Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 29/12
POSTANOWIENIE
Dnia 14 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa M. B.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji i Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 14 grudnia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 19 stycznia 2012 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 270
(dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 stycznia 2012 r. oddalił apelację M. B.
(powód) od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 listopada 2009 r., w sprawie z
odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o nałożenie kary
pieniężnej.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód powołał się na
2
potrzebę wykładni przepisów prawnych wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów oraz na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej.
W zakresie przesłanki, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., powód
podnosi, że art. 355 § 2 k.c. w związku z art. 56 ust. 1 pkt 12 i ust. 2 Prawa
energetycznego wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów. Przy pierwszym
rozpoznania apelacji powoda Sąd Apelacyjny uznał bowiem, że Sąd Okręgowy nie
powinien w ogóle stosować tego przepisu. Przepis ten odnosi się do należytej
staranności w stosunkach umownych. Z kolei Sąd Najwyższy, rozpatrując skargę
kasacyjną Prezesa Urzędu od wcześniejszego wyroku Sądu Apelacyjnego w
niniejszej sprawie, stwierdził, że art. 355 § 2 k.c. nie ma zastosowania w sprawie
przeciwko Prezesowi Urzędu o nałożenie kary pieniężnej z tytułu naruszeń
przepisów odnoszących się do warunków wykonywania działalności
koncesjonowanej w zakresie odpowiedzialności z tytułu naruszenia obowiązków
wynikających z przepisów Prawa energetycznego. Jednakże przepis ten
uwzględnia się przy zawieraniu transakcji zakupu i sprzedaży. Sąd Najwyższy w
wyroku z dnia 30 września 2011 r. nie wyjaśnił jednak, jak należy interpretować art.
355 § 2 k.c. na gruncie niniejszej sprawy i jej podobnych.
Powód podnosi również, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że
istnieją rozbieżności w orzecznictwie sądów w zakresie interpretacji art. 56 ust. 1
pkt 12 i ust. 2 Prawa energetycznego. Powód uznaje, że Sąd Apelacyjny nadal
błędnie interpretuje pojęcie działań ostrożnościowo-prewencyjnych, nie
uwzględniając potwierdzenia dobrej jakości każdej partii paliwa stosownym
certyfikatem.
W zakresie przesłanki, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. powód
przyjmuje natomiast, że Sąd Apelacyjny w sposób ewidentny naruszył art. 382
k.p.c., bezpodstawnie pomijają istotną część materiału dowodowego w postaci
orzeczeń laboratoryjnych wystawionych przez Laboratorium Badawcze Operatora
Logistycznego Paliw Płynnych Sp. z o.o. na każdą partię paliwa zakupioną od PKN
Orlen S.A., w tym również na partię paliwa, która była przedmiotem kontroli. Sąd
Apelacyjny nie wyjaśnił, z jakiego powodu nie wziął pod uwagę tej części materiału
dowodowego.
3
Powód upatruje również oczywistej zasadności skargi kasacyjnej w
naruszeniu art. 228 § 1 k.p.c., w ten sposób, że Sąd Apelacyjny nie uwzględnił z
urzędu faktów powszechnie znanych, a mianowicie faktów, które łącznie stanowią
podstawę do uznania PKN Orlen S.A. oraz Polskiego Operatora Paliw Płynnych Sp.
z o.o. za renomowane na polskim rynku przedsiębiorstwa.
Prezes Urzędu w odpowiedzi na skarga kasacyjną powoda wniósł o odmowę
przyjęcia jej do rozpoznania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Wniosek powoda o przyjęcie jego skargi kasacyjnej do rozpoznania opiera
się w pierwszej kolejności na art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., czyli istnieniu potrzeby
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie. Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu
Najwyższego powód winien zatem określić, które przepisy wymagają wykładni , ale
także wskazać, na czym polegają poważne wątpliwości związane ze stosowaniem
tych przepisów wraz z podaniem doktrynalnego lub orzeczniczego źródła tych
wątpliwości (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN
570/01, Biuletyn SN 2002 nr 7, s. 10). Konieczne jest opisanie tych wątpliwości,
wskazanie argumentów, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, a także
przedstawienie własnej propozycji interpretacyjnej (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 3 listopada 2003 r., II UK 184/03, z dnia 22 czerwca 2004 r.,
III UK 103/04, czy też z dnia 17 grudnia 2007 r., I PK 233/07). Jeżeli zaś skarżący
powołuje się na rozbieżności w orzecznictwie, to zobowiązany jest przytoczyć te
rozbieżne orzeczenia Sądów, przy czym musi wykazać, że występująca w nich
rozbieżność ma swoje źródło w różnej wykładni przepisu albo wykazać, że
wykładnia dokonana przez Sąd drugiej instancji sprzeczna jest z jednolitym
stanowiskiem doktryny lub orzecznictwa Sądu Najwyższego (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2008 r., II CSK 21/08). Ponadto, ze względu na
publiczne cele jakie ma do spełnienia rozpoznanie przez Sąd Najwyższy skargi
4
kasacyjnej, skarżący powinien także wykazać celowość dokonania wykładni
przepisu przez Sąd Najwyższy ze względu na potrzeby praktyki sądowej (por.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 19 października 2012 r., III SK 15/12 oraz
z dnia 19 października 2012 r., III SK 13/12).
Odnosząc powyższe wymogi do skargi kasacyjnej powoda, Sąd Najwyższy
stwierdza, że wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania nie ujawnia żadnej
rozbieżności w orzecznictwie sądów, ani wątpliwości interpretacyjnych dotyczących
art. 355 § 2 k.c., czy art. 56 ust. 1 pkt 12 i ust. 2 Prawa energetycznego, które
można byłoby kwalifikować jako poważne w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
W drugiej kolejności powód podnosi, że skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika jednak, że
powołanie się na przesłankę przedsądu wymienioną w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
wymaga od skarżącego sformułowania w uzasadnieniu wniosku odpowiednich
wywodów potwierdzających tę okoliczność, gdyż oczywista zasadność skargi
kasacyjnej ma miejsce tylko wówczas, gdy naruszenie przepisu prawa
materialnego lub procesowego jest z góry widoczne dla każdego prawnika, bez
potrzeby głębszej analizy prawniczej, gdy jest zupełnie pewne i nie może ulegać
żadnej wątpliwości, gdy podniesione zarzuty naruszenia wskazanych przepisów są
zasadne prima facie, bez dokonywania głębszej analizy tekstu tych przepisów i bez
doszukiwania się ich znaczenia, bądź gdy orzeczenie jest niewątpliwie sprzeczne z
zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami prawa (por.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 14 lutego 2012 r., III SK 34/11; z dnia 4
kwietnia 2012 r., III SK 39/11; z dnia 9 sierpnia 2012 r., III SK 4/12 i powołane tam
orzecznictwo).
Zarzucane Sądowi Apelacyjnemu naruszenie art. 382 k.p.c., poprzez
pominięcie wymienionych w skardze dokumentów, nie jest takim naruszeniem,
które można kwalifikować jako oczywiste w powyższym rozumieniu. Analogicznie
jest z zarzutem oczywistego naruszenia art. 228 § 1 k.p.c. na okoliczność renomy
wymienionych w uzasadnieniu wniosku przedsiębiorców.
Uznając, iż powód nie zdołał wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania
jego skargi przez Sąd Najwyższy, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. należało orzec jak w
sentencji. Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego zostało z kolei oparte
5
na podstawie art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. oraz § 12 ust. 4 w związku
z § 13 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13