Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Anna Hrydziuszko

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa G. (...)

przeciwko S. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 4.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: VIII C 1056/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 maja 2016 roku strona powodowa G. (...) reprezentowana przez Z. (...) we W. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego S. K. kwoty 32.976, 89 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od:

- kwoty 14.904, 38 zł od dnia 1 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 18.072,51 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu strona powodowa podała, że pozwany zajmuje bez tytułu prawnego lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...). Lokal ten wchodzi w skład zasobu mieszkaniowego gminy. Pozwany jest obowiązany do zapłaty na rzecz strony powodowej odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu w wysokości czynszu, jaki można uzyskać z tytułu najmu przedmiotowego lokalu. Dodatkowo, pozwany zobowiązany jest do uiszczania opłat z tytułu dostarczania do lokalu mieszkalnego mediów. Na dzień 29 lutego 2016 r. należność strony powodowej wynosiła 14.904, 38 zł. Strona powodowa wskazała, że skapitalizowała odsetki ustawowe za opóźnienie, które na dzień 29 lutego 2016 r. wynoszą 18.072, 51 zł. W konsekwencji łączna kwota zadłużenia pozwanego wynosi 32.976, 89 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 24 maja 2016 roku, wydanym w postępowaniu upominawczym, powództwo uwzględniono w całości (k.13).

W złożonym w dniu 31 października 2012 roku sprzeciwie pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa. W pierwszej kolejności podniósł zarzut przedawnienia roszczenia do dnia 17 maja 2013 r. ze względu na okoliczność, że na roszczenie pozwu składają się świadczenia okresowe, co do których zastosowanie ma 3-letni okres przedawnienia. Następnie pozwany wskazał, że w związku z przedawnieniem roszczeń do dnia 17 maja 2013 r. strona powodowa mogłaby żądać od niego ewentualnie należności za okres od dnia 17 maja 2013 r. do dnia 29 lutego 2016 r., które to należności uiszczał na bieżąco. Zarzucił także stronie powodowej, że w żaden sposób nie wykazała, iż zajmuje przedmiotowy lokal mieszkalny bez tytułu prawnego. Podniósł, że został zameldowany w lokalu mieszkalnym położonym we W. przy ul. (...) w dniu 8 sierpnia 2008 r. i od tego czasu tam zamieszkiwał. Nie może więc ponosić odpowiedzialności za zaległości w uiszczaniu należnych stronie powodowej opłat powstałych przed tym okresem. Pozwany wskazał, że lokal mieszkalny zajmował na podstawie umowy użyczenia, zawartej z jego najemną J. C. i w związku z tym przysługuje mu tytuł w myśl art. 2. ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 150), z tego też względu nie może być traktowany jako osoba zajmująca lokal mieszkalny bez tytułu prawnego. Pozwany wskazał również, że po śmierci najemcy J. C. w dniu 19 stycznia 2003 r. dalej zamieszkiwał przedmiotowy lokal mieszkalny oraz uiszczał należne z tego tytułu opłaty.

Z ostrożności procesowej pozwany zarzucił, że strona powodowa nie wykazała swojego roszczenia co wysokości, albowiem na dowód istnienia zadłużenia obciążającego lokal mieszkalny załączyła do pozwu jedynie nieczytelną tabelę, nie wskazującą w sposób szczegółowy źródeł powstania zadłużenia. Pozwany wskazał także, że przeciwko najemcy J. C. strona powodowa prowadziła już dwa postępowania sądowe o zapłatę z tytułu nieuiszczanych opłat za lokal mieszkalny i nie można z całą pewnością wykluczyć, że kwoty zasądzone w orzeczeniach kończących przedmiotowe postępowania na rzecz strony powodowej nie są po raz kolejny dochodzone od pozwanego w niniejszym postępowaniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 maja 1998 roku strona powodowa zawarła z J. C. umowę najmu lokalu mieszkalnego mieszczącego się przy ul. (...) we W.. Wraz z najemcą w lokalu mieszkalnym zamieszkiwał pozwany S. K., który został zameldowany w nim w dniu 8 sierpnia 2008 r.

Zgodnie z postanowieniami umowy najmu czynsz płatny był z góry do 25 każdego miesiąca w kasie Wynajmującego (§ 4 ust. 2). Natomiast według § 5 ust. 1 oprócz czynszu Najemca zobowiązany był do ponoszenia następujących opłat za: zimną wodę, odbiór nieczystości płynnych oraz wywóz śmieci. Ww. opłaty płatne miały być z góry do 25 każdego miesiąca (…) (§ 5 ust. 2).

dowód: - umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 18 maja 1998 roku – k. 34 – 39,

- zaświadczenie zameldowania na pobyt stały z dnia 2 sierpnia 2016 r. – k. 40.

Najemca lokalu mieszkalnego J. C. zmarł w dniu 19 stycznia 2013 r. Pozwany od lutego 2013 r. do lipca 2016 r. dokonywał wpłat na rzecz strony powodowej tytułem czynszu najmu. Strona powodowa naliczała za ten okres opłaty w następującej wysokości:

- 243 zł za luty 2013 r.,

- 246,96 zł od marca do czerwca 2013 r.,

- 208,87 zł od lipca 2013 r. do lutego 2014 r.,

- 209,68 zł od marca 2014 r. do litego 2016 r.

Pozwany dokonał w tym okresie następujących wpłat:

- 250 zł w dniu 22 lutego 2013 r.,

- 246 zł w dniu 20 marca 2013 r.,

- 250 zł w dniu 4 kwietnia 2013 r.,

- 255 zł w dniu 2 maja 2013 r.,

- 250 zł w dniu 3 czerwca 2013 r.,

- 243 zł w dniu 10 lipca 2013 r.,

- 230 zł w dniu 7 sierpnia 2013 r.,

- 210 zł w dniu 10 września 2013 r.,

- 250 zł w dniu 9 października 2013 r.,

- 260 zł w dniu 4 listopada 2013 r.,

- 250 zł w dniu 4 grudnia 2013 r.,

- 250 zł w dniu 3 stycznia 2014 r.,

- 250 zł w dniu 5 lutego 2014 r.,

- 340 zł w dniu 7 marca 2014 r.,

- 250 zł w dniu 4 kwietnia 2014 r.,

- 250 zł w dniu 6 maja 2014 r.,

- 250 zł w dniu 5 czerwca 2014 r.,

- 250 zł w dniu 7 lipca 2014 r.,

- 250 zł w dniu 5 sierpnia 2014 r.,

- 250 zł w dniu 1 września 2014 r.,

- 250 zł w dniu 7 października 2014 r.,

- 250 zł w dniu 7 listopada 2014 r.,

- 250 zł w dniu 4 grudnia 2014 r.,

- 250 zł w dniu 7 stycznia 2015 r.,

- 250 zł w dniu 3 lutego 2015 r.,

- 340 zł w dniu 9 marca 2015 r.,

- 250 zł w dniu 2 kwietnia 2015 r.,

- 250 zł w dniu 5 maja 2015 r.,

- 250 zł w dniu 8 czerwca 2015 r.,

- 250 zł w dniu 9 lipca 2015 r.,

- 250 zł w dniu 4 sierpnia 2015 r.,

- 250 zł w dniu 7 września 2015 r.,

- 250 zł w dniu 8 października 2015 r.,

- 250 zł w dniu 6 listopada 2015 r.,

- 250 zł w dniu 8 grudnia 2015 r.,

- 250 zł w dniu 12 stycznia 2016 r.,

- 250 zł w dniu 11 lutego 2016 r.

dowód: - akt zgonu J. C. nr (...) – k. 41,

- kartoteka finansowa, k. 7-9,

- lista transakcji z rachunku bankowego pozwanego – k. 31-33.

Strona powodowa wezwała pozwanego pismem z dnia 1 kwietnia 2016 r. do zapłaty kwoty 14.904,38 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r. pozwany zwrócił się do strony powodowej o udzielenie informacji, na jakiej podstawie i z jakiego tytułu została wyliczona kwota podana w wezwaniu i podanie, co składa się na tą kwotę. Przesyłka została doręczona stronie powodowej dnia 27 kwietnia 2016 r.

dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 1 kwietnia 2016 r. – k. 10,

- pismo pozwanego z dnia 19 kwietnia 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 49-50,

- wydruk ze strony internetowej Śledzenie przesyłek- T. – k. 51,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie dowodów z dokumentów, zaoferowanych zarówno przez stronę powodową, jak i pozwanego. Ponadto Sąd zważył, że strona powodowa po doręczeniu jej odpisu sprzeciwu pozwanego nie odniosła się do podnoszonych przez pozwanego twierdzeń. Zgodnie z brzmieniem art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Mając to na uwadze, wobec niewypowiedzenia się przez stronę powodową co do twierdzeń pozwanego, Sąd uznał podnoszone przez niego okoliczności za prawdziwe, w szczególności co do faktu zamieszkiwania pozwanego wraz z najemcą i korzystania z lokalu w oparciu o umowę użyczenia. Z tego też względu na rozprawie w dniu 24 października 2016 r. Sąd pominął dowody z zeznań świadków D. K., J. D. oraz M. I., uznając, że wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia zostały w sposób dostateczny wyjaśnione na podstawie analizy przedłożonych przez obie strony dokumentów oraz przyznania strony powodowej, a przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków przyczyniłoby się jedynie do przedłużenia niniejszego postępowania.

Spór stron powstał na tle zajmowania przez pozwanego lokalu mieszkalnego stanowiącego własność strony powodowej oraz uiszczania opłat należnych z tego tytułu, a mianowicie opłat z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego. Takie żądanie strona powodowa sformułowała w pozwie.

Stosownie do przepisu art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2014, poz. 150 j.t.) osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie (ust. 1). Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust. 2).

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy Sąd doszedł do przekonania, że pozwany zajmował rzeczony lokal mieszkalny na podstawie umowy użyczenia zawartej pomiędzy nim a najemcą lokalu – J. C.. Śmierć najemcy spowodowała, że stosunek najmu pomiędzy J. C. a stroną powodową wygasł, a co za tym idzie wygasła także umowa użyczenia łącząca najemcę lokalu z pozwanym - zgodnie z treścią przepisu art. 668. § 2 k.c., który stanowi, że stosunek wynikający z zawartej przez najemcę umowy o bezpłatne używanie lub podnajem rozwiązuje się najpóźniej z chwilą zakończenia stosunku najmu. Dopiero data wygaśnięcia umowy użyczenia pozwanego ze zmarłym najemcą stanowi moment, od którego można uznawać pozwanego za osobę zajmującą lokal bez tytułu prawnego. Strona powodowa nie przytoczyła bowiem żadnych okoliczności ani nie powołała żadnych dowodów na to, że stosunek najmu wygasł wcześniej (przed śmiercią najemcy).

Powyższe prowadzi do niezasadności żądania strony powodowej objętego pozwem za okres do 19 stycznia 2013 r. (data zgonu najemcy). Nie sposób bowiem przyjąć, przy uwzględnieniu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, że przez tą datą pozwany korzystał z lokalu bez tytułu prawnego. Co za tym idzie – nie można od niego żądać za ten okres odszkodowania przewidzianego w art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów (…), gdyż wtedy zobowiązany był solidarnie z najemcą do zapłaty czynszu najmu.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł zarzut przedawnienia należności naliczanych przez stronę powodową do dnia 17 maja 2013 r. oraz dodatkowo wskazał, że pozostałe kwoty tj. naliczane od dnia 17 maja 2013 r. do dnia 29 lutego 2016 r. opłacał w sposób regularny.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia, Sąd zważył, że odszkodowanie przewidziane w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ma charakter świadczenia okresowego, gdyż uiszczane ma być „co miesiąc”. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z 7 stycznia 1998 r. (III CZP 62/97) oraz wyroku z 18 maja 2012 r. (IV CSK 490/11, LEX nr 1243072) i Sąd orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten podziela. Tym samym do odszkodowania uregulowanego w art. 18 ust. 1 powołanej ustawy zastosowanie ma trzyletni okres przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c. dla roszczeń okresowych.

Na dochodzoną pozwem kwotę składało się odszkodowanie przewidziane w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w wysokości czynszu za okres do lutego 2016 r. w łącznej kwocie 14.904,38 zł oraz skapitalizowane odsetki naliczone od tych należności do dnia 29 lutego 2016 r. w kwocie 18.072,51 zł.

W ocenie Sądu, podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia należało uznać za zasadny w całości. Strona powodowa wniosła pozew w dniu 17 maja 2016 r. Przedawnieniu uległy zatem należności z tytułu odszkodowania w wysokości czynszu za okres do 17 maja 2013 r. i z tytułu odsetek naliczonych od tego odszkodowania. Roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się bowiem najpóźniej z przedawnieniem roszczenia głównego (vide wyrok SN z 25.05.2005 r., V CK 655/04, Lex nr 152449).

Odnosząc się natomiast do roszczenia strony powodowej obejmującego należności za okres od 17 maja 2013 r. do 29 lutego 2016 r. to pozwany wraz ze sprzeciwem od nakazu zapłaty przedłożył historię operacji ze swojego rachunku bankowego dokumentującą regularne uiszczanie przez niego w okresie od lutego 2013 r. do lipca 2016 r. opłat za lokal mieszkalnego położony przy ul. (...) we W.. Wpłaty te znajdowały odzwierciedlenie w kartotece finansowej załączonej przez stronę powodową do pozwu. Po ich przeanalizowaniu Sąd doszedł do przekonania, że pozwany co miesiąc w terminie do 10 dnia każdego miesiąca płacił kwotę przewyższającą naliczane odszkodowanie, a zatem spełnił obciążające go świadczenie.

Wskazać należy, iż w ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie dawał podstaw do uznania, iż pozwany jest zobowiązany do zapłaty kwot widocznych w kartotece finansowej w rubryce „korekty”. Pozwany zakwestionował również tę część żądania strony powodowej, w związku z czym na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania, iż pozwany jest zobowiązany do zapłaty wskazanych kwot. Strona powodowa nie wywiązała się z tego obowiązku i nie przedłożyła żadnych dowodów na wykazanie swoich twierdzeń, nie przytoczyła nawet okoliczności faktycznych wskazujących z czego korekty te wynikają. Sąd stoi na stanowisku, iż dowodu takiego bez wątpienia nie może stanowić kartoteka finansowa, albowiem stanowi ona jedynie dokument prywatny, a zatem zgodnie z art. 245 stanowi dowód tego, że osoba która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Przy założeniu, że kwoty te wynikają z rozliczenia doprowadzanych do lokalu mediów, w celu wykazania zasadności swojego roszczenia strona powodowa powinna była przedłożyć faktury źródłowe, z których wynikałoby, iż uiszczane przez pozwanych zaliczki okazały się niewystarczające na pokrycie rzeczywistych kosztów zużycia. Strona powodowa zaś nie przedłożyła nawet zawiadomienia o rozliczeniu tych kosztów. Tym samym stwierdzić należy, iż strona powodowa nie wykazała, iż przysługuje jej roszczenie o zapłatę wskazanych kwot, a w konsekwencji powództwo w tym zakresie należało oddalić.

W konsekwencji roszczenie strony powodowej w części obejmującej należności za okres od 17 maja 2013 r. do dnia 29 lutego 2016 r. nie mogło zostać uznane za uzasadnione.

Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak w pkt I. sentencji.

O kosztach Są orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powyższy przepis ustanawia dwie zasady rozstrzygania o kosztach procesu – zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu oznacza, że strona, która przegrała sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Z kolei z zasady kosztów niezbędnych i celowych wynika, że strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi tylko te poniesione koszty procesu, które były niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony. Z tego względu w pkt II. sentencji zasądzono od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 4.817 zł tytułem kosztów procesu.