Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA– Ewa Śniegocka (spr.)

Sędzia SA– Ewa Zalewska

Sędzia SA – Irena Piotrowska

Protokolant– sekr. sąd. Agnieszka Janik

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko H. N. i B. N.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 5 czerwca 2012 r.

sygn. akt III C 1326/11

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1)  powództwo oddala,

2)  zasądza od (...) w W. na rzecz pozwanej H. N. kwotę 7.200 (siedem tysięcy dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

II zasądza od (...) w W. na rzecz pozwanej H. N. kwotę 6.400 (sześć tysięcy czterysta) zł oraz na rzecz pozwanego B. N. kwotę 1.000 (jeden tysiąc) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI A Ca 1695/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od B. N. i H. N. solidarnie na rzecz (...) z siedzibą w W. kwotę 4.984.649,88 złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.819.122,99 złotych od dnia 15 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty i od kwoty 3.165.525,89 złotych od dnia 5 lipca 2011 roku do dnia zapłaty; ponadto orzekł o kosztach procesu.

Wyrok ten zapadł na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych:

Powód (...) z/s w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych B. i H. N. solidarnie kwoty 4.971.691,75 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.819.122,99 zł od dnia 15 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 3.152.568,76 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

Wskazał, że nabył od podmiotu trzeciego - banku wierzytelność przysługującą mu z tytułu nie spłacenia przez pozwanych zaciągniętego kredytu.

Pozwani w swych oddzielnych odpowiedziach na pozew wnieśli o oddalenie powództwa.

Podnieśli, że powód nie wykazał, że kredyt został zaciągnięty i wypłacony, że kwota kredytu nie została zwrócona, że należą się odsetki w żądanej kwocie, że wyciąg z ksiąg rachunkowych ma moc dokumentu urzędowego, że nabył wierzytelność od banku, a także, że tylko bank może prowadzić wierzytelność na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.

W piśmie z dnia 27 lutego 2012 r. powód zmodyfikował żądanie pozwu, uzasadniając to oczywistą omyłką i wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 4.984.649,88 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.819.122,99 zł od dnia 15 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 3.165.526,89 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

Pozwany B. N. podniósł, że umowa kredytu z dnia 17 sierpnia 1999 r. jest nieważna, gdyż została zawarta przez spółkę cywilną, że bankowy tytuł egzekucyjny jako wystawiony przeciwko spółce cywilnej nie wywołuje żadnych skutków, że nie doszło do skutecznego przelewu wierzytelności przez powoda, że powód nie uwzględnił kwot pochodzących z planu podziału oraz zgłosił zarzut przedawnienia odsetek.

Powodowie prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) zawarli w dniu 17 sierpnia 1999 r. z Bankiem (...) SA umowę kredytu obrotowego, której przedmiotem było udzielenie pozwanym kredytu w wysokości 2.000.000 zł. W pkt 6 umowy strony ustaliły, że kredyt będzie oprocentowany według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w okresach, za które odsetki są naliczane. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 16% w stosunku rocznym i mogło ulec zmianie w razie wystąpienia którejś z okoliczności wyszczególnionych w podpunktach 1.1-1.4 umowy. Termin spłaty kredytu i odsetek wskazywał pkt 7 i 10 umowy, zgodnie z którym kredytobiorca miał dokonać tej spłaty jednorazowo do dnia 11 sierpnia 2000 r. Natomiast w przypadku nie spłacenia kredytu w terminie kredytodawca (bank) w pkt 16 zastrzegł sobie prawo do pobierania odsetek w wysokości 1,5 stopy oprocentowania kredytu określonej w pkt 6 umowy.

Kredyt nie został spłacony. W dniu 28 grudnia 2000 r. Bank (...) SA wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny wobec dłużnika (...) S.C. B. N., H. N., który postanowieniem SR dla Warszawy - Mokotowa z dnia 9 marca 2001 r. został zaopatrzony w klauzulę wykonalności. (...) SA złożył przeciwko dłużnikom w dniu 8 marca 2002 r. wniosek o wszczęcie egzekucji.

Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2007 r. komornik sporządził projekt planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości. W jej wyniku (...) SA otrzymał kwoty 51.644,56 zł i 717.321,87 zł ,a następnie w dniu 19 grudnia 2008 r. przekazał te kwoty nabywcy wierzytelności - obecnemu powodowi. Postanowieniem z dnia 12 lipca 2010 r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku (...) SA przeciwko B. N. i H. N..

Pismem z dnia 19 stycznia 2007 r. (...) SA zawiadomił dłużników, że zamierza sprzedać wierzytelność do funduszu sekurytyzacyjnego, w tym z umowy kredytu z dnia 17 sierpnia 1999 r. w wysokości 4.674.902,23 zł. Umową z dnia 30 października 2007 r. Bank (...) SA przelał na obecnego powoda wszystkie wierzytelności wraz z odsetkami przysługujące mu wobec spółki cywilnej (...) w łącznej wysokości 4.923.273,90.

Wierzytelność w wysokości 4.984.649,88 zł, na którą składała się należność główna w wysokości 1.819.122,99 zł i odsetki w kwocie 3.165.526,89 zł została wciągnięta do ksiąg rachunkowych funduszu i do wysokości 2.313.390,05 zł zabezpieczona hipoteką przymusową.

Pismami z dnia 31 maja 2011 r. dłużnicy zostali wezwani do zapłaty kwoty 4.971.691,75 zł, na którą składała się należność główna w wysokości 1.819.122,99 zł i odsetki na dzień 31 maja 2011 r. w kwocie 3.152.568,76 zł.

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 509 § 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiało by się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Ponadto w myśl art. 513 §1 kc dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Należy podkreślić, że powód złożył do akt umowę przelewu wierzytelności świadczącą o tytule prawnym do żądania od pozwanych dochodzonej kwoty.

Także zarzut pozwanych dotyczący braku wykazania, że kredyt został zaciągnięty i wypłacony, w świetle złożonej do akt umowy tego kredytu pozostaje tylko gołosłownym twierdzeniem. Zgodnie z zawartą umową (pkt 3) kredyt został postawiony do dyspozycji kredytobiorcy z dniem 17 sierpnia 1999 r., a w razie niewykorzystania (...) bank (...) SA miał pobierać stosowną prowizję od niewykorzystanej kwoty kredytu. Pozwani nie przedstawili żadnego dowodu, że taką prowizją byli obciążani, skoro teraz poddają w wątpliwość sam fakt wypłaty przez nich tych środków. Ponadto przez kilka lat prowadzone było postępowanie egzekucyjne w oparciu o tytuł wykonawczy, w toku którego ustalono plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji nieruchomości pozwanych i rozliczono te kwoty wśród wielu wierzycieli, w tym (...) SA z tytułu przedmiotowej umowy kredytu. Sugerowanie po tylu latach, że być może pozwani tych środków nie dostali również stanowi przyjętą przez nich linię obrony. Natomiast odnośnie zarzutu, że powód nie wykazał, że kwota kredytu nie została przez pozwanych zwrócona, to ciężar dowodu w tej mierze obciąża pozwanych, który winni przedstawić dowód na okoliczność jego spłaty. Także zarzut nieważności umowy kredytu jest nietrafny, bowiem dopiero od dnia 1 stycznia 2001 r. tj. od chwili wejścia w życie ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - prawo działalności gospodarczej i ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, spółka cywilna utraciła tzw. samodzielną podmiotowość gospodarczą, przyznawaną w poprzednim stanie prawnym przez art. 2 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej oraz art. 479 ⁷ kpc. (vide: komentarz do kodeksu cywilnego pod red. Gerarda Bieńka, Wydanie 5, Zobowiązania t. 2). To oznacza, że w dacie zawierania umowy kredytu obrotowego spółka cywilna (...) poprzez swoich wspólników - obecnych pozwanych skutecznie zawarła tę umowę i tym samym zaciągnęła zobowiązanie finansowe, które do dzisiaj nie zostało w całości rozliczone. Nie można również przyznać racji pozwanym, gdy kwestionują to, że wyciąg z ksiąg rachunkowych ma moc dokumentu urzędowego. Zgodnie bowiem z art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu (...) mają moc prawną dokumentów urzędowych. Oznacza to, że stanowią dowód nabycia konkretnej wierzytelności i są wystarczającym dokumentem np. do wydania przez Sąd nakazu zapłaty (vide: uchwała SN z 7 października 2009 r. III CZP 65/09, OSNC 2010/4/51, OSP 2010/10/96, Biul. SN 2009/10/6. Oczywistym jest, że tego rodzaju dokument urzędowy korzysta z domniemania prawdziwości (autentyczności) oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Domniemanie to może zostać obalone w trybie art. 252 kpc poprzez zaprzeczenie jego prawdziwości bądź wskazanie, że oświadczenia w nim zawarte są niezgodne z prawdą. Jednakże dowód ten obciąża pozwanych, a oni swych twierdzeń w żaden sposób nie udowodnili.

Kolejne dwa zarzuty pozwanych dotyczą kwestii odsetek. Zdaniem pozwanych nie należą się one w wysokości żądanej przez powoda, a ponadto uległy przedawnieniu. Należność główna to kwota 1.819.122,99 zł. Wraz z należnością główną powód nabył także, zgodnie z umową przelewu prawo do odsetek w kwocie 3.052.506,35 zł i kosztów w wysokości 51.644,56 zł. Od wprowadzenia tej wierzytelności do ksiąg funduszu tj. od daty 29 października 2007 r. powód naliczał ustawowe odsetki. W związku z otrzymaniem od Banku (...) SA w dniu 19 grudnia 2008 r. kwot 51.644,56 zł i 717.321,87 zł z zakończonego postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanym powód zarachował te kwoty na poczet pokrycia kosztów w wysokości 51.644,56 zł i na zaległe odsetki, których ostateczna wysokość dochodzona pozwem to kwota 3.165.526,89 zł.

Odnośnie zarzutu przedawnienia odsetek to wskazać należy, że są to należności uboczne, które przedawniają się wraz z roszczeniem głównym. Pozwani zaciągając kredyt w 1999 r. prowadzili działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W ich przypadku, zgodnie z art. 118 kc termin przedawnienia wynosiłby 3 lata od daty wymagalności roszczenia. Wymagalność roszczenia to według ugruntowanego poglądu doktryny stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Pierwotny wierzyciel (...) SA wobec niespłacenia kredytu przez pozwanych wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, który postanowieniem SR dla Warszawy - Mokotowa z dnia 9 marca 2001 r. został zaopatrzony w klauzulę wykonalności, a następnie w dniu 8 marca 2002 r. wierzyciel złożył przeciwko dłużnikom wniosek o wszczęcie egzekucji, która toczyła się aż do jej umorzenia postanowieniem z dnia 12 lipca 2010 r. Działania te skutecznie przerwały bieg przedawnienia i przedawnienie od daty umorzenia zaczęło biec na nowo. Do przedawnienia jednak nie doszło, bowiem 4 lipca 2011 r. powód wytoczył powództwo o zapłatę należności wynikającej z zaciągniętego i dotychczas niespłaconego kredytu. Ostatnie zarzuty pozwanych także nie mogą spowodować korzystnego dla nich rozstrzygnięcia Sądu. Przyznać należy rację pozwanym, którzy podnoszą, że tylko bank może prowadzić egzekucję na podstawie wystawionego przez niego bankowego tytułu egzekucyjnego, co wynika z zasady, że tylko bank może wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności BTE (vide: wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2011 r. VCSK 312/10, Lex nr 864023), jednakże okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla niniejszej sprawy, bowiem powód dąży do postępowania egzekucyjnego poprzez uzyskanie wyroku zasądzającego dochodzoną należność, co nie ma bezpośredniego związku z wydaniem wcześniej BTE przez bank - pierwotnego wierzyciela na rzecz wspólników spółki cywilnej, a nie jak wskazują pozwani, na rzecz tej spółki. Reasumując, powództwo zostało udowodnione zarówno co do zasady jak i wysokości dokumentami złożonymi przez powoda do akt sprawy, którym Sąd dał w całości wiarę, gdyż nie budzą żadnych wątpliwości Sądu i potwierdzają istnienie wierzytelności, czego pozwani skutecznie nie obalili. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Od tego wyroku apelację wnieśli pozwani.

Pozwany B. N. zaskarżył wyrok w zakresie jego punktów 1 i 2 i zarzucił mu:

naruszenie prawa materialnego, a to:

1) art. 5 K.c. - przez niezastosowanie, a przez to przyjęcie, że żądanie spłacenia kwoty w wysokości 5.060% kosztów, jakie powód poniósł, aby nabyć wierzytelność nie narusza następujących zasad współżycia społecznego: zasady uczciwości i zasady prawidłowego, uczciwego i etycznego postępowania, 

2) art. 6 K.c. - przez zastosowanie i przyjęcie, że powód udowodnił: a) roszczenie w żądanej kwocie w oparciu o umowę przelewu wierzytelności, w szczególności Aneks nr (...), w którym wymieniona jest wierzytelność b) wypłacenie pozwanym przez Bank środków z kredytu, c) skuteczne (w świetle prawa cywilnego) zawarcie umowy kredytu przez spółkę cywilną, d) że wyciąg z jego ksiąg handlowych złożony w niniejszej sprawie wywołał takie skutki prawne jak dokument urzędowy, e) prawidłowość zarachowania otrzymanych od Banku (...) w dniu 19.12.2008r. kwot uzyskanych z egzekucji z nieruchomości, f) skuteczne przerwanie przedawnienia dochodzonych kwot, g) że jego poprzednik prawny dochodził należności nie od spółki cywilnej, ale wspólników tej spółki, tj. pozwanych;

3) art. 6 K.c. - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że to pozwani: a) mają udowodnić fakt wypłaty im kwoty kredytu przez bank, b) nie udowodnili braku rzetelności i poprawności formalnej wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda, tzn. nie obalili jego prawdziwości, c) nie udowodnili braku należytego wyliczenia przez powodowa dochodzonej kwoty odsetek, d) nie udowodnili przedawnienia odsetek wraz z kwotą główną;

4) art. 117 w zw. z art. 118 i w zw. z art. 120 § 1 K.c. - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że pozwani nie wykazali przedawnienia roszczeń dochodzonych w niniejszej sprawie przez powoda,

5) art. 123 § 1 pkt 1 K.c. - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że prowadzona egzekucja przez Bank (...) na podstawie bankowego tytułu wykonawczego przerwała bieg przedawnienia roszczenia powoda,

6) art. 509 K.c. - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że powód nabył skutecznie od Banku (...) wierzytelność tego Banku do pozwanych.

2. Naruszenie prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy, a to:

1) art. 3 i art. 232 K.p.c. zdanie pierwsze - przez niezastosowanie i przyjęcie, że powód przedstawił dowód: a) w postaci rzetelnego wyciągu ze swoich ksiąg rachunkowych, b) należytego wyliczenia dochodzonych kwot, tj. kwoty głównej oraz odsetek, c) nabycia wierzytelności pozwanych na podstawie Aneksu nr (...) do umowy cesji z 30.10.2007r.;

2) art. 102 K.p.c. - przez przyjęcie, że w niniejszej sprawie nie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek umożliwiający odstąpienie od nałożenia na pozwanych obowiązku zwrotu powodowi kosztów procesu;

3) art. 129 § 4 K.p.c. - przez niezastosowanie i pominięcie wniosku o zobowiązanie powoda do okazania oryginału umowy kredytowej,

4) art. 233 § 1 K.p.c. w związku z art. 231 K.p.c. - przez niedostatecznie wnikliwe rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzącego do wadliwych wniosków i uznanie, że: (a) spółka cywilna mogła skutecznie zaciągnąć zobowiązanie cywilnoprawne, tj. mogła zawrzeć umowę wywołująca skutki w sferze prawa cywilnego, (b) złożony do akt sprawy przez powoda wyciąg z jego ksiąg rachunkowych ma moc dokumentu urzędowego, (c) powód skutecznie nabył od Banku (...) wierzytelność pozwanych wymienioną w Aneksie nr (...) do umowy cesji, (d) nie doszło do przedawnienia roszczeń powoda, gdyż okres przedawnienia został przerwany przez prowadzenie egzekucji przez Bank (...) na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, (e) powód prawidłowo zarachował otrzymane od Banku kwoty pochodzące z egzekucji z nieruchomości, (f) Bankowi (...) oraz powodowi należą się odsetki w wysokości określonej w umowie kredytu, (g) egzekucje wszczęte przeciwko pozwanym przez Bank (...) w dniu 8 marca 2002r., w której w dniu 31.12.2007r. ustalony został plan podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości, oraz umorzonej 12 lipca 2010r. - to jest jedna egzekucja prowadzona przez tego samego komornika pod tą samą sygnaturą, (h) z dołączonej do akt sprawy całej umowy cesji (wraz ze wszystkimi załącznikami i aneksami) wynikają kwoty dochodzone w niniejszej sprawie przez powoda;

5) art. 248 § 1 K.p.c. - przez niezastosowanie i uznanie, że powód wykonał polecenie Sądu o złożeniu do akt sprawy całej umowy cesji z 30.10.2007r.,

6) art. 252 K.p.c. - przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwany nie wykazał, że wyciąg z ksiąg handlowych powoda złożony do akt sprawy jako dokument urzędowy jest nierzetelny,

7) art. 328 § 2 K.p.c. - poprzez brak szczegółowego wskazania przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego: (a) przyjął takie daty, od których liczy się odsetki od zasądzonych kwot, (b) dokument umowy przelewu wierzytelności nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, gdy pozwani wskazywali, że (i) Aneks nr (...) do tej umowy został nieprawidłowo zawarty, (ii) do akt nie została złożona cała umowa, a tylko wyciąg, z który jest nieczytelny pod względem merytorycznym; (c) uznał moc urzędową złożonego wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda, gdy pozwani zarzucili mu: (i) braki formalne, tzn. został podpisany przez osobę do tego nieupoważnioną, oraz (ii) zawiera błędne kwoty odsetek i należności głównej; (d) uznał za prawidłowe zarachowanie przez powoda kwot otrzymanych w grudniu 2008r. od Banku (...), gdy pozwani zarzucili w tej kwestii naruszenie przepisu art. 1025 K.p.c.; (e) uznał, że prowadzona przeciwko pozwanym przez Bank (...) egzekucja w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny przerwała bieg przedawnienia roszczeń powoda nabytych 30.10.2007r.;

8) art. 328 § 2 K.p.c. - poprzez brak szczegółowego wskazania przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstaw prawnych jego wydania i ich uzasadnienia,

9) art. 479 ¹ § 1 zdanie drugie K.p.c. w zw. z art. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych (Dz.U. Nr 33, poz. 175, z późn. zm.) - przez niezastosowanie i przyjęcie, że sprawa nie musi być rozpoznana przez sąd gospodarczy pomimo przyjęcia, że roszczenia pozwanych związane są z ich działalnością gospodarczą jako wspólników spółki cywilnej (...),

10) art. 1025 K.p.c. - przez niezastosowanie i przyjęcie, że Fundusz (...) prawidłowo zaksięgował kwoty otrzymane w grudniu 2008r. od Banku (...), które pochodziły z planu podziału ustalonego w egzekucji z nieruchomości,

3. Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że: a) powód złożył do akt sprawy całą umowę przelewu wierzytelności, z której wynikają jego roszczenia, w szczególności z umowy tej (a dokładniej Aneksu nr (...)) wynika przelew wierzytelności pozwanych, b) złożenie do akt sprawy umowy kredytu oznacza samo z siebie wypłatę kwoty kredytu na rzecz kredytobiorcy, c) brak obciążania przez bank kredytobiorcy prowizją za niewykorzystanie kredytu potwierdza fakt wypłaty środków finansowych z tego kredytu, d) spółka cywilna miała podmiotowość cywilnoprawną (nie mylić z podmiotowością gospodarczą) skutkiem czego mogła być stroną prawnie skutecznej umowy cywilnoprawnej, e) pozwani działali w stosunkach z Bankiem (...) jako osoby fizyczne, a nie w ¡mieniu i na rzecz spółki cywilnej (...), f) wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda złożony do akt sprawy miał moc dokumentu urzędowego, w szczególności został podpisany przez osobę do tego uprawnioną oraz rzetelnie przedstawiał wysokość zadłużenia pozwanych, g) wystawione pełnomocnictwo dla p. Ś. uprawniało ją do podpisywania wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda, h) złożony do akt sprawy dokument urzędowy tzn. plan podziału sum uzyskanych w egzekucji z nieruchomości nie wywołał żadnych skutków co do zarachowania kwot na roszczenie główne i uboczne, i) złożony do akt sprawy wykaz wierzytelności Banku (...) potwierdza, że zostały one w identycznych kwotach przelane na rzecz powoda, j) powód postąpił prawidłowo zaliczając otrzymane w dn. 19.12.2008r. od Banku (...) kwoty w całości (jedynie) na poczet pokrycia kosztów oraz zaległych odsetek, tzn. z pominięciem zarachowania na poczet kwoty podstawowej, tak, jak w planie podziału z egzekucji, k) liczenie w niniejszej sprawie okresu przedawnienia odsetek zależne jest od tego, czy to pozwani prowadzili działalność gospodarczą, I) egzekucja z wniosku Banku (...) wszczęta w dniu 8 marca 2002r. jest tożsama z egzekucją umorzoną w dn. 12 lipca 2010r., m) złożenie w dn. 4 lipca 2011 r. pozwu w niniejszej sprawie przerwało bieg przedawnienia roszczeń dochodzonych w tej sprawie przez powoda.

W konkluzji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Pozwana H. N. zaskarżyła przedmiotowy wyrok w całości, zarzuciła mu błędy w ustaleniach faktycznych będące wynikiem naruszenia przepisów postępowania cywilnego, a także niewłaściwe zastosowanie (lub nie zastosowanie pomimo takiego obowiązku) do częściowo błędnie ustalonego stanu faktycznego przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

naruszenie prawa procesowego wskutek jego błędnej wykładni i/lub niewłaściwego

zastosowania mające wpływ na wynik sprawy, a to:

art. 3 in fine K.p.c. w zw. z art. 232 K.p.c. zdanie pierwsze - przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że powodowy Fundusz przedstawił dowód: a) w postaci dokumentu mającego moc prawną dokumentu urzędowego, tj. wyciągu ze swoich ksiąg rachunkowych, gdy zostało wykazane, iż ten wyciąg podpisała osoba do tego nieuprawniona, b) wyliczenia dochodzonych kwot, tj. kwoty głównej oraz odsetek, gdy apelująca nie otrzymała takiego dokumentu, tzn. z wyliczeniem odsetek, c) nabycia w kwotach podanych w pozwie wierzytelności od Banku (...) na podstawie umowy cesji z dn. 30.10.2007r., gdy zostało wykazane, że wyciąg z załącznika nr 3 do tej umowy określającego cedowane wierzytelności jest nieczytelny, ponieważ nie wiadomo, jakie kwoty są przelewane (a dokładniej ich rodzaj, tzn. co jest kwotą główną, a co kwotami ubocznymi), a ponadto egzemplarz tego wyciągu, który otrzymała apelująca jest nieczytelny z uwagi na zamazane litery i kwoty;

2) art. 102 K.p.c. w zw. z art. 233 § 1 K.p.c. - przez niewłaściwe zastosowanie poprzez przyjęcie, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek umożliwiający odstąpienie od nałożenia na pozwanych obowiązku zwrotu powodowemu Funduszowi kosztów procesu choćby w części;

3) art. 129 § 4 K.p.c. w zw. z art. 233 § 2 K.p.c. - przez błędne zastosowanie (a raczej niezastosowanie) poprzez brak wyciągnięcia wniosku z odmowy powodowego Funduszu dołączenia do akt sprawy całej umowy cesji z dn. 30.10.2007r., w szczególności w postaci załącznika nr 3 do niej, gdy wskazano, że powodowy Fundusz dołączył jedynie wyciąg z tego załącznika, a przez to załącznik jest nieczytelny;

4) art. 233 § 1 K.p.c. - przez niewłaściwe zastosowanie poprzez dokonanie sprzecznych ustaleń, istotnych dla wyniku sprawy, z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także niedostatecznie wnikliwe rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzącego do wadliwych wniosków i uznanie, że:

a) spółka cywilna mogła skutecznie zaciągnąć zobowiązanie cywilnoprawne, tzn. mogła być stroną umowy, w tym wypadku umowy kredytowej, wywołującej skutki w sferze prawa cywilnego, w tym wypadku mogła być kredytobiorcą, gdy jest oczywiste, że spółka cywilna nie może być stroną stosunków cywilnoprawnych,

b) złożony do akt sprawy przez powodowy Fundusz wyciąg z jego ksiąg rachunkowych ma moc prawną dokumentu urzędowego, gdy strona pozwana wykazała, że dokument ten podpisała osoba nieuprawniona nie tylko do wystawiania dokumentów mających moc prawną dokumentu urzędowego w imieniu powodowego Funduszu, ale nawet nie mająca uprawnień do składania w jego imieniu oświadczeń,

c) powodowy Fundusz skutecznie nabył od Banku (...) wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanych wymienioną w załączniku nr 3 do urnowy cesji z dn. 30.10.2007r., którego ostateczna treść została ustalona Aneksem nr (...) do przedmiotowej umowy cesji, gdy strona pozwana podniosła, iż przedmiotowy Aneks nr (...) został zawarty nieprawidłowo, tzn. bez podpisów poświadczonych notarialnie.

d) nie nastąpiło przedawnienie roszczeń dochodzonych przez powodowy Fundusz z uwagi na przerwanie okresu przedawnienia na skutek prowadzonej przez Bank (...) egzekucji w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny, która to egzekucja została umorzona postanowieniem komornika sądowego wydanym w dniu 12 lipca 2010r., podczas gdy z tego postanowienia wynika, iż powodowy Fundusz nie był stroną tej egzekucji,

e) powodowy Fundusz prawidłowo zarachował otrzymane w dn. 19.12.2008r. od Banku (...) kwoty pochodzące z egzekucji z nieruchomości pozwanych zaliczając je w całości (jedynie) na poczet pokrycia kosztów oraz zaległych odsetek, podczas gdy pozwani do akt złożyli plan podziału kwot pochodzących z tej samej egzekucji z nieruchomości sporządzony przez komornika sądowego, z którego wynika inny podział kwot (dotyczy kwoty głównej) niż ten wprowadzony przez powodowy Fundusz do swoich ksiąg rachunkowych, w szczególności otrzymane kwoty powinny być zarachowane na poczet kwoty podstawowej (głównej),

f) z dołączonej do akt sprawy przez powodowy Fundusz całej umowy cesji z dn. 30.10.2007r. (wraz ze wszystkimi załącznikami) wynikają kwoty dochodzone w niniejszej sprawie, gdy strona pozwana wskazywała, że (i) po pierwsze nie został dołączony w całości załącznik nr 3, ale tylko jego wyciąg, oraz (ii) przede wszystkim nawet z tego wyciągu nie wiadomo w jakiej kwocie głównej i kwotach ubocznych doszło do cesji wierzytelności pozwanych,

g) wystawione w imieniu powodowego Funduszu pełnomocnictwo dla p.K. Ś. dołączone do pozwu uprawniało ją do składania oświadczeń w imieniu tegoż Funduszu, w tym miała ona prawo do podpisywania wyciągów z ksiąg rachunkowych powodowego Funduszu, który to wyciąg miałby moc prawną dokumentu urzędowego,

h) naliczanie w niniejszej sprawie okresu przedawnienia odsetek zależne jest od tego czy to pozwani prowadzili działalność gospodarczą, podczas gdy jest to uzależnione od prowadzenia działalności nie przez dłużnika, ale przez wierzyciela,

i) złożenie przez powodowy Fundusz postanowienia komornika sądowego z dn. 12.07.2010r. o umorzeniu egzekucji z wniosku Banku (...) przerwało bieg przedawnienia roszczeń dochodzonych w niniejszej sprawie i od ww. daty należy liczyć na nowo ich okres przedawnienia, podczas gdy początek biegu przedawnienia należy liczyć od dnia 30 października 2007r., a więc od dnia gdy powodowy fundusz nabył wierzytelności od Banku (...);

5) art. 244 § 1 K.p.c. w zw. z art. 194 ustawy z dn. 27 maja 2004r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546, z późn. zm.), dalej „ustawa o funduszach inwestycyjnych", przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że powodowy Fundusz wykazał prawdziwość dołączonego do pozwu wyciągu ze swoich ksiąg rachunkowych, podczas gdy strona pozwana wykazała, że pismo to zostało podpisane przez osobę nieuprawnioną oraz wykazuje ono nieprawdziwe kwoty;

6) art. 252 K.p.c. w zw. z art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych - przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że strona pozwana nie obaliła domniemania, iż wyciąg z ksiąg handlowych powodowego Funduszu złożony do akt sprawy nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego, podczas gdy wskazano, iż został on wystawiony przez osobę nieuprawnioną do działania w imieniu powodowego Funduszu, w tym w szczególności do wystawiania w jego imieniu dokumentów mających moc prawną dokumentu urzędowego, a podane w nim kwoty są nieprawdziwe;

7) art. 328 § 2 K.p.c. - przez błędne zastosowanie i nie wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dlaczego:

a) zostały przyjęte takie daty, od których naliczane mają być odsetki od zasądzonych kwot głównych,

b) dokument umowy przelewu wierzytelności z dn. 30.10.2007r. nie budzi żadnych wątpliwości Sądu I instancji, podczas gdy strona pozwana podniosła, iż (i) Aneks nr (...) do tej umowy ustalający treść załącznika nr 3 (w którym z kolei zostały wymienione cedowane wierzytelności) został nieprawidłowo zawarty, z uwagi na brak pod nim podpisów notarialnie poświadczonych, (ii) do akt sprawy nie został złożony w całości istotny załącznik wymieniający cedowane wierzytelności, a tylko jego wyciąg, który jest nieczytelny z powodu braku oznaczenia rodzaju kwot danej wierzytelności,

c) uznał moc prawną dokumentu urzędowego w postaci złożonego wyciągu z ksiąg rachunkowych powodowego Funduszu, gdy strona pozwana zarzuciła mu: (i) brak jego wystawienia przez osobę do tego uprawnioną, tj. wpisaną do stosownego rejestru sądowego, (ii) wystawienie przez osobę, która działała na podstawie pełnomocnictwa nie wpisanego do stosownego rejestru sądowego, oraz (ii) zawiera błędne kwoty należności głównej oraz należności ubocznych,

d) uznał za prawidłowe zarachowanie przez powodowy Fundusz w swoich księgach handlowych kwot otrzymanych w grudniu 2008r. od Banku (...), podczas gdy strona pozwana zarzuciła w tej sprawie naruszenie przepisu art. 1025 K.p.c.,

e) uznał, że prowadzona przeciwko pozwanym przez Bank (...) egzekucja w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny przerwała bieg przedawnienia roszczeń powodowego Funduszu, podczas gdy on sam nie był stroną tej egzekucji;

8) art. 479 ¹ § 1 zdanie drugie K.p.c. w zw. z art. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych (Dz.U. Nr 33, poz. 175, z późn. zm.) - przez niezastosowanie i przyjęcie, że sprawa nie musi być rozpoznana przez sąd gospodarczy - podczas gdy na pewno dochodzenie przez powodowy Fundusz roszczeń objętych pozwem jest bezpośrednio związane z jego działalnością gospodarczą, a także pomimo przyjęcia przez Sąd I instancji, że (i) roszczenia pozwanych związane są z ich działalnością gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej (...) i (ii) mają charakter cywilny;

9) art. 1025 K.p.c. - przez błędne zastosowanie (a raczej niezastosowanie) i przyjęcie, że powodowy Fundusz prawidłowo zaksięgował w swoich księgach handlowych kwoty otrzymane w grudniu 2008r. od Banku (...), które pochodziły z planu podziału ustalonego przez komornika sądowego w egzekucji z nieruchomości, podczas gdy strona pozwana wskazała, że zostało to uczynione nieprawidłowo z uwagi na błędne zaliczenie otrzymanych kwot wyłącznie na koszty i odsetki, gdy z planu tego wynika konieczność zarachowania ich na kwotę główną, a koszty zostały pokryte bezpośrednio przez dłużnika tj. pozwanych.

2. Naruszenie prawa materialnego wskutek jego błędnej wykładni i/lub niewłaściwego zastosowania mające wpływ na wynik sprawy, a to:

1) art. 5 K.c. - przez niezastosowanie a przez to przyjęcie, że żądanie od pozwanych spłacenia kwoty w wysokości ponad 5 tys. procent kosztów, jakie powodowy Fundusz poniósł, aby nabyć wierzytelności dochodzone w niniejszej sprawie (i) nie narusza następujących zasad współżycia społecznego: zasady sprawiedliwości, zasady uczciwość zasady prawidłowego i etycznego postępowania, oraz nie jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa,

2) art. 6 K.c. - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że powodowy Fundusz udowodnił a) prawidłową wysokość swojego roszczenia w żądanej kwocie w oparciu o umowę przelewu wierzytelności, w szczególności na podstawie Aneksu nr (...), którym wprowadzono załącznik nr 3 do tej umowy opisujący szczegółowo wierzytelności objęte ta umową, w szczególności wierzytelność pozwanych, gdy zostało wykazane, iż Aneks nr (...) został zawarty w nieprawidłowej formie, tzn. podpisy pod nim nie zostały uznane w obecności notariusza, b) że spółka cywilna mogła skutecznie (w świetle prawa cywilnego) zawrzeć umowę kredytu, gdy oczywistym jest, że spółka cywilna nie jest i nie była uczestnikiem obrotu cywilnego, c) że wyciąg z ksiąg handlowych powodowego Funduszu złożony w niniejszej sprawie ma moc prawną dokumentu urzędowego, gdy zostało wykazane, iż dokument ten jest nierzetelny, tzn. sporządzony przez nieuprawnioną osobę oraz wykazujący błędne kwoty, d) że powód prawidłowo zarachował otrzymane od Banku (...) S.A. w W. w dniu 19.12.2008r. kwoty uzyskane przez ten Bank z egzekucji z nieruchomości pozwanych, gdy zostało wykazane, że nastąpiło to z naruszeniem planu podziału sporządzonego w egzekucji z nieruchomości, e) że dołączone przez powodowy Fundusz postanowienie komornika sądowego z lipca 2010r. o umorzeniu egzekucji przerwało skutecznie bieg przedawnienia dochodzonych wierzytelności, gdy z tego postanowienia (i) wynika, iż jego stroną nie był powodowy Fundusz, (ii) nie wynika, czy dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia są tożsame z dochodzonymi wierzytelnościami w umorzonej egzekucji;

3) art. 6 K.c. w zw. z art. 232 K.p.c. i w zw. z art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że pozwani: a) nie udowodnili braku prawdziwości wyciągu z ksiąg rachunkowych powodowego Funduszu złożonego do akt sprawy, gdy zostało wykazane, że wyciąg ten podpisała osoba do tego nieuprawniona oraz wykazuje on błędne kwoty w zakresie kwoty głównej, odsetek i kosztów, b) konsekwencją poprzedniego zarzutu jest zarzut braku należytego wyliczenia przez powodowy Fundusz dochodzonych kwot, tj. kwoty głównej i kwoty odsetek, c) nie udowodnili przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powodowy Fundusz, gdy zostało wykazane, że skoro dochodzone roszczenie ma związek z działalnością gospodarczą powoda ,to jego roszczenie się przedawniło gdyż wierzytelność została nabyta w roku 2007, a pozew w niniejszej sprawie został złożony w roku 2011, a więc upłynął trzyletni okres przedawnienia roszczeń związanych z działalnością gospodarczą;

4) art. 117 w zw. z art. 118 i w zw. z art. 120 § 1 K.c. - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że dochodzone w sprawie roszczenia powodowego Funduszu nie uległy przedawnieniu, gdy mając na uwadze następujące fakty: (i) nie ulega wątpliwości, że dochodzone roszczenia mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą powodowego Funduszu, (ii) zostały nabyte zdaniem Sądu I instancji 30 października 2007r., (iii) a pozew został złożony w dniu 6 lipca 2011 r., to niewątpliwie dochodzone roszczenia przedawniły się z dniem 1 listopada 2010r., gdyż w tym dniu minął trzyletni okres przedawnienia tych roszczeń;

5) art. 123 § 1 pkt 1 K.c. - przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że prowadzona egzekucja przez Bank (...) na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego przerwała bieg przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powodowy Fundusz, gdy: a) po pierwsze powodowy Fundusz nie był stroną tej egzekucji, b) po drugie dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia nie są tożsame z dochodzonymi przez Bank (...) wierzytelnościami w umorzonej egzekucji, c) po trzecie prowadzona przez bank egzekucja w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny nie wywiera żadnych skutków dla osób trzecich (tzn. poza bankiem i jego dłużnikiem), gdyż tylko bank może prowadzić egzekucję w oparciu o tego rodzaju tytuł egzekucyjny, i d) wreszcie po czwarte z załączonego do niniejszej apelacji dokumentu urzędowego wynika, iż egzekucja, na którą powołuje się powodowy Fundusz umorzyła się z mocy samego prawa tj. art. 823 K.p.c. (skutek konstytutywny) i nie wywołała żadnych skutków prawnych (nawet dla Banku (...));

6) art 509 K.c. - przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że powodowy Fundusz nabył skutecznie od Banku (...) wierzytelności tego Banku w kwotach wskazanych w pozwie, które ten ma w stosunku do pozwanych, gdy zostało wykazane, że: (i) przelew nie nastąpił, gdyż załącznik określający szczegółowo m.in. wierzytelności Banku (...) do pozwanych został podpisany z błędami formalnymi (brak pod nim podpisów urzędowo poświadczonych), oraz (ii) dołączony do akt sprawy wyciąg z tego załącznika jest nieczytelny (pomijając małe i zamazane cyfry i litery) co do rodzaju kwot w nim wymienionych (tzn. nie wiadomo, co jest kwotą główną, co jest odsetkami i co jest kosztami).

W konkluzji pozwana wniosła o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie pozwu i zasądzenie od powodowego Funduszu na rzecz pozwanej H. N. kosztów zastępstwa procesowego za II instancję według norm przepisanych

ewentualnie o

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

Jednocześnie wniosła o przeprowadzenie dowodu z dokumentu urzędowego „Zaświadczenia o umorzeniu" wydanego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Piasecznie K. P. za KM 2268/05 - na okoliczność sposobu umorzenia tego postępowania egzekucyjnego i jego skutków w zakresie przedawnienia się roszczeń Banku (...) oraz powodowego Funduszu - z uwagi na fakt, iż dokument ten został wydany już po zamknięciu rozprawy w I instancji.

Ponadto pozwana powołała się na zarzut przedawnienia roszczeń przysługujących powodowemu Funduszowi w stosunku do pozwanych. Jednocześnie zaznaczyła, że niniejsze oświadczenie o przedawnieniu nie jest przyznaniem okoliczności, iż takie roszczenia przysługują.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje pozwanych zasługują na uwzględnienie, choć przeważająca większość zarzutów w nich zawartych jest niezasadna.

Na wstępie podkreślić należy, iż ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd Okręgowy, Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje je za własne.

Obie apelacje stawiają w zasadzie wyrokowi te same zarzuty, tyle, że w innej kolejności. Pozwany B. N. wymienił najpierw zarzuty dotyczące rzekomego naruszenia prawa materialnego, zaś pozwana H. N. w pierwszym rzędzie przedstawiła zarzuty naruszeń prawa procesowego. Nie zmienia to jednak faktu, że pkt 1.1) z apelacji pozwanego pokrywa się treściowo z pktem 2.1) z apelacji pozwanej; podobnie pozostałe punkty dotyczące naruszeń prawa materialnego w obu apelacjach. Tak samo rzecz się ma, jeśli chodzi o zarzuty rzekomych naruszeń prawa procesowego - pkt 2.1) w apelacji pozwanego zarzuca w istocie to samo, co pkt 1.1) w apelacji pozwanej; także pozostałe zarzuty dotyczące naruszeń prawa procesowego dotyczą tych samych kwestii w obu apelacjach.

W ramach rozważań ogólnych stwierdzić należy, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 13.05.2010r, IV CSK 558/09 możliwe było dokonanie przez Bank, w którym pozwani zaciągnęli kredyt, przelewu wierzytelności na powoda („ Jeżeli dłużnik banku będący kredytobiorcą nie dotrzymuje warunków udzielenia kredytu, bank może dokonać przelewu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego bez zgody zarówno tego dłużnika, jak i dłużnika banku z tytułu zabezpieczenia kredytu.”).

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011r, sygn. akt P 1/10 nie może mieć znaczenia w tej sprawie, albowiem dotyczył on konsumentów, zaś powodowie nimi nie byli, prowadzili działalność gospodarczą. Nawiasem mówiąc, wcale nie wynika z uzasadnienia tego wyroku, że rozstrzygnięcie byłoby takie samo, gdyby stan faktyczny obejmował spory gospodarcze i osoby prowadzące działalność gospodarczą.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 5 kc. Jak słusznie zauważył pozwany, długi należy spłacać. Nie mogą mieć zastosowania zasady współżycia społecznego w stosunku do pozwanego, który postępuje niezgodnie z prawem, gdyż nie płaci swych zobowiązań. Pozwany nie chce pamiętać, że spłaca dług nie wobec banku, czyli podmiotu, z którym zawarł umowę, ale wobec powoda, czyli (...) z siedzibą w W.. Poza tym nie wiadomo, z jakich wyliczeń wynika pozwanemu kwota zysku powoda wynosząca 5.060%. Nie wiadomo też, o jakich podatkach zbywcy mówi pozwany, skoro podatki są świadczeniem publicznoprawnym, na pewno nie żądanym przez Bank (...). Raz jeszcze podkreślić należy, że powód nie zarabia na pozwanych 5.060% od zainwestowanego kapitału, a przynajmniej pozwani tego nie wykazali, zaś powoływanie się przez pozwanego na zasady współżycia społecznego jest całkowicie chybione. W tym miejscu należy zaznaczyć, że pozwany, kwestionując prawdziwość dokumentów składanych przez powoda w odpisach, sam złożył do akt niepoświadczoną kserokopię planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości i wywodził z niej skutki prawne.

Zgodnie z art. 6 kc pozwany powinien udowodnić fakty, z których wywodzi skutki prawne, a więc powinien wykazać stosownymi dowodami wszystkie swoje zarzuty, czego nie uczynił.

Powód wykazał wszystkie istotne okoliczności, a więc to, że została zawarta umowa o kredyt pomiędzy Bankiem (...) a spółką cywilną (...), że kredyt nie został spłacony, że powód nabył roszczenie przeciwko pozwanym, a więc wykazał, że nabył skutecznie od Banku (...) wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanych.

Wyliczenie dochodzonej kwoty jest prawidłowe. Powód wskazał wysokość dochodzonej kwoty, jak również zasadność jej wyliczenia (k-58, 113, 149), zaś pozwani ograniczyli się wyłącznie do zakwestionowania wysokości dochodzonej kwoty, nie przedstawiając na okoliczność słuszności swoich twierdzeń jakichkolwiek dowodów.

Niesłuszne jest kwestionowanie przez pozwanego faktu wypłacenia pozwanym kwoty kredytu. Słusznie zauważył Sąd Okręgowy, że sugerowanie po tylu latach, że pozwani nie otrzymali środków finansowych tytułem udzielonego im kredytu może być traktowane wyłącznie jako przyjęta przez pozwanych linia obrony.

Wyciąg z ksiąg rachunkowych podpisała osoba uprawniona do tego (k-115), co zostało wyjaśnione już na początku postępowania.

Rację miał Sąd Okręgowy twierdząc, że umowa kredytu została ważnie zawarta pomiędzy spółką cywilną a Bankiem. Wprawdzie słusznie wywodzą apelujący, że spółka cywilna nie jest osobą prawną ani jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, ale wyposażoną w zdolność prawną i że przepisy prawa cywilnego dotyczące spółek nie uległy zmianie. Do dnia 20 marca 2007r art. 479 ⁷ kpc brzmiał następująco „W postępowaniu przed sądem gospodarczym zdolność sądową mają także przedsiębiorcy będący jednostkami organizacyjnymi, nie mającymi osobowości prawnej, utworzonymi zgodnie z przepisami prawa, jeżeli ich przedmiot działania obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej.” W postępowaniu przed sądem gospodarczym zdolność sądową mają także przedsiębiorcy będący jednostkami organizacyjnymi, nie mającymi osobowości prawnej, utworzonymi zgodnie z przepisami prawa, jeżeli ich przedmiot działania obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej. Apelujący mylą reguły postępowania przed sądem z regułami obowiązującymi w Banku w dniu zawierania przez pozwanych umowy kredytowej. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, na który się powołują, w sprawie niniejszej pozwani oznaczeni są z imienia i nazwiska, każde z osobna, natomiast w chwili zawierania umowy z Bankiem o kredyt występowali jako spółka cywilna (...).

Nie mają racji pozwani twierdząc, że Bank nie mógł zawrzeć umowy kredytowej ze spółką cywilną. Słusznie stwierdził Sąd Okręgowy, że istniejący w tym okresie stan prawny wskazywał na podmiotowość gospodarczą spółki cywilnej i możność zaciągania przez nią kredytów. Świadczy o tym nie tylko art. 2 Ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej „1. Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy jest działalność wytwórcza, budowlana, handlowa i usługowa, prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność.2. ^{( (1))} Podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, zwanym dalej "przedsiębiorcą", może być osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, utworzona zgodnie z przepisami prawa, jeżeli jej przedmiot działania obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej.”, ale też liczne wypowiedzi judykatury i doktryny, np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11.10.1994r, II SA 826/93 „1. Osoba fizyczna i spółka cywilna są odrębnymi podmiotami gospodarczymi w obowiązującym systemie prawnym.”, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 9.04.1991r, SA/Wr 48/91 „ 1. Spółka cywilna nie ma wprawdzie osobowości prawnej, jednak podmiotem gospodarczym nie są wspólnicy jako osoby fizyczne, lecz spółka jako jednostka organizacyjna utworzona zgodnie z przepisami prawa, której przedmiot działania obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej (art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej - Dz. U. Nr 41, poz. 324).”, uchwała Sądu Najwyższego z 7.07.1993r, II CZP 87/93 „1. Spółka cywilna, spełniająca wymagania określone w art. 479(7) k.p.c., ma zdolność sądową w postępowaniu w sprawach gospodarczych.”, uchwała Sądu Najwyższego z 28.07.1993r, III CZP 97/93 „ Spółka cywilna prowadząca ewidencjonowaną działalność gospodarczą ma zdolność układową.”, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24.02.1994r, I ACz 122/94 „Spółka cywilna - wyodrębniona organizacyjnie i prowadząca działalność gospodarczą w formie przedsiębiorstwa - ma zdolność sądową (art. 479 ^{( 7)} k.p.c.).”, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27.09.1994r, ACz 360/94 „Spółka cywilna prowadząca działalność gospodarczą ma zdolność sądową w postępowaniu przed sądem gospodarczym (art. 479 ^{( 7)} k.p.c.).”, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18.11.1997r, II SA 496/97 „Skoro spółka prawa cywilnego nie jest osobą prawną, ale jest odrębnym podmiotem gospodarczym w rozumieniu ustawy z 1988 r. o działalności gospodarczej, to prowadzenie przez nią działalności, o której mowa w art. 2 ust. 1 ustawy, podlega ewidencjonowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 tejże ustawy.”, wyrok tegoż sądu z 27.01.1998r, I SA 1400/97 „1. W świetle art. 2 ust. 2 ustawy o działalności gospodarczej podmiotem gospodarczym nie mającym osobowości prawnej może być spółka cywilna, której formy organizacyjne reguluje kodeks cywilny.”, artykuł G.Bieńka w NPN 2000/2/5 p.t. Nieruchomość jako wkład w spółce cywilnej. „ Jest poza dyskusją, że spółka cywilna musi być traktowana - na gruncie obowiązującego ustawodawstwa - jako umowa prawa cywilnego. Nie może mieć i nie ma osobowości prawnej, nie może mieć i nie ma ani zdolności prawnej, ani tym bardziej zdolności do czynności prawnych. [...] Spółka prawa cywilnego nie jest jednostką organizacyjną w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz stosunkiem prawnym. Jednak - z uwagi na jej funkcje w obrocie cywilnoprawnym i gospodarczym - występuje także wobec osób trzecich, a więc "na zewnątrz"., artykuł J. Ciszewskiego w Prob.Egz.S. 1996/17/36 p.t. Wybrane problemy spółek cywilnych na tle niektórych orzeczeń sądowych. „ Spółka cywilna ma zdolność do działania w postępowaniu egzekucyjnym. Jest to bowiem prosta konsekwencja postępowania rozpoznawczego, a odmienne stanowisko pozbawiałoby określonego znaczenia procesowego orzeczeń zapadłych przed sądem gospodarczym.” oraz ten sam autor w Prob.Egz.S. 1998/29/59 Osobowość prawna spółki cywilnej. „ Spółka prawa cywilnego uznana za podmiot gospodarczy, działając w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55[1] k.c. stanowi funkcjonalną postać spółki cywilnej opisanej w art. 860 i nast. k.c.”, artykuł J. Frąckowiaka w Rejent 1998/5/26 p.t. Pojęcie, powstanie i ustanie podmiotowości gospodarczej. Zagadnienia cywilnoprawne. „ Tylko [...] uznanie, że art. 2 ustawy o działalności gospodarczej jest przepisem, który przyznaje spółce cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków związanych z tą działalnością, pozwala de lege lata na traktowanie spółki cywilnej jako jednostki wyposażonej w zdolność prawną. Za taką możliwością przemawia wykładnia celowościowa tego przepisu. Skoro bowiem uznajemy, że to właśnie spółka cywilna jest podmiotem gospodarczym, a nie poszczególni wspólnicy, tym samym właśnie ze spółką łączymy zdolność bycia podmiotem praw i obowiązków związanych z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.”

Spółka cywilna pozwanych nie była stroną w obecnie toczącym się procesie, zawarła jedynie umowę o kredyt. Mogła ją zawrzeć i uczyniła to skuteczne, bowiem w owym czasie spółka cywilna była traktowana jako odrębny podmiot gospodarczy

Trafnie powołał się Sąd Okręgowy na uchwałę Sądu Najwyższego z 7.10.2009r, III CZP 65/09 o treści: „Wyciągi z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, o których mowa w art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546 ze zm.), stanowią podstawę wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym.” Wynika z nich bowiem fakt istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu, a więc okoliczność kwestionowana przez apelujących. Art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych stanowił: „Księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.” „O ile należy przyjąć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności w razie zaprzeczenia przez pozwanego jej istnieniu, konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów. Konkludując, domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu, niemniej jednak, jak wskazano, dokument ten stanowi podstawę do wydania nakazu zapłaty.”

Z tego względu wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda znajdujący się na k-15 akt jest wystarczającym dowodem istnienia po stronie powoda wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie.

Rację mają też pozwani, że egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego może prowadzić tylko bank. Nie ma to jednak żadnego znaczenia w sprawie, w której o egzekucji można będzie mówić dopiero wówczas, gdy zostanie wydany ewentualny niekorzystny dla pozwanych wyrok. Wcześniejsze zdarzenia nie świadczą o wadliwości postępowania w sprawie niniejszej. Nawiasem mówiąc, egzekucja na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego była prowadzona przez (...) przeciwko pozwanym jako dłużnikom (a nie przeciwko spółce).

Nie mają racji pozwani twierdząc, że Bank nie mógł zawrzeć umowy kredytowej ze spółką cywilną. Słusznie stwierdził Sąd Okręgowy, że istniejący w tym okresie stan prawny wskazywał na podmiotowość gospodarczą spółki cywilnej i możność zaciągania przez nią kredytów. Świadczy o tym nie tylko art. 2 Ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej „1. Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy jest działalność wytwórcza, budowlana, handlowa i usługowa, prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność.2. ^{( (1))} Podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, zwanym dalej "przedsiębiorcą", może być osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, utworzona zgodnie z przepisami prawa, jeżeli jej przedmiot działania obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej.”, ale też liczne wypowiedzi judykatury i doktryny, np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11.10.1994r, II SA 826/93 „1. Osoba fizyczna i spółka cywilna są odrębnymi podmiotami gospodarczymi w obowiązującym systemie prawnym.”, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 9.04.1991r, SA/Wr 48/91 „ 1. Spółka cywilna nie ma wprawdzie osobowości prawnej, jednak podmiotem gospodarczym nie są wspólnicy jako osoby fizyczne, lecz spółka jako jednostka organizacyjna utworzona zgodnie z przepisami prawa, której przedmiot działania obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej (art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej - Dz. U. Nr 41, poz. 324).”, uchwała Sądu Najwyższego z 7.07.1993r, II CZP 87/93 „1. Spółka cywilna, spełniająca wymagania określone w art. 479(7) k.p.c., ma zdolność sądową w postępowaniu w sprawach gospodarczych.”, uchwała Sądu Najwyższego z 28.07.1993r, III CZP 97/93 „ Spółka cywilna prowadząca ewidencjonowaną działalność gospodarczą ma zdolność układową.”, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24.02.1994r, I ACz 122/94 „Spółka cywilna - wyodrębniona organizacyjnie i prowadząca działalność gospodarczą w formie przedsiębiorstwa - ma zdolność sądową (art. 479 ^{( 7)} k.p.c.).”, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27.09.1994r, ACz 360/94 „Spółka cywilna prowadząca działalność gospodarczą ma zdolność sądową w postępowaniu przed sądem gospodarczym (art. 479 ^{( 7)} k.p.c.).”, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18.11.1997r, II SA 496/97 „Skoro spółka prawa cywilnego nie jest osobą prawną, ale jest odrębnym podmiotem gospodarczym w rozumieniu ustawy z 1988 r. o działalności gospodarczej, to prowadzenie przez nią działalności, o której mowa w art. 2 ust. 1 ustawy, podlega ewidencjonowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 tejże ustawy.”, wyrok tegoż sądu z 27.01.1998r, I SA 1400/97 „1. W świetle art. 2 ust. 2 ustawy o działalności gospodarczej podmiotem gospodarczym nie mającym osobowości prawnej może być spółka cywilna, której formy organizacyjne reguluje kodeks cywilny.”, artykuł G.Bieńka w NPN 2000/2/5 p.t. Nieruchomość jako wkład w spółce cywilnej. „Jest poza dyskusją, że spółka cywilna musi być traktowana - na gruncie obowiązującego ustawodawstwa - jako umowa prawa cywilnego. Nie może mieć i nie ma osobowości prawnej, nie może mieć i nie ma ani zdolności prawnej, ani tym bardziej zdolności do czynności prawnych. [...] Spółka prawa cywilnego nie jest jednostką organizacyjną w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz stosunkiem prawnym. Jednak - z uwagi na jej funkcje w obrocie cywilnoprawnym i gospodarczym - występuje także wobec osób trzecich, a więc "na zewnątrz"., artykuł J. Ciszewskiego w Prob.Egz.S. 1996/17/36 p.t. Wybrane problemy spółek cywilnych na tle niektórych orzeczeń sądowych. „Spółka cywilna ma zdolność do działania w postępowaniu egzekucyjnym. Jest to bowiem prosta konsekwencja postępowania rozpoznawczego, a odmienne stanowisko pozbawiałoby określonego znaczenia procesowego orzeczeń zapadłych przed sądem gospodarczym.” oraz ten sam autor w Prob.Egz.S. 1998/29/59 Osobowość prawna spółki cywilnej. Spółka prawa cywilnego uznana za podmiot gospodarczy, działając w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55[1] k.c. stanowi funkcjonalną postać spółki cywilnej opisanej w art. 860 i nast. k.c.”, artykuł J. Frąckowiaka w Rejent 1998/5/26 p.t. Pojęcie, powstanie i ustanie podmiotowości gospodarczej. Zagadnienia cywilnoprawne. „Tylko [...] uznanie, że art. 2 ustawy o działalności gospodarczej jest przepisem, który przyznaje spółce cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków związanych z tą działalnością, pozwala de lege lata na traktowanie spółki cywilnej jako jednostki wyposażonej w zdolność prawną. Za taką możliwością przemawia wykładnia celowościowa tego przepisu. Skoro bowiem uznajemy, że to właśnie spółka cywilna jest podmiotem gospodarczym, a nie poszczególni wspólnicy, tym samym właśnie ze spółką łączymy zdolność bycia podmiotem praw i obowiązków związanych z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.”

Spółka cywilna pozwanych nie była stroną w obecnie toczącym się procesie, zawarła jedynie umowę o kredyt. Mogła ją zawrzeć i uczyniła to skuteczne, bowiem w owym czasie spółka cywilna była traktowana jako odrębny podmiot gospodarczy.

Odnosząc się do powyżej rozważanego zarzutu trzeba też zauważyć, że uchwały Sądu Najwyższego, do których nawiązuje skarżąca zapadły przed wejściem w życie ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.), w której ustawodawca w sposób jednoznaczny przesądził, że spółka cywilna nie jest przedsiębiorcą (poprzednio: podmiotem gospodarczym), wcześniej natomiast była uznawana za podmiot gospodarczy.

Zupełnie bezzasadny jest zarzut pozwanego niezastosowania art. 129 § 4 kpc przez pominięcie jego wniosku o zobowiązanie powoda do okazania oryginału umowy kredytowej. Art. 129 § 4 kpc stanowi wprawdzie, że sąd, na wniosek strony albo z urzędu, zażąda od strony składającej odpis dokumentu, o którym mowa w § 2, przedłożenia oryginału tego dokumentu, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy słusznie uznał, że - wobec złożenia przez powoda odpisu poświadczonego notarialnie, co zgodnie z przepisem art. 129 § 2 kpc zastępuje oryginał - nie ma potrzeby żądać od niego oryginału dokumentu, zwłaszcza, że okoliczności sprawy nie uzasadniały takiego zarządzenia.

Sąd Apelacyjny nie ma żadnych zastrzeżeń co do uzasadnienia zaskarżonego wyroku - jest ono jasne, zrozumiałe, zawiera wszystkie niezbędne według art. 328 kpc elementy, poddaje się łatwo weryfikacji, a na jego podstawie można prześledzić tok rozumowania Sądu I instancji. Zresztą, nawet, gdyby uzasadnienie zaskarżonego wyroku wykazywało jakieś uchybienia, to trzeba mieć na względzie stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 4.03.2009r, II PK 210/08 zgodnie z którym to, czy w istocie sprawa została wadliwie, czy prawidłowo rozstrzygnięta, nie zależy od tego, jak zostało napisane uzasadnienie.

Zauważyć należy, iż pozwani nie podnosili w toku sprawy zarzutu przedawnienia roszczenia głównego, a jedynie zarzut przedawnienia odsetek.

Pozwany jest niekonsekewntny w swych zarzutach, bowiem najpierw twierdzi, że Bank nie mógł zawrzeć umowy kredytu z nieistniejącym podmiotem (chodzi o brak podmiotowości prawnej po stronie spółki cywilnej, zaś w zarzucie XIV apelacji twierdzi, że niniejszą sprawę powinien rozpatrywać sąd gospodarczy, gdyż źródłem sporu jest umowa kredytu zawarta przez spółkę w ramach jej działalności gospodarczej.

Wszystkie zatem powyżej przedstawione zarzuty apelacyjne Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadne i skłonny był w tej sytuacji do oddalenia apelacji.

Sytuację diametralnie zmienił fakt uchylenia przez komornika swego postanowienia z 12 lipca 2010r i wydania nowego postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 823 kpc. Rzeczywiście, dowód ten powstał już po wyrokowaniu przez Sąd I instancji, zatem nie było możliwe przedstawienie go wcześniej, w postępowaniu przed Sądem Okręgowym. W pierwotnym postanowieniu komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na podstawie art. 825 pkt 3 kpc., co było obojętne dla rozstrzygnięcia sprawy. Wprawdzie komornik wskazał w nowym postanowieniu datę umorzenia się postępowania z mocy samego prawa z dniem 20 marca 2009r, która to data jest dla Sądu Apelacyjnego całkowicie niezrozumiała, jednak Sąd orzekający obowiązany jest (art. 316 kpc) wziąć pod uwagę prawomocne postanowienie komornika stwierdzające zakończenie postępowania egzekucyjnego z powodu umorzenia się tego postępowania z mocy samego prawa, tj. na podstawie art. 823 kpc. Umorzenie na podstawie tego przepisu powoduje stan taki, jakby wierzyciel w ogóle nie złożył wniosku o wszczęcie egzekucji. Art. 823 kpc o treści „ Postępowanie egzekucyjne umarza się z mocy samego prawa, jeżeli wierzyciel w ciągu roku nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego prowadzenia postępowania lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania. Termin powyższy biegnie od dnia dokonania ostatniej czynności egzekucyjnej, a w razie zawieszenia postępowania - od ustania przyczyny zawieszenia.” wprowadza domniemanie zaniechania prowadzenia egzekucji przez wierzyciela. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., II CK 113/02 „ Do oceny skutków prawnych wniosku o wszczęcie egzekucji w razie jej umorzenia na podstawie art. 823 k.p.c. stosuje się odpowiednio art. 182 § 2 k.p.c.” Oznacza to, że Bank (...) SA, chociaż faktycznie wszczął egzekucję przeciw pozwanym, to jego działania w tym zakresie traktowane są jako niebyłe i w związku z tym powstała sytuacja taka, jakby Bank w ogóle nie wszczął egzekucji, wobec czego przedawnienie roszczeń w stosunku do pozwanych biegło już od momentu ostatniej czynności egzekucyjnej wierzyciela, czyli od nadania przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez bank klauzuli wykonalności, co miało miejsce w dniu 9 marca 2001r. Od tej chwili biegł trzyletni termin przedawnienia. Co do długości okresu przedawnienia nie może być jakichkolwiek wątpliwości - w dacie udzielania kredytu zarówno bank, jak i pozwani prowadzili działalność gospodarczą, kredyt był przeznaczony na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej, obecny powód również prowadzi działalność gospodarczą, zatem zgodnie z art. 118 kc termin przedawnienia w niniejszej sprawie jako termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata. Termin ten zakończył się w 2004r, zaś powództwo w sprawie niniejszej zostało wniesione w 2011 roku, a więc roszczenia powoda były przedawnione, co zostało podniesione przez pozwanych.

Faktem jest, że powód nabywając wierzytelność przeciwko pozwanym, ani też wnosząc pozew w sprawie niniejszej, nie mógł przewidzieć, że postępowanie egzekucyjne zostanie umorzone na podstawie art. 823 kpc, jednak stan istniejący w dacie orzekania przez Sąd Apelacyjny jest taki właśnie, że uprawnia Sąd do uwzględnienia zarzutu przedawnienia.

Z tej przyczyny roszczenie powoda nie mogło być uwzględnione i dlatego Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i powództwo oddalił. Orzeczenie zapadło na mocy art. 386 § 1 kpc, co do kosztów postępowania - na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 108 kpc.