IV CSK 330/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-01-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 330/15
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko Miastu M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 listopada 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 stycznia 2015 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1817 (tysiąc
osiemset siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
przed Sądem Najwyższym.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które –
zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. - będą mogły stanowić podstawę oceny skargi
kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach
Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Pozwane Miasto M. we wniesionej skardze kasacyjnej od wyroku Sąd
Apelacyjnego z dnia 27 stycznia 2015 r. wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania
oparło na przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c.
Szczegółowa analiza uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie pozwala na stwierdzenie, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, tj. zagadnienie nowe dotychczas nierozwiązane
w orzecznictwie sądowym i nauce prawa oraz budzące poważne wątpliwości co do
sposobu jego rozwiązania. Skarżący nie przedstawił dostatecznych argumentów
prawnych uzasadniających istnienie w sprawie zagadnienia prawnego, na które się
powołuje.
Skarżący nie wykazał także, aby istniała potrzeba wykładni przepisu
prawnego budzącego poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów. Powołanie się na potrzebę wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów, wymaga sprecyzowania tych przepisów, oraz wskazania, na czym polegają
poważne wątpliwości związane z ich stosowaniem wraz z podaniem doktrynalnego
lub orzeczniczego źródła tych wątpliwości. Konieczne jest wskazanie argumentów,
które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, a także przedstawienie własnej
propozycji interpretacyjnej. Ponadto, ze względu na publiczne cele jakie ma do
3
spełnienia rozpoznanie przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej, skarżący powinien
także wykazać celowość dokonania wykładni przepisu przez Sąd Najwyższy ze
względu na potrzeby praktyki sądowej (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 14 grudnia 2012 r., III SK 29/12, niepublikowane). Wymagań tych nie spełnił
skarżący, wskazując na potrzebę wykładni art. 90 ust. 2b ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (jedn. tekst: Dz.U. 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.).
Skarżący, powołując się na występujące rozbieżności w orzecznictwie, w sposób
niedostateczny wykazał istnienie tego stanu rzeczy, ograniczając się jedynie do
wyróżnienia odmiennych podejść interpretacyjnych dotyczących wykładni art. 90
ust. 2b ustawy o systemie oświaty wyrażanych przez Sądy meriti w sprawie, której
dotyczy wniesiona skarga kasacyjna, podczas gdy wskazany przepis był
przedmiotem wykładni zarówno Sądu Najwyższego (por. wyrok z dnia 26 marca
2015 r., V CSK 376/14, nie publ.), jak również sądów administracyjnych (por. wyroki
NSA z dnia 24 marca 2009 r., II GSK 284/08, z dnia 17 stycznia 2008 r., II GSK
317/07 oraz z dnia 26 marca 2013 r., II GSK 2404/11, nie publ. oraz wyrok WSA
w Gdańsku z dnia 3 sierpnia 2011 r., I SA/Gd 315/11, nie publ.).
Wskazać należy, że nie zachodzi również nieważność postępowania, którą
Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę – w granicach zaskarżenia - z urzędu
(art. 39813
§ 1 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). Na wniosek powódki zawarty w odpowiedzi na
skargę kasacyjną Sąd Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99, art. 108 § 1, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
oraz przepisów § 12 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 2 i § 6 pkt 6 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst: Dz.U.
z 2013 r., poz. 490 ze zm.).
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko Miastu M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 listopada 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 stycznia 2015 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1817 (tysiąc
osiemset siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
przed Sądem Najwyższym.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które –
zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. - będą mogły stanowić podstawę oceny skargi
kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach
Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Pozwane Miasto M. we wniesionej skardze kasacyjnej od wyroku Sąd
Apelacyjnego z dnia 27 stycznia 2015 r. wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania
oparło na przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c.
Szczegółowa analiza uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie pozwala na stwierdzenie, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, tj. zagadnienie nowe dotychczas nierozwiązane
w orzecznictwie sądowym i nauce prawa oraz budzące poważne wątpliwości co do
sposobu jego rozwiązania. Skarżący nie przedstawił dostatecznych argumentów
prawnych uzasadniających istnienie w sprawie zagadnienia prawnego, na które się
powołuje.
Skarżący nie wykazał także, aby istniała potrzeba wykładni przepisu
prawnego budzącego poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów. Powołanie się na potrzebę wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów, wymaga sprecyzowania tych przepisów, oraz wskazania, na czym polegają
poważne wątpliwości związane z ich stosowaniem wraz z podaniem doktrynalnego
lub orzeczniczego źródła tych wątpliwości. Konieczne jest wskazanie argumentów,
które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, a także przedstawienie własnej
propozycji interpretacyjnej. Ponadto, ze względu na publiczne cele jakie ma do
3
spełnienia rozpoznanie przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej, skarżący powinien
także wykazać celowość dokonania wykładni przepisu przez Sąd Najwyższy ze
względu na potrzeby praktyki sądowej (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 14 grudnia 2012 r., III SK 29/12, niepublikowane). Wymagań tych nie spełnił
skarżący, wskazując na potrzebę wykładni art. 90 ust. 2b ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (jedn. tekst: Dz.U. 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.).
Skarżący, powołując się na występujące rozbieżności w orzecznictwie, w sposób
niedostateczny wykazał istnienie tego stanu rzeczy, ograniczając się jedynie do
wyróżnienia odmiennych podejść interpretacyjnych dotyczących wykładni art. 90
ust. 2b ustawy o systemie oświaty wyrażanych przez Sądy meriti w sprawie, której
dotyczy wniesiona skarga kasacyjna, podczas gdy wskazany przepis był
przedmiotem wykładni zarówno Sądu Najwyższego (por. wyrok z dnia 26 marca
2015 r., V CSK 376/14, nie publ.), jak również sądów administracyjnych (por. wyroki
NSA z dnia 24 marca 2009 r., II GSK 284/08, z dnia 17 stycznia 2008 r., II GSK
317/07 oraz z dnia 26 marca 2013 r., II GSK 2404/11, nie publ. oraz wyrok WSA
w Gdańsku z dnia 3 sierpnia 2011 r., I SA/Gd 315/11, nie publ.).
Wskazać należy, że nie zachodzi również nieważność postępowania, którą
Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę – w granicach zaskarżenia - z urzędu
(art. 39813
§ 1 k.p.c.).
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). Na wniosek powódki zawarty w odpowiedzi na
skargę kasacyjną Sąd Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99, art. 108 § 1, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
oraz przepisów § 12 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 2 i § 6 pkt 6 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jedn. tekst: Dz.U.
z 2013 r., poz. 490 ze zm.).
eb