Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 30/15
POSTANOWIENIE
Dnia 29 września 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa M. S.
przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu P. L. w W.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 29 września 2015 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 23 września 2014 r.,
1 odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej 120 (sto
dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 23 września 2014 r. oddalił apelację
powódki M. S. od wyroku oddalającego jej powództwo o przywrócenie do pracy po
rozwiązaniu stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., z powodu zachowania
całkowicie sprzecznego z zasadami współżycia społecznego i mogącego nosić
znamiona usiłowania uszkodzenia ciała współpracownika w miejscu pracy w dniu
16 marca 2011 r.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania podano, że jest
„oczywiście uzasadniona, skoro Sąd drugiej instancji naruszył w dwóch
przypadkach prawo materialne oraz nie rozpoznał zarzutu apelacyjnego naruszenia
2
prawa procesowego, przez: - brak odniesienia się do wyartykułowanych w apelacji
nawet w punktach (dla przejrzystości) oczywistych sprzeczności w zeznaniach
świadków relacjonujących przebieg zdarzeń w pomieszczeniu pracowniczym
powódki; - pominięcie w ocenie zeznań jednego z istotnych świadków – M. Ż.,
przewodniczącego związków zawodowych w PPL, który wyjaśnił zdarzenie z dnia
16 marca 2011 r. w bezpośredniej rozmowie z przełożoną powódki – A. Z. oraz
oglądając drzwi pokoju nr 528, w którym doszło do zdarzenia i drzwi w sąsiednich
pomieszczeniach; - niepoddanie (podobnie jak Sąd I instancji) żadnej ocenie notatki
z dnia 17 marca 2011 r., podpisanej przez 5 współpracowników M. S.,
uruchamiającej faktycznie procedurę zwolnienia powódki z pracy, będącej
zadziwiającą wypadkową spostrzeżeń pięciu osób (w tym nawet osoby nieobecnej
w pokoju podczas tego zdarzenia, tj. J. K.), której konkluzje i stwierdzenia,
obciążające powódkę za wręcz chuligańskie zachowanie, w istotny sposób
odbiegały od złożenia później zeznań świadków, także zeznających na niekorzyść
M. S.; - brak oceny znaczenia zaświadczeń medycznych złożonych przez
pełnomocnika powódki na rozprawie w dniu 26 lutego 2013 r., które potwierdziły
niepełnosprawność lewego ramienia i lewej ręki M. S. od roku 2010, co poddawało
w wątpliwość fizyczną możliwość rzucenia (ciśnięcia) przez powódkę kubkiem
znajdującym w jej lewej dłoni”.
Pozwany wniósł o odrzucenie, nieprzyjęcie albo o oddalenie skargi i
zasądzenie kosztów.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie przedstawia zasadnej podstawy przedsądu i dlatego
została oddalona.
Skarga kasacyjna odwołuje się do podstawy przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 4
k.p.c. i zasadniczy jej mankament wynika z braku wskazania przepisu, z którym
objęty skargą wyrok ma być niezgodny. Taki reżim odnosi się do podstaw
kasacyjnych (art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.),
zatem tym bardziej wymagany jest w szczególnej podstawie przedsądu. Braku tego
nie zastępują podstawy kasacyjne, gdyż stanowią odrębny od podstaw przedsądu
3
element skargi kasacyjnej (art. 3984
§ 1 pkt 2 i art. 3984
§ 2 k.p.c.). Podstawy
kasacyjne podlegają rozpoznaniu dopiero po przyjęciu skargi do rozpoznania, co
oznacza, że w podstawie przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. należy
samodzielnie, czyli odrębnie od podstaw kasacyjnych, wskazać i wykazać takie
naruszenie prawa (konkretnego przepisu), które bez wątpliwości prowadzi do
stwierdzenia, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Wniosek tego nie
czyni. Podstawy kasacyjne ani ich uzasadnienie nie zastępują podstawy przedsądu
ani jej braków. Nie chodzi tylko o prawo materialne, ale również o prawo
procesowe, gdyż skargę wnosi się od prawomocnego wyroku i zachodzi związanie
ustalonym stanem faktycznym, na którym oparto zaskarżony wyrok. Na etapie
przedsądu nie weryfikuje się oceny dowodów i ustaleń stanu faktycznego, skoro we
wniosku o przyjęcie skargi nie ma ku temu podstaw w samodzielnym zarzucie
naruszenia określonego przepisu. Innymi słowy wyrok odnosi się do określonego
zdarzenia i aprobuje decyzję pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez
wypowiedzenia. Wniosek nie daje podstaw do przeprowadzenia oceny i
stwierdzenia, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Zarzut naruszenia
prawa materialnego bez wskazania we wniosku konkretnego przepisu jest zbyt
ogólny. Tak samo zarzut naruszenia prawa procesowego, zwłaszcza że granicę
ustaleń stanu faktycznego wyznacza dwuinstancyjne postępowanie dowodowe
przed sądem powszechnym.
Z tych motywów, z braku zasadnej podstawy przedsądu, orzeczono jak w
sentencji (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. oraz § 12 ust. 4 pkt 2
w związku z § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych.
eb