Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił Z. K. prawa do przeliczenia emerytury w związku z tym, że zarobki wnioskodawcy za okres od 1966 roku do 1975 roku, których uwzględnienia domaga się przy przeliczeniu, wybiegają poza okres 20 lat poprzedzających rok kalendarzowy w którym zgłoszono wniosek o emeryturę tj., 12 lipca 2007 roku. /decyzja k 238 akt ZUS/

W dniu 4 maja 2015 roku wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji wnosząc o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury zarobków z lat 1964 – 1976 kiedy to pracował w Zakładach (...) w Ł. jako kierownik oddziału, osiągając wówczas zarobki na poziomie 160 -170% średniej krajowej. /odwołanie k. 2-3/.

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 13 maja 2015 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że za podany przez wnioskodawcę okres zatrudnienia od 24 lutego 1964 roku do 29 kwietnia 1964 roku, od 24 kwietnia 1966 roku do 31 grudnia 1966 roku, w których brak było udokumentowanych wynagrodzeń, przyjęto minimalne wynagrodzenie, do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych tj. z lat 1967 – 1976, 1982 – 1987 , 1992, 1999 – 2001 ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 98, 46%; wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 20 lat kalendarzowych, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu wyniósł 98,46%, zaś wnioskowane do przeliczenia lata 1964 - 1976 wybiegają poza 20 lecie poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. /odpowiedź na odwołanie k. 4/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. K. urodził się w dniu (...). /niesporne/

Decyzją z dnia 28 sierpnia 2007 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał wnioskodawcy od dnia 11 sierpnia 2007 roku emeryturę. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych tj. z lat 1977, 1982-1995, 1999-2003 ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 37,92%. /decyzja k 97 akt ZUS/

Decyzją z dnia 13 września 2007 roku przeliczono emeryturę wnioskodawcy. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych tj. z lat 1967 – 1976, 1982 – 1987 , 1992, 1999 – 2001; wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 98,46%. /decyzja k. 107 akt ZUS/.

W dniu 31 marca 2015 roku wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem lat pracy od 1966 r do 1975 r w Zakładach (...) w Ł.. /wniosek k 237 akt ZUS/

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art.114 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. 2015 poz. 748, ze zm.) (dalej: ustawa emerytalna) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr. 18, poz. 442/.

Na mocy art. 111 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych możliwe jest ponowne obliczenie wysokości emerytury lub renty od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15 ustawy, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W sprawie niniejszej wniosek o emeryturę wnioskodawca złożył w dniu 12 lipca 2007 roku, a wniosek o jej kolejne przeliczenie, będące przedmiotem rozpoznania – w dniu 31 marca 2015 roku.

Nie jest zatem dopuszczalne uwzględnienie zarobków z 10 lat kalendarzowych 1964 – 1976 do podstawy wymiaru świadczenia na podstawie art.111 ust.1 pkt 2 i 3 cytowanej ustawy.

Okres wnioskowany wybiega bowiem poza 20 - lecie poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury oraz rok, w którym skarżący złożył wniosek o ponowne ustalenie emerytury.

Nie jest także możliwe uwzględnienie zarobków z kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia 1967 – 1976 do podstawy wymiaru świadczenia na podstawie art.111 ust.1 pkt 1 cytowanej ustawy.

Wnioskodawca nie wykazał bowiem w toku procesu wyższej niż przyjęta do podstawy wymiaru świadczenia wysokości zarobków w kwestionowanym okresie.

Stosownie do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Wskazać w tym miejscu należy, ze nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury i renty są - dla pracowników - zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Wskazana tu regulacja wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. SN w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy podkreślić, iż Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawie, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca zażądał uwzględnienia przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wynagrodzenia za okres zatrudnienia w

Zakładach (...) w Ł. w latach1964 - 1976.

Wnosząc o uwzględnienie w podstawie wymiaru świadczenia za powyższych okres wyższej wysokości wynagrodzenia w postaci premii eksportowych, kwartalnych i premii za znak jakości - wnioskodawca nie udowodnił w sposób pewny i konkretny innymi wiarygodnymi dokumentami płacowymi faktycznej wysokości wypłat w spornym okresie zatrudnienia.

W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów brak jest zatem podstaw do powiększenia podstawy wymiaru świadczenia o wskazane składniki wynagrodzenia za sporny okres.

Wynika stąd, że co do żądania skarżącego o uwzględnienie dodatkowo w wyliczeniu podstawy wymiaru świadczenia jego wynagrodzenia za pracę ponad przyjęte dotychczas przez organ rentowy - z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia (1967 – 1976), brak jest podstaw do przyjęcia wnioskowanych składników wynagrodzenia z uwagi na to, że wnioskodawca – reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika - nie udowodnił w sposób pewny konkretnych kwot świadczeń faktycznie mu wypłaconych w spornym okresie.

Dlatego też Sąd oddalił wniosek pełnomocnika skarżącego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu finansów i księgowości celem ustalenia wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawcę w latach 1964 – 2003 z uwzględnieniem dodatków do wynagrodzenia i ponowne najkorzystniejsze wyliczenie podstawy emerytury dla skarżącego.

W świetle powyżej poczynionych rozważań stwierdzić należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw do ponownego przeliczenia wysokości emerytury ustalonej decyzją z dnia 13 września 2007 roku.

Dlatego też Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. § 12 ust. 2 w zw. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, powiększone o stawkę podatku VAT (23%), co dało kwotę 73,80 złotych (60 zł + 23% = 73,80 zł).