Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2010 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

W składzie następującym:

Przewodniczący SSR (del) Agnieszka Derejczyk

Protokolant: Rafał Skwarek

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2010 roku na rozprawie w Warszawie

sprawy z powództwa I. G.

przeciwko Przedsiębiorstwo Państwowe (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od I. G. na rzecz pozwanego kwotę 2400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 sierpnia 2009 r. powódka I. G. wniosła o zasądzenie od pozwanego odszkodowania w kwocie ustalonej w toku postępowania z tytułu spadku wartości rynkowej nieruchomości powódki, zasądzenie odszkodowania w kwocie ustalonej w toku postępowania z tytułu utraty użyteczności nieruchomości powódki, zasądzenie odszkodowania w kwocie ustalonej w toku postępowania z tytułu kosztów rewitalizacji akustycznej budynku mieszkalnego powódki - w związku z położeniem tej nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania utworzonego dla (...) im. (...) w W.. W piśmie procesowym z dnia 17 września 2009 r. powódka sprecyzowała żądanie pozwu i wniosła o zasądzenie kwoty 100000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe (...) wniosło o oddalenie powództwa.

Na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka jest właścicielem nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym położonej przy ul. (...) w miejscowości O. (wypis z rejestru gruntów k 11).

Rozporządzeniem Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r. utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...). Nieruchomość powódki leży w granicach tego obszaru(zaświadczenie k 12).

W ocenie powódki utworzenie tego obszaru ograniczyło możliwość korzystania z nieruchomości, ponieważ powódka jest narażona na konieczność znoszenia olbrzymich hałasów generowanych przez lądujące i startujące samoloty, a tym samym istnieje konieczność wykonania prac celem zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego, a nadto przez tą okoliczność nieruchomość powódki straciła na wartości.

Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje:

Powódka jako podstawę swoich roszczeń wskazała art. 129 ust. 2 w zw. z art. 136 ustawy prawo ochrony środowiska w związku z rozporządzeniem Wojewody (...) z 07 sierpnia 2007 r. i art. 435 kc w zw. z art. 322 i 325 ustawy prawo ochrony środowiska.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z powodu braku podstawy prawnej do dochodzenia zgłoszonych roszczeń z uwagi na fakt nie obowiązywania przedmiotowego rozporządzenia Wojewody (...) od dnia 15 listopada 2008 r.

Rozporządzenie Wojewody (...) z dnia 07 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. zostało wydane w oparciu o art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27.04.2001 r. prawo ochrony środowiska, który wówczas stanowił, iż obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt. 1 lub dla zakładów lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy wojewoda w drodze rozporządzenia. Z dniem 15 listopada 2008 r. nastąpiła zmiana treści tego przepisu, zgodnie z którą obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały. Ustawodawca nie zamieścił żadnych przepisów t przejściowych, które mogłyby wskazywać na utrzymanie dotychczas wydanych na podstawie tego przepisu aktów prawa miejscowego. Zgodnie § 33. 1. rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej jeżeli akt wykonawczy wydany na podstawie uchylanego albo zmienianego przepisu upoważniającego nie jest niezgodny z nową albo znowelizowaną ustawą, można go wyjątkowo zachować czasowo w mocy, nadając przepisowi przejściowemu brzmienie: "Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. ... ustawy (tytuł dotychczasowej ustawy) zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie art. ... ustawy." Zatem skoro w ustawie zmieniającej treść art. 135 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska nie zostało zawarte takie uregulowanie rozporządzenie z dnia 07 sierpnia 2007 r. przestało obowiązywać z dniem 15 listopada 2008 r. Pogląd taki zawarł w wielu orzeczeniach NSA np.: II OSK 445/09, VII SA/WA 1083/09 i pogląd ten Sąd Okręgowy w tym składzie w pełni podzielił. Należy także wskazać, iż Wojewoda (...) w wielu indywidualnych sprawach administracyjnych - o czym Sądowi wiadomo z urzędu - wydaje zaświadczenia, z których treści wprost wynika, iż rozporządzenie z dnia 07 sierpnia 2007 r. nie obowiązuje. Nadto o czym Sądowi także wiadomo z urzędu Departament Ochrony Środowiska Urzędu Marszałkowskiego także powołuje się w swoich decyzjach na nie obowiązywanie przedmiotowego rozporządzenia.

Nie jest zasadny pogląd, iż w niniejszym postępowaniu należy wziąć pod uwagę art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, zgodnie z którym akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje. Po pierwsze ustawa ta odnosi się do przepisów zmienianych tą ustawą, a nie innych, po drugie ustawa odnosi się do przepisów prawa miejscowego wydanych wcześniej a przedmiotowe rozporządzenie zostało wydane w 2007 r., a po trzecie z dniem 30 czerwca 2008 r. ustawa ta przestała obowiązywać.

Drugą z podanych przez powódkę podstaw prawnych zgłoszonych w pozwie roszczeń jest art. 435 kc, zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła w skutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W ocenie Sądu przepis ten nie dotyczy pozwanego. Zgodnie z dominującym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem przepis ten dotyczy przedsiębiorstwa, które jako całość wprawiane jest w ruch za pomocą sił przyrody, a nie takiego, które wykorzystuje do realizacji zadań ruch urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody (orzeczenia SN z 10.10.2008 r. II CSK 232/08, z 04.09.2009 r. III CSK 14/09). Pozwany jest zarządzającym (...) im. (...) , nie jest ani właścicielem ani posiadaczem jakichkolwiek samolotów, a zatem nie spełnia kryteriów z art. 435 kc. Ustawa z dnia 03.07.2002 r. prawo lotnicze w art. 173 ust. 1 pkt. 1 stanowi, iż zarządzanie lotniskiem polega na świadczeniu usług na rzecz przewoźników lotniczych i innych użytkowników statków powietrznych. W ramach tego zarządu pozwany wykorzystuje samochody, pojazdy techniczne, sprzęt biurowy i inne urządzenia, ale to nie one stanowią źródło hałasu, a tym samym źródło ewentualnego roszczenia odszkodowawczego, o którym mowa w pozwie. Nadto pozwany prowadzi w ramach zarządu (...) inną działalność, nie związaną z obsługą przewoźników pasażerskich lub towarowych. W związku z tym nie można stwierdzić, iż pozwany spełnia kryteria z art. 435 kc. Według Sądu nie jest zasadny pogląd odnoszący się do orzeczeń Sądu Najwyższego wydanych w sprawie lotniska P.-K., w których zostało ono uznane za zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody, ponieważ jest to lotnisko wojskowe, a nie cywilne, posiada samoloty wytwarzające zupełnie inny rodzaj hałasu niż samoloty pasażerskie, zupełnie inaczej zorganizowane i prowadzone niż przedsiębiorstwo pozwanego.

Wprawdzie powódka nie opiera swoich roszczeń na przepisach art. 206 i 207 w/w ustawy prawo lotnicze, ale zasadnym jest w tym miejscu nadmienić, iż regulacja w nich zawarta dotyczy osób eksploatujących statek powietrzny. Zgodnie z art. 206. 1. odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem statków powietrznych podlega przepisom prawa cywilnego o odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy posługiwaniu się mechanicznymi środkami komunikacji poruszanymi za pomocą sił przyrody, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 207.

Zgodnie z ust. 2 odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, nie powstaje, jeżeli szkoda wynikła z samego faktu przelotu statku powietrznego odbywającego się zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Zaś ust. 3 stanowi, iż do odpowiedzialności przewoźnika lotniczego za szkody powstałe przy przewozie lotniczym stosuje się przepisy rozdziału 2. Zaś art. 207. 1. stanowi, iż odpowiedzialność za szkody, o których mowa w art. 206, ponosi osoba eksploatująca statek powietrzny.

W związku z tym, iż Sąd doszedł do przekonania, iż nie ma podstawy prawnej do dochodzenia roszczeń zgłoszonych w pozwie przez powódkę, oddalił zgłoszone wnioski dowodowe uznając, iż nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania w świetle powyższych rozważań.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 108 kpc w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z późn.zm.)