III KK 29/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-08-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 29/15
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2015 r.
sprawy Z. S.
skazanego za przestępstwo z art. 156 § 3 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 3 września 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B. z dnia 29 kwietnia 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego – Sądu Apelacyjnego
kasację wniósł obrońca skazanego zaskarżając go w całości i zarzucił rażące
naruszenie prawa karnego, mogące mieć istotny wpływ na jego treść:
1. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., poprzez brak prawidłowej kontroli
odwoławczej i błędne przyjęcie, iż nieprzeprowadzenie zawnioskowanego dowodu
przez Sąd a quo z zeznań świadka - lekarza, u którego leczyła się pokrzywdzona,
nie stanowi uchybienia Sądu I instancji, z uwagi na fakt, iż Sąd ten powołał biegłego
lekarza, który miał wydać opinię m.in. w zakresie, czy na przebieg zdarzenia mógł
mieć wpływ atak padaczki u pokrzywdzonej;
2. art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. poprzez utrzymanie orzeczenia w
2
mocy, które jest rażąco niesprawiedliwe, polegające na tym, że Sąd II instancji,
rozpoznając apelację obrońcy skazanego, niezależnie od granic zaskarżenia,
podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, nie przekroczył z
urzędu granic środka odwoławczego i utrzymał w mocy rażąco niesprawiedliwe
orzeczenie Sądu I instancji, w którym Sąd wymierzył rażąco niewspółmierną
bezwzględną karę pozbawienia wolności, w górnych jej granicach.
Podnosząc w/w zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy temu
ostatniemu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest niezasadna w stopniu oczywistym i dlatego podlega oddaleniu
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. Pierwszy zarzut kasacyjny to powtórzony
z postępowania apelacyjnego zarzut naruszenia art. 438 k.p.k. W zasadzie został
on niemal dosłownie przytoczony z apelacji z tą tylko różnicą, że obrońca na
potrzeby nadzwyczajnego środka zaskarżenia zmodyfikował go zastępując art. 438
k.p.k. przepisem art. 433 § 2 k.p.k. Odnosząc się zatem do zarzutu naruszenia art.
433 § 2 k.p.k. stwierdzić należy, że Sąd odwoławczy w uzasadnieniu wyroku
szczegółowo opisał powody, dlaczego nie podzielił zarzutu nieprzeprowadzenia
dowodu o powołanie lekarza, u którego leczyła się pokrzywdzona. W tym zakresie
niezbędne jest przypomnienie, że z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika, po
pierwsze wykluczenie okoliczności, aby na skutek padaczki pokrzywdzona sama
zatkała sobie otwory oddechowe, a po drugie powstałe u pokrzywdzonej obrażenia
absolutnie nie mogły być wynikiem napadu padaczkowego. Reasumując zarzut ten
w istocie jawi się jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i jako taki jest
niedopuszczalny w kasacji (art. 523 § 1 k.p.k.).
Drugi zarzut kasacji to z kolei ukryty pod pozorem naruszenia art. 433 § 1 w
zw. z art. 440 k.p.k. zarzut rażącej niewspółmierności kary. Zresztą ze sposobu
jego zredagowania wynika, czego skarżący zdaje się nie ukrywać, iż zarzuca on w
istocie rażąco niewspółmierną bezwzględną karę pozbawienia wolności. W związku
z tym tylko formalnie jest on dopuszczalny, zaś merytorycznie odnosi się wyłącznie
do rażącej niewspółmierności kary, co z uwagi na zakaz stawiania w kasacji tego
rodzaju zarzutu powoduje odstąpienie od ustosunkowywania się do niego na
3
podstawie art. 523 § 1 zdanie pierwsze in fine k.p.k. Podnieść bowiem należy, że
Sąd odwoławczy w ramach tzw. totalnej kontroli wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.) odniósł
się również do wymiaru kary. W takim układzie procesowym art. 440 k.p.k. nie miał
zastosowania, co czyni zarzut kasacji oczywiście bezzasadny.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2015 r.
sprawy Z. S.
skazanego za przestępstwo z art. 156 § 3 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 3 września 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B. z dnia 29 kwietnia 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego – Sądu Apelacyjnego
kasację wniósł obrońca skazanego zaskarżając go w całości i zarzucił rażące
naruszenie prawa karnego, mogące mieć istotny wpływ na jego treść:
1. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., poprzez brak prawidłowej kontroli
odwoławczej i błędne przyjęcie, iż nieprzeprowadzenie zawnioskowanego dowodu
przez Sąd a quo z zeznań świadka - lekarza, u którego leczyła się pokrzywdzona,
nie stanowi uchybienia Sądu I instancji, z uwagi na fakt, iż Sąd ten powołał biegłego
lekarza, który miał wydać opinię m.in. w zakresie, czy na przebieg zdarzenia mógł
mieć wpływ atak padaczki u pokrzywdzonej;
2. art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k. poprzez utrzymanie orzeczenia w
2
mocy, które jest rażąco niesprawiedliwe, polegające na tym, że Sąd II instancji,
rozpoznając apelację obrońcy skazanego, niezależnie od granic zaskarżenia,
podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, nie przekroczył z
urzędu granic środka odwoławczego i utrzymał w mocy rażąco niesprawiedliwe
orzeczenie Sądu I instancji, w którym Sąd wymierzył rażąco niewspółmierną
bezwzględną karę pozbawienia wolności, w górnych jej granicach.
Podnosząc w/w zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy temu
ostatniemu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest niezasadna w stopniu oczywistym i dlatego podlega oddaleniu
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. Pierwszy zarzut kasacyjny to powtórzony
z postępowania apelacyjnego zarzut naruszenia art. 438 k.p.k. W zasadzie został
on niemal dosłownie przytoczony z apelacji z tą tylko różnicą, że obrońca na
potrzeby nadzwyczajnego środka zaskarżenia zmodyfikował go zastępując art. 438
k.p.k. przepisem art. 433 § 2 k.p.k. Odnosząc się zatem do zarzutu naruszenia art.
433 § 2 k.p.k. stwierdzić należy, że Sąd odwoławczy w uzasadnieniu wyroku
szczegółowo opisał powody, dlaczego nie podzielił zarzutu nieprzeprowadzenia
dowodu o powołanie lekarza, u którego leczyła się pokrzywdzona. W tym zakresie
niezbędne jest przypomnienie, że z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika, po
pierwsze wykluczenie okoliczności, aby na skutek padaczki pokrzywdzona sama
zatkała sobie otwory oddechowe, a po drugie powstałe u pokrzywdzonej obrażenia
absolutnie nie mogły być wynikiem napadu padaczkowego. Reasumując zarzut ten
w istocie jawi się jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i jako taki jest
niedopuszczalny w kasacji (art. 523 § 1 k.p.k.).
Drugi zarzut kasacji to z kolei ukryty pod pozorem naruszenia art. 433 § 1 w
zw. z art. 440 k.p.k. zarzut rażącej niewspółmierności kary. Zresztą ze sposobu
jego zredagowania wynika, czego skarżący zdaje się nie ukrywać, iż zarzuca on w
istocie rażąco niewspółmierną bezwzględną karę pozbawienia wolności. W związku
z tym tylko formalnie jest on dopuszczalny, zaś merytorycznie odnosi się wyłącznie
do rażącej niewspółmierności kary, co z uwagi na zakaz stawiania w kasacji tego
rodzaju zarzutu powoduje odstąpienie od ustosunkowywania się do niego na
3
podstawie art. 523 § 1 zdanie pierwsze in fine k.p.k. Podnieść bowiem należy, że
Sąd odwoławczy w ramach tzw. totalnej kontroli wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.) odniósł
się również do wymiaru kary. W takim układzie procesowym art. 440 k.p.k. nie miał
zastosowania, co czyni zarzut kasacji oczywiście bezzasadny.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.