddalono jego powództwo przeciwko C. L. sp. z o.o. z siedzibą w Ł. o
odszkodowanie i zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł
tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego a nieuiszczone koszty sądowe
przejęto na rachunek Skarbu Państwa) i zasądził od powoda na rzecz pozwanego
kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji
odwoławczej.
2
Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną powoda. Skargę
oparto na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego: art. 31
k.p. oraz art.
65 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 300 k.p. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Okręgowego w W. w całości i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania temu Sądowi; ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty; zasądzenie od pozwanego na
rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego
według norm przepisanych, a także o rozpoznanie sprawy również pod
nieobecność pełnomocnika skarżącego.
Jako przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano
występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, to jest zagadnienia
dopuszczalności stosowania sankcji nieważności do umowy o zakazie konkurencji
na podstawie art. 1013
k.p. zawartej z pracownikiem będącym w dobrej wierze, w
relacji do zasad reprezentacji pracodawcy na podstawie art. 31
k.p. oraz możliwości
odtworzenia zgodnego zamiaru stron i celu umowy zgodnie z art. 65 § 1 i § 2 k.c., w
sytuacji kiedy zamiar pracodawcy urzeczywistniany jest przez zachowanie osoby
wyznaczonej do prowadzenia negocjacji postanowień umów regulujących stosunek
pracy w tym umów o zakazie konkurencji.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwany wniósł o oddalenie wniosku o
przyjęcie skargi do rozpoznania, ewentualnie - na wypadek przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania - wniósł o jej oddalenie, a ponadto o zasądzenie od
powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Skarga kasacyjna, jako szczególny środek zaskarżenia, służy realizacji
interesu publicznego w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Funkcje
postępowania kasacyjnego powodują, że wniosek o przyjęcie skargi do
rozpoznania oraz jego uzasadnienie powinny koncentrować się na wykazaniu, iż w
3
konkretnej sprawie zachodzą okoliczności przemawiające za interwencją Sądu
Najwyższego. Rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn
kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c. i tylko w przypadku
przekonania Sądu Najwyższego przez skarżącego, za pomocą jurydycznej
argumentacji, że zachodzi publicznoprawna potrzeba rozstrzygnięcia
sformułowanego w skardze zagadnienia prawnego przy jej merytorycznym
rozpoznawaniu.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
W razie powołania tej przesłanki przedsądu, jaką jest występowanie w
sprawie istotnego zagadnienia prawnego, obowiązkiem skarżącego jest
wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie problemu w sposób zbliżony
do tego, jaki przewidziany jest przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez
sąd odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06, niepublikowane). Sformułowanie zagadnienia
powinno zatem odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści
przepisu, który nie podlega jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez
Sąd Najwyższy przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą
Sądu Najwyższego, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej
Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym,
poprzez ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością
orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa pozytywnego. Nie każde więc
orzeczenie, nawet błędnie wydane, zasługuje na kontrolę w postępowaniu
kasacyjnym (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147, z dnia 18 marca 2004 r., I PK 620/03, LEX nr
513011, z dnia 8 lipca 2004 r., II PK 71/04, LEX nr 375715 i z dnia 16 kwietnia
2008 r., I CZ 11/08, LEX nr 393883). Nie spełnia określonego w art. 3989
§ 1 k.p.c.
wymagania sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w sposób ogólny i
nieprecyzyjny, a zwłaszcza ograniczenie się do samego postawienia pytania, bez
4
odniesienia się do problemów interpretacyjnych przepisów (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 25 lutego 2008 r., I UK 332/07, LEX nr 452451 i z dnia 21 maja
2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wypada stwierdzić, że
skarga kasacyjna w zakresie wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania i jego
uzasadnienia nie spełnia wymagań stawianych temu nadzwyczajnemu środkowi
zaskarżenia. Rzekome istotne zagadnienie prawne przedstawione zostało w
sposób ogólny i nieprecyzyjny, sprowadzający się do zadania Sądowi
Najwyższemu samego pytania. Zagadnienie nie odwołuje się w generalny i
abstrakcyjny sposób do treści przepisów, na podstawie których zostało
sformułowane, nie wyjaśnia, w czym tkwią trudności w dekodowaniu zawartych w
nich norm prawnych i do jakich rozbieżnych stanowisk może prowadzić próba
wykładni tych przepisów. Argumentów za istnieniem okoliczności przemawiających
za przyjęciem skargi kasacyjnej do rozpoznania należałoby poszukiwać w innych
elementach przedmiotowego środka zaskarżenia, tj. w podstawach kasacyjnych i
ich uzasadnieniu. Nie jest jednak rolą Sądu Najwyższego zastępowanie
wnoszącego skargę w prawidłowym jej redagowaniu.
Reasumując: wobec niewykazania istnienia powołanej w skardze kasacyjnej
przesłanki przedsądu, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. należało orzec jak w sentencji.
eb