Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 389/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie M. Z.
skazanego z art. 279 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu przewidzianym w art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 19 stycznia 2016 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w P.
z dnia 27 listopada 2012 r.
uchyla wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 27 listopada 2012 r.,
w zaskarżonej części i w tym zakresie przekazuje sprawę M. Z.
temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w P., wyrokiem z dnia 27 listopada 2012roku, po rozpoznaniu
sprawy M. Z., uznał go za winnego dokonania przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. i za
to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę pozbawienia wolności, której
wymiar oznaczył cyfrowo jako 1 rok i 6 miesięcy, natomiast słownie określił
wysokość orzeczonej kary jako jeden rok i osiem miesięcy pozbawienia wolności.
2
Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej
wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone na
okres 4 lat tytułem próby, a w oparciu o przepis art. 33 § 2 k.k. Sąd wymierzył
oskarżonemu grzywnę w wysokości 40 stawek dziennych, ustalając wysokość
jednej stawki na kwotę 20 zł.
Ponadto, na podstawie art. 73 § 1 k.k., Sąd oddał oskarżonego w okresie
próby pod dozór kuratora, a na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzekł wobec
oskarżonego M. Z. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody przez zapłatę na
rzecz pokrzywdzonej A. P. kwoty 400 zł, przy czym jego odpowiedzialność jest
solidarna w związku z pkt 4 wyroku Sądu Rejonowego z dnia 7 sierpnia 2012 r.
Orzeczono także o kosztach postępowania i opłacie sądowej.
Wyrok nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się w I
instancji w dniu 5 grudnia 2012 roku (k. 112).
Obecnie, na podstawie art. 521 § 1 k.p.k., Prokurator Generalny zaskarżył
kasacją powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze zawartego w pkt I
i II części dyspozytywnej wyroku, na korzyść skazanego M. Z.
Na podstawie art. 523 § 1 k.p.k., art. 526 § 1 k.p.k. oraz art. 537 § 1 i 2
k.p.k., skarżący zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
przepisu prawa karnego procesowego, tj. art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., polegające na
wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności w sposób uniemożliwiający
jej wykonanie, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art.
439 § 1 pkt 7 k.p.k.
W oparciu o tak sformułowany zarzut Autor kasacji wniósł o uchylenie
wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Ponadto, skarżący zauważył, że Sąd
Rejonowy, w części wstępnej wyroku, w opisie zarzucanego M. Z. czynu, błędnie
wskazał imię pokrzywdzonej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja wniesiona przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego M.
Z. – zarówno w części dotyczącej zarzutu, jak i wniosku – okazała się zasadna w
stopniu oczywistym, co uzasadniało jej rozpoznanie i uwzględnienie na posiedzeniu
w trybie art. 535 § 5 k.p.k. Zakwestionowany przez skarżącego wyrok Sądu
3
Rejonowego w tej sprawie, jest dotknięty rażącą wadą należącą do kręgu
bezwzględnych przyczyn uchylenia orzeczenia. Przepis art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. – w
brzmieniu ówcześnie obowiązującym - nakazywał Sądowi zamieszczenie w wyroku
skazującym rozstrzygnięcia co do kary i środków karnych oraz w razie potrzeby do
zaliczenia na ich poczet, stosownie do art. 63 k.k., zatrzymania oraz środków
zapobiegawczych wymienionych w art. 276 k.p.k., jeżeli były stosowane.
W niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 27 listopada 2012 r.,
wymierzając skazanemu karę pozbawienia wolności za przypisane mu
przestępstwo, posłużył się zapisem cyfrowym i słownym. Jednak w każdym z nich
inaczej określił wysokość wymierzonej kary tego rodzaju. W zapisie cyfrowym
przyjęto bowiem, że wymierzona została kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia
wolności, a w zapisie słownym – wymiar tej kary określono jako jeden rok i osiem
miesięcy. W tej sytuacji istnieje rozbieżność co do rzeczywistej wysokości
orzeczonej kary pozbawienia wolności. Taki sposób określenia wysokości
wymierzonej kary nie tylko narusza wynikający z art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. obowiązek
redagowania orzeczenia w sposób jednoznaczny i zrozumiały, ale przede
wszystkim odzwierciedla wewnętrzną sprzeczność wyroku uniemożliwiającą jego
wykonanie. Ostatecznie nie wiadomo bowiem w jakiej wysokości została
wymierzona kara pozbawienia wolności, na którą skazano M. Z. Zagadnienie to
nabrało realnego znaczenia w związku z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia
8 grudnia 2014 r., którym zarządzono wykonanie wobec skazanego kary
pozbawienia wolności orzeczonej w niniejszej sprawie.
Stosownie do dyspozycji art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., sytuacja przedstawiona na
wstępie stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, co uzasadniało
uwzględnienie zarzutu i wniosku Prokuratora Generalnego zawartego w kasacji, a
w konsekwencji uchylenie wyroku w zaskarżonej części. Ograniczenie zakresu
uchylenia wyroku związane jest bezpośrednio z treścią zarzutu kasacyjnego
dotyczącego tylko jednego elementu wyroku – tego, który dotknięty jest rażącym
naruszeniem prawa. Zarazem, korekta zakwestionowanego orzeczenia dokonana
w zaskarżonej części, doprowadzi do usunięcia stwierdzonego uchybienia.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy w uchylonym zakresie, Sąd Rejonowy
prawidłowo sformułuje swoje rozstrzygnięcie, bacząc, by jego treść była
4
jednoznaczna i nie budziła wątpliwości a także uwzględniając dyrektywy wynikające
z treści art. 443 k.p.k.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.
kc