Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 r. w Gdańsku

sprawy J. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji J. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 lutego 2016 r., sygn. akt VII U 763/15

oddala apelację.

SSA Maria Sałańska - Szumakowicz SSA Maciej Piankowski SSA Lucyna Ramlo

Sygn. akt III AUa 703/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 stycznia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi braku wykazania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony wskazał, że przez wiele lat pracował w warunkach szczególnych jako palacz kotłów, w związku z czym należy mu się świadczenie emerytalne.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że ubezpieczony był zatrudniony jako palacz centralnego ogrzewania w Zespole Opieki Zdrowotnej w T. w okresie od dnia 20 grudnia 1990 r. do dnia 28 lutego 2005 r., jednak za ten okres zatrudnienia nie przedłożył świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 4 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego. Sąd orzekał na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych.

Ubezpieczony J. D., urodzony dnia (...), w dniu 1 stycznia 2015 r. złożył wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu (...) i nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999 r. skarżący udowodnił staż ogólny w wymiarze 29 lat, 2 miesięcy i 4 dni, w tym 6 lat 10 miesięcy i 7 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 14 stycznia 2015 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony w okresie od dnia 2 września 1968r. do dnia 15 października 1974 r. ubezpieczony był zatrudniony w Zakładach Radiowych (...) w G. (późniejsza nazwa (...) s.a). W okresie od dnia 2 września 1968 r. do dnia 7 września 1971 r. był zatrudniony jako uczeń, od dnia 8 września 1971 r. do 31 stycznia 1972 r. pracował na stanowisku pracownika fizycznego wydziału mechanicznego oraz od dnia 1 lutego 1972 r. do dnia 15 października 1974 r. na stanowisku galwanizera. Za ten okres ubezpieczony przedłożył świadectwo pracy w warunkach szczególnych potwierdzające, iż skarżący będąc zatrudnionym na stanowisku galwanizera, wykonywał prace przy galwanizowaniu cynkiem, miedzią, chromem, niklem i cyną tj. prace określone w wykazie A dział III poz. 76 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r.

W okresie od dnia 26 października 1972 r. do dnia 14 października 1974 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

W okresie od dnia 5 października 1978 r. do dnia 30 listopada 1979 r. ubezpieczony był zatrudniony w PKS T. (obecnie (...) sp. z o.o. w T.), przy czym w okresie od dnia 5 października 1978 r. do dnia 7 lutego 1979r. pracował na stanowisku konduktora autobusu, od dnia 8 lutego 1979 r. do dnia 1 lipca 1979r. był kursantem, po ukończeniu kursu i uzyskaniu prawa jazdy kategorii „D”, od dnia 2 lipca 1979 r. do dnia 25 października 1979 r. pracował na stanowisku kierowcy autobusu, a następnie od dnia 26 października 1979 r. do dnia 30 listopada 1979 r. na stanowisku konduktora autobusu. Zakład pracy wystawili ubezpieczonemu w dniu 26 kwietnia 2001 r. oraz w dniu 23 marca 2015 r. świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, z których wynika, iż w okresie od dnia 2 lipca 1979 r. do dnia 25 października 1979 r. ubezpieczony pracował na stanowisku kierowcy autobusu powyższej 15 miejsc i wykonywał prace o których mowa w wykazie A, dział VIII pkt 2 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz wymienionych w wykazie A dział VIII poz. 2 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. Urz. MK nr 10 poz. 77).

W okresie od dnia 8 września 1986 r. do dnia 28 lutego 2005 r. ubezpieczony zatrudniony był w Zespole Opieki Zdrowotnej w T.. W okresie od dnia 8 września 1986 r. do dnia 31 stycznia 1988 r. pracował jako hydraulik, w okresie od dnia 1 lutego 1988 r. do dnia 19 grudnia 1990 r. pracował jako pomocnik palacza oraz od dnia 20 grudnia 1990 r. do dnia 28 lutego 2005 r. jako palacz c.o. Do zakresu obowiązków ubezpieczonego na stanowisku pomocnika palacza c.o. i palacza c.o. należała obsługa pieców parowych, a po modernizacji kotłowni w 1997 kotłów wodnych, które ogrzewały szpital i pogotowie, latem zaś wodę. W kotłowni były 3 niezautomatyzowane kotły żeliwne typ (...) o parametrach: przed modernizacją - 0,152 MW, 0,170 MW, 0,205 MW, w każdym ciśnienie pary nie przekraczało 70 Kpa, po modernizacji 0,162 MW, 0,181 MW, 0,218 MW, w żadnym temperatura wody na wylocie nie przekraczała 100°C. Paliło się w nich węglem i koksem. Zadaniem ubezpieczonego było dowieźć opał i zasypać kotły. W spornym okresie zatrudnionych było 4 palaczy – na zmianie pracowali pojedynczo. Ubezpieczony pracował w systemie 12/24 godziny. Ubezpieczony posiada uprawnienia do obsługi kotłów wodnych do 100°C i 220 KW na paliwo stałe oraz obsługi aparatury kontrolno-pomiarowej do urządzeń i instalacji powyższych kotłów. W spornym okresie współpracownikiem ubezpieczonego był Z. M. zatrudniony również na stanowisku palacza i mający z powodem ten sam zakres obowiązków.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z interpretacją pojęcia „kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego”, dokonaną przez Ministerstwo Pracy, Płac i Spraw Socjalnych w piśmie z dnia 14 listopada 1985 r. dokonanej na podstawie obowiązującej wówczas Polskiej Normy - PN -70/H- (...) (która określała pojęcie kotłów grzewczych i ich parametry), przez niezautomatyzowane kotły parowe lub wodne typu przemysłowego należy rozumieć urządzenia z paleniskiem, przeznaczone do wytwarzania pary lub podgrzewania wody ciepłem wywiązującym się w procesie spalania paliwa, których moc przekracza l MW, przy czym w kotłach wodnych temperatura wody na wylocie przekracza 115 stopni Celsjusza, a w kotłach parowych ciśnienie pary przekracza 70 kPa /ok. 0,7 at./. W tym kontekście Sąd stwierdził, że kotły zainstalowane w kotłowni szpitala i obsługiwane przez ubezpieczonego nie były kotłami parowymi o ciśnieniu pary przekraczającym 70 kPa /0,7 at/ ani wodnym o temperaturze wody przekraczającej 115° C, w związku z czym pracodawca powoda odmówił wystawienia świadectwa wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych.

W sprawie IV P 397/05 toczącej się przed Sądem Pracy w S. ubezpieczony pozwem z dnia 20 stycznia 2005 r. wniesionym przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej w T. domagał się m.in. ustalenia, że w okresie od dnia 1 marca 1988 r. do dnia 28 lutego 2005 r. pracował w warunkach szczególnych. Wyrokiem z dnia 14 marca 2005 r. Sąd I instancji oddalił powództwo w tym zakresie - potwierdzając prawidłowość stanowiska pracodawcy. Następnie wyrokiem z dnia 22 listopada 2005 r. (sygn. akt VII Pa 339/05) Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił apelację powoda, wskazując jednak na brak interesu prawnego powoda w żądaniu przez Sąd ustalenia pracy w warunkach szczególnych, co skutkowało brakiem konieczności badania w postępowaniu apelacyjnym, czy praca wykonywana przez powoda była pracą w warunkach szczególnych. Wyrokiem z dnia 16 listopada 2006 r. (sygn. akt II PK 81/06) Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną powoda.

Sąd Okręgowy stan faktyczny w sprawie ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy, w tym akt osobowych, aktach emerytalnych pozwanego organu oraz dokumentów z akt sprawy IV P 397/05 Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim, które uznał za wiarygodne. Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także uznane za wiarygodne, szczere i przekonujące zeznania świadka Z. M. oraz zeznania wnioskodawcy.

Przy tak poczynionych ustaleniach Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonego za niezasadne i nie zasługujące na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd I instancji wskazał, iż przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach ze wskazaniem na treść art. 184 ustawy emerytalnej oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Dalej Sąd Okręgowy zaznaczył,, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, Lex nr 950426). Przy tym Sąd podkreślił, że dla uznania konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach decydujące znaczenie ma to, czy jest to praca wymieniona w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 4 ze zm.) i w wykazie A stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale XIV (Prace różne) pod pozycją 1 wskazano prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego.

Nie budzi wątpliwości, iż pracodawca ubezpieczonego ze spornego okresu - Zespół Opieki Zdrowotnej w T. odmówił mu wydania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach na stanowisku palacza centralnego ogrzewania, wskazując, iż obsługiwane przez ubezpieczonego kotły - najpierw parowe, potem wodne - nie były kotłami przemysłowymi. Po dogłębnej analizie materiału dowodowego, w szczególności dokumentów wskazanych wyżej dokumentów z akt sprawy IV P 397/05 Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdański, jak również zeznań świadka i ubezpieczonego, Sąd Okręgowy również doszedł do przekonania, iż nie można uznać za pracę w szczególnych warunkach zatrudnienia ubezpieczonego w okresie od dnia 1 lutego 1988 r. do 31 grudnia 1998 r., kiedy to pracował na stanowiskach pomocnika palacza i palacza, albowiem ponad wszelką wątpliwość ubezpieczony obsługiwał piece, które nie były piecami typu przemysłowego, a służyły jedynie do ogrzewania budynku szpitala i do podgrzewania wody.

Sąd Okręgowy przyjął, że przez niezautomatyzowane kotły parowe lub wodne typu przemysłowego rozumie się urządzenia z paleniskiem, przeznaczone do wytwarzania pary lub podgrzewania wody ciepłem wywiązującym się w procesie spalania paliwa, których moc przekracza l MW, przy czym w kotłach wodnych temperatura wody na wylocie przekracza 115 stopni Celsjusza, a w kotłach parowych ciśnienie pary przekracza 70 kPa /ok. 0,7 at./, natomiast nie budzi wątpliwości Sądu, że kotły zainstalowane w kotłowni szpitala i obsługiwane przez ubezpieczonego nie były kotłami parowymi o ciśnieniu pary przekraczającym 70 kPa /0,7 at/, ani wodnym o temperaturze wody przekraczającej 115°C. Co więcej, ubezpieczony nawet nie posiadał kwalifikacji do obsługi takich kotłów, gdyż w 1991 r. uzyskał świadectwo kwalifikacyjne do obsługi konserwacji, naprawy i wykonywania prac konserwatorsko-pomiarowych oraz montażowych kotłów parowych i wodnych wraz z urządzeniami pomocniczymi do 0,07 MpA i do 100°C.

W tej sytuacji, gdy piece, które obsługiwał wnioskodawca nie spełniały parametrów technicznych kotłów przemysłowych, a w wykazie A dziale XIV pod pozycją 1 wyraźnie wskazano, że pracą w warunkach szczególnych jest niezautomatyzowana praca rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego, w ocenie Sądu Okręgowego przyjąć należało, że wnioskodawca w istocie nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych, o których mowa w rozporządzeniu z 1983 r. Wobec tego brak było podstaw do zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Zespole Opieki Zdrowotnej w T. od dnia 1 lutego 1988 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. na stanowisku pomocnika palacza i palacza, co skutkowało uznaniem, iż ubezpieczony nie spełnia przesłanki z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz § 2 ust 1 i § 4 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wyżej cytowanego do ustalenia prawa do emerytury w obniżonym wieku.

Przy tym Sąd I instancji zaznaczył, że nawet jeśli przyjąć, iż ubezpieczony wykonywał prace w szczególnych warunkach w okresach zatrudnienia w (...) G. od dnia 1 lutego 1972 r. do dnia 15 października 1974 r. na stanowisku galwanizera (obejmujący również okres służby wojskowej) oraz PKS w T. od dnia 2 lipca 1979 r. do dnia 25 października 1979 r. na stanowisku kierowcy autobusu powyższej 15 miejsc, to ubezpieczony nie spełniłby wszystkich przesłanek do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdyż ww. okresy wraz z okresami uwzględnionymi już przez organ rentowy nie dają podstaw do uznania, że ubezpieczony legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Z tych też względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych. Skarżący domagał się zmiany wyroku Sądu Okręgowego i uznania jego odwołania za zasadne. W uzasadnieniu odwołania apelant podniósł, że wyrok Sądu I instancji jest wadliwy. Sąd Okręgowy błędnie przyjął parametry kotłów. Prawdziwe parametry są określone w paszporcie technicznym, załączonym do apelacji. Przyjęcie błędnych parametrów powoduje błędnymi rozważaniami Sądu I instancji. Zdaniem ubezpieczonego były to kotły przemysłowe. Nadto Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom świadka, który zeznał nieprawdę, gdyż ubezpieczony był pomocnikiem palacza oraz palaczem i nie wykonywał innych obowiązków.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego jest niezasadna.

Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony spełnia przesłankę odpowiedniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, warunkującą nabycie prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 887 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna).

Sąd Apelacyjny podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu Sądu Okręgowego
i przyjmuje je za własne, gdyż Sąd ten - wbrew twierdzeniom wnioskodawcy zawartym
w apelacji - w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zaś w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił on też błędów w rozumowaniu w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, albowiem prawidłowo zinterpretował i zastosował odpowiednie przepisy prawa.

Sąd Okręgowy przywołał właściwe przepisy prawa i dokonał ich prawidłowej wykładni, stąd też nie ma potrzeby ich ponownego przytaczania w niniejszym miejscu. Jedynie dla uściślenia należy wskazać, iż dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy.

Istotnie zarówno judykatura, jak i doktryna prezentuje jednoznaczny pogląd, że jedynie konkretne stanowiska, które są przypisane poszczególnym działom wykazu A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze , mogą być traktowane, jako praca w warunkach szczególnych i tylko te okresy zatrudnienia uprawniają do niższego wieku emerytalnego.

Przy ustalaniu uprawnień ubezpieczonego do wcześniejszej emerytury w przypadku skarżącego szczególne znaczenie ma sporny okres jego zatrudnienia w Zespole Opieki Zdrowotnej w T., w którym był zatrudniony początkowo jako pomocnik palacza, a następnie w charakterze palacza. Tak jak słusznie zauważył, Sąd Okręgowy w przeciwnym razie, nawet uwzględniając pozostałe sporne okresy zatrudnienia ubezpieczonego, tj. w Zakładach Radiowych (...) w G. od dnia 1 lutego 1972 r. do dnia 15 października 1974 r. jako galwanizera, w PKS T. od dnia 2 lipca 1979 r. do dnia 25 października 1979 r. jako kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 w połączeniu z uwzględnionym przez pozwanego, w trakcie postępowania administracyjnego, okresem pracy w warunkach szczególnych, tj. 6 lat, 10 miesięcy i 7 dni nie skutkowałby wykazaniem przez skarżącego ostatniej przesłanki w postaci co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, niezbędnej do przyznania wnioskowanego świadczenia. Wobec tego bezprzedmiotowym było prowadzenia postępowania w tym zakresie.

Wracając do rozważań w kontekście pracy skarżącego w charakterze palacza podkreślenia wymaga, iż w wykazie A stanowiącym załącznik rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze. zm.) w Dziale XIV poz. 1 wymienia się prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego.

Wobec tego w sytuacji skarżącego okres jego pracy w charakterze palacza mógłby zostać uwzględniony do stażu pracy w warunkach szczególnych jedynie, gdyby w ramach świadczonego zatrudnienia zajmował się on pracami nie zautomatyzowanymi przy kotłach parowych i wodnych typu przemysłowego. Nie budziło wątpliwości zarówno Sądu Apelacyjnego, jak również Sądu Okręgowego, iż ubezpieczony w sporym okresie zatrudnienia w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w T. jako palacz wykonywał prace nie zautomatyzowane przy kotłach parowych i wodnych. Istota sporu sprowadzała się do oceny rodzaju kotłów obsługiwanych przez ubezpieczonego, gdyż jak wyżej wskazano za pracę w warunkach szczególnych zgodnie z rozprowadzeniem z 1983 r. można uznać jedynie pracę przy obsłudze kotłów przemysłowych, co zdaje się umknęło uwadze ubezpieczonego. W tym zakresie Sąd II instancji również podziela stanowisko Sądu I instancji, iż obsługiwane przez skarżącego kotły nie były kotłami typu przemysłowego. Z wyjaśnień samego ubezpieczonego wynika, iż zajmował się on obsługą kotłów parowych, w których ciśnienie pary na wylocie nie przekraczało 70 kPa (około 0,7 at) oraz kotłów wodnych, w których ciśnienie wodny na wylocie nie przekraczało 388 K (115 ⁰C). Zarówno skarżący, jak również ubezpieczony wskazali, iż w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w T. znajdowały się kotły parowe o parametrach do 0,7 atmosfer oraz kotły wodne o pramateriach do 100 ⁰C. Ubezpieczony do tego sprecyzował, iż kotły wodne miały możliwość wytwarzania temperatury wody na wylocie do 115 ⁰C, niemniej jednak w trakcie pracy wytwarzały temperaturę do 100 ⁰C. Powyższe parametry kotłów znajdujących się w ZOZ T. wynikają jednoznacznie z pisma tej jednostki z dnia 17 lutego 2005 r., znajdującego się w aktach sprawy IV P 397/05 rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim na karcie 21 akt sprawy, w którym określono rodzaj kotłów znajdujących się w trakcie spornego okresu zatrudnia ubezpieczonego. Również tożsamy typ kotłów wynika z załączonych do apelacji ubezpieczonego paszportów technicznych wskazujących na typ kotłów (...), o którym również jest mowa w piśmie z dnia 17 lutego 2005 r. Wobec tego nie istniały żadne okoliczności budzące wątpliwość co do rodzaju kotłów obsługiwanych przez skarżącego w takcie jego pracy w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w T.. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie zawiera legalnej definicji pojęcia: „kocioł parowy lub wodny typu przemysłowego”. Definicji tej nie zawiera także żaden z przepisów ustawy emerytalnej. Tak więc podkreślenia wymaga, iż zgodnie z Polską Normą – PN – 70/H- (...), która określa pojęcie kotłów grzewczych oraz ich parametry, jako nie zautomatyzowane kotły parowe lub wodne typu przemysłowego należy rozumieć urządzenia z paleniskiem, przeznaczone do wytwarzania pary lub podgrzewania wody ciepłem wywiązującym się w procesie spalania paliwa, którego moc przekracza 1MW, przy czym w kotłach wodnych temperatura wody na wylocie przekracza 388 K (115 ⁰C), a w kotłach parowych ciśnienie pary przekracza 70 kpa (ok. 0,7 atmosfer). Zatem skoro ubezpieczony w spornym okresie nie obsługiwał nie zautomatyzowanych kotłów typu przemysłowego, nie było podstaw do przyjęcia, iż skarżący wykonywał pracę wymienione w wykazie A, XIV rozporządzenia ww. z 1983 r. Odmiennych ustaleń nie mogła również wywołać dokumentacja przedłożona przez ubezpieczonego przed Sądem Apelacyjnym w dniu 20 września 2016 r., gdyż dotyczyła głównie przepisów z zakresu bezpieczeństwa higieny pracy, która w żadnym razie nie odnosiła się do typu kotłów obsługiwanych przez ubezpieczonego. Nadto przedłożona literatura obejmowała palaczy kotłów M-144 i M-155, których ubezpieczony nie obsługiwał, o czym sam wskazał na tej samej rozprawie. W takim stanie rzeczy bez znaczenia pozostawał zarzut podniesiony przez ubezpieczonego wykreowany w apelacji, co do braku prawdziwości zeznań Z. M. w zakresie świadczenia pracy palacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż w przypadku badania uprawnień emerytalnych ubezpieczonego decydujące znaczenie miał typ kotłów przemysłowych obsługiwanych przez skarżącego. W takiej sytuacji, tak jak już zwrócono uwagę bezprzedmiotowym było prowadzenie postępowania odnośnie pozostałych spornych okresów, gdyż nawet ich zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych nie skutkowałby kumulatywnym wykazaniem przesłanek do przyznania ubezpieczonemu wnioskowanego świadczenia emerytalnego.

Reasumując stwierdzić należało, iż tym samym wnioskodawca nie wykazał piętnastoletniego stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Stąd też nie było możliwym przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację wnioskodawcy.

SSA Maria Sałańska - Szumakowicz SSA Maciej Piankowski SSA Lucyna Ramlo