Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXII Wydział - Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.P.A. z siedzibą w M. (Włochy)

przeciwko (...) P. D., L. J., L. P. sp. j. z siedzibą w B.

o ochronę wzorów wspólnotowych i o roszczenia z nieuczciwej konkurencji

orzeka:

1.  oddala powództwo

2.  zasądza od (...) S.P.A. z siedzibą w M. na rzecz (...) P. D., L. J., L. P. sp. j. z siedzibą w (...) 417 (dwa tysiące czterysta siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XXII GWwp 22/14

UZASADNIENIE

22 września 2014 r. spółka akcyjna prawa włoskiego (...) S.P.A. z siedzibą w L. i P. W. prowadzący działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej (...) cywilna w K. wnieśli o:

1. zakazanie spółce (...), L. J., (...) spółce jawnej w B. z siedzibą w B. naruszania przysługujących stronie powodowej praw z rejestracji w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante wzorów wspólnotowych poprzez zakazanie spółce (...), L. J., (...) Spółka Jawna z siedzibą w B. wprowadzania do obrotu, oferowania, składowania w celu wprowadzania do obrotu, w tym za pośrednictwem Internetu, następujących towarów:

a) bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków – żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu zwężonego u dołu i uformowanego w uchwyt, tj. bukietów tożsamych ze wzorami wspólnotowymi zarejestrowanymi na rzecz (...) w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante pod numerem (...)- (...),

b) bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków - żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu zwężonego u dołu i uformowanego w uchwyt, tj. bukietów tożsamych ze wzorami wspólnotowymi zarejestrowanymi na rzecz (...) w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante pod numerem (...)- (...),

c) bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków - żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu, tj. bukietów tożsamych ze wzorami wspólnotowymi zarejestrowanymi na rzecz P. W. w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante pod numerem (...)- (...),

d) bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków - żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu, tj. bukietów tożsamych ze wzorami wspólnotowymi zarejestrowanymi na rzecz P. W. w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante pod numerem (...)- (...),

e) bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków - żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu, tj. bukietów tożsamych ze wzorami wspólnotowymi zarejestrowanymi na rzecz P. W. w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante pod numerem (...)- (...);

2. zakazanie spółce (...), L. J., (...) spółce jawnej w B. z siedzibą w B. używania zarejestrowanych na rzecz strony powodowej wskazanych w pkt. 1 a) – e) powyżej wzorów wspólnotowych w dokumentach handlowych i reklamie, w tym na stronach internetowych pośrednio lub bezpośrednio związanych z prowadzoną przez stronę pozwaną działalnością gospodarczą;

3. nakazanie spółce (...), L. J., (...) spółce jawnej w B. z siedzibą w B. usunięcia skutków niedozwolonych działań przez:

a) zniszczenie wszystkich stanowionych własność strony pozwanej bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków – żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu zwężonego u dołu i formowanego w uchwyt,

b) zniszczenie wszelkich i wszystkich materiałów reklamowych, ofert handlowych i innych dokumentów stanowionych promocję lub ofertę sprzedaży przez stronę pozwaną bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków – żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu zwężonego u dołu i uformowanego w uchwyt;

4. zakazanie spółce (...), L. J., (...) spółce jawnej w B. z siedzibą w B. dopuszczania się czynów nieuczciwej konkurencji w postaci kopiowania gotowych wyrobów oraz naśladownictwa, przez orzeczenie zakazu kopiowania zewnętrznego gotowych wyrobów oraz naśladownictwa, przez orzeczenie zakazu kopiowania zewnętrznego kształtu, wprowadzania do obrotu, oferowania, składowania, importu i eksportu, zarówno w ich obecnym kształcie, jak i kształcie łudząco podobnym, towarów w postaci bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków – żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożoną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny u góry bukietu, zwężonego u dołu i uformowanego w uchwyt;

5. zakazanie spółce (...), L. J., (...) spółce jawnej w B. z siedzibą w B. naruszania praw autorskich P. P. W. poprzez orzeczenie zakazu powielania utworów w postaci bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków – żelków owiniętych krepiną, charakteryzujących się tym, że stanowią barwną kompozycję złożóną z cukierków – żelków ułożonych w sposób fantazyjny przy pomocy rozwiązania polegającego na mocowaniu poszczególnych elementów bukietu w postaci kółka z otworami, a także zakazanie wprowadzania egzemplarzy tych utworów do obrotu oraz zakazu publicznego udostępniania utworów, w szczególności poprzez umieszczanie ich w Internecie, na folderach reklamowych i instrukcjach, w prasie oraz na jakichkolwiek materiałach reklamowych strony pozwanej;

6. nakazanie spółce (...), L. J., (...) spółce jawnej w B. z siedzibą w B. podania do publicznej wiadomości - w razie uwzględnienia powództwa, informacji o orzeczeniu w trybie przewidzianym w art. 287 ust. 2 p.w.p. poprzez wyświetlenie komunikatu o następującej treści:

Wyrokiem wydanym w dniu […] Sąd Okręgowy w Warszawie zakazał spółce (...), L. J., (...) Spółka Jawna z siedzibą w B. naruszania przysługujących (...) praw z rejestracji wzorów wspólnotowych zarejestrowanych w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego a Alicante pod numerami (...)- (...), (...)- (...) oraz naruszania przysługujących P. W. praw z rejestracji wzorów wspólnotowych zarejestrowanych w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante pod numerami (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...) poprzez zakazanie pozwanemu wprowadzania do obrotu, oferowania, składowania w celu wprowadzania do obrotu bukietów w formie stożka wykonanych z kolorowych cukierków – żelków owiniętych krepiną.

poprzez opublikowanie tekstu oświadczenie na stronach serwisu internetowego www.uno.com.pl (strona główna), w ramce o wielkości co najmniej 760 pikseli x 380 pikseli (ok. 20 cm x 10 cm), czarną czcionką Times New Roman o wielkości 18,66 pikseli, przy przyjęciu, że 16 pikseli = 1 firet, z zachowaniem interlinii 1,5 wiersza, na białym tle, w sposób ciągle widoczny i przesuwających się przy przewijaniu strony w dół lub w górę, capping o wartości co najmniej 3, bez opatrywania oświadczenia jakimkolwiek komentarzem, w terminie 5 dni od uprawomocnienia się wyroku, przy czym oświadczenie powinno być opublikowane w sposób zapewniający jego dostępność po otwarciu stronnym bez konieczności dokonywania jakichkolwiek innych czynności przez odwiedzających stronę oraz wykorzystania mechanizmów powodujących automatyczne zamknięcie ramki zawierającej oświadczenie, nieprzerwane przez okres dwóch miesięcy.

7. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. (k.2-143)

Pismem z 20 listopada 2014 r. strona powodowa dokonała przedmiotowej zmiany powództwa, wnosząc o:

1. zakazanie spółce (...), L. J., (...) spółce jawnej w B. z siedzibą w B. dopuszczania się czynów nieuczciwej konkurencji w postaci oznaczania gotowych wyrobów oznaczeniem „Słodki bukiet” poprzez orzeczenie zakazu wprowadzania do obrotu, oferowania, składowania, importu i eksportu gotowych wyrobów opatrzonych oznaczeniem „Słodki bukiet”

2. nakazanie spółce (...), L. J., (...) Spółka Jawna z siedzibą w B. usunięcia skutków niedozwolonych działań przez:

a) zniszczenie wszystkich stanowiących własność strony pozwanej wyrobów opatrzonych oznaczeniem „Słodki bukiet”,

b) zniszczenie wszelkich i wszystkich materiałów reklamowych, ofert handlowych i innych dokumentów stanowiących promocję lub ofertę sprzedaży przez stronę pozwaną opatrzonych oznaczeniem „Słodki bukiet”. (k.221-229)

Odpowiadając na pozew (...) P. D., L. J., (...) spółka jawna w B. zażądała oddalenia powództwa i zwrotu kosztów procesu. (k.150-180)

Postanowieniem z 9 lutego 2015 r. sąd z uwagi na prowadzenie przez strony rozmów ugodowych, zawiesił postępowanie na podstawie art. 178 k.p.c. W dniu 26 stycznia 2016 r. P. W., M. W. oraz (...) P. D., L. J., (...) Spółka Jawna zawarli ugodę pozasądową, w wyniku której postanowieniem z 7 marca 2016 r. sąd umorzył postępowanie w sprawie z powództwa P. W. i M. W..

Sąd ustalił, że:

(...) S.P.A. z siedzibą w L. jest częścią (...) producenta znanych słodyczy i gum do żucia opatrzonych znakami towarowymi m.in.: MENTOS, CHUPA CHUPS, ALPENLIEBE, FRUITTELLA, obecnych w sprzedaży w ponad 150 krajach na całym świecie. Wśród towarów oferowanych przez P. znajdują się bukiety wykonane z cukierków. Bukiety te charakteryzują się m.in. stożkowym kształtem poprzez zastosowanie skojarzenia z bukietem kwiatów oraz umieszczeniem w nich słodyczy np. żelków. (dowód: wyciąg z rejestru przedsiębiorstw k. 48-57)

(...) S.p.A. służą prawa do:

- wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) pod nr. (...)- (...), przedstawiającego opakowanie:

(...).1 , (...).2 , (...).3 ,

- wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w OHIM pod nr. (...)- (...), przedstawiającego opakowanie:

(...).1 (dowód: świadectwo rejestracji i wydruk z bazy OHIM k.63-70)

(...) P. D., L. J., (...) spółka jawna w B. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji słodyczy, wprowadza do obrotu m.in. produkty składające się z pianek marshmallow oraz żelek, które swoim wyglądem przypominają bukiet kwiatowy, tj. „Słodki Bukiet”. (dowód: odpis z KRS k. 58-60, fotografie k. 89-93, 133, 138, 140-143)

(...) P. D., L. J., (...) spółka jawna w B. służą prawa do:

- wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w OHIM pod nr. (...)- (...), przedstawiającego opakowanie:

(...).1 , (...).2 , (...).3 ,

- wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w OHIM pod nr. (...)- (...), przedstawiającego opakowanie:

(...).1 , (...).2 , (...).3 ,

- wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w OHIM pod nr. (...)- (...), przedstawiającego opakowanie:

(...).1 , (...).2 , (...).3 .

Prawdziwość i autentyczność dokumentów prywatnych i urzędowych (złożonych także w formie kopii i odpisów) nie była kwestionowana, mogły one posłużyć do weryfikacji pozostałego materiału dowodowego pod kątem stworzenia łańcucha dowodów niesprzecznych wewnętrznie, wzajemnie, logicznie się dopełniających oraz oceny zasadności dalszych wniosków dowodowych stron, w aspekcie przydatności dla rozstrzygnięcia w sprawie.

W ocenie sądu, dowody uznane za wiarygodne, w opisanej konfiguracji tworzą łańcuch dowodów i pozwalają na ustalenie stanu faktycznego w stopniu wystarczającym dla wyrokowania w sprawie, przy wysnuwaniu wniosków zgodnych z zasadami logicznego rozumowania i opartych na doświadczeniu życiowym.

Sąd pominął w pozostałym zakresie przywołane dowody ze złożonych dokumentów, jak również nie przeprowadził dalszych, wnioskowanych dowodów z uwagi na zbędność dla rozstrzygnięcia sprawy, nieprzydatność dla udowodnienia okoliczności objętych tezami dowodowymi poszczególnych wniosków dowodowych, czy też brak związku okoliczności podlegających dowodzeniu z istotnymi faktami podstawy powództwa, mając na względzie dyspozycję art. 6 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c.

Sąd zważył:

I. Odnośnie do naruszenia prawa z rejestracji wzoru wspólnotowego:

Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z 12 XII 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U.UE.L.02.3.1, z 5 I 2002 r. Dz.U.UE.L.02.3.1) stworzyło ujednolicony system nabywania prawa wyłącznego do wzoru, jego jednolitego skutku na terytorium Unii Europejskiej i systemu ochrony. (ust. 3 art.1) Rozporządzenie zawiera legalną definicję, zgodnie z którą, wzorem jest postać całego produktu lub jego części, wynikająca w szczególności z cech linii konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury lub materiałów produktu lub jego ornamentacji (art. 3a). Postać produktu przejawia się w jego zewnętrznych cechach charakterystycznych, formie i ukształtowaniu, jego przyozdobieniu, wyrażającym się w zestawieniu linii, konturów, doborze kolorów lub użyciu powierzchni o specjalnych właściwościach. To w wyglądzie zewnętrznym produktu mieszczą się wszystkie jego charakterystyczne cechy, które są wizualnie postrzegalne, widoczne w czasie normalnego użytkowania.

Prawo do wzoru może być skutecznie zaprzeczone przez zainteresowanego wyłącznie w trybie postępowania w sprawie o unieważnienie, wywołanego :

1.  wnioskiem złożonym w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego lub

2.  pozwem wzajemnym w sprawie o naruszenie. (art. 24 ust. 1 w zw. z art. 52 i art. 84).

Obaleniu domniemania ważności, o którym mowa w art. 85, mogą więc służyć jedynie decyzja OHIM lub wyrok sądu właściwego w sprawach wzorów wspólnotowych, stwierdzające, że uprawnionemu nie przysługuje prawo wyłączne (art. 25 ust. 1c).

Prawo wyłączne (...) S.p.A. nie było kwestionowane przez pozwaną, ani jak chodzi o ważność wzoru, ani zakres ochrony wynikającej z jego rejestracji. Jakkolwiek pozwana podnosiła twierdzenia, że wzory wspólnotowe powódki nie są nowe, pozwana nie zdecydowała się na wystąpienie o jego unieważnienie. W braku pozwu wzajemnego, związany domniemaniem wynikającym z przepisu art. 85 rozporządzenia, sąd pominął twierdzenia i dowody na okoliczność braku nowości i indywidualnego charakteru wzoru, jako niemające istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu w rozumieniu art. 227 k.p.c.

Należy wyjaśnić, że udzielenie ochrony wzorom wspólnotowym następuje w trybie rejestracji, gdzie badanie urzędu ogranicza się zaledwie do stwierdzenia, że zgłaszany wzór:

-

odpowiada definicji art. 3a,

-

nie jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub przyjętymi dobrymi obyczajami. (art. 47)

Urząd nie bada natomiast tego co jest przedmiotem zgłoszenia, czy wzór cechuje nowość i indywidualny charakter ani tego w odniesieniu do jakich produktów może on znaleźć zastosowanie. Należy przy tym wyjaśnić, że wyłączność używania wzoru wspólnotowego nie ogranicza się do produktów wskazanych przez zgłaszającego. Wskazanie, dokonywane w trybie art. 36 ust. 1d ma charakter administracyjny (porządkowy), służąc jedynie do określenia sektora produktów i stopnia swobody twórczej istotnych dla naruszenia wzoru lub w ocenie jego ważności. Odmiennie od krajowego wzoru przemysłowego, wzór wspólnotowy chroniony jest jako taki, naruszeniem będzie więc zastosowanie go we wszystkich produktach, a nie tylko w tych, dla których został zgłoszony.

Przyjęty system rejestracji wzorów wspólnotowych sprawia, że to od ubiegającego się o ochronę zależy przedstawienie wzoru, a w konsekwencji i zakres jego ochrony. Zgłaszający nie może skutecznie żądać rozszerzenia wyłączności używania przezeń wzoru na elementy niewidoczne we wzorze ani twierdzić, że wzór przedstawia inny produkt niż ten zobrazowany w świadectwie rejestracji. To właśnie cechy wzoru uwidocznione w zgłoszeniu będą wskazaniem dla osób trzecich niemających zgody uprawnionego, jakich wzorów (i wzorów do nich podobnych) nie mogą używać. Należy podkreślić, że dla zagwarantowania pewności prawa i realizacji zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest dokonywanie przez sądy właściwe w sprawach wzorów wspólnotowych ścisłej interpretacji przedmiotu rejestracji i zakresu jego ochrony.

Zarejestrowany wzór wspólnotowy podlega ochronie w okresie 5 lat od daty zgłoszenia, o ile spełnia on przesłanki z art. 1 ust.2b w zw. z art. 5 ust.1b i art. 6 ust.1b. Uprawniony może przedłużyć ochronę na jeden lub więcej okresów pięcioletnich do 25 lat. Powstaje w ten sposób wyłączność używania wzoru, obejmująca:

- wytwarzanie ( making) całego produktu, w którym wzór został ucieleśniony lub do którego został zastosowany,

- oferowanie i wprowadzenie do obrotu, przy czym oferowanie dotyczy nie tylko sprzedaży ale również najmu, dzierżawy czy innego rodzaju przekazania produktu, mającego ostatecznie na celu przeniesienie prawa,

- użycie produktu, który obejmuje także wystawy czy pokazy, jeśli prowadzi do zakłócenia normalnej ekonomicznej eksploatacji prawa wyłącznego,

- składowanie, interpretowane ściśle, ograniczane do dokonanego w celu oferowania produktu, wprowadzenia go do obrotu, importu itd. (art. 19 ust.1)

Z rejestracji wzoru wynikają dla uprawnionego roszczenia zakazowe względem każdej osoby, która narusza lub grozi naruszeniem prawa m.in. wytwarzając, wprowadzając do obrotu, czy przechowując produkty, w których jest on zawarty lub zastosowany.

Na wstępie należy wyjaśnić, że sprawy dotyczące naruszeń praw do wzorów przemysłowych lub wspólnotowych wymagają od strony powodowej dochowania szczególnej staranności w dowodzeniu zasadności stawianych zarzutów. Aby umożliwić sądowi dokonanie oceny podobieństwa wzorów zarejestrowanego i zawartego / zastosowanego w produkcie pozwanego, konieczne jest zwykle złożenie dowodu rzeczowego (kwestionowanego produktu) lub dobrej jakości fotografii obrazujących jego wygląd. Rozstrzygnięcie sporu zależy bowiem od szczegółowych oględzin przeciwstawianych sobie wzorów, określenia cech odróżniających, tych należących do domeny publicznej i tych mających charakter funkcjonalny. Dowód z oględzin ma w tym przypadku zasadnicze znaczenie procesowe. Uniemożliwienie sądowi dokonania oceny podobieństwa wzorów stron, w efekcie zaniechania przedstawienia kwestionowanego produktu obciąża stronę powodową.

Dla oceny naruszenia (groźby naruszenia) istotne jest ustalenie, że wzór ucieleśniony w produkcie pozwanego jest na tyle podobny do wzoru zarejestrowanego na rzecz powoda, iż nie wywołują one na zorientowanym użytkowniku odmiennego ogólnego wrażenia, uwzględnia się przy tym swobodę twórczą. Zgodnie z art. 10, zakres ochrony obejmuje bowiem każdy wzór, który nie wywołuje u zorientowanego użytkownika innego ogólnego wrażenia (ust.1), uwzględniając przy tym stopień swobody twórcy (ust.2). Określają go, postrzegalne zmysłem wzroku, cechy zewnętrzne wzoru ujawnione przez uprawnionego w dokumentacji złożonej przy wniosku o rejestrację. Dyrektywa nr 98/71/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z 13 X 1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów, w wersji angielskiej w sposób wyraźny odnosi się do tych właśnie cech. ( shown visibly)

Z naruszeniem mamy zatem do czynienia w każdym przypadku identyczności z wzorem wspólnotowym wzoru przemysłowego zawartego lub zastosowanego w kwestionowanym produkcie lub występowania pomiędzy nimi różnic zaledwie w nieznaczących szczegółach. (brak nowości) Przy badaniu naruszenia prawa do wzoru, ze względu na podobieństwo doń wzoru przemysłowego ucieleśnionego w kwestionowanym produkcie, stosuje się te same reguły co przy ocenie indywidualnego charakteru rysunku lub modelu, która opiera się na ogólnym wrażeniu, jakie sprawiają one na zorientowanym użytkowniku w odniesieniu do tego co poprzednio istniało w danej dziedzinie produktów. Przepis art. 10 ust. 1 nie wymaga jednak, aby wrażenie to było wyraźnie odmienne. Wystarczające jest, że pomiędzy przeciwstawianymi sobie wzorami występują różnice, determinujące odmienność ogólnego wrażenia zorientowanego użytkownika. Interpretacja przepisu art. 10 zgodna z tezą 14 preambuły, stawiająca wymóg, aby inne wzory sprawiały na zorientowanym użytkowniku wyraźnie odmienne wrażenie niż wzór zarejestrowany prowadziłaby do nieuzasadnionego rozszerzenia zakresu ochrony na wszystkie te wzory, które pozbawione są zdolności rejestracyjnej (indywidualnego charakteru). (por. L. Brâncuşi Wzór wspólnotowy i jego zakres ochrony. Wydawnictwo C.H.Beck Warszawa 2012 s.322-327)

Bez znaczenia jest, że wzór pozwanego różni się od zarejestrowanego rysunku lub modelu pewną, nawet dużą liczbą szczegółów, jeśli mimo wszystko użytkownik uzna, iż w bezpośrednim porównaniu, są one do siebie podobne. Wzór będzie miał charakter indywidualny jedynie wówczas, gdy ma na tyle silną zdolność odróżniającą go od innych, że będzie mógł być zindywidualizowany (uznany za odmienny) przez zorientowanego użytkownika. (por. M. Poźniak-Niedzielska Wzór wspólnoty. w Ochrona znaków towarowych, wzorów przemysłowych i oznaczeń geograficznych w Polsce po akcesji do Unii Europejskiej. UPRP Warszawa 2004 s.57-59)

Zorientowanym (uświadomionym) jest użytkownik bardziej wnikliwy, obiektywny, mający lepszą znajomość przedmiotu. Nie jest to sam twórca, przeciętny odbiorca ani znawca w określonej dziedzinie lecz osoba, która tkwi pomiędzy nimi. Niekoniecznie musi to też być użytkownik finalny. (M. Poźniak-Niedzielska Ochrona wzorów przemysłowych w prawie europejskim. Europejski Przegląd Sądowy 1/2007 s.6, por. także wyroki Sądu Unii Europejskiej z 18 III 2010 r. w sprawie T-9/07 PepsiCo, z 22 VI 2010 r. w sprawie T-153/08 Shenzhen/Bosch , z 16 XII 2010 r. w sprawie T-513/09 Jose Manuel Baena Grupo , z 16 VI 2011 r. w sprawie T-68/10 Sphere Time , z 9 IX 2011 r. w sprawie T-10/08 Kwang Yang Motor )

Oceniając indywidualny charakter wzoru sąd rozważa na ile utrudnione jest w danej dziedzinie przemysłu tworzenie rysunków i modeli o charakterze indywidualnym. Swobodę projektanta mogą ograniczać narzucane mu względy funkcjonalne, techniczne, handlowe, ewentualnie także tendencje panujące w modzie, czy gusta nabywców. Stopień swobody twórcy przy opracowaniu wzoru należy określać ze szczególnym uwzględnieniem wymagań związanych z właściwościami wynikającymi z funkcji technicznej produktu, a także przepisów prawnych mających do niego zastosowanie. Porównania ogólnego podobieństwa przeciwstawianych sobie wzoru zarejestrowanego i wzoru przemysłowego zawartego lub zastosowanego w produkcie pozwanego dokonuje się analizując występujące między nimi podobieństwa i różnice. Zorientowany użytkownik automatycznie pomija elementy, które są typowe i wspólne wszystkim tego rodzaju produktom, koncentrując się na właściwościach, które są wyrazem twórczej swobody lub odbiegają od normy. (por także późniejsze wyroki z 22 VI 2010 r. w sprawie T-153/08 Shenzhen vs Bosch, z 16 XII 2010 r. w sprawie T-513/09 Jose Manuel Baena Grupo , z 16 VI 2011 r. w sprawie T-68/10 Sphere Time, z 13 XI 2012 r. w sprawach połączonych T-83/11 i T-84/11 Antrax It )

Ocena indywidualnego charakteru wzoru ma charakter normatywny. Podobnie jak w sprawach o naruszenie znaku towarowego, w których sąd rozstrzyga o istnieniu ryzyka konfuzji z punktu widzenia modelowego konsumenta, do kompetencji sądu należy ocena odmienności lub jej braku ogólnego wrażenia, jakie na modelowym zorientowanym użytkowniku wywołują przeciwstawiane sobie wzory. (por. wyrok Sądu Unii Europejskiej z 22 VI 2010 r. w sprawie T-153/08 Shenzhen/Bosch) Kompetencje sądu w tym zakresie nie mogą być w żadnym razie cedowane na biegłego. (por. E. Nowińska [w] Prawo własności przemysłowej. LexisNexis Warszawa 2011 s. 171, J. Kępiński Wzór przemysłowy i jego ochrona w prawie polskim i wspólnotowym. Oficyna a Wolters Kluwer business Warszawa 2010 s.54-57, M. Hulicki Pojęcie „poinformowany użytkownik” w świetle praktyki i orzecznictwa unijnego. ZNUJ Rok 2011, z. 112 s.112-132)

Normatywna ocena ogólnego wrażenia dokonywana jest zgodnie z regułami określonymi w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Unii Europejskiej (m.in. wyrok Sądu UE z 18 III 2010 r. w sprawie T-9/07 Grupo Promer Mon Grafic vs. PepsiCo). Ocenie podobieństwa / odmienności ogólnego wrażenia, jakie wywołują na zorientowanym użytkowniku podlegają wzór uprawnionego i wzór zawarty lub zastosowany w produkcie domniemanego naruszyciela, nie przeciwstawia się natomiast produktów stron. Sposób w jaki powód używa wzoru jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu. Jego produkt może być jednak pomocniczo wykorzystany, jeśli nie ma wątpliwości co do jego tożsamości (nie ma wątpliwości co do identyczności wzoru i ucieleśniającego go produktu powoda).

Należy przy tym wyjaśnić, że porównanie to różni się od ryzyka konfuzji konsumenckiej w prawie znaków towarowych, gdzie klient, zachowujący w pamięci znak uprawnionego, myli z nim znak towarowy innego przedsiębiorcy. W przypadku wzorów, porównania – w ocenie normatywnej – dokonuje się w sposób bezpośredni (szerzej : L. Brâncuşi Wzór … s.273-360), analizując występujące między nimi podobieństwa i różnice. (por. wyroki z 22 VI 2010 r. w sprawie T-153/08 Shenzhen/Bosch, z 16 XII 2010 r. w sprawie T-513/09 Jose Manuel Baena Grupo , z 16 VI 2011 r. w sprawie T-68/10 Sphere Time , z 9 IX 2011 r. w sprawie T-10/08 Kwang Yang Motor ) Bez znaczenia są zatem oznaczenia wytwórcy, jego znaki towarowe, czy pełna informacja handlowa, ze wskaza-niem pochodzeniu produktu.

Przy rozstrzygnięciu o naruszeniu prawa z rejestracji wzoru wspólnotowego należy się posłużyć wypracowanymi w orzecznictwie sądów wspólnotowych regułami oceny indywidualnego charakteru wzoru, wynika zasadniczo z czteroetapowego badania, które polega na określeniu:

1.  sektora produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany,

2.  zorientowanego użytkownika tych produktów i ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego zorientowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i stopnia uwagi wykazywanej przy porównywaniu – bezpośrednim, jeśli to możliwe – poszczególnych wzorów,

3.  stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru,

4.  wyniku porównania rozpatrywanych wzorów z uwzględnieniem właściwego sektora, swobody twórcy i całościowego wrażenia wywieranego na zorientowanym użytkowniku przez zakwestionowany wzór i przez każdy wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie. (por. wyrok Sądu UE z 7/11/2013 r. w sprawie T-666/11 D. Budziewska vs. PUMA)

(...) S.p.A. dysponuje prawem z rejestracji wzorów, które przedstawia bukiet słodyczy, jako całościową kompozycję kolorystyczną i przestrzenną zarówno opakowania jak i słodyczy w nim się znajdujących. W ocenie sądu, nie doszło do naruszenia praw wyłącznych strony powodowej, co więcej powódka nie może uzurpować sobie z zastrzeżonego przez siebie wzoru, prawa do samego kształtu bukietu jako opakowania na słodycze. Należy zgodzić się z pozwaną, że kształt ten nie został zastrzeżony przez powódkę, ochronie podlega włącznie całościowa kompozycja kolorystyczna zarówno opakowania jak i słodyczy oraz kształt i układ użytych w niej słodyczy, przedstawiona w świadectwie rejestracji. Sąd podziela przy tym pogląd pozwanej, podparty orzecznictwem, że zarejestrowany wzór wspólnotowy nie obejmuje ochroną idei/pomysłów leżących u podstaw powstania wzoru, w tym konkretnym przypadku - formy zapakowania słodyczy, jakim jest bukiet.

Cechami, które należy uznać za istotne w produktach pozwanej to: uformowana w kształcie kielicha i przewiązana wstążeczką osłona, naśladująca opakowanie bukietu kwiatów, wewnątrz której umocowane są rozmieszczone koncentrycznie słodycze oraz kształty i kolory użytych słodyczy . Natomiast cechami istotnymi w produktach powódki są: uformowana w kształcie kielicha i przewiązana wstążeczką osłona, naśladująca opakowanie bukietu kwiatów, słodycze luźno rozmieszczone wewnątrz kielicha, kształty i kolory użytych słodyczy, przezroczysta folia, którą owinięte jest całe opakowanie oraz materiał, którym na dole związane jest opakowanie. Z przedstawionych przez powódkę świadectw rejestracji nie wynika, aby uzyskała ona ochronę na każdą formę opakowania słodyczy w kształcie stożka owiniętego w krepinę. Ochroną objęta jest wyłącznie postać produktu przedstawiona w świadectwie rejestracji, a zatem w przypadku wzorów powódki, przedstawionych w postaci kolorowych zdjęć opakowań słodyczy, istotne jest także kompozycja kolorystyczna oraz kształt i układ słodyczy. Tym samym żądanie powódki, objęcia na jej rzecz ochroną każdego opakowania słodyczy w formie bukietu, wychodzi poza zakres przyznanej jej wyłączności prawnej.

W produktach pozwanego widoczne są istotne różnice w kształcie i kolorze kielicha, a przede wszystkim w sposobie umieszczenia samych słodyczy w bukiecie. Słodycze w bukiecie pozwanego zostały ułożone w odmienne oraz indywidualne wzory, natomiast we wzorach powódki przedstawiono bukiety, w których słodycze zostały umieszczone w sposób niezorganizowany, nie stwarzający wrażenia żadnego uporządkowanego schematu..

Konkludując, pomiędzy wzorami powódki a produktami pozwanej na pierwszy rzut widoczne są różnice w kształcie i kolorze kielicha, w sposobie rozmieszczenia słodyczy oraz ich kształcie, kolorze i wielkości. Wskazane różnice dotyczą cech tak istotnych, że brak jest podobieństwa w zakresie ogólnego wrażenia jakie te wzory i produkty mogą wywoływać. Jak zostało uprzednio wskazane, zorientowany użytkownik automatycznie pomija elementy, które są typowe i wspólne wszystkim porównywanym produktom, koncentrując się na właściwościach, które są wyrazem twórczej swobody lub odbiegają od normy.

Z powyższych względów sąd orzekł o oddaleniu powództwa.

II. Odnośnie do naruszenia reguł uczciwej konkurencji :

Zgodnie z jej art. 1, ustawa z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej - w interesie publicznym, przedsiębiorstw oraz klientów, nie może jednak być traktowana jako instrument służący wyeliminowaniu konkurencji w ogóle, w celu zachowania przez przedsiębiorcę dominującej pozycji rynkowej. (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 30/09/1998 r. sygn. akt I ACa 281/98 Apel.-Lub.1999/1/1)

W uzasadnieniu wyroku z 11/07/2002 r. (I CKN 1319/00 OSNC 2003/5/73) Sąd Najwyższy stwierdził m.in., że założeniem ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest ochrona atrakcyjnej siły przedsiębiorcy oraz jej oddziaływanie na krąg odbiorców. Chodzi o rozgraniczenie między działaniem uczciwym i zgodnym z prawem, a wykraczającym poza ustanowione reguły, nie zaś o ochronę konkretnego osiągnięcia. Ustawa ma zatem na celu zapewnienie prawidłowości zachowania się i działania podmiotów gospodarczych w warunkach wolnej konkurencji i dostępu do rynku na równych prawach. Realizacja konstytucyjnej zasady wolności gospodarczej uzasadnia (...) poszukiwanie równowagi między wolnością rynku i swobodą obrotu a celami ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, określonymi w art. 1.

Prawo konkurencji hołduje zasadzie prior tempore potior iure. Udzielenie ochrony zmierza do zabezpieczenia słusznych interesów tego przedsiębiorcy, który poniósł określone nakłady na zaprojektowanie, wprowadzenie do obrotu i promocję określonego produktu, czy na rozpoznawalność jego oznaczenia. Warunkiem uzyskania ochrony jest w każdym przypadku wykazanie pierwszeństwa rynkowego oraz zaistnienie okoliczności wskazanych w rozdziale 2. u.z.n.k. ( Czyny nieuczciwej konkurencji - art. 5-17) lub deliktu tam nieujętego, ale odpowiadającego hipotezie art. 3 ust. 1.

Stosownie do art. 3 ust. 1, uznanie działania za czyn nieuczciwej konkurencji warunkowane jest kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek : czyn ma charakter konkurencyjny, narusza lub zagraża interesowi innego przedsiębiorcy lub klienta, jest bezprawny, tj. sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami.

Działanie konkurencyjne ma charakter celowy, ukierunkowane jest na wzmocnienie bądź utrzymanie pozycji rynkowej przedsiębiorcy, który jednak niekoniecznie musi mieć świadomość skutków jakie rzeczywiście może wywrzeć, bez znaczenia jest przewidywanie przezeń możliwości naruszenia interesów innych przedsiębiorców. Konkurencyjne są wyłącznie działania zewnętrzne, adresowane do innych uczestników wymiany rynkowej, mające na celu zdobycie klientów dla oferowanych przez nich towarów przez zwiększenie własnej efektywności gospodarczej bądź osłabienie cudzej. Zagrożenie interesów musi mieć charakter bezpośredni i realny. Muszą one być zdolne wywierać wpływ na innych przedsiębiorców-konkurentów (albo na konsumentów), niekorzystnie oddziaływać na ich sytuację, naruszając ich interesy gospodarcze. Decyduje o tym sposób, w jaki działanie konkurenta jest odbierane przez potencjalnych adresatów. Obowiązek wskazania i udowodnienia naruszenia lub zagrożenia jego interesów gospodarczych, a także winy naruszyciela obciąża występującego z zarzutem nieuczciwej konkurencji.

Naruszenie prawa odnosi się do bezwzględnie obowiązujących przepisów, w szczególności u.z.n.k., przepisów o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym, o ochronie dóbr osobistych, prawa własności, praw autorskich, ochrony konsumentów, kodeksu karnego. Dobre obyczaje rozumieć należy podobnie do zasad współżycia społecznego, jako normy moralne i zwyczajowe stosowane w działalności gospodarczej. O tym, czy dane działanie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, decyduje całokształt okoliczności, a zwłaszcza cel, użyte środki i konsekwencje przedsiębranych działań. Czyn sprzeczny z prawem może, ale nie musi być zarazem sprzeczny z dobrymi obyczajami, gdyż zależy to od charakteru naruszonych norm. (por. M.Kępiński Problemy ogólne nowej ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Ruch Prawniczy Ekonomiczny i Socjologiczny 1994/2/1)

Pojęcie dobrych obyczajów odczytuje się najczęściej w ujęciu ekonomiczno-funkcjonalnym, przywiązującym wagę nie do przestrzegania dobrych obyczajów w ogóle lecz do zachowania przedsiębiorców w działalności gospodarczej, odchodząc od dokonywania oceny z punktu widzenia ogólnych zasad etyczno-moralnych, gdzie istotne kryterium stanowiło poczucie godności ogółu ludzi myślących sprawiedliwie i słusznie. Obecnie, dobre obyczaje to normy moralne i zwyczajowe stosowane w działalności gospodarczej. (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 26/09/2002 r. III CKN 213/01 OSNC 2003/12/169) Sprzeczność z dobrymi obyczajami, jako klauzula generalna, podlega ocenie sądu z punktu widzenia treści, motywów i celu działania konkurencyjnego. Obiektywnie niezgodne z dobrymi obyczajami są działania (lub zaniechania) sprzeczne ze zwyczajami uznanymi przez daną społeczność, obowiązującymi w określonym środowisku.

W obecnym stanie prawnym sąd nie znajduje uzasadnienia dla szerokiej wykładni pojęcia naruszenia interesu gospodarczego, mogącej uzasadniać stosowanie przepisów ustawy do wszystkich samodzielnych podmiotów prawnych, tylko z tej przyczyny, że ze względu na istniejące powiązania, nieuczciwie konkurencyjne działania pozwanego ostatecznie wpływają także na ich sytuację ekonomiczną (np. producenta, dostawcy, kooperanta, nabywcy, agencji reklamowej). Takie rozumienie pojęcia naruszenia lub zagrożenia interesu innego przedsiębiorcy mogłoby, w istniejącym ustroju gospodarczym, prowadzić w skrajnych przypadkach do stwierdzenia, że właściwie każdy uczestnik gry rynkowej jest w mniejszym lub większym stopniu dotknięty działaniem nieuczciwie konkurencyjnym, każdy zatem mógłby dochodzić na drodze sądowej roszczeń określonych w art. 18 u.z.n.k. Słuszne, w przekonaniu sądu jest uznanie, że roszczenia z art. 18 u.z.n.k. służą wyłącznie przedsiębiorcom, prowadzącym działalność gospodarczą na polskim rynku, których interesy gospodarcze zostały bezpośrednio naruszone lub zagrożone, ustawa nie znajduje natomiast zastosowania do podmiotów zagranicznych, które nie prowadzą w Polsce działalności, a jedynie są korporacyjnie powiązane z polskimi przedsiębiorcami, zachowującymi odrębność prawną i ekonomiczną, którym zbywają swoje towary lub udzielają licencji na używanie znaków towarowych, wynalazków lub wzorów.

Istnienie finansowo-organizacyjnych podstaw funkcjonowania tzw. grupy kapitałowej spółek z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wykonywania przez spółkę dominującą uprawnień w ramach posiadanych udziałów w spółkach zależnych nie powoduje powstania zorganizowanego zespołu praw majątkowych i niemajątkowych należącego do spółki dominującej. (tak wyrok Sądu Najwyższego z 23/10/2003 r. VCK 411/02; por. także wyroki Sądów Apelacyjnych w Poznaniu z 13/12/2005 r. IACa 568/05 i w Katowicach z 27/02/2009 r. VACa 308/08)

(...) S.P.A. nie wykazała, że działania pozwanej w sposób realny i bezpośredni naruszyły jej interesy gospodarcze, a jeśli tak, to jakie oraz że uczestniczy bezpośrednio w obrocie gospodarczym na terytorium Polski. Ewentualne, pośrednie naruszenie przez pozwaną interesów gospodarczych (...) S.P.A. nie uzasadnia udzielenia jej ochrony na podstawie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Z uwagi na niewykazanie naruszenia lub zagrożenia interesów gospodarczych powódki sąd orzekł o oddaleniu jej roszczeń opartych na przepisie art. 18 ust. 1 u.z.n.k.

Na marginesie sąd pragnie wskazać, że podziela powszechnie przyjęty w doktrynie i orzecznictwie pogląd, iż przepis art. 3 w ust. 1 w sposób ogólny określa czyn nieuczciwej konkurencji, podczas gdy w ust. 2 wymienia przykładowo niektóre czyny, typizowane dodatkowo w art. 5-17, które należy wykładać tak, że ogólne określenie i przepisy czyn nieuczciwej konkurencji uszczegóławiające pozostają w następujących relacjach:



wymienione w ustawie czyny nie tworzą zamkniętego katalogu, za nieuczciwie konkurencyjne można uznać także działanie niewymienione w art. 5-17, jeżeli tylko spełnia ono przesłanki zdefiniowane w art. 3 ust. 1,



wymagania określone w definicji art. 3 ust. 1 odnoszą się do czynów wymienionych w art. 5-17, a klauzula generalna pełni funkcję korygującą w stosunku do przepisów szczególnych. Gdy dany stan faktyczny, formalnie, spełnia przesłanki z art. 5-17, w rzeczywistości jednak działanie nie wykazuje któregoś ze znamion art. 3 ust. 1 (np. bezprawności, sprzeczności z dobrymi obyczajami), uznanie go za czyn nieuczciwej konkurencji nie jest możliwe.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 u.z.n.k., czynem nieuczciwej konkurencji jest takie oznaczenie towarów lub usług albo jego brak, które może wprowadzić klientów w błąd co do pochodzenia, ilości, jakości, składników, sposobu wykonania, przydatności, możliwości zastosowania, naprawy, konserwacji lub innych istotnych cech towarów albo usług, a także zatajenie ryzyka, jakie wiąże się z korzystaniem z nich. Czynem nieuczciwej konkurencji jest również wprowadzenie do obrotu towarów w opakowaniu mogącym wywołać skutki określone w ust. 1, chyba że zastosowanie takiego opakowania jest uzasadnione względami technicznymi. (ust. 2) Dla oceny sprzeczności działania pozwanego z regułami uczciwej konkurencji na gruncie tego przepisu należy stosować odpowiednio zasady wypracowane w prawie znaków towarowych.

W przekonaniu sądu, pozwana nie dopuszcza się czynu nieuczciwej konkurencji stypizowanego w art. 10 u.z.n.k. Pomiędzy produktami stron zachodzą tak daleko idące różnice w ogólnej kompozycji produktów oraz wyglądzie zewnętrznym, że rozsądny i świadomy konsument, nie może być wprowadzony w błąd co do pochodzenia konkretnych bukietów słodyczy od stron postępowania. Ponadto na metkach dołączonych do produktów pozwanej zamieszczone są informacje wskazujące wyraźnie kto jest producentem. Strona pozwana nie używa też żadnych oznaczeń, które w jakikolwiek sposób sugerowałyby istnienie powiązań ze stroną powodową.

Do ustalonego stanu faktycznego nie znajdzie również zastosowania art. 13 ust. 1 u.z.n.k. Przepis ten typizuje jako czyn nieuczciwej konkurencji naśladowanie gotowego produktu, polegające na tym, że za pomocą technicznych środków reprodukcji jest kopiowana zewnętrzna jego postać, jeżeli może wprowadzić klientów w błąd co do tożsamości producenta lub produktu. Niedozwolone naśladownictwo może [...] nie tylko dotyczyć identyczności kopii i oryginału, ale da się także rozciągnąć na przypadki odmienności wymiarów. Wystarczy taki stopień podobieństwa, który spowoduje, że przeciętny nabywca na podstawie całościowego wrażenia nie odróżni produktu wtórnego od tego pierwotnego. (M. Orliński Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11/07/2002 r., I CKN 1319/00. PPH 2004/2/54)

Samo naśladownictwo nie jest zabronione, jeżeli nie stwarza ryzyka wprowadzenia klientów w błąd co do tożsamości producenta lub produktu. Bezwzględny zakaz naśladownictwa produktów wytwarzanych przez innego przedsiębiorcę prowadziłby do powstania nieograniczonego żadnym terminem monopolu eksploatacji określonego rozwiązania technicznego i uniemożliwiałby lub co najmniej utrudniał wchodzenie na rynek innym przedsiębiorcom, prowadzącym podobną działalność. Pozostawałoby to w sprzeczności z porządkiem prawnym opartym na zasadzie wolności gospodarczej i regułach uczciwej konkurencji. Samo naśladownictwo produktów innego przedsiębiorcy, nie korzystającego ze szczególnej ochrony jego praw wyłącznych, nie jest sprzeczne z regułami konkurencji i nie uzasadnia przyjęcia istnienia czynu nieuczciwej konkurencji. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 11/08/2004 r. II CK 487/03)

Do oceny możliwości wystąpienia konfuzji między porównywalnymi produktami przyjmuje się model należycie poinformowanego, uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. Tak określony wzorzec nie może być jednak definiowany w oderwaniu od ustalonych – odrębnie dla każdej sprawy – warunków obrotu i realiów życia gospodarczego. Możliwość konfuzji, o której mowa w art. 13 ust. 1 u.z.n.k., zachodzi wówczas, gdy dla przeciętnego odbiorcy zewnętrzna postać porównywanych produktów jest tego rodzaju, że nie jest możliwe odróżnienie oryginału od kopii. Nie jest konieczne, aby oba produkty były identyczne. Wystarczające jest podobieństwo na tyle wysokie, że przeciętny nabywca, na podstawie ogólnego i całościowego wyrażenia nie odróżnia wyrobu naśladującego od oryginalnego. Możliwości wystąpienia konfuzji nie wyłączają przy tym drobne różnice występujące w produktach obu stron. Ocenę należy dokonać przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności towarzyszących wyborowi towaru przez klienta. Niewątpliwie znaczna różnica w jakości porównywalnych produktów, dostrzegalna wzrokowo w chwili podejmowania decyzji o ich nabyciu, może niekiedy wyłączać możliwość konfuzji. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 6/03/2014 r. V CSK 202/13) Wyczerpujące i wyraźne oznaczenie producenta na opakowaniu towaru oraz trwałe umieszczenie znaku towarowego bezpośrednio na produkcie wprowadzanym do obrotu wyłącza możliwość wywołania błędu zarówno co do tożsamości producenta, jak i produktu. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 14/11/2008 r. V CSK 162/08) Decydujące znaczenie dla wyłączenia ryzyka konfuzji może mieć zatem odmienne opakowanie produktu, zawierające odróżniające oznaczenia i informację o jego pochodzeniu. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16/01/2009 r. V CSK 241/08)

W ustalonych okolicznościach sprawy nie można uznać, że działanie pozwanej stanowi czyn nieuczciwej konkurencji stypizowany w art. 13 ust. 1 u.z.n.k., bukiety „Słodki Bukiet” nie jest bowiem kopią wcześniej obecnych na rynku bukietów słodyczy oferowanych przez powódkę. Inne są nie tylko ich wymiary ale również kompozycja, skład słodyczy, kolorystyka. Na produktach stron zamieszczane są metki, z których w sposób jednoznaczny wynika kto jest producentem. Ponadto należy zauważyć, że „Słodki Bukiet” to nie jest nazwa własna, tylko nazwa rodzajowa używana w obrocie do kompozycji słodyczy w formie bukietu. Reasumując, powyższe okoliczności wykluczają możliwość wprowadzenia nabywców w błąd co do pochodzenia produktów.

Z powołanych przyczyn sąd orzekł o oddaleniu powództwa w całości, jako nieuzasadnionego i nieudowodnionego.

O kosztach postępowania sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. – odpowiedzialności za wynik sporu. Oddalając w całości powództwo sąd orzekł o obowiązku (...) S.P.A z siedzibą w M. zwrotu (...) P. D., L. J., (...) spółka jawna z siedzibą w B. kosztów postępowania i zastępstwa procesowego, zgodnie z art. 98 k.p.c.

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (§ 3 art. 98 k.p.c.) Stronom reprezentowanym przez radcę prawnego zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. (art. 99 k.p.c.)

Opłaty za czynności radców prawnych przed organami wymiaru sprawiedliwości określa rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 IX 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu . Zasądzając opłatę sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynieniu się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. (§ 2 ust.1.) Podstawę zasądzenia opłaty stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3 i 4, z tym, że nie może być ona wyższa od 6-o krotnej stawki minimalnej (§ 2 ust.2.), której wysokość zależy od wartości przedmiotu sprawy lub jej rodzaju. (§ 4 ust.1.) W sprawie, w której wartość przedmiotu sprawy ostała określona w przedziale od 10 000 do 50 000, stawka minimalna wynosi 2 400 (§ 6 pkt 5). Zważywszy charakter sprawy, jej wagę i stopień skomplikowania, sąd uznał, że adekwatne do nakładu pracy pełnomocnika pozwanej wykonującego zawód radcy prawnego jest wynagrodzenie w minimalnej wysokości. Ponadto na zasądzone na rzecz pozwanego koszty postępowania złożyły się opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.

SSO Jadwiga Smołucha