Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 611/15
POSTANOWIENIE
Dnia 17 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Karol Weitz
w sprawie z powództwa P. S. oraz małoletnich: O. S.
i B. S. reprezentowanych przez ojca P. S.
przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej
w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 marca 2016 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powodów
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 kwietnia 2015 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną wniesioną w imieniu O. S. oraz B.
S.;
2. odmawia przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej
wniesionej w imieniu P. S.;
3. nie obciąża powodów kosztami postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Powodowie P. S. oraz małoletni O. S. i B. S., działający przez ojca P. S.,
wnieśli skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 28 kwietnia 2015 r.
Jako łączną wartość przedmiotu zaskarżenia wskazali kwotę 76 800 zł, wyjaśniając,
że składają się na nią roszczenia O. S. z tytułu renty (art. 446 § 2 k.c.) o wartości
7 200 zł, B. S. z tytułu renty (art. 446 § 2 k.c.) o wartości 9 600 zł oraz P. S. z tytułu
odszkodowania (art. 446 § 3 k.c.) w wysokości 20 000 zł i z tytułu zadośćuczynienia
(art. 446 § 4 i art. 448 k.c.) w wysokości 40 000 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Według art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna jest niedopuszczalna
w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych. W razie, gdy po stronie skarżącej - jak
w niniejszej sprawie - występuje współuczestnictwo formalne, o dopuszczalności
skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia osobno w stosunku do
każdego ze skarżących. W związku z tym skarga kasacyjna wniesiona w imieniu O.
S. oraz B. S. ze względu na wskazane w odniesieniu do nich wartości przedmiotu
zaskarżenia, odpowiednio, 7 200 zł oraz 9600 zł, jako niedopuszczalna podlega
odrzuceniu (art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c.).
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być wobec tego
osiągnięty tylko przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze
publicznoprawnym, które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej
pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd
Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania.
3
W niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania skargi kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 28 kwietnia
2015 r. w zakresie, w którym skarga ta nie podlega odrzuceniu, tj. wniesiona
została w imieniu P. S. Skarżący powołał się na oczywistą zasadność wniesionej
skargi oraz na potrzebę wykładni przepisów wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie.
Jak wyjaśniono w judykaturze Sądu Najwyższego, przesłanka oczywistej
zasadności oznacza, że dla przeciętnego prawnika podstawy wskazane w skardze
prima facie zasługują na uwzględnienie. Sytuacja taka w szczególności istnieje
wtedy, gdy bez wątpienia wystąpiły uchybienia, na które powołuje się skarżący,
lub gdy jest pewne, że miały one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia albo
podniesione zarzuty oczywiście uzasadniają wniesiony środek zaskarżenia.
Pamiętać przy tym trzeba, że oczywiste jest to, co jest widoczne bez potrzeby
głębszej analizy, czy przeprowadzenia dłuższych badań lub dociekań. Skarżący
musi zatem wykazać, że wyrok zapadł z oczywistym, rażącym naruszeniem
przepisów prawa lub podstawowych zasad obowiązujących w praworządnym
państwie, widocznym na pierwszy rzut oka, bez konieczności przeprowadzenia
bardziej szczegółowej analizy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
18 czerwca 2008 r., III CSK 110/08, nie publ.). Bliższa analiza uzasadnienia
wniosku nie pozwala na stwierdzenie, że skarga kasacyjna w niniejszej sprawie jest
- w powyższym rozumieniu - oczywiście uzasadniona.
W odniesieniu natomiast do przesłanki z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. skarżący,
poza ogólnym powołaniem się na rozbieżności w orzecznictwie, nie wskazał
żadnych konkretnych wypowiedzi, które dowodziłyby rzeczywistego istnienia
różnicy zdań w judykaturze. Nie sprecyzowali oni także konkretnych problemów
interpretacyjnych, których rozbieżności te miałyby dotyczyć, wskazując jedynie
przykładowo - i również bez podania jakichkolwiek przykładów - na niejednolitą
ocenę rozmiaru krzywdy doznanej przez najbliższych członków rodziny zmarłego.
Argumentacja ta jest zbyt lakoniczna i nieprecyzyjna, by mogła uzasadnić przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania.
4
Z tych względów należało odmówić przyjęcia do rozpoznania skargi
kasacyjnej wniesionej w imieniu P. S. (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 102 oraz
art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
eb