Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 364/15
POSTANOWIENIE
Dnia 24 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 listopada 2015 r.,
sprawy S. B. i innych
skazanego z art. 258 § 1 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 29 maja 2015 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego z dnia 24 listopada 2014 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 24 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w K. uznał S. B. za
winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 258 § 1 k.k. i innych i skazał go
na karę łączną 6 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 600
stawek dziennych po 250 zł każda.
Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego S. B. i zarzucił:
I. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:
1. „art. 55 k.k. poprzez bezpodstawne pominięcie przez Sąd okoliczności
2
wpływających w sposób istotny na wymiar kary, bądź też zmarginalizowanie
ich roli (w przypadku przyjęcia, iż oskarżony jest winny zarzucanych mu
czynów), a w szczególności:
 wzorowej postawy oskarżonego w czasie trwania procesu;
 nienagannej postawy oskarżonego w życiu osobistym oraz
zawodowym, tak przed, jak i po zdarzeniu, w następstwie czego Sąd
powinien był orzec wobec oskarżonego łagodniejszą karę, w tym z
zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania;
2. art. 258 k.k. polegającą na niewłaściwej wykładni skutkującej przyjęciem, że
oskarżony działał w zorganizowanej grupie przestępczej podczas, gdy
zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion tego czynu zabronionego, w
szczególności wobec braku wypełnienia znamion umyślności działania;
3. art. 270 k.k., 271 k.k. i 273 k.k. w zw. z art. 8 k.k.s. poprzez ich niewłaściwe
zastosowanie w sytuacji, gdy zachowanie oskarżonego ewentualnie
wypełniało znamiona czynów zabronionych określonych wyłącznie w art. 62
k.k.s. i art. 54 k.k.s., a tym samym pierwszeństwo w kwalifikowaniu powinny
mieć przepisy kodeksu karnego skarbowego, jako przepisy szczególne a nie
kwalifikacja kumulatywna na zasadzie zbiegu idealnego;
4. art. 73a § 1 k.k.s. poprzez niezasadne przyjęcie, że oskarżony może być
podmiotem tego przestępstwa i swym działaniem dokonywał jakiejkolwiek
zmiany przeznaczenia wyrobu akcyzowego, albowiem przepis ten penalizuje
w szczególności zużywanie opałowe zamiast napędowego a zgromadzone
dokumenty świadczą niezbicie, że oskarżony nabywał od swych
kontrahentów olej napędowy a tym samym jeśli doszło do jakichkolwiek
nieprawidłowości to musiało do nich dojść na poprzednich etapach obrotu co
do których oskarżony nie posiadał wiedzy;
5. art. 299 k.k. poprzez brak wypełnienia wszystkich znamion typizujących ten
czyn zabroniony, albowiem w procesie nie dowiedziono, że pieniądze
wykorzystywane przez oskarżonego B. miały nielegalne pochodzenie ani
aby oskarżony świadomie działał w celu ukrycia nielegalnego pochodzenia
środków pieniężnych będących w obrocie zarządzanych przez niego
przedsiębiorstw; nadto nie dowiedziono, aby „pierwsze" pieniądze mające
3
służyć popełnianiu rzekomych przestępstw miały nielegalne pochodzenie, w
tym szczególności brak jest prawomocnego orzeczenia mogącego uprzednio
tę okoliczność potwierdzać”;
II. obrazę przepisów prawa procesowego, tj.:
1. „art. 5 § 1 i 2 k.p.k. i art. 92 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku,
polegającą na oparciu rozstrzygnięcia o winie oskarżonego w istocie jedynie
na twierdzeniach współoskarżonych, mających interes w pomówieniu
oskarżonego, które nie zostały wsparte innym procesowym materiałem
dowodowym oraz pominięciu dowodów i okoliczności sprawy korzystnych
dla oskarżonego, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, wbrew
zasadzie domniemania niewinności oskarżonego, a także rozstrzygniecie
niedających się usunąć, istniejących w sprawie, wątpliwości na niekorzyść
oskarżonego;
2. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść wyroku, poprzez sprzeczną z
zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i
doświadczenia życiowego, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego w części, w której dotyczy on ustalenia, czy oskarżony S. B.
uczestniczył w grupie przestępczej, jak również kierował popełnieniem
czynów zabronionych przez podległych sobie pracowników, w sytuacji gdy
kompleksowa analiza okoliczności sprawy oraz zeznań świadków prowadzi
do wniosków przeciwnych; przy przyjęciu z kolei, że proces w części co
najmniej miał charakter poszlakowy nie doszło z całą pewnością do
wypełnienia wszelkich reguł w nim obowiązujących w postaci braku
wykazania nierozerwalnych powiązań pomiędzy oskarżonym B. a innymi
uczestnikami obrotu paliwami, a tym samym z całą pewnością można
stwierdzić, że obok wersji przyjętej przez oskarżenie istnieje alternatywa
wersja zdarzeń polegająca na tym, że jeśli doszło na którymś z etapów
obrotu paliwami do nieprawidłowości to o ich fakcie oskarżony mógł nie
wiedzieć, co wynika ze zgromadzonych dokumentów (faktury, listy
przewozowe, dowody zapłaty, świadectwa jakości itp.), które to zostały
zabezpieczone przez organy ścigania;
3. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 i 2 k.p.k. i 9 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k.
4
poprzez brak powołania w trakcie postępowania sądowego biegłych z
zakresów:
 rachunkowości, finansów i podatków w celu ustalenia rozmiaru uszczupleń
podatkowych, które miały rzekomo spowodować działania oskarżonego,
pomimo braku rozstrzygnięcia tych okoliczności przez sąd administracyjny
(skargi związane z działalnością oskarżonego zostały przez WSA w G.
odrzucone z uwagi na nieopłacenie wpisów sądowych wobec braku
zwolnienia skarżących z obowiązku ich ponoszenia), a same decyzje
organów podatkowych i kontroli skarbowej nie są wiążące dla sądu
orzekającego, co jest niezbędne dla ustalenia prawidłowej kwalifikacji
prawnej, a także zasad wymiaru kary i środków karnych;
 z zakresu analiz finansowych w celu ustalenia mechanizmu oraz wysokości
środków pieniężnych, które były przedmiotem obrotu w inkryminowanej
działalności, w celu ustalenia jaka wysokość środków była w przedmiotem
„prania pieniędzy";
 jakości paliw, w postaci niezależnego, zagranicznego laboratorium
chemicznego, w celu bezspornego ustalenia w toku postępowania
sądowego, czy paliwa będące przedmiotem postępowania (w szczególności
olej napędowy) mogły pochodzić wyłącznie z odbarwiania oleju opałowego,
czy też sygnalizowane zanieczyszczenia mogły się pojawić w trakcie
transportu, przechowywania i dystrybucji paliw, a nadto czy w powszechnym
obrocie paliw (np. statystycznie) występują wskazane przez instytucje
badające paliwa na zlecenie prokuratury substancje chemiczne; nadto na
okoliczność czy zabezpieczone paliwa posiadają właściwości fizyko -
chemiczne pozwalające na dopuszczenie ich do obrotu;
4. art. 410 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w istocie o ustalenia analiz
kryminalnych znajdujących się w aktach sprawy”;
III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który
miał wpływ na jego treść:
 poprzez uznanie, że oskarżony S. B. działał wspólnie i w porozumieniu z
innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, gdy
tymczasem nie miał świadomości przestępczej działalności swoich
5
kontrahentów, nie wprowadzał w błąd organów skarbowych, gdyż nie miał
świadomości co do charakteru działalności wspomnianej grupy, co
powoduje, iż nie zostały spełnione przesłanki z art. 4 § 1 k.k.s. umyślnego
działania oskarżonego S. B., a co za tym idzie brak przesłanek do
przypisania mu jakiejkolwiek postaci winy;
 wyrażający się w dokonaniu błędnej oceny przeprowadzonych w toku
postępowania dowodów, w szczególności w zakresie oceny dowodów z
zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego, co skutkowało przyjęciem,
że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.;
 poprzez uznanie, że:
 oskarżony umyślnie uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej
podczas, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż S.B.
nie miał świadomości istnienia jakiejkolwiek grupy przestępczej, której
miałby być rzekomym uczestnikiem;
 oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 299 § 1 k.k. z uwagi
na dokonywanie przez niego operacji finansowych utrudniających
stwierdzenie ich przestępczego pochodzenia, pomimo odmiennych
wniosków wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego, w tym także poprzez niewykazanie skąd miały pochodzić
rzekomo nielegalne środki na rozpoczęcie działalności;
 poprzez uznanie, że oskarżony wypełnił znamiona czynu opisanego w art.
258 § 1 k.k. w ten sposób, że brał udział w zorganizowanej grupie
przestępczej mającej na celu dokonywanie przestępstw przeciwko mieniu,
obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów i przestępstw karnych
skarbowych, podczas gdy obiektywna ocena materiału dowodowego, a w
szczególności:
 w sprawie nie została wyłoniona klarowna hierarchia grupy i sposób
podporządkowania,
 nie ustalono kto kierował tą grupą przestępczą,
 jaki był podział ról i jaką ewentualnie rolę miał odgrywać oskarżony,
 jakie ewentualnie były przewidziane konsekwencje za niewykonanie
polecenia,
6
 komu podlegał oskarżony w zależności przestępczej,
prowadzi do wniosku, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu;
 wyrażający się w błędnym przekonaniu, że całokształt zgromadzonych dowodów
prowadzi do wniosku, że oskarżony wypełnił znamiona czynu opisanego w art. 299
§ 1 i 5 k.k., działając w grupie przestępczej, podczas gdy obiektywna i subiektywna
ocena materiału dowodowego, prowadzi do wniosku, że oskarżony nie dopuścił się
zarzucanych mu czynów;
 wyrażający się w błędnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu
czynu z art. 54 § 1 k.k.s., podczas gdy zebrany materiał dowodowy prowadzi do
odmiennych wniosków;
 wyrażający się w mylnym przyjęciu, iż możliwym jest przypisanie oskarżonemu
popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy oskarżony nie sprzedawał paliwa
silnikowego w postaci oleju napędowego, lecz mieszankę komponentów, które nie
spełniały norm dla paliw silnikowych i stanowiły jedynie mieszankę innych
substancji, tym samym nie powstawał po stronie oskarżonego obowiązek zapłaty
podatku akcyzowego;
 polegający na wyrażeniu nietrafnego poglądu, iż oskarżony swym zachowaniem
wypełnił znamion występku z art. 270 § 3 k.k., gdy tymczasem oskarżony nie miał
w żadnym momencie zamiaru sfałszowania i wprowadzenia do obrotu ujawnionych
u niego kilkudziesięciu opieczętowanych faktur i druków WZ wystawionych przez
osoby prowadzące firmy, które zajmowały się produkcją oleju napędowego;
 wyrażający się w braku rozważenia okoliczności wpływających na wysokość
wymierzonej oskarżonemu kary oraz błędnym oznaczeniu oraz przyjęciu ilości i
wartości należności publicznej pomimo, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie
nie pozwalał na jednoznaczne wskazanie ilości nabytego paliwa oraz potencjalnie
uszczuplonych należności publicznych;
IV. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku do oskarżonego, w
wysokości 6 lat pozbawienia wolności oraz orzeczonej względem
oskarżonego kary grzywny.
W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez
uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o
7
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi I instancji.
Wyrok Sądu I instancji w części dotyczącej braku orzeczenia w zakresie
środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści majątkowej
osiągniętej z przestępstwa skarbowego przypisanego oskarżonemu S. B. w punkcie
drugim wyroku, na niekorzyść tego oskarżonego, zaskarżył także prokurator. W
apelacji zarzucił obrazę prawa materialnego, tj. art. 53 § 13 k.k.s. polegającą na
błędnej interpretacji pojęcia korzyści majątkowej i wyrażeniu poglądu, że korzyści
tej nie stanowi kwota należności publicznoprawnej uszczuplonej przez sprawcę
przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. i art. 73a § 1 k.k.s., która nie została
przez sprawcę będącego podatnikiem odprowadzona pomniejszając tym samym
jego pasywa, a nadto przepisu art. 15 § 1 k.k.s. polegającą na zanegowaniu
statuowanej tym przepisem zasady niezależności odpowiedzialności podatkowej od
odpowiedzialności karnoskarbowej, a w konsekwencji obrazę przepisu art. 33 § 1
k.k.s. poprzez odstąpienie od obligatoryjnego orzeczenia środka karnego w postaci
ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści majątkowej osiągniętej z
przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. i art. 73a § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1
pkt 1 i 5 k.k.s. i art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. przypisanego oskarżonemu
S. B. w punkcie drugim wyroku. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
poprzez orzeczenie wobec oskarżonego S. B., za czyn przypisany w punkcie
drugim wyroku, środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści
majątkowej osiągniętej z przestępstwa skarbowego, w kwocie 18.128.808 zł.
Wyrokiem z dnia 29 maja 2015 r. Sąd Apelacyjny w części dotyczącej S. B.:
I. uchylił zaskarżony wyrok w pkt 1, 2 i 3 i w tym zakresie przekazał sprawę
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania;
II. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił orzeczenia zawarte w
pkt 5 oraz 31 i na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył mu na poczet kary
pozbawienia wolności orzeczonej w pkt 4 skarżonego wyroku okres
rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 marca 2010 r.
do dnia 19 listopada 2011 r.;
III. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
8
Od powyższego wyroku, w zakresie jego pkt III, kasację złożył obrońca S. B.,
zarzucając rażące naruszenie:
1. „art. 258 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że jakiekolwiek zachowanie
skazanego wypełnia znamiona działania w zorganizowanej grupie
przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw podczas, gdy
sąd jednocześnie uchylił do ponownego rozpoznania wyrok w części
dotyczącej rzekomego popełnienia szeregu przestępstw
gospodarczych i podatkowych mających być popełnionymi w
zorganizowanej grupie przestępczej, co wskazuje na wewnętrzną
sprzeczność wydanego orzeczenia albowiem nie jest możliwym, aby
być skazanym za czyn z art. 258 k.k. jednocześnie nie będąc
skazanym za popełnianie przestępstw jednostkowych;
2. art. 4 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających
na korzyść skazanego i oparcie ustaleń stanu faktycznego sprawy
wyłącznie na dowodach go obciążających, przy jednoczesnym
pominięciu dowodów w postaci wyjaśnień skazanego i innych
okoliczności przemawiających na jego korzyść;
3. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości, co do
działania w zorganizowanej grupie przestępczej na niekorzyść
skazanego, przy jednoczesnym zauważeniu korzystnych dla
oskarżonego okoliczności w części uchylonego orzeczenia;
4. art. 7 k.p.k. poprzez wydanie wyroku sprzecznego z zasadami logiki i
doświadczenia życiowego albowiem nie wydaje się możliwym
skazanie za udział w zorganizowanej grupie przestępczej bez
jednoczesnego skazania za popełnianie poszczególnych przestępstw
w tejże grupie;
5. art. 437 § 1 k.p.k. poprzez orzeczenie o utrzymaniu w mocy wyroku w
części dotyczącej skazania za czyn z art. 258 § 1 k.k. przy
jednoczesnym uchyleniu wyroku w części dotyczącej pozostałych
zarzutów, co doprowadziło do powstania sytuacji, że S. B. jest
skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na
celu popełniania przestępstw przy jednoczesnym braku skazania za
9
popełnienie jakiegokolwiek przestępstwa, które miał rzekomo
popełniać w tejże grupie”.
Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w
zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania
Sądowi Apelacyjnemu.
W odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego S. B. jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Analiza przedmiotowej kasacji prowadzi do wniosku, że podniesienie w niej
zarzutów obrazy przepisów prawa materialnego i procesowego, tj. art. 258 § 1 k.k.,
art. 4, 5 § 2, 7 oraz 437 § 1 k.p.k., miało na celu jedynie zainicjowanie
postępowania kasacyjnego z naruszeniem dyspozycji art. 519 k.p.k. i przy obejściu
podstaw kasacji wskazanych w art. 523 § 1 k.p.k. Przytoczone zarzuty kasacyjne w
rzeczywistości sprowadzają się do zanegowania przeprowadzonej przez Sąd
pierwszej instancji oceny zebranych dowodów i podważenia dokonanych ustaleń
faktycznych w zakresie sprawstwa skazanego S. B. czynu z art. 258 § 1 k.k., co w
postępowaniu kasacyjnym jest działaniem niedopuszczalnym. Podkreślenia
wymaga, że postępowanie kasacyjne nie stanowi trzeciej instancji, ani też nie
oznacza ponownego rozpoznania sprawy zakończonej już prawomocnym
wyrokiem. Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, mającym na celu
zbadanie zarzutów skierowanych pod adresem sądu odwoławczego,
sprowadzających się do zakwestionowania sposobu jego postępowania i zakresu
przeprowadzonej przez niego kontroli instancyjnej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 lipca 2014 r., III KK 176/14, LEX nr 1483957).
Odnośnie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. podkreślić należy, że dla oceny, czy
nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości
zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście
powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych, względnie, czy w świetle
realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć i wobec braku
10
możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Nie
uzasadniają zaś postawienia sądowi zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. wątpliwości
strony, co do trafności i prawidłowości ustaleń faktycznych.
Wbrew twierdzeniom skarżącego w procedowaniu Sądu Apelacyjnego nie
sposób doszukać się także naruszenia zasad określonych w art. 7 k.p.k. Nie można
uznać za naruszenie wskazanej zasady, akceptacji przez Sąd Apelacyjny
przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów i w konsekwencji
utrzymania w mocy wyroku sądu meriti w zakresie skazania S. B. za przestępstwo
z art. 258 § 1 k.k. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd odwoławczy dokonał
szczegółowej analizy materiału dowodowego sprawy celem wykazania z jakich
powodów podzielić należało zapatrywanie Sądu I instancji w kwestii realizacji przez
skazanego S. B. znamion podmiotowych i przedmiotowych przestępstwa brania
udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Dokonana w tym zakresie analiza
jest logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do
stwierdzenia, aby ocena ta miała charakter dowolny. Sama zaś odmienna i
subiektywna ocena dowodów dokonana przez autora kasacji odnosząca się do
czynu przypisanego skazanemu, nie może być procesowo skuteczna.
Zauważyć ponadto należy, że w sytuacji, gdy Sąd odwoławczy nie poczynił
odmiennych od Sądu I instancji ustaleń faktycznych, a przeprowadzona przez Sąd
ocena dowodów naruszała, zdaniem skarżącego, przepis art. 7 k.p.k., to treścią
skargi kasacyjnej, w tym zakresie, winno być jednoczesne wskazanie na
naruszenie przepisów art. 433 § 1 k.p.k i art. 457 § 3 k.p.k., czego jednak we
wniesionej kasacji nie uczyniono. Zgodnie zaś z przepisem art. 536 k.p.k., Sąd
Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów,
a w zakresie szerszym tylko w wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k.,
których w omawianej sprawie nie sposób się doszukać.
Nie może zaś stanowić podstawy kasacji zarzut obrazy art. 4 k.p.k. Przepis
ten statuuje bowiem normę o charakterze ogólnym, gdy tymczasem zarzut
naruszenia prawa procesowego powinien opierać się na naruszeniu norm
tworzących konkretne zakazy i nakazy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25
stycznia 1971 r., IV KR 247/70, OSNKW 1971/7-8/117; postanowienie Sądu
11
Najwyższego z dn. 16.03.2001 r., V KKN 19/99, Lex nr 51668). Argumentacja
zawarta w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazuje, że pogwałcenia zasady
obiektywizmu autor kasacji upatruje w odmiennej od prezentowanej przez
skarżącego ocenie materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Okręgowy oraz
Sąd Apelacyjny. Tym samym zarzut ten w istocie zmierza do kwestionowania
ustaleń faktycznych, co w świetle art. 523 § 1 k.p.k. nie może stanowić podstawy
kasacji.
Oczywiście bezzasadny jest również podniesiony przez skarżącego zarzut
rażącego naruszenia art. 258 § 1 k.k. oraz art. 437 § 1 k.p.k. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego konsekwentnie uznaje się bowiem, że „udział w zorganizowanej
grupie przestępczej, mającej na celu popełnienie przestępstwa jest przestępstwem
formalnym. Do wypełnienia znamion tego typu przestępstwa wystarcza sama
bierna przynależność bez popełnienia innych czynów zabronionych” (por. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2011 r., IV KK 124/10, OSNwSK 2011/1/289).
Błędna jest zatem argumentacja skarżącego w zakresie w jakim, twierdzi on, iż
brak skazania S. B. za przestępstwo powszechne lub skarbowe popełnione w
ramach zorganizowanej grupy lub związku mającego na celu popełnianie
przestępstw, uniemożliwiał skazanie go za udział w tejże grupie lub związku. W
konsekwencji również niezasadne jest stanowisko wnoszącego kasację, że
uchylając wyrok Sądu I instancji w zakresie przypisanych S. B. przestępstw
powszechnych i skarbowych, Sąd Apelacyjny zobligowany był jednocześnie – na
mocy art. 437 § 1 k.p.k. - do uchylenia wyroku także w zakresie rozstrzygnięcia
dotyczącego czynu z art. 258 § 1 k.k.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy z mocy art. 535 § 3 k.p.k.
orzekł, jak w postanowieniu.
kc