Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Urszula Sipińska-Sęk

SSO Adam Bojko (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku A. Ł. , K. Ł., J. Ł. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego K. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z udziałem zainteresowanego (...)

(...) w P.

o uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy

na skutek apelacji wnioskodawców A. Ł., K. Ł., J. Ł. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego K. Ł. od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 kwietnia 2016r. sygn. IV U 31/15

1.  oddala apelację,

2.  nie obciąża wnioskodawców A. Ł. , K. Ł., J. Ł. kosztami procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Ua 22/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 listopada 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. Ł., K. Ł. i małoletniej J. Ł. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego K. Ł. przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2016 roku, sygn. akt IV U 31/15 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie A. Ł., J. Ł. i K. Ł. od powyższej decyzji.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne:

D. Ł. była zatrudniona w (...) Szpitalu Wojewódzkim w P. jako pielęgniarka na Oddziale (...).

W dniu 18 stycznia 2014 roku przyjechała do pracy na godzinę 7.00. Po przyjeździe skarżyła się koleżankom na złe samopoczucie. Poszła do toalety gdzie wymiotowała. Koleżanki namawiały ją, aby udała się po pomoc na (...) lub skorzystała z pomocy lekarza dyżurującego na Oddziale (...) (...).

D. Ł., kilkakrotnie chodziła do toalety, gdzie wymiotowała. Powiedziała koleżankom, że źle się czuje od poprzedniego dnia, a w nocy nie spała. Położyła się w pokoju socjalnym i poprosiła o podanie 5% glukozy, ponieważ od poprzedniego dnia nic nie jadła i nie piła. K. C. podłączyła jej kroplówkę z glukozą.

W pewnym momencie D. Ł. zaczęła wołać. Pierwsza przyszła B. F.. D. Ł. mówiła, że boli ją między łopatkami, gorzej jej się oddycha. Jej koleżanki z oddziału przyniosły tlen oraz wezwały lekarza, który zadecydował o przyjęciu D. Ł. na Oddział (...) (...).

D. Ł. zmarła w dniu 18 stycznia 2014 roku około godziny 11.00. Przeprowadzono sekcję jej zwłok.

Zgon D. Ł. był następstwem niewydolności krążeniowo – oddechowej na tle zmian chorobowych w obrębie mięśnia sercowego. Brak jest podstaw do przyjęcia, ze przyczyną zgonu był wstrząs anafilaktyczny po podaniu pyralginy. W związku z tym ewentualne podanie pyralginy nie pozostaje w związku ze zgonem ubezpieczonej. Przyczyną zgonu mógł być rozpoznany klinicznie ostry zespół wieńcowy i zawał serca bez uniesienia odcinka (...) ( N. ) lub sugerowana przez anatomopatologa artymogenna kardiomiopatia prawej komory serca ( (...)).

W stosunku do D. Ł. podjęto właściwe działania diagnostyczne i lecznicze. Ewentualne działania lub zaniechania personelu medycznego nie skutkowały zgonem ubezpieczonej lub też jego przyśpieszeniem.

Sąd I instancji dokonując oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, uznał za wiarygodną dokumentację medyczną dotyczącą zmarłej D. Ł.. Zdaniem tego Sądu istotną kwestią podlegającą ocenie były twierdzenia wnioskodawcy K. Ł. o podaniu jego żonie pyralginy, co mogło spowodować wstrząs anafilaktyczny. Sąd zwrócił uwagę, że świadkowie M. B. i K. K. w swoich zeznaniach szczegółowo opisały przebieg zdarzeń po przybyciu ubezpieczonej do pracy, przebieg rozmów z nią oraz podejmowane w stosunku do niej czynności. Jednoznacznie wskazały, iż nie podano jej pyralginy, a 5 % roztwór glukozy. Twierdzenia wnioskodawcy nie zostały również potwierdzone przez świadka L. S., która miała informować go o takiej przyczynie zgonu żony. Świadek jednoznacznie zaprzeczała przekazywaniu wnioskodawcy takich informacji oraz posiadaniu wiedzy na ten temat. Według wnioskodawcy L. S. przekazała mu informacje uzyskane od S. S.. Świadek S. S. przesłuchana na tą okoliczność zaprzeczyła, aby rozmawiała z L. S. na temat śmierci D. Ł.. Zdaniem Sądu Rejonowego, zeznania powyższych świadków, są jasne, zupełne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość. W związku z tym Sąd I instancji nie dał wiary twierdzeniom wnioskodawcy dotyczącym podania jego małżonce pyralginy.

Dodatkowo Sąd I instancji stwierdził, że kwestia podania D. Ł. pyralginy okazała się nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy w świetle ustaleń Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B.. Powyższa jednostka naukowo – badawcza w swojej opinii jednoznacznie wskazała, że ewentualne podanie pyralginy lub jej niepodanie nie pozostaje w związku ze zgonem ubezpieczonej. Przyczyną zgonu były schorzenia natury kardiologicznej i do śmierci mogły doprowadzić niezależnie od siebie: stwierdzony klinicznie ostry zespół wieńcowy i zawał serca bez uniesienia odcinka (...)( N. ) lub sugerowana przez anatomopatologa artymogenna kardiomiopatia prawej komory serca ( (...)).

Uzasadniając oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B. Sąd Rejonowy zaznaczył, że wnioski opinii są jasne, zupełne i logiczne oraz w całości odpowiadają na zadane przez Sąd pytania, a dowód z opinii uzupełniającej zmierzałby wyłącznie do uszczegółowienia przyczyny wewnętrznej zgonu. Także badanie pozostałości pyralginy i jej metabolitów w organizmie zmarłej byłoby bezcelowe wobec braku zaistnienia wstrząsu anafilaktycznego.

Wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z dnia 28 listopada 2002 roku, Nr 99, poz. 1001 ze zmianamistopada 2002 r. 14 ust. 9 ustawy z dnia du opinii innego biegłego w tym zakresie. k odwołującej wniosła o przes), wypadkiem przy pracy jest nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych, podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia oraz w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Przez przyczynę zewnętrzną rozumie się przyczynę stanowiącą źródło wypadku, leżącą poza organizmem pracownika, jak na przykład urazy mechaniczne, urazy termiczne, działalność sił przyrody, działalność osób trzecich.

W ocenie Sądu I instancji ustalony stan faktyczny, nie prowadzi do ustalenia przyczyny zewnętrznej zdarzenia z dnia 18 stycznia 2014 roku. Zaistniałe schorzenie prowadzące do zgonu ubezpieczonej nie miało w swoim przebiegu charakteru wstrząsu anafilaktycznego, tak więc ewentualne podanie D. Ł. pyralginy nie pozostaje w związku przyczynowym z jej zgonem. Zgon ten był wynikiem istniejącego schorzenia kardiologicznego, a nasilenie jego objawów nie pozostaje w związku z warunkami pracy i samą pracą. Brak było czynników zewnętrznych skutkujących progresją objawów, która doprowadziła do zgonu. Dlatego też należało uznać, iż zgon ubezpieczonej był wynikiem przyczyny wewnętrznej – choroby samoistnej leżącej wewnątrz organizmu, a ty, samym brak jest zaistnienia przyczyny zewnętrznej.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli wnioskodawcy, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 278 k.p.c. w zw. z art. 217 i 227 k.p.c. polegające na zamknięciu rozprawy pomimo nieprzeprowadzenia w całości postępowania dowodowego, poprzez oddalenie wniosku dowodowego z uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B. i nie wyjaśnienie wszelkich wątpliwości w zakresie przyczyn zgonu D. Ł. oraz prawidłowości postępowania personelu medycznego poprzez pozostawienie D. Ł. samej w pokoju pielęgniarek po podaniu niezidentyfikowanej substancji, co miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia bowiem doprowadziło do oddalenia odwołania,

2.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a.  dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów polegającą na bezkrytycznej ocenie opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B. pomimo że zakład ten wskazywał, iż badanie pośmiertne oraz obraz kliniczny nie dawały podstaw do jednoznacznego wskazania mechanizmu odpowiadającego za krytyczne pogorszenie stanu zdrowia doprowadzające w konsekwencji do zgonu D. Ł.,

b.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę poprzez uznanie, że podanie pyralginy lub glukozy nie miało znaczenia dla stanu zdrowia D. Ł., ponieważ nie wystąpił u niej wstrząs anafilaktyczny,

c.  brak oceny postępowania personelu Szpitala w okresie od daty przyjścia D. Ł. do pracy aż do czasu wezwania lekarza i przyjęcia jej na oddział intensywnej opieki medycznej pomimo ustalenia, że po przyjściu do pracy tj. ok«. godz. 7.00 pracownica ta źle się czuła, wymiotowała i podano jej kroplówkę (według Sądu z glukozą), a następnie pozostawiono samą w pomieszczeniu socjalnym i wpływu takiego stanu rzeczy na śmierć D. Ł..

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty wnioskodawcy wnosili o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie ich odwołania z dnia 29.12.2014r. i przyznanie im prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu śmiertelnego wypadku przy pracy oraz zasądzenia kosztów procesu wg norm przepisanych,

2.  dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B., po wykonaniu przez patomorfologa badań mikroskopowych zabezpieczonych materiałów i próbek (organów, płynów ustrojowych) zmarłej D. Ł., na okoliczności wskazane w uzasadnieniu apelacji oraz w piśmie procesowym z dnia 22.02.2016r., tj.:

1)  obecności w organizmie zmarłej pyralginy lub jej metabolitów, a w przypadku stwierdzenia obecności tego preparatu/metabolitów, uprawdopodobnienie (jeśli to możliwe) godziny i drogi podania leku,

2)  o czym świadczyły/mogły świadczyć u D. Ł. wysokie poziomy:

a)  wskaźników krwi ( erytrocyty, leukocyty, hemoglobina, hematokryt),

b)  CK-MB, kinazy fosfokreatynowej, T. T., oraz

c)  podniesiony poziom glukozy i potasu

3)  przyczyny zgonu,

4)  innych, istotnych dla sprawy ustaleń, które biegli dokonają po wykonaniu i ocenie wyników badań mikroskopowych;

3.  zasądzenie od organu rentownego na rzecz wnioskodawców kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

ewentualnie o:

4.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozstrzygnięcia Sądowi I instancji.

Organ rentowy oraz zainteresowany (...) w P. wnieśli o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił, co następuje:

D. Ł. orzeczeniem lekarskim z dnia 12 marca 2012 r. została uznana za zdolną do pracy na stanowisku pielęgniarki w Oddziale (...) przez okres dwóch lat.

/dowód: orzeczenie lekarskie Nr (...) w aktach osobowych D. Ł./

D. Ł. w dniu zdarzenia skarżyła się na bóle głowy i kręgosłupa.

/dowód: zeznania świadka M. B., protokół k. 79, adnotacje: 00:06:51 -00:11:00, zeznania świadka K. K., protokół k. 93, adnotacje: 00:03:19 -00:04:39/

D. Ł. twierdziła również, że brała dużo leków przeciwbólowych. W krótkim czasie po podłączeniu glukozy zaczęła wołać koleżanki z oddziału. W tym czasie spłynęła niewielka ilość glukozy. Po nagłym pogorszeniu jej stanu zdrowia, koleżanki z oddziału szukając w jej torebce dowodu osobistego, dostrzegły tam tabletki pyralginy.

/dowód: zeznania świadka M. B., protokół k. 79, adnotacje: 00:15:20 -00:19:30/

Zgon D. Ł. był pochodzenia sercowego i nie miał zawiązku z ewentualnym podaniem lub przyjęciem przez pacjentkę pyralginy w okresie poprzedzającym załamanie stanu zdrowia chorej. Równocześnie zarówno obraz kliniczny, jak i badania pośmiertne zwłok nie dają podstaw do jednoznacznego wnioskowania, który z mechanizmów tj. rozpoznany klinicznie ostry zespół wieńcowy i zawał serca bez przetrwałego uniesienia odcinka (...) ( (...)), czy też sugerowana przez anatomopatologa arytmogenna kardiomiopatia prawej komory serca ( (...)) odpowiadają bezpośrednio za krytyczne pogorszenie stanu zdrowia, a w konsekwencji za zgon D. Ł.. Rozstrzygnięcie tej kwestii może nastąpić po obejrzeniu wycinków badań mikroskopowych przez konsultanta z zakresu patomorfologii.

/dowód: opinia Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B. k. 109 -112/

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu apelacji naruszenia prawa procesowego poprzez błędną ocenę materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, albowiem ocena zastosowania przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego może być dokonana tylko przy prawidłowo zrekonstruowanym stanie faktycznym sprawy.

Zarzut wadliwej oceny dowodów jest chybiony. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 KPC – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (orzeczenie z 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, Nr 4, poz. 64). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z 19.12.1990 r., I PR 148/90, OSP 1991, Nr 11–12, poz. 300; wyrok SN z 5.2.2014 r., V CSK 140/13, L.).

Skarżący zarzucając Sądowi pierwszej instancji bezkrytyczną ocenę opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B. nie przytaczają jednak żadnych argumentów kwestionujących jej fachowość, rzetelność oraz zgodność z zasadami logicznego rozumowania. Dodać również należy, że wnioski zwarte w opinii nie są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, albowiem Sąd pierwszej instancji nie przeprowadzał innych dowodów służących ustaleniu okoliczności wymagających wiadomości specjalnych.

Uznanie przez Sąd pierwszej instancji za pozbawioną znaczenia w sprawie kwestii podania ubezpieczonej pyralginy, nie jest ustaleniem faktu, ale skutkiem subsumpcji ustalonego stanu faktycznego, czyli stosowania prawa materialnego. W sferze stosowania prawa materialnego mieści się również zagadnienie oceny postępowania personelu Szpitala w okresie od daty przyjścia D. Ł. do pracy, aż do czasu wezwania lekarza i przyjęcia jej na Oddział (...) (...). W ramach zarzutu naruszenia prawa procesowego skarżący w istocie kwestionują zatem stosowanie prawa materialnego.

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia przepisów art. 278 w zw. z art. 217 i 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) w B. na okoliczność obecności w organizmie zmarłej D. Ł. pyralginy lub jej metabolitów, a w przypadku stwierdzenia obecności tego preparatu/metabolitów, uprawdopodobnienie (jeśli to możliwe) godziny i drogi podania leku, o czym świadczyły/mogły świadczyć u D. Ł. wysokie poziomy: wskaźników krwi ( erytrocyty, leukocyty, hemoglobina, hematokryt), CK-MB, kinazy fosfokreatynowej, T. T. oraz podniesiony poziom glukozy i potasu, przyczyny zgonu, innych, istotnych dla sprawy ustaleń, które biegli dokonają po wykonaniu i ocenie wyników badań mikroskopowych.

Na wstępie podnieść należy, że podstawą tak sformułowanego zarzutu powinien być przepis art. 290 zdanie II k.p.c., zamiast art. 278 k.p.c., albowiem oddalony wniosek dowodowy zmierzał do uzyskania dodatkowej opinii tego samego instytutu naukowego.

Odnosząc się natomiast do istoty zarzutu należy wskazać, że Zakład Medycyny Sądowej (...) w B. sporządzając opinię w sprawie dysponował wynikami badań laboratoryjnych świadczących o wysokich poziomach: wskaźników krwi (erytrocyty, leukocyty, hemoglobina, hematokryt), CK-MB, kinazy fosfokreatynowej, T. T. oraz podniesionym poziomie glukozy i potasu. W niekwestionowanej opinii wyjaśnił, że wyniki te, podobnie jak pozostały materiał zgromadzony w aktach sprawy, nie dostarczyły przesłanek do ustalenia innej, niż chorobowa, przyczyny śmierci D. Ł., a w szczególności nie dawały podstaw do przyjęcia, że jej zgon był następstwem wstrząsu anafilaktycznego po podaniu pyralginy. W związku z tym nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ustalenie czy w organizmie ubezpieczonej była obecna pyralgina bądź jej metabolity. Poza tym jak wynika z uzupełniających ustaleń Sądu Okręgowego ubezpieczona w dniu zdarzenia posiadała tabletki pyralginy w torebce, którą najprawdopodobniej zażywała ze względu na dolegliwości bólowe głowy i kręgosłupa. Zatem ewentualne stwierdzenie w organizmie zmarłej obecności pyralginy lub jej metabolitów nie oznaczałoby, że lek ten został jej podany w kroplówce przez personel Szpitala.

Zarazem Zakład Medycyny Sądowej wskazując na możliwość uzupełnienia opinii po przeprowadzeniu badań materiału biologicznego, wyraźnie zaznaczył, że mogą one pozwolić na rozstrzygnięcie, który z dwóch możliwych mechanizmów tj. rozpoznany klinicznie ostry zespół wieńcowy i zawał serca bez przetrwałego uniesienia odcinka (...) ( (...)), czy też sugerowana przez anatomopatologa arytmogenna kardiomiopatia prawej komory serca ( (...)) odpowiadają bezpośrednio za krytyczne pogorszenie stanu zdrowia, a w konsekwencji za zgon D. Ł.. Każda z tych dwóch przyczyn zgonu ubezpieczonej ma charakter przyczyny wewnętrznej, tkwiącej w jej organizmie, a tym samym wykluczała uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy. Trafnie zatem Sąd pierwszej instancji uznał, że takie ustalenie nie będzie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W konsekwencji Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne, dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Przechodząc do oceny zastosowania przez Sąd Rejonowy prawa materialnego należy podnieść, że stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego ubezpieczona D. Ł. zmarła w dniu 18 stycznia 2014 r. podczas wykonywania zwykłych czynności pracowniczych. Zgon ubezpieczonej był następstwem schorzenia jej organizmu czyli przyczyny wewnętrznej.

W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że przyczyna zewnętrzna zdarzenia nie musi być jedyną, wyłączną przyczyną sprawczą (por. wyr. SN z 29.11.1990 r., II PR 52/90, PiZS 1991, Nr 4, s. 63). Nie jest więc wykluczone uznanie nagłego zdarzenia za wypadek przy pracy, mimo stwierdzenia u poszkodowanego choroby, która w samoistnym rozwoju mogła doprowadzić do urazu, jeżeli dochodzi do zadziałania zespołu przyczyn o charakterze mieszanym, przy koniecznym warunku, by pogorszenie stanu zdrowia będące następstwem procesu chorobowego nie nastąpiło samoistnie, bez czynnika zewnętrznego, lecz że bezpośrednią i istotną przyczyną urazu był czynnik zewnętrzny (por. B. Gudowska (w:) Społeczne ubezpieczenia wypadkowe i chorobowe. Komentarz por. red. M. Gersdorf i B. Gudowskiej, C.H.Beck 2012, Legalis, art. 3, nb 78).

Wnioskodawcy powoływali jako przyczynę zewnętrzną zgonu D. Ł. zachowanie personelu Szpitala będącego pracodawcą ubezpieczonej w okresie od czasu jej przyjścia do pracy około godziny 7.00 do momentu wezwania lekarza i przyjęcia jej na Oddział Intensywnej (...), twierdząc, że personel ten podał ubezpieczonej pyralginę, a następnie pozostawił ją samą bez pomocy w pokoju pielęgniarek. Twierdzenia o podaniu ubezpieczonej pyralginy nie zostały udowodnione. Jednocześnie wobec braku podstaw do stwierdzenia wstrząsu anafilaktycznego jako przyczyny zgonu ubezpieczonej, podanie jej w kroplówce pyralginy czy też 5 % roztworu glukozy, nie mogło stanowić przyczyny sprawczej zdarzenia. Również inne zachowania personelu Szpitala we wskazanym okresie nie stanowiły współprzyczyny zgonu D. Ł.. D. Ł. od początku pracy skarżyła się na złe samopoczucie, ale nie chciała skorzystać z dostępnej pomocy lekarskiej, decydując się na odpoczynek w pokoju socjalnym i prosząc o podanie roztworu glukozy w kroplówce w celu wzmocnienia. Skoro sama ubezpieczona bagatelizowała stan swojego organizmu, uznając go za objaw przemęczenia wywołanego nieprzespaną nocą oraz wymiotami, nie można było wymagać od personelu pielęgniarskiego Szpitala, aby wbrew jej woli i stanowisku, wezwał lekarza. Natomiast niezwłocznie po pogorszeniu stanu zdrowia ubezpieczonej, w tym wystąpieniu dolegliwości bólowych w okolicy mostka oraz duszności, jej koleżanki z oddziału wezwały lekarza oraz przyniosły tlen.

W niniejszej sprawie nie było kwestionowane, że samo środowisko pracy ubezpieczonej nie stanowiło zagrożenia dla jaj zdrowia. Praca ubezpieczonej nie wiązała się z nadmiernym wysiłkiem fizycznym bądź stresem. Nie wskazywano również na wystąpienie jakichkolwiek okoliczności nietypowych dla normalnych stosunków pracy, nadzwyczajnych sytuacji, wiążących się z zakłóceniem przebiegu pracy ubezpieczonej. Jak wskazuje ustalony stan faktyczny ubezpieczona od początku obecności w pracy czuła się źle i w związku z czym kilkakrotnie udawała się do łazienki, gdzie wymiotowała, a potem położyła się pokoju socjalnym.

W związku z powyższym nie można również uznać, że przyczyną zewnętrzną zdarzenia było dopuszczenie ubezpieczonej do pracy przez pracodawcę. Tym bardziej, że ubezpieczona posiadała aktualne orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku (art. 229 § 4 KP).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.c. oddalił apelację.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 zdanie I k.p.c.