Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Grzempa

Ławnicy: Grażyna Kotlarek, Małgorzata Urbanowicz

Protokolant: Kamila Skorupska

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2016 r. w Słupsku

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko Miejskiemu Zakładowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o przywrócenie do pracy

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki E. B. na rzecz pozwanego Miejskiego Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt V P 91/16

UZASADNIENIE

Powódka E. B., reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego , wniosła pozew przeciwko pozwanemu Miejskiemu Zakładowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. o przywrócenie jej do pracy i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Jednocześnie wniosła o przywrócenie jej terminu do wniesienia pozwu o przywrócenie do pracy podnosząc, że powódka nie ze swojej winy nie złożyła pozwu w wymaganym terminie. Zdaniem powódki, pozwana w dniu 17 listopada 2014 r. poinformowała powódkę, że umowa o pracę łącząca strony wygasa z upływem czasu na jaki została zawarta. Powódka w dniu 8 maja 2015 r. wystąpiła do Sądu Rejonowego w Słupsku z pozwem o ustalenie istnienia stosunku pracy. W sprawie o sygn. akt V P106/15 pozwana w odpowiedzi na pozew podniosła, że w dniu 17 listopada 2014 r. ustnie złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę oraz przyznała, że uczyniła to bez zachowania formy pisemnej, bez pouczenia powódki o możliwości i terminie do wniesienia odwołania. Powódka się z tym nie zgadzała. Sąd I instancji wyrokiem z dnia 27 października 2015 r. oddalił powództwo, następnie Sąd II instancji oddalił apelację powódki.

Zdaniem powódki, przyczyna uchybienia terminowi ustała z dniem wydania prawomocnego orzeczenia przez Sąd Okręgowy w Słupsku.

W odpowiedzi na pozew pozwany Miejski Zakład (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia pozwu, oddalenie powództwa, zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W ocenie pozwanego błędne jest twierdzenie powódki jakoby termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu ustał z dniem wydania prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Słupsku. Zdaniem pozwanego, z chwilą wniesienia odpowiedzi na pozew przez pozwanego w sprawie V P 106/15, powódka miała już świadomość co do okoliczności na jakie powołuje się pozwany i od tej chwili opóźnienie nie może być traktowane jako usprawiedliwione. Dodatkowo Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku zasygnalizował jaki jest termin na wniesienie odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę. Pozwany argumentował, iż powódka jest od samego początku reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Zdaniem pozwanego powódka powinna najpóźniej z chwilą wydania orzeczenia przez Sąd I instancji złożyć pozew o przywrócenie do pracy wnosząc o zawieszenie postępowania do czasu rozpoznania apelacji przez Sąd II instancji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. B. była zatrudniona w Miejskim Zakładzie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. od dnia 18.08.2009 r. na stanowisku kierowca autobusu.

bezsporne

Z dniem 17.11.2014 r. stosunek pracy łączący strony został rozwiązany przez pracodawcę.

dowód: odpowiedź na pozew w sprawie P 106/15 z dnia 10.06.2015 r. (k. 39-40), wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 27.10.2015 r. (P 106/15) wraz z uzasadnieniem (k. 46-49)

Pracodawca złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę, tj. nie złożył oświadczenia na piśmie oraz nie pouczył E. B. o terminach i sposobie odwołania się od rozwiązania umowy o pracę.

bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo E. B. podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie poza sporem było to, że umowa o pracę została rozwiązana przez pracodawcę z powódką w dniu 17.11.2014 r. z naruszeniem przepisów prawa pracy. Okoliczność ta została przyznana przez pozwanego w odpowiedzi na pozew w niniejszej sprawie jak również w odpowiedzi na pozew z dnia 10.06.2015 r. w sprawie V P 106/15, w której to sprawie powódka wnosiła o ustalenie istnienia stosunku pracy twierdząc, że do rozwiązania stosunku pracy nie doszło.

Poza sporem było i to, że pozew o przywrócenie do pracy w niniejszej sprawie powódka wniosła z przekroczeniem terminu wynikającego z art. 264 kp.

Stosownie do art. 265 k.p., jeżeli pracownik, bez swojej winy, nie dokonał w terminie czynności, o których mowa w art. 264 k.p., sąd na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Przywrócenie terminu może nastąpić jedynie wówczas gdy pracownik bez swojej winy a więc z powodu okoliczności od niego niezależnych nie wniósł w terminie powództwa.

Na wstępie należy wskazać, że nie wymaga się od pracownika odrębnego wniosku o przywrócenie powyższego terminu, ponieważ już samo wniesienie powództwa stanowi dorozumiany wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.

Powódka argumentowała, że w dniu 17.11.2014 r. nie miała świadomości, iż doszło do rozwiązania z nią umowy o pracę i dlatego złożyła pozew o ustalenie istnienia stosunku pracy. Powódka przyznała, że w odpowiedzi na tenże pozew pozwany wskazał, że w dniu 17.11.2014 r. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę niezgodnie z przepisami. Nadto powódka przyznała, iż Sąd Rejonowy w Słupsku uznał, że pozwany niezgodnie z prawem, ale złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, do czego przychylił się Sąd Okręgowy w Słupsku rozpatrujący apelację od wyroku.

Wyrok Sądu II instancji zapadł w dniu 15.04.2016 r. a zatem dopiero z tym dniem, zdaniem powódki, ustała przyczyna uchybienia terminowi do wniesienia odwołania od wypowiedzenia.

Powyższe okoliczności, zdaniem Sądu, nie usprawiedliwiają ponad rocznego przekroczenia terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia.

Podkreślić należy szczególny charakter terminów dochodzenia przez pracowników roszczeń związanych z rozwiązaniem stosunku pracy. Terminy te są stosunkowo krótkie a to z tego względu, że z jednej strony dla pracodawcy jest bardzo ważną sprawą aby szybko dowiedzieć się, czy rozwiązanie umowy będzie przez pracownika kwestionowane i czy w związku z tym powinien liczyć się z uznaniem wypowiedzenia za bezskuteczne, przywróceniem pracownika do pracy albo zasądzeniem odszkodowania za sprzeczne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Dla pracownika terminy te mają charakter mobilizujący do szybkiego podjęcia decyzji w sprawie ustania stosunku pracy. Terminy te są terminami prawa materialnego, do których nie mają zastosowania przepisy k.p.c. dotyczące uchybienia i przywracania terminów i w sytuacji gdy Sąd nie przywróci terminu do wniesienia powództwa, oddala je.

W judykaturze przyjmuje się, że okolicznością taką może być brak poinformowania pracownika na piśmie wypowiadającym o możliwości i terminie odwołania od wypowiedzenia do sądu, także zwodzenie pracownika przez pracodawcę perspektywą zatrudnienia w przyszłości na innym stanowisku, może stanowić okoliczność usprawiedliwiającą przywrócenie terminu (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 23 czerwca 2005 r., II PK 287/04, Pr.Pracy 2006/1/33).

W niniejszej sprawie pracodawca przyznał, że nie pouczył powódki w jakim terminie może odwołać się od wypowiedzenia umowy o pracę, co może stanowić przesłankę do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od tegoż wypowiedzenia. Należy mieć jednak na uwadze, że powódka zarówno w sprawie o ustalenie istnienia stosunku pracy jak i w niniejszej sprawie była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika a zatem z chwilą doręczenia odpowiedzi na pozew temu pełnomocnikowi w sprawie o ustalenie – w dniu 10.06.2015 r. ustała przyczyna uchybienia terminowi.

Sąd zgadza się z argumentacją pozwanego, iż wówczas należało złożyć pozew o przywrócenie do pracy z wnioskiem o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

Nadto, w uznaniu Sądu jak słusznie wskazywały sądy obu instancji powódka miała świadomość, iż w dniu 14.11.2014 r. stosunek pracy został z nią rozwiązany.

Jak wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 25.04.2016 r. (sygn. akt V Pa 1/16, str. 9): „zarzut apelacji i cała apelacja oparta jest na błędnym założeniu, iż skoro nie doszło do złożenia przez pracodawcę oświadczenia (ani w formie ustnej ani w formie pisemnej) o wypowiedzeniu umowy o pracę, to powódka z tej przyczyny nie miała czego kwestionować i nie mogła wytoczyć powództwa o przywrócenie do pracy”.

Sąd Okręgowy uznał także, że powódka nie miała interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie z argumentacją, iż wyrok ustalający jest jej potrzebny po to aby pracodawca przywrócił ją do pracy.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę zgadza się z tym stanowiskiem, iż powódka winna była wnieść pozew o przywrócenie do pracy, ale nie czekając na wyrok Sądu II instancji tylko o wiele wcześniej, już w chwili zapoznania się ze stanowiskiem pracodawcy zawartym w odpowiedzi na pozew – 10.06.2015 r., ewentualnie po ogłoszeniu wyroku Sądu I instancji w dniu 27.10.2015 r. Pozew został zaś wniesiony w dniu 22.04.2016 r.

Słuszne jest stanowisko powołane przez pozwanego w odpowiedzi na pozew a wywiedzione z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2014 r., sygn.. akt II PK 15/14, z którego wynika, iż nieprawidłowy jest wniosek, że pracownik nie ponosi winy (w stopniu przynajmniej lekkiego niedbalstwa), w sytuacji gdy zwleka ponad dwa lata, a w międzyczasie procesuje się z pracodawcą o roszczenie związane z rozwiązaniem stosunku pracy, korzystając z pomocy profesjonalnego pracownika.

Dodać należy, iż niezachowanie przez pracownika terminu do zaskarżenia wypowiedzenia umowy o pracę wyłącza potrzebę rozważania zasadności i legalności przyczyn tego wypowiedzenia (tak: wyrok SN z dnia 23 czerwca 2005 r., II PK 287/04, Pr.Pracy 2006/1/33).

Z uwagi na powyższe Sąd, na podstawie art. 264 k.p., oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc stosując zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy. Koszty te zostały ustalone w oparciu o § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.