Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku XV Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący: SSO Bożena Mathea

Protokolant: st. sek. sąd. Beata Szymzsak

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2013 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...)Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko A. O. i A. P.

o zapłatę

I. utrzymuje nakaz zapłaty z dnia 10 lipca 2012 r. w stosunku do pozwanego A. O. w całości;

II. uchyla nakaz zapłaty z dnia 10 lipca 2012 r. w stosunku do pozwanej A. P. w całości i powództwo przeciwko pozwanej A. P. oddala;

III. zasądza od powoda Banku(...)Spółki Akcyjnej w W. na rzecz pozwanej A. P. kwotę 7217 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. nakazuje ściągnąć od powoda Banku(...)Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 21 360 zł ( dwadzieścia jeden tysięcy trzysta sześćdziesiąt złotych ) tytułem opłaty od zarzutów, od której uiszczenia pozwana była zwolniona.

UZASADNIENIE

Powód Bank (...)Spółka Akcyjna w W. domagał się zasądzenia od pozwanych A. O., M. O.(1)i A. P. solidarnie kwoty 569.568,67 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 kwietnia 2011r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że jest w posiadaniu czterech weksli, które jako weksle in blanco wraz z deklaracją wekslową zostały wystawione przez pozwanego A. O. a poręczone przez M. O.(1) oraz A. P. na zabezpieczenie spłaty przedmiotu umowy nr(...)o kredyt budowlano - hipoteczny (...)z dnia 16 lutego 2001r. zawartej pomiędzy powodem a pozwanym A. O.. Wskazał, że wypełnił trzy weksle na łączną kwotę 569.568,67 zł zgodnie z warunkami deklaracji wekslowej, która uprawniała do wypełniania weksli w każdym czasie na sumę odpowiadającą kwocie zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i kosztami, opatrzenia tego weksla datą płatności i datą wystawienia według własnego uznania. Z uwagi na niezaspokojenie przez pozwanego A. O. wierzytelności, wezwał pozwanych do zapłaty, jednakże wezwanie okazało się nieskuteczne. Pismem z dnia 17 grudnia 2002r. umowa została wypowiedziana. Pozwany A. O. pismami z dnia 10 stycznia 2005r. oraz z dnia 31 marca 2005r. zobowiązał się do spłaty zadłużenia w ratach najpóźniej w terminie do dnia 31 sierpnia 2005r., jednakże zadeklarowany przez niego termin spłaty zadłużenia upłynął bezskutecznie. Powód rozłożył pozwanemu spłatę zadłużenia na raty. Pozwany w piśmie z dnia 19 czerwca 2009r. po raz kolejny uznał zadłużenie z tytułu niespłaconego kredytu i zobowiązał się do spłaty zadłużenia w miesiącach lipcu i sierpniu 2009r. W ocenie powoda pisma pozwanego z dnia 10 stycznia 2005r., 31 marca 2005r. i 19 czerwca 2009r. mają charakter uznania długu w rozumieniu art. 123 k.c. Wymagalnymi należnościami nie uregulowanymi przez pozwanego są należność główna w kwocie 268.161,68 zł, zaległe odsetki umowne od należności głównej w kwocie 301.406,99 zł. Powód wypełnił weksle zgodnie z warunkami deklaracji wekslowej ustalając termin wykupu weksla na dzień 27 kwietnia 2011r. oraz wezwał pozwanych solidarnie do wykupu weksla. Weksle nie zostały wykupione w terminie, a pozwani nie spłacili zadłużenia.

Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 10 lipca 2012r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, nakazując pozwanym zapłatę solidarnie na rzecz powoda kwoty 569.568,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 kwietnia 2011r. do dnia zapłaty oraz kwoty 14.371 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pozwany A. O. złożył zarzuty od nakazu zapłaty, wnosząc o jego uchylenie i oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując że roszczenie, z jakim powód wystąpił ma charakter gospodarczy i zastosowanie do żądania powoda ma trzyletni termin. Podniósł, że załączone do pozwu weksle zostały wypełnione po upływie terminu przedawnienia w dniu 8 kwietnia 2011r., co pozostaje w sprzeczności z art. 10 Prawa wekslowego. Zarzucił bezzasadność twierdzeń powoda odnośnie uznania przez niego długu w pismach adresowanych do powoda oraz że wysokość zadłużenia jest niezgodna z rzeczywistym stanem salda. Wskazał, że w treści deklaracji wekslowej M. O. (2) - żona pozwanego, nie wyraziła zgody na zaciągnięcie zobowiązania wekslowego in blanco bez zakreślenia górnej kwoty, która może zostać wpisana na wekslach. Oznacza to, że zobowiązanie wekslowe jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd, tym samym jest nieważne. W przypadku uwzględnienia przez Sąd powództwa wniósł o rozłożenie zadłużenia na raty.

Pozwana A. P. złożyła zarzuty od nakazu zapłaty, wnosząc o jego uchylenie, oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Pozwana podniosła zarzut przedawnienia i wypełnienie weksla po upływie przedawnienia, zarzut nieważności poręczenia wekslowego i naruszenia przez powoda obowiązku wynikającego z art. 880 k.c. oraz brak skutecznego wezwania pozwanej do wykupu weksla. Nieważność poręczenia wekslowego wynika z tego, iż w dniu udzielenia poręczenia wekslowego pozostawała w związku małżeńskim. Poręczenia udzieliła bez zgody męża, który nie wyraziłby zgody na udzielenie poręczenia. Udzielenie przez nią poręczenia zobowiązania o znacznej wysokości przekraczała zatem zwykły zarząd majątkiem wspólnym. Wskazała, że wobec dłużnika głównego bieg 3 - letniego terminu przedawnienia rozpoczął się na początku 2003r. i zakończył na początku 2006r. Jej zobowiązanie stało się wymagalne z chwilą wymagalności długu głównego. Zakwestionowała twierdzenia powoda jakoby doszło do przerwania biegu przedawnienia wobec uznania przez A. O. długu. Załączone do pozwu dokumenty nie wskazują o jaki i w jakiej wysokości dług chodzi. Wskazała, że nie była jej znana treść korespondencji prowadzonej przez pozwanego A. O. z powodem, zatem jego uznanie nie może wiązać jej jako poręczyciela. Podniosła, że weksle zostały wypełnione po upływie terminu przedawnienia, tym samym zobowiązanie nie powstało. Wskazała również, że powód nie informował jej, że dłużnik główny opóźnia się ze spełnieniem swego świadczenia. Nie doręczono jej także wezwania do wykupu weksla, wskazując jednocześnie że zmieniła adres zamieszkania.

W dniu 16 listopada 2012r. Sąd wydał postanowienie o uchyleniu nakazu zapłaty z dnia 10 lipca 2012r. w stosunku do pozwanejM. O.(1)i odrzucił w stosunku do niej pozew z uwagi na jej śmierć (k. 109).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lutego 2001r. została zawarta pomiędzy powodem a pozwanym A. O. umowa nr (...)o kredyt budowlano - hipoteczny (...), waloryzowany kursem DEM, spłacany w malejących strumieniach płatności. Zgodnie z umową powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 240.000 zł na okres 15 lat. Ostateczny termin spłaty kredytu ustalono na dzień 15 lipca 2016r. Zgodnie z § 8 umowy, prawne zabezpieczenie kredytu stanowił weksel własny in blanco z wystawienia kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową poręczony przezM. O.(1)i A. P..

Dowód:

-umowa kredytu z dnia 16.02.2001r., k. 33-43

W piśmie z dnia 15 stycznia 2001r. J. P. - mąż pozwanej A. P. oświadczył, że wyraża zgodę na poręczenie wekslowe przez A. P. kredytu w wysokości 240.000 zł, który zaciąga A. O..

Dowód:

-oświadczenie J. P. z dnia 15.01.2001r., k.163

W dniu 28 października 1999r. w Kancelarii Notarialnej w Z. przed Notariuszem T. Ś. A. O.i M. O. (2) zawarli umową małżeńską majątkową, na podstawie której wyłączyli wspólność ustawową.

Dowód:

-umowa małżeńska majątkowa z dnia 28.10.1999r., Rep.(...), k. 183-183v

W dniu 21 lutego 2001r. została sporządzona deklaracja wekslowa, w której pozwani oświadczyli, że składają do dyspozycji banku weksle in blanco, które bank ma prawo wypełnić w każdym czasie na sumę odpowiadającą zadłużeniu z tytułu kredytu hipotecznego wraz z odsetkami, prowizją i innymi należnościami banku, w przypadku niedotrzymania umownego terminu spłaty swoich wierzytelności przed nadejściem terminu płatności. Bank ma prawo opatrzyć weksle datą płatności według swojego uznania. Pozwani zobowiązali się do pisemnego informowania banku o zmianie adresu oraz złożyli oświadczenie, że przyjmują do wiadomości, że wezwania do zapłaty z weksli wysłane przez bank, dwukrotnie awizowane przez Urząd Pocztowy i nie podjęte w terminie, uważa się za doręczone.

Dowód:

-deklaracja wekslowa z dnia 21.02.2001r., k. 49

Pismem z dnia 17 grudnia 2002r. powód wypowiedział umowę kredytową z dnia 16 lutego 2001r.

Dowód:

-wypowiedzenie z dnia 17.12.2002r., k.45

-potwierdzenia doręczenia, k. 46

W piśmie z dnia 10 stycznia 2005r. pozwany A. O. zaproponował powodowi spłatę zobowiązania w trzech ratach, pierwszą wpłatę w wysokości 20.000 zł do dnia 10 maja 2005r., drugą wpłatę w kwocie 20.000 zł do dnia 10 lipca 2005r., zaś w trzeciej zobowiązał się uregulować wszelkie zobowiązania do dnia 10 sierpnia 2005r. Powód w piśmie z dnia 1 marca 2005r. oświadczył, że wyraża zgodę na spłatę zadłużenia w ratach

Dowód:

-pismo pozwanego A. O. z dnia 10.01.2005r., k. 53

-pismo powoda z dnia 01.03.2005r., k. 55

W piśmie z dnia 31 marca 2005r. pozwany A. O. oświadczył, że widzi realne szanse na spłatę zadłużenia i zwrócił się z prośbą do powoda o niewypowiadanie umowy.

Dowód:

-pismo pozwanego A. O. z dnia 31.03.2005r., k. 54

W piśmie z dnia 19 czerwca 2005r. pozwany A. O. oświadczył, że dokona wpłat na rachunek nr (...). Był to nr rachunku wskazany przez powoda w piśmie z dnia 1 marca 2005r., na który pozwany miał dokonywać wpłat.

Dowód:

-pismo pozwanego A. O. z dnia 18.06.2005r., k. 56

-pismo powoda z dnia 01.03.2005r., k. 55

W 2008r. pozwany A. O. przy zachowaniu formy pisemnej zaproponował powodowi regulowanie zadłużenia w wysokości 2.000 zł w stosunku miesięcznym. Wystąpił również z wnioskiem o restrukturyzację kredytu, na co powód nie wyraził zgody.

Dowód:

-pisma pozwanego A. O., k.164-164v, k. 165

-pismo powoda z dnia 25.06.2008r., k. 182

W dniu 8 kwietnia 2011r. powód wypełnił trzy weksle in blanco na kwoty 150.000 zł bez protestu z terminem płatności do dnia 27 kwietnia 2011r., które zostały podpisane przez pozwanych. W dniu 8 kwietnia 2011r. powód wypełnił również weksel in blanco na kwotę 119.568,67 zł z terminem płatności do dnia 27 kwietnia 2011r., na którym figurują podpisy pozwanych.

Dowód:

-weksle in blanco, k. 72 - kopia w aktach k. 50-51

Pismami z dnia 8 kwietnia 2011r. powód wezwał pozwanych do wykupu weksla, termin płatności zakreślając na dzień 27 kwietnia 2011r. Wezwanie do wykupu weksla zostało doręczone pozwanym w dniu 26 kwietnia 2011r.

Dowód:

-wezwania do wykupu weksla, k. 64, 66, 67

-dowód doręczenia wezwania, k. 65, 66v, 67v

W dniu 27 kwietnia 2011r. powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, w którym wskazał, że pozwani mają zadłużenie z tytułu umowy kredytu z dnia 16 lutego 2001r. w wysokości 569.568,67 zł, na co składa się należność główna w kwocie 268.161,68 zł i odsetki umowne w kwocie 301.406,99 zł.

Dowód:

-wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, k. 52

Pismem z dnia 21 października 2008r. powód wezwał pozwanego A. O. do zapłaty kwoty 361.263,41 zł

Dowód:

-wezwanie do zapłaty, k. 166

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w stosunku do powoda A. O.. Podlegało jednakże oddaleniu wobec pozwanej A. P., z powodu przedawnienia się względem niej roszczenia.

Stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wnioski konstruując w szczególności w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację prywatną, której oceny dokonał zgodnie z dyspozycją art. 245 k.p.c., z którego wynika, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

W pierwszej kolejności należało ustosunkować się do zarzutu przedawnienia roszczenia podniesionych przez pozwanych. W związku z tym koniecznym było dokonanie oceny terminu przedawnienia roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego, jakim w niniejszej sprawie była umowa kredytowa. Wprawdzie powód na gruncie niniejszej sprawy dochodził zapłaty na podstawie weksla, to jednak należało dokonać rozróżnienia pomiędzy przedawnieniem roszczenia ze stosunku podstawowego a przedawnienia wekslowego i ustalenia, w jaki sposób terminy przedawnienia kształtowały się na gruncie niniejszej sprawy. Skoro zatem w przedmiotowej sprawie, podstawą dochodzonego roszczenia jest weksel, mający wcześniej postać weksla in blanco, to niezależnie od rozważenia okoliczności dotyczącej tego, czy roszczenie wekslowe nie uległo przedawnieniu w terminie wynikającym z art. 70 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936r. (Dz.U.1936, nr 37, poz. 282) Prawo wekslowe, koniecznym było rozważenie, czy w chwili jego uzupełnienia istniało nieprzedawnione roszczenie podlegające zabezpieczeniu. Wykładnia postanowień deklaracji wekslowej towarzyszącej wystawieniu weksla in blanco wręczanego dla zabezpieczenia określonego roszczenia, prowadzi zazwyczaj do wniosku, że treścią upoważnienia jest objęte jedynie uzupełnienie weksla przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu. Odmienne stanowisko musiałoby, bowiem prowadzić do trudnego do zaaprobowania poglądu, że zamiarem ustawodawcy była dodatkowa ochrona roszczeń przedawnionych, skoro istotą instytucji przedawnienia jest właśnie pozbawienie ochrony podmiotów, których roszczenia uległy przedawnieniu. W niniejszej sprawie strony w treści deklaracji wekslowej zastrzegły, że bank ma prawo wypełnić weksel w każdym czasie na sumę odpowiadającą zadłużeniu z tytułu kredytu hipotecznego wraz z odsetkami, prowizją i innymi należnościami banku, w przypadku niedotrzymania umownego terminu spłaty swoich wierzytelności przed nadejściem terminu płatności, jak również ma prawo opatrzyć weksle datą płatności według swojego uznania. Jak wskazuje orzecznictwo Sądu Najwyższego, czym innym jest przedawnienie roszczenia ze stosunku podstawowego a czym innym przedawnienie wekslowe. Obie instytucje różnią się istotnie między innymi, co do początku biegu przedawnienia. Termin przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego, zgodnie z regułą art. 120 k.c., rozpoczyna bieg od dnia, w którym świadczenie ze stosunku podstawowego stało się wymagalne. Początek biegu terminu przedawnienia roszczenia z weksla własnego skierowanego przeciwko wystawcy weksla własnego, zgodnie z art. 70 ustawy Prawo wekslowe liczy się od dnia płatności weksla. Tę samą zasadę stosuje się do weksli in blanco. Przedawnienie praw z weksla in blanco nie rozpoczyna biegu do czasu jego wypełnienia. Przedawnienie roszczenia z weksla wręczonego bez wypełnienia daty płatności i bez zastrzeżeń, co do tej daty, rozpoczyna się z dniem płatności wpisanym na wekslu przez wierzyciela wekslowego. Treścią upoważnienia zawartego w deklaracji wekslowej towarzyszącej wystawieniu weksla in blanco, wręczanego dla zabezpieczenia określonego roszczenia, jest objęte uzupełnienie weksla przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu. Odnosi się to również do przypadków użycia w deklaracji wekslowej zwrotu przewidującego możliwość wypełnienia weksla w każdym czasie oraz opatrzenia go datą płatności według uznania wierzyciela (wyrok SN z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 522/07, LEX 496389). Oznacza to zatem, że mimo upoważnienia powoda do wypełnienia weksla według swojego uznania i w każdym czasie, termin ten mimo wszystko jest ograniczony, przez co rozumieć należy, że powód w tym zakresie nie mógł kierować się całkowitą dowolnością, gdyż w każdym przypadku obowiązywał go termin przedawnienia ze stosunku podstawowego, jaki łączył go z powodem. Badając zatem stosunek podstawowy, Sąd doszedł do wniosku, iż zastosowanie mieć będzie do niego trzyletni termin przedawnienia wynikający z art. 118 k.c., gdyż roszczenie powoda ma bezpośredni związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, który zawodowo trudni się udzielaniem kredytów. Na podstawie art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Zdaniem Sądu na gruncie niniejszej sprawy termin przedawnienia rozpoczął na nowo swój bieg po dniu 19 czerwca 2005r., w którym pozwany sporządził pismo, w którym wyraził po raz kolejny chęć regulowania należnych powodowi świadczeń. Oznacza to, że przyjmując za podstawę trzyletni termin, przedawnienie nastąpiłoby z dniem 19 czerwca 2008r. Powód natomiast wypełnił weksel w dniu 8 kwietnia 2008r. Mając na uwadze poczynione ustalenia, Sąd doszedł do wniosku, że nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia w stosunku do pozwanego A. O., zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 k.c., który stanowi, że bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Sąd dokonując analizy korespondencji, jaką powód prowadził z pozwanym A. O., a w szczególności treść pism formułowanych przez pozwanego, doszedł do przekonania, że nastąpiło ze strony pozwanego A. O. uznanie niewłaściwe. Uznanie niewłaściwe jest wyrazem świadomości, wiedzy dłużnika o istnieniu roszczenia i jest rozumiane jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia konkretnego długu. Dokonując wykładni treści pism pozwanego z dnia 10 stycznia 2005r., w którym wnioskował o rozłożenie zadłużenia na raty, pisma z dnia 31 marca 2005r., w którym zwracał się z prośbą o niewypowiadanie umowy kredytowej oraz pisma z dnia 19 czerwca 2005r., w którym oświadczył, że dokona płatności na rachunek tożsamy z tym, który wskazany został jako właściwy przez powoda do dokonywania przez dłużnika płatności Sąd doszedł do wniosku, że treść wskazanych pism w sposób oczywisty przesądza o tym, że pozwany miał świadomość istniejącego zadłużenia, jak również posiadał wiedzę o jego istnieniu, przy czym wyrażał on gotowość i chęć jego uregulowania. Sam fakt, że w pismach tych nie zostały wskazane konkretne kwoty, jakie winien on na rzecz powoda uregulować, nie może być uznawany jako brak uznania, bowiem uznanie długu nie musi precyzować wysokości długu ani jego podstawy prawnej. Wystarczy, by dłużnik uznał dług co do zasady. Mając zatem na uwadze, że od daty ostatniego uznania długu, który ponownie przerwał bieg terminu przedawnienia ze stosunku podstawowego do dnia, kiedy został wypełniony weksel nie upłynął okres trzech lat, uznać należy, że roszczenie wobec powoda nie uległo przedawnieniu. Biorąc natomiast pod uwagę treść art. 70 ustawy Prawo wekslowe, określenia płatności weksla na dzień 27 kwietnia 2011r. oraz wytoczenie powództwa w dniu 13 kwietnia 2012r., oczywistym jest również, że nie nastąpiło przedawnienie wekslowe. Sąd uznał za zasadne zasądzić w wyroku kwotę dochodzonego przez powoda roszczenia, który wykazał szczegółowo, jakie należności składają się na całą kwotę i z jakiego tytułu dochodzi ich zapłaty. Pozwany A. O. w tym zakresie nie obalił twierdzeń powoda, przy czym to na nim, zgodnie z zasadą kontradyktoryjności wyrażoną w art. 6 k.c., spoczywał taki obowiązek.

Ponadto zarzut, że pozwany dokonał przedmiotowej czynności z przekroczeniem zakresu zwykłych czynności, ponieważ na zaciągnięcie zobowiązania jego żona nie wyraziła zgody, również należało uznać za niezasadny. Podkreślenia bowiem wymaga, że przed datą dokonania czynności, pozwany wraz z żoną zawarł umowę małżeńską majątkową, a tym samym w dacie zawierania umowy nie istniała potrzeba uzyskania zgody od jego małżonki, gdyż każdy z nich za zaciągnięte zobowiązania odpowiadał niezależnie i na innych podstawach. Tym samym zarzuty pozwanego w tym zakresie były chybione.

Inaczej sytuacja kształtowała się względem pozwanej A. P., co do której roszczenie ze stosunku podstawowego zdaniem Sądu uległo przedawnieniu. Zgodnie bowiem z treścią art. 372 k.c. przerwanie lub zawieszenie biegu przedawnienia w stosunku do jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników. Niniejsza regulacja jest jak najbardziej uzasadniona tym, że skoro wobec każdego z dłużników solidarnych wierzyciel uprawiony jest kierować odrębne roszczenie o spełnienie świadczenia, to tym samym każde z tych roszczeń ulega przedawnieniu według odrębnych reguł. Przede wszystkim rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia w stosunku do dłużników solidarnych może rozpocząć się niejednolicie, jak również różne mogą być przyczyny przerwania biegu przedawnienia. Teza wynikająca z art. 372 k.c. ma zastosowanie także do przyczyny przerwania biegu przedawnienia spowodowanej uznaniem przez dłużnika głównego długu, które powoduje, że przedawnienie przeciwko pozostałym dłużnikom nadal biegnie i jeżeli zakończy się przed wypełnieniem weksla, to wierzyciel nie ma prawa wypełnić przeciwko tym dłużnikom weksla in blanco. Na gruncie niniejszej sprawy bieg terminu przedawnienia w stosunku do pozwanej zakończył się przed datą wypełnienia przez powoda weksla, tym samym powództwo w stosunku do niej nie podlegało uwzględnieniu. Przy czym podkreślenia wymaga, że roszczenie wobec niej stało się wymagalne w dniu 10 stycznia 2003r., następującym po dniu wyznaczonym pozwanemu A. O. w wezwaniu do zapłaty z dnia 17 grudnia 2002r.

Mając powyższe rozważania i cytowane przepisy na uwadze Sąd w pkt I wyroku na podstawie art. 496 k.p.c. utrzymał wobec pozwanego A. O. nakaz zapłaty z dnia 10 lipca 2012r. w całości, w stosunku zaś do pozwanej A. P. nakaz zapłaty z dnia 10 lipca 2012r. uchylił i powództwo oddalił.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., który statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 21.360 tytułem opłaty od zarzutów, od której uiszczenia pozwana była zwolniona opierając się na treści art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2010, nr 90, poz. 594). Ponadto uzasadnionym było zasądzenie na rzecz pozwanej A. P. kwoty 7.217 zł tytułem zwrotu kosztach zastępstwa procesowego na podstawie § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 2013 poz. 490).