Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r. w Szczecinie

sprawy S. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w Ł.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt IV U 413/15

oddala apelację.

SSA Urszula Iwanowska SSA Jolanta Hawryszko SSO del. Gabriela Horodnicka

- Stelmaszczuk

Sygn. akt III AUa 831/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. decyzją z dnia 27 marca 2015 r. wydaną na podstawie art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.Dz.U. z 2015r. poz. ) zobowiązał ubezpieczonego S. Ż. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres od 1 marca 2012 r. do 25 września 2012 r. w kwocie 13.528,61 zł z tytułu nienależnie pobranej emerytury.

Ubezpieczony nie zgodził się z powyższą decyzją i w uzasadnieniu odwołania podniósł, że przy załatwianiu emerytury kilkakrotnie w ZUS podkreślał, że pracuje za granicą i pytał, czy w tej sytuacji przyznanie emerytury jest możliwe. Odpowiedź zawsze była pozytywna.

W odpowiedzi organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podniósł, że we wniosku o prawo do wcześniejszej emerytury na str. 3 pkt 6 pkt zaznaczono, że wnioskodawca nie pozostaje w stosunku pracy.

Wyrokiem z dnia 11 września 2015 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

S. Ż. w dniu 02.06.2011 r. zgłosił w Oddziale ZUS w K. wniosek o przyznanie emerytury w obniżonym wieku emerytalnym tj. na podstawie art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. We wniosku o emeryturę w części III punkcie 6 o treści „ Pozostaje w stosunku pracy TAK NIE, jeśli TAK należy podać wszystkich pracodawców, z którymi trwa stosunek pracy”, zakreślono odpowiedź NIE.

W informacji zawartej na ostatniej stronie wniosku w pkt 7 zawarte było pouczenie, że „osobie urodzonej po dniu 31 grudnia 1948r. emerytura określona w art.184 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w art. 88 ustawy Karta nauczyciela oraz w art.3 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przysługuje pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy”.

Osoba przyjmująca wniosek pracownica Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. A. O. zaprzeczyła, aby udzieliła ubezpieczonemu informacji, że praca za granicą nie ma znaczenia jeśli chodzi o uzyskanie prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ w dacie zgłaszania wniosku ubezpieczony nie mógł nabyć prawa do emerytury, jeżeli pozostawał w stosunku pracy. Zeznała też, że nie mogła powiedzieć, że praca za granicą jej nie interesuje, w tej sytuacji poradziłaby wypełnić ubezpieczonemu rubrykę jestem zatrudniony lub sama taką rubrykę wypełniła gdyby była taka konieczność.

Decyzją z 11 lipca 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od 01.07.2011 r. Organ rentowy uznał, że ubezpieczony spełnił warunki nabycia prawa do emerytury określone w art.184 ustawy emerytalnej, w tym rozwiązał stosunek pracy.

Decyzją z dnia 24 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. działając na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2013r. poz. 1140 ze zm.) oraz Rozporządzenia (WE) (...) z dnia 29.04.2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L 166 z 30.04.2004r. ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego o uwzględnienie w wymiarze świadczenia okresów ubezpieczenia na terenie Hiszpanii przyznał emeryturę od 1 grudnia 2014 r. uwzględniającą w wysokości świadczenia okresy składkowe zagraniczne w ilości 12 lat 8 miesięcy i 16 dni. Nadal wypłacana była jednak emerytura w dotychczasowej wysokości jako świadczenie korzystniejsze.

Fakt pozostawania przez ubezpieczonego w stosunku pracy na terenie Hiszpanii w dacie nabycia prawa do wcześniejszej emerytury ujawniony został w dniu 19 grudnia 2014 r. po wpłynięciu do ZUS Oddział w Ł. pism z hiszpańskiej instytucji ubezpieczeniowej wykazujących okresy ubezpieczenia na terenie Hiszpanii. Na podstawie formularza E 205 ES organ rentowy ustalił, że ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu od 1 maja 2004 r. do 25 września 2012 r.

Jako przyczynę ujawnionej nadpłaty wskazano kontunuowanie zatrudnienia na terenie Hiszpanii w dniu nabycia prawa do emerytury wcześniejszej, gdzie warunkiem nabycia prawa do emerytury było rozwiązanie stosunku pracy

Po ujawnieniu nadpłaty Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. decyzją z dnia 27 marca 2015 r. wydaną na podstawie art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.Dz.U. z 2015r. poz. ) zobowiązał ubezpieczonego S. Ż. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres od 1 marca 2012 r. do 25 września 2012 r. w kwocie 13.528,61 zł z tytułu nienależnie pobranej emerytury tj. za okres trzech lat liczonych od miesiąca, w którym wydano decyzję do dnia rozwiązania stosunku pracy.

Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, podnosząc, iż przepis art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn.zm.) wyraża ogólną zasadę, w myśl której, każdy kto nienależnie pobrał świadczenie, jest obowiązany do jego zwrotu.

W świetle okoliczności niniejszej sprawy Sąd meriti odwołał się do definicji nienależnie pobranego świadczenia zamieszczonej w art. 138 ust. 2 pkt 2 w/w ustawy, gdzie mowa o świadczeniu przyznanym lub wypłaconym na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia.

Sad pierwszej instancji przypomniał, że S. Ż. w dniu 02.06.2011 r. zgłosił w Oddziale ZUS w K. wniosek o przyznanie emerytury w obniżonym wieku emerytalnym tj. na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. We wniosku o emeryturę w części III pkt 6 o treści „Pozostaje w stosunku pracy TAK NIE, jeśli TAK należy podać wszystkich pracodawców, z którymi trwa stosunek pracy”, ubezpieczony zakreślił odpowiedź NIE.

Sąd Okręgowy wskazał, iż organ rentowy w części III wniosku w pkt 6 dotyczącym stosunku pracy, który należało wypełnić, użył zrozumiałego języka. Konstrukcja zdań jest prosta i nie zawiera w sobie stwierdzeń, które mogłoby zniekształcić i utrudnić odczytanie jego treści, nie ma w tej treści informacji, że chodzi o pracę w Polsce. Stąd zdaniem tego Sądu, po starannym zapoznaniu się z treścią tej części wniosku, ubezpieczony uzyskałby należytą wiedzę o okolicznościach które ma potwierdzić. Brak należytego zainteresowania ze strony ubezpieczonego istotnymi dla niego sprawami w konsekwencji obciąża, w ocenie Sadu meriti, wyłącznie jego osobę.

Sad pierwszej instancji podniósł, że w informacji zawartej na ostatniej stronie wniosku w pkt 7 zawarte było pouczenie, że „Osobie urodzonej po dniu 31 grudnia 1948r. emerytura określona w art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w art. 88 ustawy Karta Nauczyciela oraz w art. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przysługuje pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy”. Powyższe pouczenie zgodne było w swej treści ze przepisem art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzemieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., który stanowił w ust 2, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Sąd meriti wskazał, że ubezpieczony twierdził, że nie miał wiedzy, iż nie może nabyć emerytury jeżeli pracuje za granicą, nie został o tym należycie pouczony przez pracownika organu rentowego, którego informował o tym, że jest zatrudniony za granicą, jednakże pracownica Zakładu Ubezpieczeń Społecznych A. O., który przyjęła wniosek o emeryturę, zeznając w charakterze świadka zaprzeczyła, aby udzieliła ubezpieczonemu informacji, że praca za granicą nie ma znaczenia jeśli chodzi o uzyskanie prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ w dacie zgłaszania wniosku ubezpieczony nie mógł nabyć prawa do emerytury, jeżeli pozostawał w stosunku pracy. Zeznała też, że nie mogła powiedzieć, że praca za granicą jej nie interesuje, w tej sytuacji poradziłaby wypełnić ubezpieczonemu rubrykę jestem zatrudniony lub sama by taką rubrykę wypełniła, gdyby była taka konieczność.

Oceniając dowody Sąd Okręgowy w całości dał wiarę z dowodom z przedłożonych dokumentów, zawartych w aktach organu rentowego, na podstawie których Sąd uzyskał wiedzę o sposobie wypełnienia wniosku o emeryturę oraz sposobie dokonywania pouczeń. Ponadto Sąd ten za wiarygodne, logiczne i spójne z treścią dowodów z dokumentów uznał zeznania świadka A. O..

Sąd meriti podniósł, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych, realizując obowiązek o charakterze informacyjnym, we wniosku o emeryturę zawarł pouczenie, z którego wynikało niezbicie, że warunkiem nabycia prawa do wcześniejszej emerytury było rozwiązanie stosunku pracy. Pracownik organu rentowego przyjmujący wnioski o emeryturę, który posiada wiedzę w zakresie przepisów określających warunki nabycia prawa do emerytury, nie mógł w ocenie tego Sądu udzielić ubezpieczonemu informacji sprzecznej z treścią tych przepisów i z treścią pouczenia zwartego we wniosku.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ubezpieczony S. Ż. winien dochować należytej staranności i wnioskując o emeryturę dokładnie zapoznać się z treścią informacji i pouczeń, które otrzymał we wniosku. Nie uszło uwadze tego Sądu, że ubezpieczony najpierw pobrał wniosek do wypełnienia a potem w czasie kolejnej wizyty go złożył. Skoro zatem ubezpieczony zawarł we wniosku informację, że nie pozostaje w stosunku w pracy w sytuacji gdy był zatrudniony na terenie Hiszpanii, zdaniem Sądu meriti, należy postawić mu zarzut świadomego wprowadzenia organu rentowego w błąd.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, zeznania świadka T. Ż. nie dostarczyły Sądowi wiedzy co okoliczności wypełnienia wniosku w części dotyczącej pozostawania stosunku pracy i jako takie pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Z przyczyn podanych powyżej Sąd meriti nie dał natomiast wiary zeznaniom ubezpieczonego, który twierdził, że świadek, w obecności której uzupełniany był wniosek o emeryturę była informowana o jego pracy za granicą i stwierdziła, że „to nas nie interesuje”.

Sąd Okręgowy nadmienił, że zgodnie z przepisem art. 138 ust. 4 w/w ustawy nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach - za okres dłuższy niż 3 lata.

Sąd pierwszej instancji uznał, iż ubezpieczony świadomie wprowadził organ rentowy w błąd a zatem odnosi się do niego hipoteza normy prawnej zawartej w 138 ust. 2 pkt 2 ustawy emerytalnej. Ubezpieczony nie zawiadomił organu rentowego o zajściu okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczenia. Co więcej dopiero w grudniu 2014 r. organ rentowy uzyskał wiedzę o pracy ubezpieczonego w Hiszpanii tylko z tej przyczyny, że złożył on wniosek o doliczenie (do pobieranego świadczenia emerytalnego) stażu pracy za granicą.

Stąd też, zdaniem Sadu meriti, zachowanie ubezpieczonego wypełnia dyspozycję z art. 138 ust. 2 pkt. 2 w związku z art. 138 ust.4 w/w ustawy. Zgodnie zaś z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 16 maja 2012r. (sygn. III UZP 1/12, opubl. OSNP 2012/23-24/290) trzyletni okres, za który organ rentowy może żądać zwrotu nienależnie pobranych świadczeń na podstawie art. 138 ust. 4 tej ustawy obejmuje okres do ostatniej wypłaty (pobrania) nienależnego świadczenia.

Ubezpieczony z dniem 25 września 2012 r. rozwiązał stosunek pracy na terenie Hiszpanii i za okres do 25 września 2012 r. otrzymał ostatnie świadczenie, które nie było mu należne. Tym samym organ rentowy miał prawo zobowiązać ubezpieczonego do zwrotu świadczeń emerytalnych za okres od 1 marca 2012 r., który mieści się w okresie trzech lat wstecz od ostatniej wypłaty nienależnego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego o czym orzekł sentencji wyroku.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się ubezpieczony, podnosząc, że przy składaniu wniosku o emeryturę został on mylnie pouczony przez pracownika ZUS, czemu Sąd Okręgowy nie dał wiary. Ubezpieczony ponownie podkreślił, że organie rentowym wskazał, ze nie pracuje w Polsce lecz za granicą.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Na wstępie wskazać należy, iż postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07, niepubl.). Dodatkowo należy wskazać, iż dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, sąd drugiej instancji może podzielić i uznać za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozstrzyganej sprawy stwierdzić należy w pierwszej kolejności, iż Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, a swe ustalenia oparł na należycie zgromadzonym materiale dowodowym, którego ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji wywiódł prawidłowe wnioski z poprawnie dokonanej analizy dowodów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Stąd też Sąd Apelacyjny ustalenia tego Sądu w całości uznał i przyjął jako własne.

Sąd odwoławczy nie stwierdził przy tym naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego, w związku z czym poparł rozważania tego Sądu również w zakresie przyjętych przez niego podstaw prawnych orzeczenia.

Wprawdzie ubezpieczony nie podniósł w apelacji konkretnych zarzutów, jednakże z jej treści można było wywnioskować, że zdaniem ubezpieczonego Sąd Okręgowy dokonał nieprawidłowej ceny dowodów odmawiając przyjęcia wiarygodności zeznań ubezpieczonego w przedmiocie nieprawidłowego pouczenia dokonanego przez pracownika organu rentowego podczas składania wniosku o emeryturę.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się jednak zarzucanych Sądowi pierwszej instancji błędów w zakresie postępowania dowodowego. Przeciwnie, stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy starannie zebrał i szczegółowo rozważył wszystkie dowody oraz ocenił je w sposób nienaruszający swobodnej oceny dowodów, uwzględniając w ramach tejże oceny zasady logiki i wskazania doświadczenia życiowego. Wobec tego nie sposób jest podważać adekwatności dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń do treści przeprowadzonych dowodów.

W tym miejscu należy przywołać stanowisko Sądu Najwyższego, przyjmowane przez Sąd drugiej instancji jako własne, wyrażone w orzeczeniu z dnia 10 czerwca 1999 r. (II UKN 685/98 OSNAPiUS 2000/17/655), że normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowody jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. W ocenie Sądu odwoławczego brak jest w niniejszej sprawie podstaw do uznania, iż Sąd pierwszej instancji postąpił wbrew którejkolwiek ze wskazanych wyżej reguł.

Nie można zapominać, że postępowanie z zakresu ubezpieczeń społecznych jest postępowaniem cywilnym i obowiązują w nim wszystkie reguły procesowe również te dotyczące rozkładu ciężaru dowodu oraz terminów do składania wszelkich wniosków dowodowych. Art. 6 k.c. ustanawia bowiem podstawową regułę dowodową, zgodnie z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Reguła ta pozostaje w ścisłym związku z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego o dowodach. To na odwołującym się od decyzji ZUS ciążył obowiązek wykazania w procesie, że został źle pouczony przez pracownika ZUS i dowieść tej okoliczności miał przed sądem pierwszej instancji (art. 232 i 381 k.p.c).

Tymczasem zarówno treść pouczeń zawartych w samym wniosku o emeryturę składanym przez ubezpieczonego, jak i treść zeznań świadka – pracownicy ZUS przyjmującej wniosek ubezpieczonego nie pozwoliły na poczynienie ustaleń korzystnych dla wnioskodawcy. Co więcej, ani ubezpieczony, ani jego małżonka nie złożyli takich zeznań, które mogłyby przyczynić się do poczynienia przez Sąd Apelacyjny ustaleń odmiennych.

Na wniosku emerytalnym, w informacji zawartej na ostatniej stronie w pkt 7 zawarte było pouczenie, że „osobie urodzonej po dniu 31 grudnia 1948 r. emerytura określona w art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w art. 88 ustawy Karta Nauczyciela oraz w art. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przysługuje pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy” Nie było również żadnego zastrzeżenia, że chodzi wyłącznie zatrudnienie w Polsce. W części III wniosku w punkcie 6 dotyczącym stosunku pracy, organ rentowy użył zrozumiałego języka. Konstrukcja zdań jest prosta i nie zawiera w sobie stwierdzeń, które mogłoby zniekształcić i utrudnić odczytanie jego treści, nie ma w tej treści informacji, że chodzi wyłącznie o pracę w Polsce. Stąd słusznie przyjął Sąd pierwszej instancji, że po starannym zapoznaniu się z treścią tej części wniosku, ubezpieczony uzyskałby należytą wiedzę o okolicznościach które ma potwierdzić. Brak należytego zainteresowania ze strony ubezpieczonego istotnymi dla niego sprawami w konsekwencji obciąża wyłącznie jego osobę, zwłaszcza w obliczu dodatkowego dowodu w postaci zeznań świadka, który nie potwierdził, że ubezpieczonego poinformowano o tym, że zapis ten dotyczy wyłącznie zatrudnienia w Polsce.

Niewskazanie uchybień merytorycznych w treści decyzji organu rentowego a także w treści uzasadnienia Sądu pierwszej instancji uprawniało zarówno Sąd pierwszej instancji, jak i Sąd Apelacyjny do przyjęcia i uznania za wiarygodne zeznań świadka A. O., zwłaszcza że Sąd skonfrontował je z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. przede wszystkim z treścią standardowego druku – wniosku o emeryturę.

Mając to wszystko na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

SSA Urszula Iwanowska SSA Jolanta Hawryszko SSO (del.) Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk