Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 1 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant sekretarz Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2016 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z wniosku B. L. i Z. L.

z udziałem A. U. (1) i Z. U. (1)

o stwierdzenie zasiedzenia

postanawia:

I oddalić wniosek;

II zasądzić od wnioskodawców B. L. i Z. L. solidarnie na rzecz uczestników A. U. (1) i Z. U. (1) solidarnie kwotę 2217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego;

III nakazać ściągnąć od wnioskodawców B. L. i Z. L. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Ciechanowie) kwotę 707,22 zł (siedemset siedem złotych dwadzieścia dwa grosze) tytułem zwrotu sum budżetowych.

Sygn. akt I Ns 247/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy B. i Z. małżonkowie L. we wniosku z dnia 29 kwietnia 2015 r. wnosili o stwierdzenie, że nabyli oni przez zasiedzenie własność działki oznaczonej nr (...) położonej we wsi M. – B., wraz z budynkami znajdującymi się na tej działce, objętej księgą wieczystą nr (...), stanowiącej własność A. i Z. małżonków U..

W uzasadnieniu wniosku B. i Z. małżonkowie L. wskazali, iż właścicielką działki była A. W., z którą zawarli nieformalną umowę kupna sprzedaży w 1979 r.. Umowa była zawarta w formie pisemnej w obecności świadków, jednakże umowa zaginęła. Nieruchomość ze względu na wiek zbywcy była zaniedbana i wymagała kapitalnego remontu. Wnioskodawcy na własny koszt pokryli dach papą, wymienili belki stropowe dachu, oszalowali budynek, uporządkowali cały teren nieruchomości, zagospodarowali teren zielenią oraz uprawami. Wnioskodawcy korzystali z nieruchomości w sposób stały i wyłączny, czując się właścicielami tej nieruchomości. Z tytułu posiadania nieruchomości wnioskodawcy nie ponosili świadczeń publicznoprawnych. Za życia A. W. wnioskodawcy przekazywali opłaty z tytułu podatku od nieruchomości do jej rąk, a po jej śmierci do rąk F. W.. Początkowo F. W. nie kwestionował praw wnioskodawców do tej nieruchomości. Jednakże po pewnym czasie F. W. sprzedał nieruchomość uczestnikom postępowania. Ponieważ upłynął okres (...) lat nieprzerwanego posiadania nieruchomości przez wnioskodawców, wnosili oni o stwierdzenie, że nabyli przedmiotową nieruchomość przez zasiedzenie.

Uczestnicy postępowania A. i Z. małżonkowie U., reprezentowani przez pełnomocnika radcę prawnego R. K., wnosili o oddalenie wniosku i zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przepisanych.

Uczestnicy podnieśli, iż aktem notarialnym z dnia 11 lipca 2014 r. kupili od F. W. własność zabudowanej działki oznaczonej numerem (...) o obszarze (...) m ^{( 2)} położónej w obrębie 1 B. gmina S., powiat (...), dla której prowadzona jest w Sądzie Rejonowym w Ciechanowie księga wieczysta (...). Sprzedający na ich rzecz - F. W. - działkę odziedziczył po A. W.. Zdaniem uczestników wnioskodawcy nie spełniają podstawowej przesłanki wymaganej do nabycia nieruchomości przez zasiedzenie, tj. samoistnego posiadania. Wnioskodawcy korzystali z nieruchomości w okresie letnim, na co mieli pozwolenie A. W.. Po przejęciu nieruchomości przez F. W. wnioskodawcy zwrócili się do niego z prośbą aby mogli w dalszym ciągu korzystać z nieruchomości na dotychczasowych zasadach. Pomiędzy F. W. i wnioskodawcami od 2004 r. toczyły się rozmowy odnośnie możliwości odkupienia przez państwa L. nieruchomości od F. W.. Ostatecznie strony nie doszły do porozumienia i F. W. sprzedał nieruchomość uczestnikom aktem notarialnym z dnia 11 lipca 2014 r. Z nowymi właścicielami nieruchomości wnioskodawcy w dniu 14 września 2014 r, zawarli pisemną umowę najmu działki. Na podstawie tej umowy uczestnicy pozwalali wnioskodawcom w dalszym ciągu korzystać z nieruchomości. Zdaniem uczestników nieruchomość nie może zostać nabyta przez wnioskodawców w drodze zasiedzenia, ponieważ oni nigdy nią nie władali, ani też nie użytkowali przedmiotowej działki jako samoistni posiadacze. Wobec zaistnienia sporu między stronami, aktualnie uczestnicy wystąpili z pozwem o nakazanie wnioskodawcom opuszczenie nieruchomości.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiotem wniosku o zasiedzenie jest zabudowana działka o powierzchni (...) m ^{( 2 )}oznaczona numerem ewidencyjnym (...) położona w miejscowości B. gmina S., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie prowadzi księgę wieczystą (...). Działka stanowi współwłasność małżonków Z. U. (1) i A. U. (1) (dowód: dokumenty w księdze wieczystej (...)).

Działka oznaczona numerem (...) (poprzedni numer (...)) wchodziła w skład nieruchomości rolnej stanowiącej własność A. W.. A. W. na podstawie aktu własności ziemi wydanego w dniu 1 lutego 1975 r., na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych nabyła własność gospodarstwa rolnego składającego się z działek oznaczonych numerami (...) o łącznej powierzchni (...) ha (dowód: akt nadania ziemi dołączony do dokumentów w księdze wieczystej (...)).

Decyzją Naczelnika Gminy S. z dnia 24 sierpnia 1979 r. gospodarstwo rolne o powierzchni (...) ha położone w B. stanowiące własność A. W. zostało przejęte na rzecz Skarbu Państwa nieodpłatnie. Z przejmowanego gospodarstwa zostały wyłączone budynki położone na działce oznaczonej numerem (...) oraz została wydzielona z tej działki powierzchnia (...) arów gruntu do bezpłatnego użytkowania przez A. W. (dowód: decyzja dołączona do dokumentów w księdze wieczystej (...)).

A. W. po przekazaniu gospodarstwa rolnego na rzecz Skarbu Państwa, zamieszkała u brata F. W.. Z domu, który został dla niej wydzielony na działce oznaczonej nr (...) pozwoliła korzystać B. i Z. małżonkom L. (dowód: zeznania świadka F. W. k. 87-88 akt).

Od 1979 r. do chwili obecnej małżonkowie L. użytkują dom mieszkalny należący do A. W., przeprowadzali w nim naprawy. Wnioskodawcy na własny koszt pokryli dach papą, wymienili belki stropowe dachu, oszalowali budynek, uporządkowali cały teren nieruchomości, zagospodarowali teren zielenią oraz uprawami. Wnioskodawcy korzystali z nieruchomości w sposób stały i wyłączny, pokrywali rachunki z tytułu energii elektrycznej. Z tytułu posiadania nieruchomości wnioskodawcy nie ponosili świadczeń publicznoprawnych. Za życia A. W. wnioskodawcy przekazywali opłaty z tytułu podatku od nieruchomości do jej rąk, a po jej śmierci do rąk F. W. (dowód: zeznania B. L. k. 79 akt, dowody opłat energii elektrycznej k. 12 akt).

Z działki oznaczonej numerem (...) została wydzielona działka zabudowana o powierzchni (...) m ^{( 2)} oznaczona numerem (...). Decyzją Wójta Gminy S. z dnia 31 sierpnia 1990 r. została przywrócona A. W. własność zabudowanej nieruchomości oznaczonej numerem (...) o powierzchni (...) ha (dowód: decyzja i wykaz zmian gruntowych dołączone do dokumentów w księdze wieczystej (...)).

A. W. w dniu 22 marca 1990 r. sporządziła testament notarialny, w którym do całego spadku powołała brata F. W.. A. W. zamarła w dniu 3 sierpnia 1999r. Postanowieniem z dnia 31 marca 2000 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie stwierdził, że spadek po A. W., na podstawie tego testamentu notarialnego otwartego i ogłoszonego w sprawie I Ns 503/99, nabył w całości brat F. W. (dowód: dokumenty dołączone do akt I Ns 502/99 i Ns 503/99 tutejszego Sądu).

Po uregulowaniu spraw spadkowych po siostrze A. W., F. W. zaproponował wnioskodawcom aby kupili działkę oznaczoną numerem (...) wraz z zabudowaniami. Jednakże B. i Z. L. nie byli zainteresowani zawarciem umowy (dowód: zeznania świadka F. W. k. 87 akt).

Aktem notarialnym z dnia 11 sierpnia 2014 r. F. W. sprzedał Z. U. (2) i jego żonie A. U. (2) zabudowaną działkę oznaczonej numerem (...) o powierzchni (...) ha położoną w B. (dowód: akt notarialny z protokołem jego sprostowania dołączony do dokumentów w księdze wieczystej (...)).

W dniu 14 września 2014 r. Z. U. (2) i A. U. (2) zawarli umowę najmu przedmiotowej działki z B. i Z. małżonkami L.. Umowa została wypowiedziana przez uczestników pismem z dnia 9 lutego 2015 r. Jednakże nieruchomość jest w dalszym ciągu w posiadaniu wnioskodawców (dowód: umowa k. 46 akt, wypowiedzenie tej umowy k. 47 akt).

W dniu 26 czerwca 2015 r. Z. U. (2) i A. U. (2) złożyli pozew, w którym żądali wydania przez B. i Z. małżonków L. zabudowanej działki oznaczonej numerem (...) akt. Sprawa o wydanie nieruchomości postanowieniem z dnia 24 września 2015 r. została zawieszona (dowód: dokumenty w aktach sprawy I C 660/15 tutejszego Sądu).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych dokumentów znajdujących się w księdze wieczystej (...), dokumentów znajdujących się w dołączonych aktach spraw I C 660/15, I Ns 502/99, I Ns 503/99 tutejszego Sądu i dokumentach w aktach sprawy, a w szczególności: odpisu księgi wieczystej k. 6-7, 39-40 akt, wykazu zmian gruntowych k. 8-11 akt, dowodów opłat za energię elektryczną k. 12, 161-162 akt, zezwolenia na przyjazd do B. k. 13-14 akt, kserokopii decyzji k. 16-17 akt, kserokopii aktu notarialnego k. 41-45 akt, kserokopii umowy najmu k. 46 akt, pisma k. 47 akt, fotografii k. 50-52 akt, wykazu nieruchomości k. 77 akt, zeznań: świadków T. C. k. 81-82 akt, K. K. k. 82-83 akt, W. P. k. 83-84 akt, T. K. k. 84-85 akt, M. L. k. 85-86 akt, A. K. k. 86-87 akt, F. W. k. 87-88 akt, wnioskodawców B. L. k. 78 -79, 165, 184 akt, Z. L. k. 79, 165, 185 akt i uczestników A. U. (1) k. 79 -80, 165, 185 akt, Z. U. (1) k. 80, 166, 185 akt oraz opinii biegłego z zakresu badania pisma M. R. k. 119-130, 163-164 akt.

Sąd uwzględnił dołączone dokumenty znajdujące się w księdze wieczystej, dołączanych sprawach oraz pozostałe dokumenty, ich prawdziwość nie budzi wątpliwości.

Ze względu na kwestionowanie prawdziwości dokumentów dołączonych do akt sprawy, został w sprawie przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu badania dokumentów M. R.. Opinia sporządzona przez biegłego była pełna, a wnioski należycie uzasadnione. Na podstawie tej opinii Sąd uznał, że kwestionowane dokumenty rzeczywiście zostały sporządzone, a w ich treść nikt nie ingerował. Ostatecznie strony zgodnie przyznały, iż przedłożone w sprawie dokumenty odzwierciedlają stan prawny nieruchomości.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, gdyż są w zasadzie ze sobą zgodne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie T. C., K. K., W. P., T. K., M. L., A. K. nie znali stanu prawnego nieruchomości, a ich zeznania potwierdzały fakt użytkowania nieruchomości przez wnioskodawców. Świadkowie ci stwierdzili, że wnioskodawcy kupili sporną nieruchomość od A. W., ale nie widzieli umowy i o tej umowie nie dowiedzieli się od właścicielki domu. Przekonanie świadków odnośnie posiadania tytułu własności przez wnioskodawców wynikało jedynie z faktu użytkowania przez nich nieruchomości od wielu lat bez sprzeciwów ze strony A. W. i F. W.. Fakt użytkowania domu przez wnioskodawców potwierdził również świadek F. W. – poprzedni właściciel nieruchomości. Jednakże świadek ten podkreślił, ze użytkowanie przez wnioskodawców nieruchomości nie było związane z nabyciem przez nich własności do przedmiotowej działki. Właściciele godzili się na zajmowanie przez wnioskodawców domu w zamian za uiszczanie opłat z tym związanych i ponoszeniem przez nich we własnym zakresie remontów. Natomiast wszystkie świadczenia publicznoprawne były opłacane przez A. W., a po jej śmierci przez świadka F. W., z pieniędzy przekazywanych przez wnioskodawców.

Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawców, że został im sporny grunt sprzedany przez A. W. w 1979 r. Zeznania wnioskodawców nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, gdyż z dokumentów dołączonych do akt wynika, że działka wcześniej była przekazana przez A. W. na Skarb Państwa. Skoro A. W. przekazała tytuł własności do działki na rzecz Skarbu Państwa, to nie mogła tej samej działki sprzedać wnioskodawcom. Ponieważ sama A. W. zamieszkała w domu brata, to godziła się na zajmowanie przez wnioskodawców domu znajdującego się na działce (...). Jednakże nie można mówić o sprzedaniu przez A. W. gruntu, gdyż przeczy temu okoliczność, że po odzyskaniu przez nią własności samej działki w 1990 r., A. W. sporządziła w formie aktu notarialnego testament, którym zapisała nieruchomość bratu F. W.. Gdyby A. W. rzeczywiście sprzedała w 1979 r. nieruchomość wnioskodawcom, to nic nie stało na przeszkodzie aby zamiast zapisu testamentowego na rzecz brata sformalizowała wcześniej zawartą umowę sprzedaży. Z powyższych dokumentów wynika, ze twierdzenia uczestników i zeznania świadka F. W. o nie istnieniu umowy sprzedaży na rzecz wnioskodawców były prawdziwe i dlatego Sąd im dał wiarę.

Sąd zważył, co następuje:

W trybie ustawy z dnia 26 października 1971 r. A. W. stała się z mocy samego prawa właścicielem gospodarstwa rolnego, w skład którego wchodziła działka oznaczone obecnie numerem (...) (poprzednio (...)). Nabycie własności w trybie ustawy uwłaszczeniowej ma charakter pierwotny. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 r. ( III CZP 51/09 LEX nr 520036) stwierdził, że w razie wypełnienia hipotezy art. 1 ust. 1 ustawy z 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych uwłaszczenie następowało z mocy samego prawa, a zatem decyzja taka ma charakter potwierdzający, czyli deklaratoryjny. Organ administracyjny ustalał jedynie nabycie prawa własności nieruchomości, nie dokonując kontroli granicy, i nie miał kompetencji do dokonania rozgraniczenia w toku postępowania uwłaszczeniowego. Z tego względu w wypadku określenia w akcie własności ziemi obszaru i konfiguracji działki z naruszeniem art. 12 ust. 7 ustawy sąd dokonujący rozgraniczenia mógł i może samodzielnie ustalić granicę działek zgodnie ze stanem samoistnego posiadania w dniu 4 listopada 1971 r., bez potrzeby dokonania zmiany decyzji w postępowaniu administracyjnym. Samoistny posiadacz nabywa własność nieruchomości na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych w takich granicach, w jakich faktycznie wykonywał swe władztwo w stosunku do posiadanej nieruchomości w dniu wejścia ustawy uwłaszczeniowej w życie, nawet jeżeli stan jej posiadania nie był zgodny z obszarem i konfiguracją działek wynikających z ewidencji gruntów.

W niniejszej sprawie własność działki oznaczonej obecnie nr (...) (poprzednio (...)), w trybie ustawy uwłaszczeniowej nabyła A. W.. Potwierdzeniem nabycia własności był wydany tytuł własności. Oznaczało to stwierdzenie posiadania nieruchomości na dzień 4 listopada 1971 r. Jednakże po tej dacie doszło do dalszych zmian własnościowych. Decyzją Naczelnika Gminy w S. z dnia 24 sierpnia 1979 r. gospodarstwo rolne od A. W. zostało przejęte na własność Skarbu Państwa. Następnie decyzją Wójta Gminy S. z dnia 31 sierpnia 1990 r. została przywrócona A. W. własność zabudowanej nieruchomości oznaczonej numerem (...) o powierzchni (...) ha. A. W. w dniu 22 marca 1990 r. sporządziła testament notarialny, w którym do całego spadku powołała brata F. W.. A. W. zamarła w dniu 3 sierpnia 1999r. Postanowieniem z dnia 31 marca 2000 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie stwierdził, że spadek po A. W., na podstawie tego testamentu notarialnego otwartego i ogłoszonego w sprawie I Ns 503/99, nabył w całości brat F. W.. Aktem notarialnym z dnia 11 sierpnia 2014 r. F. W. sprzedał Z. U. (2) i jego żonie A. U. (2) zabudowaną działkę oznaczonej numerem (...) o powierzchni (...) ha położoną w B.. W dniu 14 września 2014 r. Z. U. (2) i A. U. (2) zawarli umowę najmu przedmiotowej działki z B. i Z. małżonkami L.. Umowa została wypowiedziana przez uczestników pismem z dnia 9 lutego 2015 r.

Zgodnie z art. 172. § 1 kc posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W myśl art 172 § 2. kc po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 marca 2012 r. (I CSK 391/11, LEX nr 1217204) stwierdził, że samoistnym posiadaczem nieruchomości w rozumieniu art. 172 k.c. jest ten, który nią włada jak właściciel (art. 336 k.c.), a więc wykonuje uprawnienia składające się na treść prawa własności (art. 140 k.c.). Nabycie posiadania w dobrej lub złej wierze nie stanowi samodzielnej przesłanki zasiedzenia nieruchomości, lecz decyduje o długości terminu zasiedzenia. Zasiedzenie następuje z upływem dwudziestoletniego terminu, gdy posiadanie zostało nabyte w dobrej wierze (art. 172 § 1 k.c.). Natomiast w razie uzyskania posiadania w złej wierze obowiązuje dłuższy, trzydziestoletni termin zasiedzenia (art. 172 § 2 k.c.). Rozstrzygające znaczenie ma stan dobrej lub złej wiary w chwili uzyskania posiadania. Z przytoczonych unormowań wynika, że oddalenie wniosku o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie może nastąpić w razie jednoznacznego uznania przez sąd, że choćby jedna z wymienionych przesłanek zasiedzenia nie została spełniona.

Dla rozstrzygnięcia sprawy o zasiedzenie nieruchomości pierwszorzędne znaczenie mają okoliczności pozwalające ustalić, czy i w jakim czasie nieruchomość znajdowała się we władaniu osoby ubiegającej się o zasiedzenie oraz jaka była wola tej osoby w aspekcie sprawowania władztwa właścicielskiego bądź z zamiarem innym. Towarzysząca posiadaczowi świadomość, że nie przysługuje mu prawo, którego treścią są czynności realizowane faktycznie przez niego, względnie, że prawo to przysługuje określonej, wiadomej mu osobie, nie stanowi przeszkody do uznania samoistności jego posiadania, ponieważ stanowi element wiedzy a nie woli i przesądza jedynie o braku dobrej wiary posiadacza, nie zaś o braku cech samoistności jego posiadania.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 8 października 2008 r. (V CSK 146/08 LEX nr 510987) wskazał, że samoistnym posiadaczem nieruchomości jest ten, kto włada nią jak właściciel (art. 336 k.c.), korzystając z niej z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzenia nią (art. 140 k.c.). Tych cech nie można przypisać tym, którzy władają nieruchomością w zakresie innego prawa, a więc także wieczystemu użytkownikowi. W przypadku użytkowania wieczystego mamy bowiem do czynienia z władaniem cudzą rzeczą. Dopuszczalne jest zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego przez posiadacza w zakresie tego prawa, wymierzone przeciwko użytkownikowi wieczystemu. Posiadania w zakresie użytkowania samoistnego nie można jednak utożsamiać z posiadaniem właścicielskim.

Może być kwestią konkretnych okoliczności danej sprawy ocena, czy tego rodzaju świadomość posiadacza na tle wykonywania przez niego władania rzeczą nie stanowi ewentualnego dowodu wyrażania woli pozostawania posiadacza w określonym stosunku zależności, którego istnienie wykluczałoby możliwość przyjmowania samoistności posiadania, ale wątpliwości w tym zakresie mogą wynikać z przyczyn formalnych natury dowodowej, nie wpływają natomiast na materialnoprawny kształt zasiedzenia.

Zauważyć tu trzeba, że przedmiotem posiadania przy zasiedzeniu nie jest rzecz jako taka, lecz prawo własności lub inne prawo rzeczowe odnoszące się do rzeczy, ponieważ o posiadaniu w znaczeniu prawnym można mówić tylko jako o posiadaniu podmiotowego prawa do rzeczy nie zaś o rzeczy jako takiej.

Sama rzecz jest przedmiotem jedynie władania, a samo władanie rzeczą nie przesądza kwestii posiadania samoistnego. Wymagana jest tu, nadto, intencja osoby władającej analogiczna do tej, jaka charakterystyczna jest dla właściciela rzeczy. W związku z tym, nie samo władanie rzeczą, lecz wola osoby władającej decyduje o istnieniu oraz o przedmiocie i zakresie posiadania tej osoby na użytek rozważań w kwestii zasiedzenia.

Właścicielskie posiadanie nieruchomości prowadzące do zasiedzenia może być wykonywana przez więcej niż jedną osobą. Podobnie jak to ma miejsce w przypadku prawa własności w okolicznościach przewidzianych w art. 206 Kodeksu cywilnego, również władanie nieruchomością z wolą czynienia tego w swoim imieniu i dla siebie może być udziałem kilku osób, z których każda może władać całą rzeczą i korzystać z niej w sposób, jaki daje się pogodzić z władaniem i korzystaniem z nieruchomości przez pozostałe osoby, ale jednocześnie z wolą posiadania prawa własności tylko w części, to znaczy, tak jak współwłaściciel. Może to mieć miejsce nie tylko w sytuacji, gdy kilka osób wspólnie włada w taki sposób nieruchomością, do której prawo przysługuje osobie trzeciej, tj. spoza ich kręgu, ale również w sytuacji, gdy właścicielskie władanie wykonują wspólnie zarówno właściciel jak i osoby nie będące właścicielami, wobec których właściciel ustąpił ze swojego animus co do całości prawa, w następstwie czego osoby nie będące właścicielami uzyskują przymiot samoistnych współposiadaczy w zakresie praw odpowiadających prawu współwłaścicieli, tj. w odniesieniu do udziałów, których wielkość wynikać może z analogicznego domniemania, jak przewidziane w przepisie art. 197 Kodeksu cywilnego, albo wyznaczana jest w innym stosunku zakresem istniejącej po strome nieuprawnionych współposiadaczy swobody wyrażania woli i zachowań władczych wolę tę manifestujących.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że wnioskodawcy posiadali działkę oznaczoną numerem (...). Przedmiotem sporu natomiast stanowiła ocena czy ich posiadanie ma cechy posiadania samoistnego. Należy podkreślić, że w 1979 r. A. W. przekazała całą nieruchomość na rzecz Skarbu Państwa pozostawiając sobie tylko własność budynków. Wbrew twierdzeniom wnioskodawców budynki te nie zostały im przez A. W. sprzedane. Wnioskodawcy twierdzili, że umowa sprzedaży została zawarta w formie pisemnej, jednakże nie przedstawili tej umowy. Ponieważ wnioskodawcy dysponowali różnymi dokumentami z lat 70 i 80 XX wieku, to nie zachowanie przez nich tak istotnego dokumentu jak umowa, którą mieli kupić dom, raczej wskazuje na brak takiej umowy. Bezspornym jest, że wnioskodawcy użytkowali budynek mieszkalny i dokonywali w nim bieżących napraw, jednakże sam fakt wykonywania takich napraw nie jest równoznaczny z wolą właścicielskiego posiadania nieruchomości. Przez cały okres posiadania wnioskodawcy nie płacili opłat publicznoprawnych we własnym imieniu, a płacili je właścicielom działki: A. W., a po jej śmierci F. W., co wskazuje na charakter zależny posiadania przez wnioskodawców nieruchomości. O stosunku wnioskodawców do nieruchomości i budynku na nim się znajdującym świadczy fakt podpisania przez B. i Z. małżonków L. umowy najmu w 2014 r. Powyższe okoliczności, a zwłaszcza fakt, iż wnioskodawcy mieli świadomość, iż nie mają żadnych praw do działki, wskazuje na brak po ich stronie cech posiadania samoistnego.

Wnioskodawcy objęli działkę oznaczoną numerem (...) w posiadanie nie mając do niej żadnego tytułu prawnego. Nie została wydana żadna decyzja, ani nie została sporządzona żadna umowa, z których wynikałyby uprawnienia wnioskodawców do władania nieruchomością. Okoliczności towarzyszące objęciu w posiadanie nieruchomości, nie mogą usprawiedliwiać przekonania wnioskodawców, iż objęli działkę do której dysponują tytułem własności. Z tego względu wnioskodawcy nie mogą skutecznie ubiegać się o tytuł własności w trybie zasiedzenia.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 520 §3 k.p.c. gdyż interesy stron były sprzeczne, a stanowisko wnioskodawców nie zostało przez Sąd uwzględnione.

Należność dla pełnomocnika uczestnika Sąd przyznał na podstawie §8 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 z póź. zm.).

Artykuł 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2010 . nr 90 poz. 594). stanowi o obciążeniu kosztami sądowymi przeciwnika, jeśli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na podstawie art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.10.90.594 j.t.) Sąd obciążył wnioskodawców kwotą 707,22 zł z tytułu zwrotu sum budżetowych.

Z tych względów Sąd orzekł jak w postanowieniu.

(...)