Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Skierniewicach nakazał pozwanemu W. B. opuszczenie, opróżnienie i wydanie powodowi pomieszczenia piwnicznego znajdującego się pod lokalem nr (...) przy ul. (...), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Skierniewicach na rzecz radcy prawnego I. R. kwotę 295,20 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku w zakresie orzeczenia o eksmisji i kosztów procesu wniósł pozwany, zarzucając mu naruszenie:

- art. 222 § 1 k.c. w zw. z art. 209 k.c. poprzez błędną ich wykładnię polegającą na uznaniu, iż czynnością zachowawczą jest żądanie powoda wydania wyłącznie jemu spornego pomieszczenia, podczas gdy powód nie jest jedynym właścicielem pomieszczenia, co sprawia, że żądanie takie nie jest zgodne z interesami pozostałych współwłaścicieli, a tym samym nie może mieć charakteru zachowawczego;

- art. 320 k.p.c. oraz 328 § 3 k.p.c. – poprzez nierozpoznanie i nieuwzględnienie wniosku pozwanego o wyznaczenie terminu do wydania pomieszczenia, pomimo tego, że były przesłanki do jego uwzględnienia oraz niezawarcie w uzasadnieniu wyroku uzasadnienia nierozpoznania i nieuwzględnienia tego wniosku.

W oparciu o powyższe, apelujący wniósł o oddalenie powództwa w całości bądź przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu według norm przepisanych, powiększonych o stawkę podatku VAT wobec nie zapłacenia ich przez pozwanego w części ani w całości.

W uzupełnieniu apelacji, apelujący alternatywnie wniósł o uchylenie przedmiotowego wyroku w całości i skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, uznanie eksmisji za zasadną pod warunkiem przywrócenia stanu poprzedniego, tj. przywrócenia stanu posiadania lokalu mieszkalnego, z którego pozwany został bezprawnie usunięty, zgodnie z wnioskami pozwanego złożonymi na rozprawie z dnia 29-05-2015 oraz w piśmie z dnia 30-07-2015 r.

Nadto, apelujący wniósł o przesłuchanie W. K. na okoliczności wskazane w uzasadnieniu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniach szczegółowo przedstawionych w jego uzasadnieniu. Sąd Okręgowy w całości podziela te ustalenia i przyjmuje je za własne, zwłaszcza że podstawa faktyczna zaskarżonego wyroku nie została w apelacji podważona. Wprawdzie, apelujący – w celu uzupełnienia stanu faktycznego - złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka W. K., jednak nie podał na jakie okoliczności świadek miałby zostać przesłuchany i nie wynikają one również z uzasadnienia apelacji. Co istotniejsze jednak, ww. wniosek dowodowy pozostawał spóźniony, bowiem pozwany miał w toku postępowania pierwszoinstancyjnego możliwość składania wszelkich wniosków dowodowych. Niezależnie zaś od powyższego, przeprowadzenie wnioskowanego dowodu jest zbędne dla wyjaśnienia istoty sporu, którą jest ocena prawna legitymacji procesowej powoda do wytoczenia powództwa.

W tym zakresie Sąd Okręgowy podtrzymuje w całości stanowisko i rozważania Sądu I instancji przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wbrew twierdzeniom apelującego, każdy ze współwłaścicieli może samodzielnie - bez konieczności posiadania jakiejkolwiek zgody pozostałych współwłaścicieli - dochodzić roszczeń zmierzających do "zachowania" wspólnego prawa, co jest równoznaczne z posiadaniem pełnej legitymacji procesowej. Zgodnie z analizowanym przez Sąd I instancji art. 209 k.c., każdy ze współwłaścicieli może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Na podstawie zatem tego przepisu nawet jeden tylko współwłaściciel może dochodzić od osoby trzeciej roszczenia windykacyjnego oraz roszczeń uzupełniających (uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 13 marca 2008 r. III CZP 3/08). Nie jest zatem tak jak próbuje wykazać apelujący, że żądanie powoda wydania wyłącznie jemu spornego pomieszczenia nie jest zgodne z interesami pozostałych współwłaścicieli.

Odnośnie zaś zarzucanego Sądowi I instancji pominięcia wniosku pozwanego o wyznaczenie terminu do wydania pomieszczenia – mającego swoje oparcie w art. 320 k.p.c.- Sąd Okręgowy wskazuje, iż takie rozstrzygnięcie jest możliwe w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Przyjmuje się, że okoliczności, które uzasadniają wyjątkowość danej sytuacji mogą wynikać z szeroko rozumianego stanu majątkowego i rodzinnego pozwanego i zachodzą wówczas, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

W okolicznościach niniejszej sprawy – co słusznie zauważył Sąd I instancji – sytuacja finansowa pozwanego pozwala mu na wynajęcie lokalu mieszkalnego, a nadto pozwany miał zaoferowaną możliwość zamieszkania w domu w P., z której nie skorzystał. Uznać zatem należy – biorąc pod uwagę stan majątkowy, zdrowotny, rodzinny pozwanego – że nakazanie pozwanemu opuszczenia zajmowanego przez niego pomieszczenia nie jest niemożliwe czy też bardzo utrudnione ani nie naraża pozwanego na niepowetowaną szkodę. Stąd, zarzuty apelującego pozostawały niezasadne.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

Wobec faktu, że w postępowaniu apelacyjnym, pozwany korzystał z pomocy pełnomocnika ustanowionego z urzędu, o kosztach przedmiotowej pomocy Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 22 ³ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 233). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego z urzędu w postępowaniu apelacyjnym ustalono w oparciu o

§ 7 ust. 1, § 10 ust.1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), przy uwzględnieniu kwoty podatku VAT ustalonej z wykorzystaniem stawki podatku VAT w wysokości 23 %.