II KK 24/16
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-02-2016
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 24/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Małgorzata Sobieszczańska
w sprawie przeciwko A. F.
obwinionej o popełnienie wykroczenia z art. 92§1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 lutego 2016 r.
na posiedzeniu w trybie art. 535§5 k.p.k.
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionej
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 7 kwietnia 2015 .,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ł.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 7 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy uznał A. F.
za winną popełnienia wykroczenia zakwalifikowanego z art. 92§1 k.w., a
polegającego na tym, że obwiniona:
- w dniu 17 grudnia 2014r. w Ł. na ul. P. (droga publiczna) kierując
samochodem marki VW Passat nie zastosowała się do znaku P-8B
i za to wymierzył jej karę 200 zł. grzywny.
2
Orzeczenie to uprawomocniło się nie będąc zaskarżone przez żadną ze
stron.
Kasację od tego wyroku, na korzyść obwinionej, wywiódł dopiero Prokurator
Generalny. Zarzucił w niej:
- rażące naruszenie prawa procesowego, to jest art. 93 § 2 k.p.s.w. mające
istotny wpływ na treść wyroku, polegające na przyjęciu, że okoliczności
przypisanego ukaranej czynu i jej wina nie budzą wątpliwości i w konsekwencji
możliwe było wydanie wyroku nakazowego, podczas gdy w świetle dowodów
dołączonych do wniosku o ukaranie, zarówno wina, jak i okoliczności czynu
zarzuconego A. F. budziły poważne wątpliwości, co winno skutkować skierowaniem
sprawy do rozpoznania na rozprawie i wyjaśnieniem wszystkich istotnych dla
merytorycznego rozstrzygnięcia okoliczności.
Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest oczywiście zasadna, tak jak wymaga tego art. 535§5 k.p.k.
Bezsprzecznie ma rację skarżący, że w niniejszej sprawie doszło do
rażącego naruszenia prawa procesowego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Sąd
przystąpił do wyrokowania, pomimo że materiał dowodowy przedstawiony w aktach
sprawy zawierał istotne sprzeczności i braki. Doszło zatem do rażącego naruszenia
art. 93 § 2 k.p.s.w. Naruszenie to, w realiach niniejszej sprawy, miało ewidentny i
istotny wpływ na treść i formę zapadłego w spawie wyroku.
Już inicjujące sprawę pismo naczelnika Wydziału Wykroczeń i Przestępstw
w Ruchu Drogowym KMP w Ł.z dnia 26 grudnia 2014 r. z k.2 akt wskazuje na
istotne sprzeczności pomiędzy zebranym przez policję materiałem dowodowym, a
treścią wniosku o ukaranie skierowanym do Sądu – k.12. Z pisma tego wynika
bowiem, że pojazdem którym kierowała obwiniona miano dopuścić się wykroczenia
na skrzyżowaniu ulic Z. i O., natomiast wniosek, jako miejsce popełnienia
wykroczenia, wskazuje skrzyżowanie ulic P. i T. Bezsprzecznie nie opisano tu
zatem tego samego miejsca zdarzenia. Co więcej, z dokumentacji dołączonej do
skargi kasacyjnej wynika, że A. F. została ukarana mandatem w kwocie 250 zł za
3
wykroczenie z art. 92§1 k.w., którego dopuściła się w dniu 17 grudnia 2014r. o
godz. 15.00 na skrzyżowaniu ulic Z. i O.
Wyjaśnienia zatem wymaga, czy tego dnia obwiniona dopuściła się dwóch
różnych wykroczeń, do popełnienia których przyznała się, czy też jednego, za które
została najpierw ukarana w postępowaniu mandatowym, a następnie zaskarżonym
wyrokiem nakazowym.
Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Rejonowy zobowiązany będzie
jeszcze raz przeanalizować istniejący materiał dowodowy, a w szczególności
dostrzec okoliczności podniesione w skardze Prokuratora Generalnego.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
kc
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Małgorzata Sobieszczańska
w sprawie przeciwko A. F.
obwinionej o popełnienie wykroczenia z art. 92§1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 lutego 2016 r.
na posiedzeniu w trybie art. 535§5 k.p.k.
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionej
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 7 kwietnia 2015 .,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ł.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym z dnia 7 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy uznał A. F.
za winną popełnienia wykroczenia zakwalifikowanego z art. 92§1 k.w., a
polegającego na tym, że obwiniona:
- w dniu 17 grudnia 2014r. w Ł. na ul. P. (droga publiczna) kierując
samochodem marki VW Passat nie zastosowała się do znaku P-8B
i za to wymierzył jej karę 200 zł. grzywny.
2
Orzeczenie to uprawomocniło się nie będąc zaskarżone przez żadną ze
stron.
Kasację od tego wyroku, na korzyść obwinionej, wywiódł dopiero Prokurator
Generalny. Zarzucił w niej:
- rażące naruszenie prawa procesowego, to jest art. 93 § 2 k.p.s.w. mające
istotny wpływ na treść wyroku, polegające na przyjęciu, że okoliczności
przypisanego ukaranej czynu i jej wina nie budzą wątpliwości i w konsekwencji
możliwe było wydanie wyroku nakazowego, podczas gdy w świetle dowodów
dołączonych do wniosku o ukaranie, zarówno wina, jak i okoliczności czynu
zarzuconego A. F. budziły poważne wątpliwości, co winno skutkować skierowaniem
sprawy do rozpoznania na rozprawie i wyjaśnieniem wszystkich istotnych dla
merytorycznego rozstrzygnięcia okoliczności.
Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest oczywiście zasadna, tak jak wymaga tego art. 535§5 k.p.k.
Bezsprzecznie ma rację skarżący, że w niniejszej sprawie doszło do
rażącego naruszenia prawa procesowego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Sąd
przystąpił do wyrokowania, pomimo że materiał dowodowy przedstawiony w aktach
sprawy zawierał istotne sprzeczności i braki. Doszło zatem do rażącego naruszenia
art. 93 § 2 k.p.s.w. Naruszenie to, w realiach niniejszej sprawy, miało ewidentny i
istotny wpływ na treść i formę zapadłego w spawie wyroku.
Już inicjujące sprawę pismo naczelnika Wydziału Wykroczeń i Przestępstw
w Ruchu Drogowym KMP w Ł.z dnia 26 grudnia 2014 r. z k.2 akt wskazuje na
istotne sprzeczności pomiędzy zebranym przez policję materiałem dowodowym, a
treścią wniosku o ukaranie skierowanym do Sądu – k.12. Z pisma tego wynika
bowiem, że pojazdem którym kierowała obwiniona miano dopuścić się wykroczenia
na skrzyżowaniu ulic Z. i O., natomiast wniosek, jako miejsce popełnienia
wykroczenia, wskazuje skrzyżowanie ulic P. i T. Bezsprzecznie nie opisano tu
zatem tego samego miejsca zdarzenia. Co więcej, z dokumentacji dołączonej do
skargi kasacyjnej wynika, że A. F. została ukarana mandatem w kwocie 250 zł za
3
wykroczenie z art. 92§1 k.w., którego dopuściła się w dniu 17 grudnia 2014r. o
godz. 15.00 na skrzyżowaniu ulic Z. i O.
Wyjaśnienia zatem wymaga, czy tego dnia obwiniona dopuściła się dwóch
różnych wykroczeń, do popełnienia których przyznała się, czy też jednego, za które
została najpierw ukarana w postępowaniu mandatowym, a następnie zaskarżonym
wyrokiem nakazowym.
Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Rejonowy zobowiązany będzie
jeszcze raz przeanalizować istniejący materiał dowodowy, a w szczególności
dostrzec okoliczności podniesione w skardze Prokuratora Generalnego.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
kc