Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa D. F., G. K.

przeciwko (...)Towarzystwu (...)w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...)w W. na rzecz powoda D. F. kwotę 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 25 lutego 2013r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...)w W. na rzecz powódki G. K. kwotę 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 25 lutego 2013r. do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda D. F. kwotę 204,85 zł (dwieście cztery złote osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki G. K. kwotę 204,85 zł (dwieście cztery złote osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego (...)Towarzystwa (...)w Warszawie na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 340,68 zł (trzysta czterdzieści złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu wydatków związanych z opinią biegłego;

VI.  nakazuje pobrać solidarnie od powodów D. F. i G. K. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 170,84 zł (sto siedemdziesiąt złotych osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu wydatków związanych z opinią biegłego.

Sygn. akt I C 1851/15

UZASADNIENIE

Powód D. F. wniósł przeciwko Towarzystwu (...)w W. pozew o zapłatę kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 listopada 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w dniu 12 listopada 2012 r. uległ wypadkowi drogowemu. Na skutek zdarzenia doznał obrażeń kręgosłupa w okolicach odcinka szyjnego, szoku pourazowego oraz potłuczeń ciała. Powód zgłosił szkodę do ubezpieczyciela, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty zadośćuczynienia. Dodał, iż w związku ze zdarzeniem korzystał z porady lekarza psychiatry, który zalecił mu leki. Podniósł. iż zdarzenie było dla niego trudnym przeżyciem, przez długi czas miał problemy z zasypianiem, a doznane urazy łączyły się z cierpieniami fizycznymi oraz psychicznymi.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt (...).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, iż powód nie udowodnił rozmiaru krzywdy w stopniu uzasadniającym przyznanie mu zadośćuczynienia. Zaznaczył, iż powód w wyniku zdarzenia nie doznał obrażeń ciała, nadto odbył jedynie dwie wizyty lekarskie i nie było konieczności specjalistycznego leczenia. Pozwany zakwestionował również wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, iż jest ono zawyżone i bezzasadne.

Powódka G. K. wniosła przeciwko Towarzystwu(...)w W. pozew o zapłatę kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 listopada 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż w dniu 12 listopada 2012 r. uległa wypadkowi drogowemu. Na skutek zdarzenia doznała silnych potłuczeń ciała, urazu psychicznego objawiającego się roztrzęsieniem, lękami, zaburzeniami snu. Wskazała, iż ubezpieczyciel odmówił wypłaty zadośćuczynienia. Podniosła, iż na skutek zdarzenia zdiagnozowano u niej zaburzenia lękowe i podjęła leczenie w (...). Dodała, iż doznane urazy łączyły się z cierpieniami fizycznymi oraz psychicznymi.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, iż powódka nie udowodniła rozmiaru krzywdy w stopniu uzasadniającym przyznanie jej zadośćuczynienia. Zaznaczył, iż powódka w wyniku zdarzenia nie doznała obrażeń ciała. Dopiero po 5 dniach od zdarzenia udała się do lekarza. Nie przedstawiła jednak dokumentacji lekarskiej świadczące o kontynuowaniu leczenia powypadkowego. Pozwany zakwestionował również wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, i jest ono zawyżone i bezzasadne.

Postanowieniem z dnia 12 stycznia (...). Sąd połączył sprawę z powództwa D. F. ze sprawą z powództwa G. K. o wspólnego rozpoznania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 listopada 2012 r. w T. doszło do wypadku drogowego, w którym poszkodowanymi byli G. K. oraz D. F..

Bezsporne

D. F. na skutek zdarzenia leczy się na kręgosłup, miał bóle w szyi i ogólne potłuczenia

Dowód: przesłuchanie D. F. z 18.04.2016 00:14:49- 00:19:45, k. 57v

Dnia 13 listopada 2014 r. D. F. zgłosił się do lekarza, który zalecił mu konsultację w (...) i przepisał leki.

Dowód: przesłuchanie D. F. z 18.04.2016 00:14:49- 00:19:45, k. 57v;

historia choroby k. 61-70v

W dniu 13 grudnia zgłosił się do (...) , gdzie wstępnie rozpoznano u niego zaburzenia lękowe z napadami paniki (reaktywne)

Dowód: przesłuchanie D. F. z 18.04.2016 00:14:49- 00:19:45, k. 57v;

opinia biegłego k. 102-104

G. K. w dniu 16 listopada 2012 r. zgłosiła się do lekarza rodzinnego. Stwierdzono u niej roztrzęsienie po wypadku i zalecono wizytę u lekarza psychiatry.

Dowód: historia choroby k. 71- 81

przesłuchanie G. F. z 18.04.2016 r. 00:023:43-00:14:49 k. 57-57v

Od dnia 22 maja 2013 r. pozostawała pod opieką (...) w T., gdzie wstępnie rozpoznano zaburzenia lękowe.

Dowód: przesłuchanie G. K. z 18.04.2016 r. 00:023:43-00:14:49 k. 57-57v;

historia choroby k. 82-84v

W związku ze zdarzeniem drogowym D. F. ujawniał zaburzenia lekowe, pojawił się lęk, niepokój, nerwowość, obawy przed jazdą samochodem, koszmarne sny, przykre myśli. Zaburzenia te utrzymywały się około kilku miesięcy. Wywołały subiektywny dyskomfort psychiczny ale nie wpłynęły w istotny sposób na jego funkcjonowanie społeczne, nie zmieniły jego trybu życia. Nadal odczuwa subiektywny dyskomfort w sytuacjach drogowych.

Dowód: opinia biegłego k. 102-104

Po zdarzeniu drogowym G. K. zaczęła ujawniać w sytuacjach drogowych zaburzenia lękowe. Zaburzenia te nie wpłynęły w istotny sposób na jej funkcjonowanie społeczne, nie zmieniły jej trybu życia. Mimo obaw nadal kierowała pojazdem i jeździła jako pasażer. Nadal odczuwa obawy związane z prowadzeniem samochodu. Przeżywane obawy, reagowanie nasilonym lekiem na różne zdarzenia drogowe, ostrożniejsza jazda wiążą się ze zdarzeniem z dnia 12 listopada 2012 r.

Dowód: opinia biegłego k. 99-101

Pismami z dnia 5 grudnia 2012 r D. F. i G. K. zgłosili roszczenia szkodę do Towarzystwa (...) w W..

Dowód: wezwanie i zgłoszenie – k. 15-18 akt I C 1852/15

wezwanie i zgłoszenie – k. 12-15

Decyzjami z dnia 13 lutego 2013 r. ubezpieczyciel odmówił przyznania zadośćuczynienia i odszkodowania.

Dowód: decyzja z dnia 13.02.2013 r. k. 20-21 akt IC 1852/15

decyzja z dnia 13.02.2017 r. – akta szkody

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów niezaprzeczonych przez stronę pozwaną, dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie, akt szkody oraz opinii biegłych oraz dowodu z przesłuchania stron.

Sąd uznał za wiarygodne zebrane dokumenty albowiem ich autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opiniach biegłego z dziedziny psychologii mgr D. K..

Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opinii biegłej. W ocenie Sądu opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, są wiarygodne, oparte na szczegółowej analizie zgromadzonej dokumentacji medycznej i przeprowadzonych badaniach powoda. Ponadto opinie biegłej sądowej korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Trzeba jednocześnie zaznaczyć, iż opinie zostały sporządzone przez osobę odznaczającą się niekwestionowanymi kwalifikacjami; biegła posiada bowiem szeroką wiedzę z dziedziny objętej zakresem przedmiotowym powyższych opinii. Nie można również pomijać tego, że biegła swoje stanowisko w tym przedmiocie sformułowała po zapoznaniu się ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją medyczną oraz badaniu powodów, a zatem opinie zostały sporządzone nie na podstawie arbitralnej i formułowanej a priori oceny, lecz w oparciu o obiektywny i rzetelnie zebrany materiał badawczy, który potwierdzał prawidłowość wyrażonych przez biegłego twierdzeń.

Opinie te nie zostały zakwestionowana przez żadną ze stron.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną ( zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97).

Za wiarygodne i znaczące dla sprawy Sąd uznał również zeznania złożone przez powodów D. F. i G. K.. Twierdzenia ich były logiczne, spójne oraz znalazły potwierdzenie w dokumentacji medycznej.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że powodowie ulegli wypadkowi komunikacyjnemu,

Analiza stanu faktycznego odbywać się winna zatem z punktu widzenia treści przepisów art. 445 § 1 k.c, art. 444 kc oraz art. 362 kc.

Stosownie zaś do treści art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powodów zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłej wynika, że w konsekwencji wypadku u powodów rozpoznano zaburzenie lękowe. Powodowie na skutek złego samopoczucia psychicznego korzystali z pomocy psychiatry. Na skutek zdarzenia odczuwali lęk przed kierowaniem pojazdem. Do chwili obecnej odczuwają dyskomfort przed jazdą samochodem.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę nie tylko rozmiar i zakres cierpień jakich doznanych przez powodów, ale również konsekwencje zdarzenia w ich życiu osobistym. Biegła wskazała, iż choć powodowie odczuwali i nadal odczuwają dyskomfort przed jazdą samochodem, nie wpłynęło to w istotny sposób na ich funkcjonowanie społeczne i nie zmieniło ich trybu życia.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności natury prawnej i faktycznej Sąd przyznał każdemu z powodów tytułem zadośćuczynienia po 2.000 zł, uznając, iż jest to kwota adekwatna do doznanych przez powodów cierpień, a jednocześnie przedstawia konkretną wartość finansową.

O odsetkach Sąd orzekł na mocy przepisu art. 481 kc, zgodnie z żądaniem pozwu. Zaakceptowanie poglądu, iż odsetki od dochodzonej kwoty w sprawie o zadośćuczynienie należą się dopiero od chwili wyrokowania, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania podmiotu zobowiązanego do jej naprawienia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 października 2013 r., I ACa 816/13, LEX nr 1388898). Początkowa data odsetek nie uchybia również trzydziestodniowemu terminowi na wypłatę odszkodowania - art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (j.t. Dz.U.2013.392) (data zgłoszenia – 21.01.2013r.).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 kpc, zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W tym miejscu należy wskazać, iż w przyznanie pełnomocnikowi wynagrodzenia za reprezentowanie każdego z powodów w pełnej wysokości tj. po 600 zł nie odpowiada zdaniem Sądu poczynionemu przez niego nakładowi pracy. Pełnomocnik będący radcą prawnym sporządził w toku sprawy (uwzględniając obie połączone sprawy), dwa pozwy, sporządzone na tym samym wzorze, jedno pism procesowe, uczestniczył w dwóch rozprawach. Mając na uwadze powyższe przyznanie pełnego wynagrodzenia za reprezentowanie każdego z powodów godziłby w zasady słuszności. Zasadnym jest więc przyznanie wynagrodzenia na rzecz każdego z powodów w wysokości 450 zł tj. 3/4 stawki minimalnej.

Wobec powyższego wskazać należy, iż każdy z powodów poniósł koszty w kwocie 617 zł (wynagrodzenie pełnomocnika 450 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz opłata sądowa od pozwu 150 zł). Pozwany poniósł koszty w wysokości 617 zł (600 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłata za pełnomocnictw). Powodowie wygrali sprawę w 66,6% a przegrał w 33,4%

Zatem 617 x 66,6% = 410,92 zł, zaś 617 zł x 33,4 % = 206,09 zł.

Po kompensacji należało jak w punkcie III i IV sentencji wyroku zasądzić na rzecz powodów różnicę tj. kwotę 204,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

O nie uiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł w pkt. V i VI wyroku w oparciu o art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku ( Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) i nakazał pobrać tytułem nieuiszczonych wydatków od pozwanego kwotę 340,68 zł, zaś od powodów solidarnie 170,84 zł.