Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 58/15
POSTANOWIENIE
Dnia 19 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie J. C.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 19 stycznia 2016 r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Sądu
Apelacyjnego z dnia 12 października 2015 r.,
w przedmiocie odmowy przyjęcia osobistego wniosku skazanego o wznowienie
postępowania,
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
W dniu 12 maja 2015 r. J. C. złożył osobisty wniosek o wznowienie
postępowania. Wyznaczony skazanemu w reakcji na jego wystąpienie w tym
przedmiocie obrońca z urzędu nie stwierdził podstaw do złożenia wniosku o
wznowienie postępowania. Z uwagi na powyższe, skazany został następnie
wezwany do uzupełnienia w terminie 7 dni braku formalnego poprzez sporządzenie
i podpisanie wniosku o wznowienie postępowania przez adwokata z wyboru pod
rygorem odmowy jego przyjęcia. Pomimo tego J. C. w zakreślonym mu terminie
braku formalnego złożonego pisma nie uzupełnił. W związku z powyższym,
wskazanym wcześniej zarządzeniem z dnia 12 października 2015 r., odmówiono
przyjęcia jego osobistego wniosku o wznowienie postępowania.
Na zarządzenie to zażalenie w terminie złożył wnioskodawca. W swoim
środku odwoławczym wskazał on na okoliczności, na które powoływał się już
uprzednio w sporządzonym przez siebie wniosku o wznowienie postępowania,
2
stwierdzając jednocześnie, że nie powinien zostać skazany. Podniósł ponadto w
uzasadnieniu zażalenia nienależyte wykonanie obowiązków przez wyznaczonego z
urzędu obrońcę, który nie stwierdził podstaw do sporządzenia wniosku o
wznowienie postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie to nie jest zasadne i jako takie na uwzględnienie nie zasługuje,
gdyż prawidłowo odmówiono przyjęcia omawianego wniosku o wznowienie
postępowania. Zgodnie bowiem z art. 545 § 2 k.p.k., jeżeli wniosek o wznowienie
postępowania nie pochodzi od prokuratora, to powinien być sporządzony i
podpisany przez obrońcę albo pełnomocnika. Skazanemu wyznaczono zaś
obrońcę z urzędu, który jednak poinformował Sąd Apelacyjny, iż nie dostrzega
podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania w niniejszej
sprawie. W tej sytuacji Przewodniczący Wydziału tego Sądu prawidłowo wezwał
skazanego, stosownie do art. 120 k.p.k., do usunięcia wskazanego wcześniej braku
formalnego osobistego wniosku o wznowienie postępowania. Tego jednak
wnioskodawca w prawem przepisanym 7-dniowym terminie nie uczynił. W
konsekwencji zaskarżone zarządzenie jest prawidłowe jako następstwo uznania, że
pismo skazanego dotknięte jest brakiem formalnym, który uniemożliwia nadanie mu
biegu (art. 120 § 2 k.p.k.).
Podkreślić tu również należy, że w zażaleniu skarżący nie wskazuje
jakiejkolwiek argumentacji mającej świadczyć o wadliwości wydanego zarządzenia.
Jak już podnoszono przytacza on bowiem jedynie argumenty uzasadniające jego
zdaniem wznowienie postępowania. Kwestie te były już jednak analizowane przez
wyznaczonego mu z urzędu obrońcę, który w przedstawionej opinii wskazał, że
brak jest podstaw do wznowienia postępowania, szczegółowo przy tym
uzasadniając swoje stanowisko. Jednocześnie podkreślić należy, że organ
procesowy, który wyznaczył obrońcę z urzędu nie jest uprawniony do badania
zasadności tego stanowiska obrońcy, lecz może jedynie dokonać oceny
prawidłowości wykonania przez niego obowiązków dla zapewnienia stronie prawa
do skutecznej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zakresie, o którym stanowi
art. 84 § 3 k.p.k. W sprawie tej nie zostało zaś stwierdzone, aby wyznaczony z
urzędu obrońca w sposób nienależyty wykonał swoje obowiązki, a Sąd Najwyższy
3
rozpoznając niniejsze zażalenie bada jedynie zgodność z prawem zaskarżonego
zarządzenia. Jak już wskazano wcześniej zarządzenie to zostało wydane zgodnie z
prawem.
W konsekwencji nie sposób było przyjąć, że zaskarżone zarządzenie było
wadliwe. Dlatego też Sąd Najwyższy utrzymał je w mocy.
kc