Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 79/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski
SSA del. do SN Stanisław Stankiewicz (sprawozdawca)
Protokolant Jolanta Włostowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga
w sprawie B. S.
skazanej z art. 65 § 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 3 czerwca 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w P.
z dnia 12 grudnia 2014 r.,
uchyla wyrok w zaskarżonej części dotyczącej rozstrzygnięcia
o karze i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Urząd Celny w L. oskarżył B. S. o to, że:
w dniu 14.04.2014 r. w P. na Hali Targowej, w stoisku […]przechowywała
towar w postaci łącznie 58 paczek papierosów różnych marek bez polskich znaków
akcyzy, wprowadzony na obszar celny Unii Europejskiej bez zgłoszenia do kontroli
2
celnej i wbrew obowiązującym ograniczeniom przywozowym, importowany bez
uprzedniego oznaczenia polskimi znakami akcyzy pochodzący z czynu
zabronionego określonego w art. 86 § 1 i 4 k.k.s. i art. 63 § 2 i 7 k.k.s. w zb. z art. 7
§ 1 k.k.s., czym narażono na uszczuplenie podatku akcyzowego w kwocie 4.557,00
zł,
tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 65 § 1 i 4 k.k.s. w zb. z art. 91 §
1 i 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 12 grudnia 2014 r., orzekł w punkcie I
następująco:
oskarżoną B. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu
wyczerpującego dyspozycję art. 65 § 1 i 4 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i 4 k.k.s. w zw. z
art. 7 § 1 k.k.s., z tym iż przyjmuje, że swoim czynem naraziła Skarb Państwa na
uszczuplenie podatku akcyzowego w kwocie 887 złotych i za to na podstawie art.
65 § 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. skazuje ją na karę 800 (czterystu) złotych
grzywny.
Tymże wyrokiem orzeczono także - na podstawie art. 49 § 2 k.k.s. - o
przepadku przedmiotów wykroczenia skarbowego, zaś w oparciu o stosowne
przepisy zwolniono oskarżoną od kosztów sądowych w sprawie.
Powyższy wyrok nie był kwestionowany w drodze zwykłych środków
odwoławczych, wobec czego stał się rozstrzygnięciem prawomocnym. Pisemne
uzasadnienie orzeczenia nie zostało sporządzone.
Obecnie, Prokurator Generalny wniósł kasację w tej sprawie zaskarżając
wyrok Sądu Rejonowego, na niekorzyść skazanej w części dotyczącej orzeczenia o
karze. Autor kasacji zarzucił rażące naruszenie przepisu prawa karnego
procesowego, tj. art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., polegające na
orzeczeniu kary grzywny w sposób uniemożliwiający wykonanie wyroku, co stanowi
bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, przewidzianą w art. 439 § 1 pkt 7
k.p.k.
W konkluzji autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w celu ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Kasacja wniesiona przez Prokuratora Generalnego – zarówno w części
dotyczącej zarzutu, jak i wniosku – okazała się zasadna w stopniu oczywistym.
Nadzwyczajny środek zaskarżenia został przy tym wniesiony z zachowaniem
terminu przewidzianego w art. 524 § 3 k.p.k., co ma znaczenie z uwagi na jego
kierunek.
Istotnie, trzeba zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że
zakwestionowany wyrok Sądu Rejonowego został wydany z rażącym naruszeniem,
wymienionych w petitum kasacji, przepisów prawa procesowego, a przez to
dotknięty jest bezwzględną podstawą odwoławczą – in concreto zachodzi
sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie (art. 439 § 1 pkt
7 k.p.k.).
Rozstrzygając w punkcie I wyroku kwestię wysokości wymierzonej wobec
oskarżonej B. S. kary, Sąd Rejonowy, na podstawie art. 65 § 4 k.k.s. w zw. z art. 7
§ 2 k.k.s., orzekł karę grzywny, którą określił liczbą „800”, natomiast w nawiasie
słownie wpisał „czterystu” złotych. Naturalnie karę grzywny przewidzianą za w/w
wykroczenie, wymierza się w granicach od jednej dziesiątej do dwudziestokrotnej
wysokości minimalnego wynagrodzenia, chyba że kodeks stanowi inaczej (arg. ex
art. 48 § 1 k.k.s.). Aczkolwiek orzeczona kara grzywny mieści się w tych granicach,
to zamieszczenie w części wyroku poświęconej karze, dwóch wzajemnie
sprzecznych zwrotów oznaczających jej wysokość, powoduje że de facto nie
wiadomo w jakiej wysokości rzeczywiście grzywnę orzeczono. Z kolei taki sposób
procedowania, jak trafnie podnosi to skarżący, nie tylko narusza, wynikający z
treści art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. (w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.), obowiązek redagowania
orzeczenia w sposób zrozumiały i jednoznaczny, ale przede wszystkim powoduje
wewnętrzną sprzeczność wyroku, uniemożliwiającą jego wykonanie.
W judykaturze od dawna podkreśla się, że zawarta w wyroku sprzeczność
przy orzekaniu kary (lub środka karnego) zachodząca pomiędzy reakcją karną
określoną cyframi oraz wyrażoną słownie, nie jest możliwa do usunięcia ani w
odpowiednim trybie przewidzianym przepisami prawa karnego wykonawczego (art.
13 § 1 k.k.w. w zw. z art. 178 § 1 k.k.s.), ani też skorygowana jako tzw. oczywista
omyłka pisarska - w drodze art. 105 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. - albowiem
dotyczy merytorycznej treści wyroku, tj. orzeczenia co do kary (vide wyroki SN: z
4
dnia 23 listopada 2005 r., IV KK 390/05, LEX nr 164378; z dnia 25 listopada 2009
r., III KK 355/09, LEX nr 553835; z dnia 21 października 2008 r., IV KK 316/08, LEX
nr 469190; z dnia 11 kwietnia 2013 r., II KK 217/12, LEX nr 1298096). Warto
przypomnieć, że na zasadzie art. 13 § 1 k.k.w., organ wykonujący orzeczenie oraz
każdy, kogo orzeczenie bezpośrednio dotyczy, może zwrócić się do sądu, który je
wydał, o rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania orzeczenia lub zarzutów co
do obliczenia kary. Wszelako instytucja ta służy jedynie wyjaśnianiu takich
wątpliwości, które mogą powstać na skutek nie dość precyzyjnych czy ogólnych
sformułowań zawartych w orzeczeniu lub w związku ze zdarzeniami, które
zaistniały po jego wydaniu. Nie można zatem w tym trybie dokonywać zmiany lub
uzupełnienia merytorycznej treści orzeczenia o karze (vide postanowienie SN z
dnia 2 marca 1976 r., VI KRN 14/76, OSNPG 1976, z. 6, poz. 59).
Z kolei unormowanie przewidziane w art. 105 k.p.k. zezwala na sprostowanie
orzeczenia (lub zarządzenia) tylko w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej i
rachunkowej, niedopuszczalne natomiast jest sprostowanie w tym trybie błędnych
rozstrzygnięć sądu co do winy i kary (vide wyrok SN z dnia 18 marca 2010 r., Prok.
i Pr. 2010, Nr 7-8, poz. 13; postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2009 r., IV KK
347/09, Prok. i Pr. 2012, Nr 11, poz. 3; postanowienie SN z dnia 9 stycznia 2009 r.,
II KK 251/13, Legalis). Zatem sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej nie może
sprowadzać się do rzeczywistej ingerencji w materialną treść wyroku (np. zmiany
lub uzupełnienia orzeczenia co do kary), zaś nawet gdyby doszło do sprostowania
w tym trybie merytorycznych elementów wyroku, to takie postąpienie jest
czynnością ex ante nieskuteczną, to jest niemogącą wywołać skutku, jaki wiąże się
z daną czynnością.
W przedmiotowej sprawie, jak trafnie podniesiono w kasacji Prokuratora
Generalnego, w wyniku zredagowania treści zaskarżonego orzeczenia w sposób
rażąco sprzeczny z wymogami art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. (w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.) i
ewidentnej różnicy pomiędzy zapisem cyfrowym a słownym wysokości orzeczonej
kary grzywny, zaistniała niewątpliwie bezwzględna podstawa odwoławcza
przewidziana w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. – zachodzi bowiem sprzeczność w treści
orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie. Oczywiście takiego charakteru nie
ma każda sprzeczność w treści orzeczenia, która de facto może nawet utrudniać
5
jego wykonanie lecz tylko taka, która in concreto prowadzi do niemożności jego
wykonania. W przedmiotowej sprawie sprzeczność ta ma charakter oczywisty, gdyż
powoduje zasadnicze i nierozwiązywalne wątpliwości co do rzeczywistej wysokości
orzeczonej w zaskarżonym wyroku kary grzywny („800”, czy też „czterysta” zł) i
właśnie przez to uniemożliwia wykonanie orzeczenia. Nota bene stwierdzenie
bezwzględnej przyczyny odwoławczej zawsze skutkuje koniecznością uchylenia
orzeczenia i to – rzecz jasna - niezależnie od wpływu samego uchybienia na jego
treść.
Przytoczone wyżej względy wskazują, że zaskarżony wyrok ostać się nie
może i dlatego Sąd Najwyższy, na podstawie art. 537 § 2 k.p.k., uchylił to
orzeczenie w zaskarżonej części - obejmującej orzeczenie o karze - i w tym
zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. W
toku ponownego procedowania w tej materii, sąd meriti winien przede wszystkim
prawidłowo sformułować swoje rozstrzygnięcie o karze, bacząc, by jego treść była
jednoznaczna i nie budziła wątpliwości, jako że wyrok ten będzie podlegał
następnie wykonaniu. Sąd ten nie jest natomiast uprawniony do ponownego
orzekania o winie, której dotyczy prawomocna część wyroku z dnia 12 grudnia
2014 r., chyba że ujawnią się okoliczności wskazujące na potrzebę uniewinnienia
oskarżonej lub umorzenia postępowania (arg. ex art. 442 § 1 k.p.k. in fine w zw. z
art. 113 § 1 k.k.s.).
Z kolei o wydatkach postępowania kasacyjnego, orzeczono na podstawie art.
638 k.p.k.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.