Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KZ 31/16
POSTANOWIENIE
Dnia 1 czerwca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
w sprawie J. W.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 1 czerwca 2016 r.,
zażalenia obrońcy skazanego
na zarządzenie Prezesa Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 lutego 2016 r.
odmawiające przyjęcia kasacji złożonej od prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego w K. z dnia 6 października 2015r.,
postanowił:
uchylić zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji złożonej przez
obrońcę adw. A. W. od wskazanego powyżej wyroku z powodu nie uzupełnienia
braku formalnego w postaci wniesienia opłaty od skargi. Do uiszczenia opłaty w
terminie siedmiu dni zostali wezwani skazany i jego obrońca. Obrońca w
zakreślonym powyżej terminie, pismem z dnia 18 stycznia 2016r., wniósł wprawdzie
o zwolnienie skazanego od obowiązku uiszczenia tejże opłaty, nie sprecyzował
jednak powodów takiego żądania. Został zatem wezwany do uzupełnienia w tym
zakresie wniosku, czego jednak nie uczynił. Skutkowało to odmową przyjęcia
niespełniającej kryterium określonego w art. 527 § 1 k.p.k. kasacji.
Następnie w granicach siedmiodniowego terminu, liczonego od daty
odebrania zaskarżonego zarządzenia, obrońca złożył pismo (k. 1523), w którym
wniósł o „przywrócenie terminu do uzupełnienia dokumentacji związanej z
zwolnieniem z opłaty od kasacji”, wskazując na „pomyłkę obsługi administracyjnej”
2
jego kancelarii i twierdząc, że nie może ona skutkować negatywnymi
konsekwencjami w sferze uprawnień procesowych skazanego. Dołączył do tego
pismo skazanego, który zaprezentował powody niemożności uiszczenia opłaty
kasacyjnej. Pismo obrońcy zostało potraktowane jako zażalenie na zarządzenie z
dnia 23 lutego 2016r. i przedstawione Sądowi Najwyższemu, o czym obrońca
został poinformowany zarządzeniem z dnia 6 kwietnia 2016r. (k. 1528), w którym
wskazano również, że termin z art. 120 § 1 k.p.k. nie jest terminem zawitym i nie
podlega przywróceniu oraz że zaskarżeniu nie podlega rozstrzygnięcie w
przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji. Te okoliczności
zadecydowały o uznaniu pisma obrońcy jako zażalenia na zarządzenie o odmowie
przyjęcia kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Pismo obrońcy z dnia 3 marca 2016r., trafnie potraktowane jako zażalenie
na odmowę przyjęcia kasacji, zasługiwało na uwzględnienie, choć nie z powodów w
nim wskazanych. Należało w tym zakresie skorzystać z reguły interpretacyjnej
przewidzianej w art. 118 § 1 k.p.k.
Zdaniem Sądu Najwyższego, niedołączenie do wniosku o zwolnienie od
opłaty kasacyjnej dokumentów wskazujących, że jej uiszczenie ze względu na
sytuację rodzinną i majątkową skazanego byłoby zbyt uciążliwe (art. 623 k.p.k.), nie
powinno być uznane za brak formalny wniosku. Tym samym niewłaściwym
postąpieniem było wezwanie obrońcy do uzupełnienia wniosku „poprzez
doprecyzowanie”, na jakiej podstawie domaga się zwolnienia skazanego od opłaty
kasacyjnej. Takie wezwanie skierowane do autora wniosku nie wywołało skutków,
które upoważniałyby do uznania żądania zwolnienia od opłaty kasacyjnej za
bezskuteczne w rozumieniu art. 120 § 2 k.p.k. i w konsekwencji do odmowy
przyjęcia kasacji na podstawie art. 530 § 2 k.p.k. Wniosek o zwolnienie od opłaty
kasacyjnej powinien był zostać zatem merytorycznie rozpoznany. Skoro jednak tak
się nie stało, a było to powinnością właściwego organu Sądu odwoławczego,
należało zaskarżone zarządzenie uchylić, co pozwoli Sądowi drugiej instancji
rozstrzygnąć kwestię zwolnienia skazanego od opłaty kasacyjnej. Od sposobu jej
załatwienia uzależnione będzie dalsze procedowanie okołokasacyjne.
3
kc