Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 410/15
POSTANOWIENIE
Dnia 2 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016r.
sprawy J. M.
skazanego z art. 160§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 11§2
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 maja 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w P.
z dnia 9 grudnia 2014r.
p o s t a n o w i ł:
1 - oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2 - zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. G. – Kancelaria
Adwokacka kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł jako
obrońcy z urzędu skazanego J. M., tytułem wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji,
3 – zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa materialnego i procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Okręgowy,
gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom
2
dokonanym przez Sąd I – instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew
treści art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka
odwoławczego jedynie od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k.,
który nie dopuszcza skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Z perspektywy oceny sformułowanych w niniejszej sprawie zarzutów
kasacyjnych podnieść należy, że w istocie stanowią one próbę uczynienia z
postępowania kasacyjnego trzeciej instancji kontroli orzeczenia. Stanowczo zatem
stwierdzić należy, że celem postępowania kasacyjnego nie jest ani powielająca
kontrolę apelacyjną ocena rozumowania sądu meriti ani kontrola
przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych.
Tymczasem w kasacji dosłownie powielone zostały zarzuty, które
postawiono w apelacji. Brak natomiast w kasacji zarzutu wadliwego rozpoznania
skargi apelacyjnej - art. 433§1 k.p.k. Powyższe jednoznacznie dowodzi, że kasacja
ponownie skierowana została przeciw ustaleniom dokonanym przez Sąd Okręgowy
nie zaś Odwoławczy.
Zauważyć też należy, że zarzuty podniesione w apelacji zostały wnikliwie
rozpoznane przez Sąd Apelacyjny i szczegółowo omówione w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku. W szczególności dotyczy to prawidłowości przyjętej
kwalifikacji prawnej (która, co warto zauważyć, skarżona również była przez
pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych pod kątem nie przyjęcia, że przypisany czyn
wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 156§3 k.k.), jak i ustalenia o braku
przyczynienia się do zaistniałego skutku po stronie pokrzywdzonego.
W dalszej kolejności wskazać należy obronie, że jednocześnie stawia ona w
kasacji zarzuty naruszenia prawa materialnego i procesowego, co również jest
niedopuszczalne. Zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze bowiem musi być
związany z wykazaniem błędu w wykładni lub wadliwej subsumpcji prawidłowo
ustalonego stanu faktycznego pod przyjęty stan prawny. Tymczasem obrona w
swej skardze zarzucając naruszenie art. 160§1 k.k. i 217§2 k.k. jednocześnie
wskazuje, że Sądy rozpoznające sprawę błędnie zakwalifikowały zachowanie
skazanego, gdyż wadliwe przeprowadził postępowanie dowodowe – zarzuty z art. 7
i 5 k.p.k.
3
Stąd zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w kasacji nie
mogły zostać uznane za zasadne, skoro w istocie są zarzutami błędu w ustaleniach
faktycznych.
Wskazać następnie trzeba, że:
- zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu
kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne ustalenia
faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca,
- art. 5§2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć
sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości
rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd;
- naruszenie art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy
kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedną z zasad generalnych
rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w
części szczegółowej kodeksu. Zatem treścią zarzutu może stać się jedynie
naruszenie tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasady
generalnej.
W tej sytuacji zatem, również żaden z zarzutów naruszenia prawa
procesowego, nie mógł zostać uznany za zasadny, choćby w najmniejszym
stopniu.
Przypomnieć też warto, że Sąd Najwyższy, zgodnie z dyspozycją art. 536
k.p.k. rozpoznaje kasację wyłącznie w granicach podniesionych zarzutów, a
wyjątkowo jedynie szerzej, gdy zachodzą okoliczności wskazane w art. 439 k.p.k.,
co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
O kosztach zastępstwa procesowego udzielonego skazanemu z urzędu
orzeczono według stosownych norm.
Skazanego, uwzględniając jego sytuację materialną zwolniono od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
kc
4