Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa D. M.

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendzie Miejskiej Policji w T.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – Komendy Miejskiej Policji w T. na rzecz powoda D. M. kwotę 72.000 zł (siedemdziesiąt dwa tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 21 listopada 2013r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. nakazuje pobrać od pozwanego Skarbu Państwa – Komendy Miejskiej Policji w T. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 19.214,24 zł (dziewiętnaście tysięcy dwieście czternaście złotych dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu wydatków związanych z opiniami biegłych.

I C 1901/15

UZASADNIENIE

Powód D. M. wniósł o zasądzenie od pozwanego Komendanta Komisariatu Policji T. Ś. kwoty 72.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 21.11.2013r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu wywołanym przez funkcjonariuszy policji.

Pozwany nie kwestionując swej odpowiedzialności za działania funkcjonariuszy wniósł o oddalenie powództwa wskazując, iż żądana wysokość zadośćuczynienia nie jest kwotą odpowiednią.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Prawomocnym wyrokiem z dnia 8 marca 2013r., sygn. akt II K 1180/11, Sad Rejonowy w Toruniu uznał E. K. i M. P. za winnych przekroczenia uprawnień funkcjonariusza policji w dniu 2 lipca 2011r. w T. i spowodowania u D. M. zasinienia na powierzchni grzbietowo bocznej lewej prącia oraz pęknięcia nerki lewej z krwiakiem przestrzeni zaotrzewnowej, którego wynikiem była konieczność usunięcia nerki, co stanowi ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią trwałego kalectwa. Tytułem częściowego zadośćuczynienia zasądzono solidarnie od oskarżonych na rzecz D. M. kwotę 3.000 zł.

Dowód: wyrok I i II instancji - akta II K 1180/11 k. 471-472, 481-499, 576-577, 586-594

D. M. jest alkoholikiem. Chodził na spotkania AA. Przebywał w 2010r. na leczeniu zamkniętym w C.. Pracował dorywczo, zarabiał od 750 zł do 2.500 w zależności od rodzaju pracy. Był zdrowy. W związku z agresywnym zachowaniem jego żona w dniu 2 lipca 2011r. zgłosiła interwencję, w czasie której D. M. doznał obrażeń ciała. Stawiał opór i wyzywał policjantów. Przed zdarzeniem się nie leczył. Obecnie korzysta z opieki medycznej. Po utracie nerki pogorszyła się jego sprawność fizyczna. Odczuwa ból. Po usunięciu nerki leczył się odwykowo. Mimo tego spożywał alkohol i wielokrotnie przebywał w izbie wytrzeźwień.

Dowód: zeznania M. M. – k. 104-105, przesłuchanie powoda – k. 144-144v

W wyniku pęknięcia nerki konieczne było usunięcie nerki co wiązało się z urazem dla organizmu i z dolegliwościami bólowymi, które utrzymują się około 2-4 tygodni po zabiegu. Leczenie zostało zakończone. Dokumentacja medyczna nie wskazuje by u powoda występowały dolegliwości ze strony układu moczowego. W chwili obecnej rokowania są dobre. Usunięcie jednej nerki przy drugiej działającej prawidłowo nie wpływa w żaden sposób na zmianę jakości życia. Powoduje to trwały uszczerbek na zdrowiu wynoszący 35 %. Jednakże ewentualna utrata drugiej nerki wpłynęłaby w bardzo istotny sposób na funkcjonowanie D. M., bowiem wymagałby dializoterapii lub przeszczepu nerki i przyjmowania do końca życia leków zapobiegających odrzuceniu transplantowanego narządu. Do uszkodzenia nerki doszło w wyniku pobicia, a nie prowadzonego przez powoda trybu życia. Dolegliwości bólowe mają charakter subiektywny i trudno je zweryfikować. Dolegliwości tego typu są często zgłaszane przez pacjentów, którzy przeszli zabieg usunięcia nerki. Przy zastosowaniu metody HBT wartość współczynnika w przedmiotowej sprawie wyniosła 153,45 punktów, przy czym jeden punkt odpowiada zadośćuczynieniu wartości 625 zł.

Dowód: opinia – k. 206-215v, 258-258v

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony i znajdujących się w aktach Sądu Rejonowego w Toruniu sygn. II K 1180/11 oraz na podstawie zeznań świadka M. M.i przesłuchania powoda, a także opinii biegłych.

Zgodnie z art. 230 kpc uznano za bezsporne okoliczności faktyczne zawarte w pozwie i odpowiedzi na pozew, w pismach procesowych, a którym strona przeciwna nie zaprzeczała, gdyż nie budziły wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy i znalazły, w odpowiednim zakresie, potwierdzenie w pozostałym materiale zgromadzonym w sprawie. Jak wynika z art. 11 kpc ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym, a zatem nie wymagają ponownego dowodzenia.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. o więcej, wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Zeznania złożone przez świadka M. M.należało uznać za wiarygodne bowiem są one wewnętrznie spójne, logiczne i rzeczowe. Nie pozostawały również w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Świadek ten miał wiedzę odnośnie okoliczności zdarzenia i jego skutków dla powoda.

Sąd dał wiarę twierdzeniom powoda, ponieważ korespondowały one z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywującą opinię biegłych, ponieważ były ona logiczna i spójna oraz udzielała w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Została ona wydana po zbadaniu powoda i zapoznaniu się przez biegłych z historią choroby powoda. Nie można także pominąć tego, że sporządzona została przez osoby posiadające niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegli posiadali zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną / zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Przechodząc do rozważań prawnych należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisu art. 445 § 1 k.c.

W związku z tym, iż pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności na powodzie spoczywał jedynie obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznał wskutek zdarzenia, uzasadniają żądanie. Rzeczą pozwanego było z kolei wykazanie zaistnienia faktów niweczących lub tamujących roszczenie powoda.

Nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej. Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Takie kryteria wypracowała judykatura. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia Sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia /wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl./.

Zatem wysokość zadośćuczynienia zależy od czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych / wiele pobytów w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne/, trwałości skutków wypadku /kalectwo, oszpecenie, bezradność życiowa, poczucie nieprzydatności/, prognozy na przyszłość /polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia/, wieku poszkodowanego /zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej/, niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej utratę kontaktów towarzyskich itp.

W orzecznictwie wskazuje się, iż zadośćuczynienie, stanowiące formę rekompensaty pieniężnej z tytułu doznanej szkody niemajątkowej, ma być „odpowiednie” do doznanej krzywdy, którą określa się przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych oraz skutków uszczerbku zdrowia na przyszłość. Zespół tych okoliczności stanowi podstawę faktyczną określenia zadośćuczynienia, zarówno przy precyzowaniu żądania przez poszkodowanego, jak i przy wyrokowaniu. (Wyrok SN z 29 października 2008 r., IV CSK 243/08).

Na gruncie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego uprawnionym stało się przyjęcie, iż powód doznał uszczerbku na zdrowiu w wysokości 35%, a przy zastosowaniu metody HBT wartość współczynnika wyniosła 153,45 punktów, przy czym jeden punkt odpowiada zadośćuczynieniu w kwocie 625 zł.

W ocenie Sądu wysokość odniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu i związane z nim cierpienia fizyczne i psychiczne uzasadniały uwzględnienie roszczenia powoda. Z powodu przestępczego działania funkcjonariuszy policji D. M. usunięto jedną nerkę, co jest niewątpliwie dużą traumą dla organizmu. Nie sposób w chwili obecnej przewidzieć jak będzie funkcjonowała druga nerka powoda. Ewentualne zaburzenia jej działania będą miały bardzo niekorzystne skutki dla powoda. Jak wynika z opinii biegłych styl życia powoda nie miał wpływu na utratę nerki. Alkoholizm powoda i sposób jego życia nie dyskwalifikują w żaden sposób zasadności roszczenia, przy czym Sąd uwzględnił te okoliczności przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, jak również fakt zasądzenia na rzecz powoda kwoty 3.000 zł w wyroku w sprawie II K 1180/11.

Reasumując, Sąd na podstawie art. 445 § 1 k.c. uwzględnił powództwo w całości.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 kc, uwzględniając w tym zakresie stanowisko powoda, które nie było kwestionowane przez pozwanego.

Na podstawie art. 83 ust 2 w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r o kosztach sądowych (Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 19.214,24 zł tytułem nieuiszczonych kosztów opinii biegłych.