Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W punkcie pierwszym zaskarżonego wyroku z dnia 10 lutego 2016 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz H. W. kwotę 5.000 złotych wraz z odsetkami:

- ustawowymi w rozumieniu art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku za okres od dnia 9 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

- z ustawowymi za opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. W punkcie drugim Sąd Rejonowy oddalił powództwo w pozostałej części. Nadto w zaskarżonym orzeczeniu orzeczono o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach i zważył co następuje:

W dniu 2 stycznia 2012 roku, H. W. doznała obrażeń ciała w wypadku komunikacyjnym, którego sprawca miał zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdów mechanicznych.

Decyzją z dnia 2 grudnia 2014 roku, pozwany zawiadomił powódkę o przyznaniu zadośćuczynienia w kwocie 1.000 złotych i taką też kwotę wypłacił na jej rzecz.

W opinii biegłego ortopedy, w wyniku zdarzenia powódka doznała ogólnych potłuczeń, zwłaszcza okolicy prawego barku i lewego stawu kolanowego. Obrażenia te nie skutkowały trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Zakres cierpień fizycznych i psychicznych powódki jest nieznaczny. Można przyjąć, że okresowe dolegliwości bólowe utrzymywały się przez okres dwóch lat od dnia wypadku. Przez ten czas powódka musiała przyjmować leki przeciwbólowe. Powódka nie wymagała pomocy osób trzecich, zaś rokowanie na przyszłość jest pomyślne.

Opierając się na powyższych ustaleniach Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia będzie kwota 6.000 złotych. Zdaniem Sądu z jeden strony należy mieć na względzie, że powódka nie doznała obrażeń ciała skutkujących trwałymi skutkami dla zdrowia. Z drugiej strony należy podkreślić, że zdarzenie nie pozostało bez wpływu dla zdrowia powódki. Jak wskazał bowiem biegły powódka przez okres 2 lat po wypadku odczuwała dolegliwości bólowe z czym wiązała się konieczność zażywania leków przeciwbólowych. Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwany wypłacił powódce 1.000 złotych, stąd też zasądził na jej rzecz dalszą kwotę 5.000 złotych, zaś w pozostałej części powództwo oddalił jak niezasadne.

O odsetkach ustawowych Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 455 k.c. w związku z art. 481 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu, określając początkowy termin naliczania odsetek na dzień 9 grudnia 2014 roku. Sąd Rejonowy podkreślił, że powódka mogła skutecznie żądać zapłaty odsetek od wcześniejszej daty, ustalonej stosowanie do dyspozycji art. 817 k.c. Jednakże Sąd w tym zakresie był związany żądaniem pozwu i nie mógł wyrokować ponad żądanie.

Przedmiotowe rozstrzygniecie apelacją zaskarżyła strona pozwana, zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie zasądzającym od pozwanej na rzecz powoda kwotę przewyższającą 1.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty tj. do kwoty 4.000 złotych zasądzonej na rzecz powoda wraz z ustawowymi odsetkami tytułem zadośćuczynienia oraz w zakresie odsetek od kwoty 1.000 zł. za okres od dnia 9 grudnia 2014 roku do dnia 10 lutego 2016 roku.

Pozwana zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. mające wpływ na błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego - specjalisty z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej - dr n.med. A. W. z dnia 01.10.2015 r. i nie nadanie odpowiedniego znaczenia wnioskom wypływającym z ww. opinii biegłego, z których wynika, iż:

- uszczerbek na zdrowiu powódki na skutek obrażeń doznanych w czasie wypadku w dniu 2 stycznia 2012 roku, w zakresie narządów ruchu wynosi obecnie 0%,

- zakres cierpień fizycznych powódki w związku z doznanymi w dniu 2 stycznia 2012 roku obrażeniami narządów ruchu należy określić jako nieznaczny,

- wcześniej u powódki rozpoznano zespół bolesnego prawego braku i zmian zwyrodnieniowe prawego stawu biodrowego,

- brak jest dostatecznych podstaw do przyjęcia, że u powódki ze względu na obrażenia narządów ruchu doznanych w dniu 2 stycznia 2012 roku, występowała potrzeba pomocy osób trzecich,

- rokowania na przyszłość powódki należy określić jako dobre; które to wnioski winny być były podstawą przedmiotowych ustaleń Sądu i skutkować ustaleniem, iż w wyniku zdarzenia z dnia 2 stycznia 2012 r. Powódka nie doznała krzywdy uzasadniającej zasądzenie na rzecz Powoda kwoty 6.000,00 zł (z uwzględnieniem 1.000,00 zł wypłaconego Powódce na etapie likwidacji), co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego, iż Powód doznał krzywdy uzasadniającej zasądzenie na rzecz Powoda zasądzonych kwot,

2. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj.: art. 233 § 1 k.p.c. mające wpływ na błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego polegające na wybiórczej ocenie dowodu z opinii biegłego sądowego - specjalisty z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej - dr n.med. A. W. z dnia 01.10.2015 r. , a w konsekwencji pominięciu niektórych wniosków wypływających ze wskazanej opinii, z których wynika, iż:

- u Powódki zdiagnozowano prawostronny zespół bolesnego braku (PHS),

- zmiany zwyrodnieniowe prawego biodra,

- lekkie spłycenie fizjologicznych krzywizn kręgosłupa,

- u powódki wcześniej tj. przed datą zdarzenia z dnia 02.01.2013 r. rozpoznano zespół bolesnego prawego braku i zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu biodrowego,

- zgłaszany zespół bólowy ma charakter subiektywny; co skutkowało błędnym ustaleniem przez Sąd, iż wyłącznie w wyniku zdarzenia z dnia 02.01.2012r. Powódka doznała krzywdy uzasadniającej zasądzenie na rzecz Powódki kwoty 6.000,00 zł (z uwzględnieniem 1.000,00 zł wypłaconego Powódce na etapie likwidacji), podczas gdy z dostarczonych przez biegłego wiadomości specjalnych należało wywieść, iż zarówno na stan

psychiczny, jak również na stan fizyczny Powódki wpływają istniejące i potwierdzone zmiany zwyrodnieniowe,

3. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj.: art. 233 § 1 k.p.c. mające wpływ na błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego polegający na pominięciu w tej ocenie dokumentacji medycznej przedłożonej przez Powoda, a w szczególności dokumentacji z (...) z dnia 1 czerwca 2001 r., w której znajduje się zapis: PHS dex., co oznacza bark zamrożony (PHS adhesiva, pericapsulitis - zespół bolesnego barku) - to schorzenie stawu ramiennego charakteryzujące się narastającymi dolegliwościami bólowymi oraz postępującym zesztywnieniem stawu, co prowadzi do zupełnego zniesienia jego funkcji, w tejże dokumentacji także rozpoznano zmiany zwyrodnieniowe kolana prawego (...), co skutkowało błędnym ustaleniem przez Sąd, iż wyłącznie w wyniku zdarzenia z dnia 2.01.2012r. Powódka doznała krzywdy uzasadniającej zasądzenie na rzecz Powódki kwoty 6.000,00 zł (z uwzględnieniem 1.000,00 zł wypłaconego Powódce na etapie likwidacji), podczas gdy z dostarczonych przez biegłego wiadomości specjalnych należało wywieść, iż zarówno na stan psychiczny, jak również na stan fizyczny Powódki wpływają istniejące i potwierdzone zmiany zwyrodnieniowe,

4. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj.: art. 233 § 1 k.p.c. mające wpływ na błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego polegający na pominięciu w tej ocenie dokumentacji pochodzącej z rehabilitacji Powódki przedłożonej wraz z Pozwem, z której wynika, iż:

- rehabilitacja dotyczy obustronnych zmian zapalnych barków oraz choroby zwyrodnieniowej wielostawowej i z tego względu była powtarzana wielokrotnie, nadto

- rehabilitacja z dnia 18 czerwca 2012r. dotyczy stanu po stłuczeniu kolana prawego a podczas wypadku było stłuczone lewe, a zatem rehabilitacja ta nie pozostaje w jakimkolwiek związku przyczynowo - skutkowym z przedmiotowym zdarzeniem, z którego zajściem Powódka wywodzi roszczenia

- dokumentacja z dnia 26 marca 2012r. wskazuje coxartroza PHS, zwyrodnienie stawów biodrowych - PHS jak wyżej są to wpisy dotyczące zmian zwyrodnieniowych, bez związku z urazem, co skutkowało błędnym ustaleniem przez Sąd, iż wyłącznie w wyniku zdarzenia z dnia 2.01.2012 r. Powódka doznała krzywdy uzasadniającej zasądzenie na rzecz Powódki kwoty 6.000,00 zł (z uwzględnieniem 1.000,00 zł wypłaconego Powódce na etapie likwidacji), podczas gdy z dostarczonych przez biegłego wiadomości specjalnych należało wywieść, iż zarówno na stan psychiczny, jak również na stan fizyczny Powódki wpływają istniejące i potwierdzone zmiany zwyrodnieniowe,

5. naruszenie prawa materialnego tj. art. 362 k.c. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie w ustaleniach okoliczności, iż Powódka miała liczne zmiany zwyrodnieniowe - która to okoliczność wpływa na aktualną sytuację zarówno psychiczną, jak i fizyczną Powódki - i z tego względu wpływa na zwiększenie rozmiaru szkody i z tego względu winna zostać pomniejszona przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia,

6. naruszenie przepisu materialnego tj. art 361 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przypisanie odpowiedzialności Pozwanej również za liczne zmiany zwyrodnieniowe i chorobowe u Powódki niezwiązane ze zdarzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r., takie jak w szczególności:

- u Powódki zdiagnozowano prawostronny zespół bolesnego braku (PHS),

- zmiany zwyrodnieniowe prawego biodra,

- lekkie spłycenie fizjologicznych krzywizn kręgosłupa,

- zespół bolesnego prawego braku i zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu biodrowego, które to okoliczności nie pozostają w naturalnym związku przyczynowo-skutkowym ze zdarzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r., co skutkowało niezasadnym zasądzeniem na rzecz Powoda,

7. naruszenie prawa materialnego tj. art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c.. poprzez uznanie, iż kwota 6.000,00 zł (z uwzględnieniem 1.000,00 zł wypłaconego Powódce na etapie likwidacji), jest kwotą odpowiednią celem zrekompensowania Powodowi krzywdy doznanej w związku z przedmiotowym wypadkiem, podczas gdy biorąc pod uwagę okoliczności faktyczne zdarzenia, a przede wszystkim:

- brak uszczerbku na zdrowiu,

- pozytywne prognozy zdrowotne Powoda na przyszłość,

- wypłatę na rzecz Powoda na etapie likwidacji kwoty 1.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia a nadto

- liczne, potwierdzone w dokumentacji medycznej zmiany zwyrodnieniowe u Powoda

przyznanie zadośćuczynienia Powodowi w zasądzonych kwotach nie powinno mieć miejsca,

8. naruszenie prawa materialnego tj. art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 363 § 2 k.c. poprzez ustalenie daty początkowej naliczania roszczenia odsetkowego na dzień inny niż dzień wyrokowania, podczas gdy jak stwierdził Sąd w uzasadnieniu wyroku: “wysokość świadczenia zależała wyłącznie od oceny Sądu. Dopiero na skutek wydania opinii przez biegłego w postępowaniu sądowym można było ustalić jego wysokość” - wysokość tego świadczenia została ustalona dopiero przez Sąd, a Pozwany nie dopuścił się opóźnienia.

Skarżąca wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku częściowo tj. poprzez oddalenie powództwa także w zaskarżonej części i orzeczenie co do istoty sprawy, to jest przez oddalenie powództwa także co do kwoty 5.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem zadośćuczynienia zasądzonymi od tej kwoty oraz oddalenie powództwa także co do zasądzonej kwoty odsetek od niezaskarżonej kwoty 1.000,00 zł od dnia od dnia 9 grudnia 2014 r. do dnia 10 lutego 2016 r.

- ponowne rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed sądem I instancji i o zasądzenie od strony powodowej na rzecz Pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania.

Zarzuty podniesione w punktach 1-4 wywiedzionego środka odwoławczego sprowadzają się do kwestionowania przez skarżącego ustaleń Sądu wynikających z wniosków opinii biegłego ortopedy.

Z zarzutami pełnomocnika pozwanego w tym zakresie nie można się zgodzić.

Na tle innych środków dowodowych, w szczególności zeznań świadków i stron, dowód z opinii biegłego wyróżnia specjalny jego przedmiot, cel, charakter oraz specyficzne, właściwe tylko jemu, kryteria oceny. Zwrócił na to uwagę Sąd Najwyższy, w zgodzie z ustalonymi w tej materii poglądami orzecznictwa i doktryny, w orzeczeniu z dnia 1 lipca z 1969 r., I CR 149/69 ( (...) 1971, nr 5, s. 743), w którym stwierdził, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej ceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są wiadomości specjalne; nie może natomiast sama być źródłem materiału faktycznego sprawy ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych.

Opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków / por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2004 r. w sprawie V CK 143/04, (...) LEX nr 585885/.

Analiza treści opinii sporządzonej przez biegłego w kontekście wyżej zaprezentowanych przesłanek oceny tego dowodu oraz w konfrontacji z podniesionymi przez pełnomocnika pozwanego zarzutami apelacji prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy orzekając nie dopuścił się obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Jak wynika z treści opinii powódka w wyniku wypadku z dnia 2 stycznia 2012 roku, doznała ogólnych potłuczeń, zwłaszcza okolicy prawego barku i lewego stawu kolanowego. Zakres cierpień fizycznych w związku z doznanymi obrażeniami narządów ruchu biegły ocenił jako nieznaczny. Jest to związane z doznawanym bólem, zabiegami i ćwiczeniami usprawniającymi, ograniczeniami w sprawności. Biegły podkreślił, że można przyjąć według oświadczenia powódki iż dolegliwości bólowe trwały przez dwa lata. Nadal występuje potrzeba sporadycznego stosowania leków.

Jak wynika zatem z treści opinii, wszystkie przytoczone powyżej, a opisywane przez biegłego obrażenia oraz ich następstwa pozostają w związku z wypadkiem z dnia 2 stycznia 2012 roku. Biegły wydając opinię wprawdzie opisał wcześniejsze schorzenia powódki, ale nie uwzględnił ich formułując ostateczne konkluzje opinii. Biegły w punktach 1-4 opinii wyraźnie zaznacza, że ujawnione u powódki obrażenia w zakresie narządów ruchu powstały na skutek wypadku z dnia 2 stycznia 2012 roku i nie są one wynikiem wcześniejszych schorzeń ujawnionych u powódki.

Na przedmiotowe wnioski biegłego powołał się Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w sprawie, co jednoznacznie wynika z treści uzasadnienia wyroku.

Wywiedzione w apelacji zarzuty podejmują jedynie nieuprawnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

W kontekście powyższych rozważań za niezasadny należy również uznać zarzut naruszenia art. 361 k.c. Wprawdzie skarżąca w apelacji zarzuca, iż orzekając Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia § 2 przywołanego artykułu, jednak z treści zarzutu oraz uzasadnienia apelacji wynika jednoznacznie, iż w istocie zarzut ten dotyczy § 1 art. 361 k.c.

Niewątpliwie istniał związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. pomiędzy szkodą na osobie powódki w postaci urazów określonych przez biegłego ortopedę, a wypadkiem jakiemu uległa powódka w dniu 2 stycznia 2012 r., co stwierdził biegły w opinii w punktach 1-4 na karcie 2 opinii.

Za niezasadny należy również uznać zarzut naruszenia art. 444 § 1 k.c. w związku z art. 445 § 1 k.c.

Zarzut zawyżenia lub zaniżenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia może być uwzględniony tylko w razie wykazania oczywistego naruszenia tych kryteriów przez Sąd I instancji, tym bardziej, że w pojęciu "odpowiednia suma zadośćuczynienia" zawarte jest uprawnienie swobodnej oceny Sądu (wyrok SN 15 lutego 2006 r., IV CK 384/05, opubl. w LEX nr 179739 oraz wyrok SN z 5 grudnia 2006 r., II PK 102/06, opubl. w OSNP 2008/1-2/11, a także wyrok SN z 4 lipca 2002 r., I CKN 837/00, opubl. w LEX nr 56891). Korygowanie przez Sąd II instancji zasądzonego zadośćuczynienia może być aktualne tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, tj. albo rażąco wygórowane, albo rażąco niskie (wyrok SN z 18 listopada 2004 r., I CK 219/04, opubl. w LEX nr 146356),

O rażącym naruszeniu zasad ustalania "odpowiedniego" zadośćuczynienia mogłoby zatem świadczyć przyznanie zadośćuczynienia, które miałoby jedynie wymiar symboliczny, niestanowiący rekompensaty doznanej krzywdy, bądź też kwoty wygórowanej, która mogłaby prowadzić do niestosownego wzbogacenia się osoby poszkodowanej co w przedmiotowej sprawie nie występuje.

Przedstawiony w uzasadnieniu opis stanu faktycznego wskazuje na zasadność przyznania powódce dalszego zadośćuczynienia w kwocie 5.000 złotych. Wprawdzie biegły ocenił zakres cierpień fizycznych powódki w związku z doznanymi obrażeniami narządów ruchu jako nieznaczny, niemniej jednak uwzględniając wiek powódki (65 lat), oraz okoliczność, iż dolegliwości bólowe trwały przez dwa lata od zdarzenia rozstrzygnięcie Sądu w zakresie wysokości zadośćuczynienia nie jest rażąco wygórowane.

Wymaga podkreślenia, że orzecznictwo SN w ostatnim okresie uwypukla kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r. – sygn. akt I CK 131/03). Niewątpliwie przyznane zadośćuczynienie nie może stanowić symbolicznego świadczenia, ale musi mieć określoną wartość, która winna zrekompensować poszkodowanemu ból i cierpienie i przedstawiać dla poszkodowanego odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (por. uzasadnienia wyroków SN z dnia 8.08.2012 r. I CSK 2/12, Lex nr 1228578 i z dnia 14.01.2011 r. I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66).

Za całkowicie niezasadny należało uznać również zarzut sprecyzowany punkcie ósmym apelacji. W uzasadnianiu Sądu I instancji nie sposób doszukać się cytatu który przywołuje w zarzucie apelacji skarżąca.

Niezależnie od tego podkreślić należy, że w ostatnim okresie w orzecznictwie Sądu Najwyższego przeważa zapatrywanie, że odsetki z tytułu zadośćuczynienia należą się co do zasady, zgodnie z art. 481 k.c., za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Stanowią one bowiem rekompensatę uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. Jeżeli zobowiązany nie płaci pieniężnego zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 k.c., uprawniony nie ma możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Przyjętemu stanowisku nie sprzeciwia się to, że zasądzenie pieniężnego zadośćuczynienia i określenie jego wysokości w pewnym zakresie pozostaje w kompetencji sądu. Możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40; z dnia 17 listopada 2006 r., V CSK 266/06, nie publ.; z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, nie publ., z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 434/09, LEX nr 602683, z dnia 14 stycznia 2011 r. I PK 145/10, LEX nr. (...), z dnia 13 marca 2013 r. IV CSK 512/12, LEX nr. (...), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r. I CK 7/05, LEX nr. (...) ).

Bez wątpienia zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1 k.c.). Od tej zatem chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Sąd Rejonowy słusznie zauważył, że powódka mogła skutecznie żądać zapłaty odsetek od wcześniejszej daty, ustalonej stosowanie do dyspozycji art.817 k.c. Jednakże Sąd w tym zakresie był związany żądaniem pozwu i nie mógł wyrokować ponad żądanie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.