Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 241/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Zabłocki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
SSA del. do SN Jerzy Skorupka
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Aleksandra Herzoga
w sprawie Ł. D.
skazanego z art. 197 § 2 k.k. w zb. z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art.
12 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 22 października 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 27 stycznia 2015 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 7 października 2014 r.,
1) Uchyla zaskarżony wyrok i sprawę Ł. D. przekazuje do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym Sądowi
Okręgowemu;
2) Nakazuje zwrot Ł. D. kwoty 450 (czterysta pięćdziesiąt)
złotych, uiszczonych tytułem opłaty od kasacji.
2
UZASADNIENIE
Ł. D. został oskarżony o to. że:
1. w okresie od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 4 grudnia 2007 r. w
miejscowości G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru, wielokrotnie, w tym również grożąc pokrzywdzonej
pozbawieniem życia jej matki, doprowadził małoletnią A. D. urodzoną w dniu 8
sierpnia 1996 roku, która nie ukończyła wówczas 15 lat, do wielokrotnego poddania
się innej czynności seksualnej oraz do wykonania innej czynności seksualnej, czym
spowodował u niej rozstrój zdrowia psychicznego na czas trwający dłużej niż 7 dni,
tj. o czyn z art. 197 § 2 k.k. w zb. z art. 200 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k.
2. w maju 2005 roku w miejscowości G., doprowadził małoletniego poniżej lat
15 D. K. lat 3 do poddania się innej czynności seksualnej poprzez dotykanie jego
narządów płciowych,
tj. o czyn z art. 200 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 7 października 2014 r., orzekł w
następujący sposób:
I. uznał oskarżonego za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie 1 aktu
oskarżenia z tym ustaleniem, iż działał w nieustalonych datach w okresie od
dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 4 grudnia 2007 r. i za to na podstawie art. 200
§ 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia
wolności,
II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary
pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie
od dnia 17 lipca 2013 r. do dnia 20 sierpnia 2013 r.,
III. uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2
aktu oskarżenia,
IV. obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w całości, w tym wymierzył mu
opłatę w wysokości 300 (trzystu) zł.
Apelację od wyżej wymienionego wyroku Sądu Rejonowego wniósł obrońca
oskarżonego Ł. D., który zaskarżając go co do punktów I, II i IV zarzucił:
3
„1) naruszenie przepisów postępowania karnego, mające istotny wpływ na
treść orzeczenia, a mianowicie:
- art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez uwzględnienie przez sąd jedynie
okoliczności na niekorzyść oskarżonego, bez uwzględnienia takich okoliczności jak
konflikt oskarżonego z rodziną A. D. i nią samą, a w szczególności pomawianie go
przez pokrzywdzoną,
- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez wątpliwości co do wiarygodności zeznań
pokrzywdzonej w aspekcie pomówienia innych osób, które miały paść ofiarą
oskarżonego, a co do których postępowania przeciwko oskarżonemu zostały
umorzone,
- art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie faktu konfliktu rodzinnego oskarżonego i
pokrzywdzonej oraz pomawianie przez pokrzywdzoną innych osób mających paść
ofiarą oskarżonego, który ma wpływ na ocenę wiarygodności zeznań
pokrzywdzonej, sprzeczność w zeznaniach świadków i pokrzywdzonej, a przede
wszystkim faktu prawidłowych relacji w związku z mężczyznami z uwagi na fakt
molestowania,
- art. 424 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie oceny dowodów w aspekcie
zarzutu ad. 1 aktu oskarżenia i ograniczenie uzasadnienia jedynie do uniewinnienia
od zarzutu ad. 2 aktu oskarżenia.
2) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony
popełnił zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn poprzez pominięcie szeregu
istotnych okoliczności, a mianowicie:
- sprzeczności w zeznaniach świadków tj. pokrzywdzonej i jej rodziców, w
szczególności z pominięciem analizy materiału dowodowego pod kątem konfliktu z
oskarżonym,
- pomawiania przez pokrzywdzoną innych osób, które miały być ofiarami
oskarżonego, co do których postępowania zostały umorzone, a które to mają wpływ
na ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonej”.
Podnosząc powyższe, przytoczone dosłownie, zarzuty obrońca oskarżonego
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi II instancji ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i
uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.
4
W apelacji zawarty był też wniosek o przeprowadzenie – cyt. „dowodu z
dokumentów postępowania przygotowawczego prowadzonego przeciwko
oskarżonemu, sygn. sprawy […], przez KPP P., tj. protokołu zawiadomienia o
popełnieniu przestępstwa, postanowienia o umorzeniu śledztwa: na okoliczność
składania zawiadomień o popełnieniu przez oskarżonego czynów przestępnych
przeciwko wolności seksualnej z udziałem dzieci przez pokrzywdzoną oraz innych
zawiadomień, których potwierdzenie nie znajduje odzwierciedlenia w ustaleniach
organów prowadzących postępowanie przygotowawcze”. Wniosek ten został
oddalony postanowieniem Sądu ad quem, wydanym na rozprawie odwoławczej, z
motywacją, iż okoliczności w nim wskazane nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy i przywołaniem jako podstawy prawnej tej decyzji przepisu art. 170 § 1 pkt 1
k.p.k. (k. 443 akt).
Sąd Okręgowy w G., wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 r., po rozpoznaniu
apelacji obrońcy oskarżonego Ł. D., na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 455 k.p.k.,
art. 449 k.p.k. i 456 k.p.k. w pkt I swego wyroku poprawił „kwalifikację prawną czynu
przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, w ten sposób, iż z
opisu czynu wyeliminował uznanie, iż oskarżony spowodował u pokrzywdzonej
rozstrój zdrowia psychicznego na czas trwający dłużej niż 7 dni, zaś z kwalifikacji
prawnej art. 157 § k.k.” (tak w oryginale, można domniemywać, że chodzi o § 1), a
w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając apelację za
oczywiście bezzasadną. W pkt II wyroku Sądu Okręgowego zawarto
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.
Kasację od ww. wyroku Sądu Okręgowego wniósł obrońca skazanego Ł. D.
zarzucając „rażące naruszenie prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, a mianowicie naruszenie przepisów prawa procesowego:
- art. 455 k.p.k. poprzez poprawienie kwalifikacji prawnej czynu z
jednoczesnym poczynieniem własnych ustaleń faktycznych skutkujących zmianą
opisu czynu, podczas gdy należało wyrok uchylić przy jednoczesnym wskazaniu
możliwości poczynienia odmiennych ustaleń faktycznych lub zmienić wyrok Sądu I
instancji czyniąc własne ustalenia faktyczne i w tym zakresie dokonać zmiany
kwalifikacji prawnej czynu,
5
- art. 456 k.p.k. w zw. z art. 413 § 2 pkt l k.p.k. poprzez wydanie wyroku
utrzymującego wyrok Sądu I instancji w mocy mimo poczynienia własnych ustaleń
faktycznych i zmianę opisu czynu podczas gdy należało wyrok zmienić wskazując
poczynione przez sąd odwoławczy ustalenia faktyczne skutkujące zmianą opisu
czynu i kwalifikacji prawnej czynu, ewentualnie uchylenie wyroku Sądu
Rejonowego,
- art. 457 § 1 i § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie wykazania w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku dlaczego zarzuty zgłoszone przez obrońcę w złożonej
apelacji sąd uznał za niezasadne przez co uniemożliwił kontrolę rozstrzygnięcia,
mimo złożonego wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie”.
W konkluzji, obrońca skazanego wniósł (po korekcie dokonanej do protokołu
rozprawy kasacyjnej) o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i
przekazanie sprawy skazanego Ł. D. do ponownego rozpoznania Sądowi II
instancji.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację
obrońcy skazanego Ł. D. wniósł o uwzględnienie kasacji jako zasadnej. Stanowisko
to podtrzymał występujący na rozprawie kasacyjnej prokurator Prokuratury
Generalnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego Ł. D. zasługiwała na uwzględnienie, albowiem
zasadny okazał się zarzut rażącego naruszenia przez Sąd odwoławczy przepisu
art. 457 § 3 k.p.k.
W pierwszym rzędzie – wobec treści pisemnych motywów wyroku Sądu ad
quem oraz postawionego w tym zakresie zarzutu w skardze kasacyjnej – konieczne
staje się przypomnienie, że przepis art. 457 § 3 k.p.k. wskazuje wprost, jakie
elementy powinno zawierać uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego, a jego
interpretacja w świetle orzecznictwa sądów i doktryny nie budzi wątpliwości.
Jakkolwiek bowiem uzasadnienie orzeczenia sądu ma w stosunku do samego
rozstrzygnięcia charakter następczy oraz sprawozdawczy i jako takie nie może
mieć wprost wpływu na jego treść, to jednak przyjęcie, że merytoryczna zawartość i
sposób sporządzenia pisemnych motywów orzeczenia nie mają znaczenia dla
rozstrzygnięcia w postępowaniu odwoławczym czy kasacyjnym, byłoby zbyt daleko
6
idącym uproszczeniem. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie
poruszano problematykę wymogów, jakie w świetle art. 457 § 3 k.p.k. musi spełniać
uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego (zob. przykładowo wyroki: z dnia 21
września 2000 r., IV KKN 316/00, LEX nr 51096 i z dnia 20 stycznia 2000 r., III KKN
10/98, LEX nr 51450), oraz skutków, jakie wywołuje nieprawidłowe sporządzenie
tego dokumentu (zob. przykładowo wyrok z dnia 8 marca 2007 r., V KK 167/06,
LEX nr 260705). W szczególności wskazywano, że w zakresie szczegółowości
uzasadnienia sądu ad quem obowiązek ten jest zależny, z jednej strony, od
zawartości uzasadnienia sądu meriti, z drugiej zaś, od wartości argumentacji skargi
apelacyjnej. Dopuszczalne w praktyce (a w niektórych sytuacjach wręcz pożądane)
postępowanie sądu odwoławczego, polegające na odwoływaniu się w motywach
orzeczenia do stanowiska zawartego w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej
instancji (zwłaszcza wówczas, gdy zarzuty apelacji i uzasadniające je wywody
stanowią dowolną polemikę ze stanowiskiem sądu meriti), nie oznacza jednak
całkowitej rezygnacji z przytoczenia jakichkolwiek konkretnych argumentów, w tym
choćby mających odniesienie do wywodów sądu pierwszej instancji. Wielokrotnie
też podnoszono, że przepis art. 457 § 3 k.p.k. koresponduje w swej treści z art. 433
§ 2 k.p.k. także i w tym sensie, że nieprawidłowe sporządzenie uzasadnienia
orzeczenia przez sąd odwoławczy z reguły dowodzi, iż sąd ten nie rozpoznał
wniesionego środka odwoławczego w sposób należyty (zob. np. wyrok SN z dnia
19 listopada 2007 r., IV KK 262/07, LEX nr 340591).
Tak jak uzasadnienie wyroku sądu I instancji jest jedynym sposobem na
ustalenie i skontrolowanie, na podstawie jakich faktów, dowodów i okoliczności oraz
w drodze jakiego rozumowania sąd orzekający wyprowadził wnioski owocujące
konkretnym rozstrzygnięciem, czy orzeczenie to poprzedzone zostało należycie
wnikliwą i wyczerpującą analizą mających znaczenie dla rozstrzygnięcia
okoliczności oraz czy sposób rozumowania sądu uwzględniał reguły logiki i
doświadczenia życiowego, a także czy nie ma w nim luk i nieuprawnionych
uproszczeń, tak w postępowaniu kasacyjnym uzasadnienie wyroku sądu II instancji
jest z kolei jedynym sposobem sprawdzenia, czy sąd odwoławczy rozważył
wszystkie zarzuty podniesione w środku odwoławczym oraz czy uczynił to
dostatecznie wnikliwie i wyczerpująco.
7
Sąd odwoławczy, który co prawda jest sądem głównie kontrolującym,
sprawdzającym prawidłowość orzekania sądu I instancji, obowiązany jest bowiem
rozważyć wszystkie istotne zarzuty oraz wnioski wskazane w środku odwoławczym
i może wydać orzeczenie o utrzymaniu zaskarżonego wyroku sądu I instancji w
mocy jedynie wtedy, gdy uznaje za niesłuszne owe zarzuty oraz wnioski, przy czym
powinien przedstawić swój tok rozumowania.
Mając na uwadze powyższe uwagi natury ogólnej, nie sposób odmówić racji
zaprezentowanym w kasacji twierdzeniom obrońcy, które wskazują na niedostatki
pisemnych motywów rozstrzygnięcia sądu odwoławczego.
Skoro bowiem Sąd Okręgowy nie ustosunkował się do podniesionych w
apelacji zarzutów, a zatem nie podał, czym kierował się wydając wyrok oraz
dlaczego zarzuty i wnioski apelacji uznał za niezasadne, to tym samym rażąco
naruszył przepis art. 457 § 3 k.p.k. Tytułem przypomnienia należy bowiem
wskazać w tym miejscu, że w apelacji od wyroku Sądu I instancji obrońca
oskarżonego Ł. D. postawił zarzuty obrazy szeregu przepisów postępowania (art. 7
k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 424 k.p.k.) oraz zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych, które – jak wskazywał obrońca – miały istotny wpływ na
treść orzeczenia. Na s. 3 uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowy wskazał natomiast,
że mając „na względzie dyspozycję art. 457 § 1 k.p.k. i brak wniosku strony o
sporządzenie uzasadnienia, Sąd ograniczył zakres sporządzanego uzasadnienia
do dokonanej przez siebie zmiany w opisie czynu i kwalifikacji prawnej” (k. 448).
Tego rodzaju postąpienie nie może zostać zaakceptowane, albowiem w sprawie
został złożony wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego,
którego kserokopię wszyto bezpośrednio przed uzasadnieniem wyroku Sądu ad
quem (k. 446), a oryginał znajduję się w aktach […] (k. 1–2, wniosek został nadany
w dniu 28 stycznia 2015 r., a wpłynął do Sądu Okręgowego w G. w dniu 2
października 2015 r.). To zaś sprawia, że w realiach niniejszej sprawy Sąd
odwoławczy błędnie zaniechał jakiegokolwiek odniesienia się do zarzutów i
wniosków apelacji obrońcy oskarżonego, czym w rażący sposób naruszył przepis
art. 457 § 3 k.p.k.
W niniejszej sprawie – na etapie postępowania odwoławczego przed Sądem
Okręgowym– doszło także do rażącego naruszenia przepisu art. 455 k.p.k. Sąd ad
8
quem poprawił bowiem kwalifikację prawną czynu przypisanego Ł. D. w ten sposób,
iż z opisu czynu wyeliminował uznanie, iż oskarżony spowodował u
pokrzywdzonej rozstrój zdrowia psychicznego na czas trwający dłużej niż 7
dni (podkreślenie – SN) zaś z kwalifikacji prawnej art. 157 § 1 k.k. Uzasadniając
tego rodzaju postąpienie Sąd odwoławczy wskazał, że w toku przeprowadzonego
badania sądowo – psychiatrycznego u pokrzywdzonej A. D. stwierdzono
zaburzenia dezadaptacyjne typu przedłużonej reakcji depresyjnej, które
zakwalifikowane zostały jako rozstrój zdrowia pokrzywdzonej na okres powyżej 7
dni. Z wywodu Sądu Okręgowego wynika też, że objawy rozstroju zdrowia
pokrzywdzonej zaobserwowano od grudnia 2012 roku, a zatem po upływie pięciu
lat od momentu zaprzestania przez oskarżonego przestępnych zachowań wobec
niej. Następnie Sąd Okręgowy poczynił ustalenie, że przełomowym momentem dla
zdrowia i samopoczucia pokrzywdzonej „było spostrzeżenie przez nią
negatywnego, w jej ocenie, zachowania oskarżonego wobec M. Ż.”, co skutkowało
rozstrojem zdrowia, a w zestawieniu z pasywną postawą rodziców, poczuciem
bezsilności i zagrożenia doprowadziło ją po kilku miesiącach do próby samobójczej.
Powyższe doprowadziło Sąd Okręgowy do konkluzji, że brak jest bezpośredniego
związku między opisanym w czynie przypisanym oskarżonemu jego zachowaniem,
a skutkami w stanie zdrowia pokrzywdzonej. Jako podstawę takiego rozstrzygnięcia
Sąd ad quem powołał art. 437 § 1 k.p.k. oraz art. 455 k.p.k.
W tym kontekście wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 455 k.p.k.
niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, na sądzie
odwoławczym ciąży powinność poprawienia błędnej kwalifikacji prawnej czynu,
przy niezmienionych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku
sądu pierwszej instancji. Już sama treść art. 455 k.p.k. wskazuje zatem, że
poprawienie błędnej kwalifikacji prawnej może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd
odwoławczy nie zmienia ustaleń faktycznych. Natomiast ustalenia faktyczne w
rozumieniu art. 455 k.p.k., to te, które zawarte są w opisie przypisanego
oskarżonemu czynu (zob. np. wyrok SN z dnia 21 stycznia 2008 r., V KK 221/07,
OSNKW 2008, z. 7, poz. 21). To zaś prowadzi do wniosku, że poprawiając na
podstawie art. 455 k.p.k. kwalifikację prawną czynu przypisanego Ł. D. i eliminując
z kwalifikacji prawnej art. 157 § 1 k.k. (omyłkowo określony w tzw. sentencji wyroku
9
jako art. 157 § k.k.), a także modyfikując opis czynu poprzez eliminację z niego
stwierdzenia, że „oskarżony spowodował u pokrzywdzonej rozstrój zdrowia
psychicznego na czas trwający dłużej niż 7 dni”, Sąd Okręgowy dopuścił się
rażącego naruszenia art. 455 k.p.k. Sąd ad quem dokonał bowiem odmiennych
ustaleń faktycznych od ustaleń poczynionych przez Sąd procedujący w instancji a
quo i dopiero na tej podstawie zmienił kwalifikację prawną przypisanego Ł. D.
czynu. Dodać wypada, że tego typu modyfikacja nadaje wyrokowi sądu
odwoławczego charakter wyroku częściowo zmieniającego wyrok sądu pierwszej
instancji i jako taki został on oznaczony w tzw. komparycji wyroku sądu
kasacyjnego.
O ile jednak zawarty w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisu art.
455 k.p.k. wskazuje na rzeczywiste uchybienie Sądu odwoławczego, to jednak musi
on zostać uznany za zarzut niedopuszczalny. Zgodnie bowiem z art. 86 § 1 k.p.k.
obrońca może przedsiębrać czynności procesowe jedynie na korzyść oskarżonego.
W art. 425 § 3 k.p.k., który w związku z treścią art. 518 k.p.k. znajduje odpowiednie
zastosowanie także i w postępowaniu kasacyjnym, przewidziano natomiast
ograniczenie, że odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia
naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom (ograniczenie to nie dotyczy
oskarżyciela publicznego – art. 425 zd. 2 in fine). Zatem w realiach niniejszej
sprawy to brak gravamen (interesu prawnego) powoduje niedopuszczalność
podnoszenia przez obrońcę Ł. D. zarzutu naruszenia art. 455 k.p.k., skoro
wyeliminowanie przez Sąd ad quem uznania, iż oskarżony spowodował u
pokrzywdzonej rozstrój zdrowia psychicznego na czas trwający dłużej niż 7 dni, zaś
z kwalifikacji prawnej art. 157 § l k.k., było niewątpliwie ustaleniem i
rozstrzygnięciem korzystnym dla oskarżonego.
O konieczności wydania przez Sąd Najwyższy orzeczenia o charakterze
kasatoryjnym przesądziła jednak – jak już wspomniano powyżej – zasadność
zarzutu rażącego naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. Skoro bowiem Sąd odwoławczy
sporządził uzasadnienie nieodpowiadające wymogom art. 457 § 3 k.p.k., a w
szczególności nie podał, dlaczego zarzuty zwykłego środka odwoławczego uznał
za niezasadne, to wywiedzioną w niniejszej sprawie kasację należało uwzględnić i
zaskarżony nią wyrok uchylić.
10
Ponownie rozpoznając sprawę w postępowaniu odwoławczym Sąd
Okręgowy winien – stosownie do treści art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. –
mieć na uwadze powyższe uwagi sądu kasacyjnego. W szczególności, Sąd ten
powinien w sposób rzetelny i pełny ustosunkować się do każdego z podniesionych
w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów, zgodnie z wymogami określonymi w art.
457 § 3 k.p.k. Jednocześnie Sąd Najwyższy przypomina, że działanie zakazu
reformationis in peius w zestawieniu z kierunkiem nadzwyczajnego środka
zaskarżenia sprawia, iż w dalszym toku postępowania, gdyby dochodziło do
wydania lub częściowego utrzymania w mocy wyroku skazującego, niezbędne
będzie - co najmniej - wyeliminowanie z opisu czynu ustalenia, iż oskarżony
spowodował u pokrzywdzonej rozstrój zdrowia psychicznego na czas trwający
powyżej 7 dni, a z kwalifikacji prawnej art. 157 § 1 k.k. Zmiana taka powinna
natomiast nastąpić w prawidłowej procesowo formie.
Mając na uwadze treść przepisu art. 527 § 4 k.p.k. Sąd Najwyższy nakazał
zwrot opłaty od kasacji uiszczonej przez Ł. D.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
(eb)